Piłka nożna Wywiady
Okiem rywala: zmiana mentalna jest widoczna
fot: Pogonsportnet.pl
Pogoń Szczecin jest ostatnio „na fali”: po raz drugi z rzędu zameldowała się w finale Pucharu Polski, wciąż zachowuje szanse na ligowe podium, a na swoim stadionie nie zwykła przegrywać zbyt często. Jakie nastroje panują w Szczecinie po ostatnich meczach? Czy udało się odpędzić pucharowe demony sprzed roku? I czy mistrzowski puchar za rozgrywki kobiet jest już spakowany na drogę do Katowic? Na te pytania odpowiedział nam Dominik Markiewicz z serwisu Pogonsportnet.pl.
Piłkarska rywalizacja między GKS-em a Pogonią toczy się nie tylko w PKO BP Ekstraklasie, ale także w Orlen Ekstralidze. Kobieca piłka jest popularna w Szczecinie?
Po połączeniu z Olimpią Szczecin w 2022 roku piłkarki występują w barwach Pogoni, co przełożyło się na wzrost zainteresowania, tym bardziej, że drużyna gra na coraz wyższym poziomie i pojawił się sukces w postaci mistrzostwa Polski. Dziewczyny grają na bocznym boisku B3, z którego korzystają również rezerwy. Gościliśmy was tam z resztą w Pucharze Polski w 2022 roku. Stoi tam niewielka trybuna, która w dużym stopniu zapełnia się na meczach sekcji kobiecej. Ostatnim sezonem dziewczyny szczególnie zasłużyły na to, aby je wspierać. Pamiętam, że na pierwszym meczu pod szyldem Pogoni doping kibiców był porównywalny do tego w Ekstraklasie. Ponadto, jako Mistrzynie Polski dziewczyny grały w eliminacjach do Ligi Mistrzyń. Turniej zorganizowano na głównym stadionie Pogoni, wielu kibiców wspierało piłkarki i zabrakło niewiele, by pokonać zespół ze Szwajcarii. Zdecydowała jedna akcja.
W ubiegłym sezonie sięgnęliście po mistrzowski tytuł dzięki zwycięstwu w ostatniej kolejce. Teraz już się na to nie zanosi. Mistrzowski puchar jest już spakowany, a kurier do Katowic zamówiony?
Można tak powiedzieć. Tabela pokazuje, która drużyna jest w tym sezonie najlepsza i wszystko na to wskazuje, że nie uda się nam obronić mistrzostwa. Tytuł wróci do Katowic, ale być może dojdzie do wymiany, bo Pogoń wciąż ma szansę na Puchar Polski, który dziś stoi w waszej gablocie. Przed nami półfinały, więc jest szansa na kolejne trofeum.
A propos Pucharu Polski, nie da się uciec od ostatniego finału na Narodowym. Rozmawiałem z przedstawicielem Cracovii niedługo po tym, jak zarówno GKS, jak i Pasy odpadły z Pucharu z 3-ligowcami. Zapytany o odczucia odpowiedział pytaniem, czy lepiej odpaść w pierwszej rundzie, czy przegrać finał w stylu Pogoni. Co byś mu odpowiedział?
Warto pamiętać, że w tamtym sezonie niewiele brakło, a sami odpadlibyśmy w początkowej fazie rozgrywek, bo zagraliśmy bardzo słabo z Podbeskidziem i tylko nieskuteczność gospodarzy pozwoliła nam przejść dalej. Na pewno taka porażka bolałaby mniej, ale mimo wszystko lepiej dojść do finału na Stadionie Narodowym. Warto było to przeżyć dla samej otoczki meczu, zobaczyć mobilizację kibiców na wyjazd – każdy chciał być w Warszawie, bo była szansa na historyczne wydarzenie dla naszego klubu i miasta. Miesiąc pomiędzy wygranym półfinałem i finałem był dla nas wyjątkowy, kiedy kibice wzajemnie nakręcali się na ten mecz. Pogoń nigdy wcześniej nie grała przecież na Narodowym. Rywal był z niższej ligi, więc wydawało się, że to będzie ten dzień. Stało się jednak inaczej.
Długo leczyliście kaca po tej porażce?
Jednym zajęło to więcej czasu, innym mniej. Nie da się ukryć, że długo bolał nas ten przegrany finał. Drużyna rozliczyła się z tym tematem dopiero podczas zimowego obozu w Belek, wyrzucając go wreszcie z głów. Jesienią było widać, że za każdym razem, gdy pierwsi traciliśmy bramkę, wracały najgorsze demony z Narodowego. Podobnie kibice długo rozpamiętywali tę porażke, ale dziś patrzymy już tylko do przodu.
Zeszłoroczną porażkę może wam osłodzić kolejny finał. Czekacie już na zwycięzcę drugiego półfinału, który toczy się w czasie naszej rozmowy, ale to Legia jest już w zasadzie pewna awansu. Jesteś zadowolony z takiego rozstrzygnięcia?
Osobiście chciałem zagrać z Legią, bo po to gra się finały, aby mierzyć się z wielkimi klubami. W przypadku Ruchu znów bylibyśmy faworytem i mogłoby się wkraść myślenie, że do Warszawy jedziemy w zasadzie odebrać puchar. W finale zmierzymy się z jedną z najlepszych drużyn w kraju i trzeba będzie zagrać zdecydowanie inaczej niż rok temu. Znów jesteśmy o krok od sukcesu i o wyniku finału może przesądzić jedna akcja. Marzymy, aby gorzka historia sprzed roku znalazła swój happy end w maju na Narodowym i wreszcie uda się wygrać puchar, choćby po rzutach karnych. Na przestrzeni ostateniego roku drużyna przeszła długą drogę pod względem przemiany mentalnej, a wygrany finał byłby tego zwieńczeniem.
Rozgrywki pucharowe to wasza jedyna nadzieja na sukces w tym sezonie. Czujecie się faworytem tego meczu?
Mistrzem Polski już nie będziemy, bo strata w tabeli jest za duża. Do podium tracimy 6 punktów i trudno będzie to odrobić. W tabeli jesteśmy wyżej niż Legia, ale nie nazwałbym nas faworytem finału Pucharu Polski. Chcemy wygrać w Warszawie, ale to Legia będzie pod większą presją. Porażka w finale przyniesie im większe komplikacje – Legia w dużej mierze opiera swój budżet na przychodach z gry w europejskich pucharach. Dla Legii finał będzie meczem sezonu, bo nieobecność w międzynarodowych rozgrywkach pociągnie za sobą poważne straty finansowe i personalne. Wynik jest jednak sprawą otwartą, bo w ostatnich latach Pogoń dobrze radziła sobie w rywalizacji z Legią.
Przez wiele lat kibiców Pogoni i Legii łączyły dobre relacje, ale dziś jest już inaczej.
W ostatnim czasie wiele się zmieniło. Po latach przyjaźni nie jest już nawet neutralnie – jest „kosa” z Legią. Widać pewne rozdarcie, bo część kibiców, szczególnie starszych, zachowała jeszcze kontakty ze znajomymi z Warszawy. Nowe realia mogą jednak napędzić atmosferę finału, bo będzie dodatkowa rywalizacja. Legia wielokrotnie udowadniała, że potrafi znakomicie opakować pucharowe mecze, natomiast Pogoń w ubiegłym roku również dobrze się pokazała, zarówno pod względem ilości, jak i jakości opraw. Spodziewam się więc wyjątkowego widowiska.
Na pucharowej drodze w 2018 r. los skrzyżował GKS i Pogoń. Dość niespodziewanie to my przeszliśmy dalej, wygrywając serię „jedenastek”.
Szczerze mówiąc nie pamiętam zbyt dobrze przebiegu tego spotkania. Przypominam sobie jedynie, że w ostatniej akcji regulaminowego czasu gry Adrian Benedyczak mógł dać nam prowadzenie, tymczasem zamiast do pustej bramki trafił w słupek. Kibice mieli do niego żal o to pudło, wróżąc mu występy na poziomie Huragana Morąg. Tymczasem kilka lat później trafił do Serie A i nieźle sobie radzi.
Pogoń jest kolejnym klubem, z którym gramy, a w którym w ostatnim czasie wiele się dzieje w klubowych gabinetach. Od kilku dni rządzi już nowy właściciel. Jesteście zadowoleni z tej zmiany?
Alex Haditaghi wszedł do Pogoni w ostatnim momencie. Gdyby nie ta zmiana, zawodnicy składaliby już pewnie wezwania do zapłaty zaległych pensji i wnioski o rozwiązanie kontraktów. Saga z przejęciem Pogoni miała iście filmowy scenariusz – nie da się zliczyć wszystkich zwrotów akcji. Jednego dnia ogłaszano, że Haditaghi wchodzi do klubu, kilkanaście godzin później to dementowano. Później pojawił się Nilo Effori, który podczas swojej pierwszej konferencji prasowej już wiedział, że inwestor, który razem z nim miał trafić do Szczecina, wycofał się. Effori szukał więc nowego partnera i okazał się nim być właśnie Haditaghi. Wszyscy w Szczecinie liczą, że po okresie zawirowań organizacyjnych będzie wreszcie trochę spokoju i transparentności, której brakowało za rządów prezesa Mroczka. Haditaghi otwarcie mówi w mediach o sytuacji klubu. Przed półfinałem Pucharu Polski z Puszczą ogłosił spłatę dużej części zobowiązań. Jeśli dalej będziemy iść tą drogą, to i sportowo będzie coraz lepiej.
Największą gwiazdą Pogoni jest dziś Kamil Grosicki. Można go nazwać waszą legendą?
Zdecydowanie. Grosicki jest naszym wychowankiem i płynie w nim granatowo-bordowa krew. W ostatnich miesiącach szczególnie udowadniał, jak bardzo związany jest z klubem – w obliczu problemów organizacyjnych nie chował głowy w piasek, ale wielokrotnie wychodził do mediów, zabierając głos w tych ważnych sprawach. Czasem wypowiadał się w tonie uspokajającym, ale gdy trzeba było uderzyć pięścią w stół, dawał temu wyraz. Wiem, że w styczniu Kamil miał ofertę z Wieczystej. Podejrzewam, że każdy inny zawodnik skusiłby się na lukratywny kontrakt w Krakowie, Grosicki odrzucił jednak tą propozycję. Ponadto wielokrotnie powtarzał, jak ważny jest dla niego powrót na Narodowy i zmazanie pucharowej plamy z poprzedniego sezonu.
Od formy Grosika często zależy postawa całego zespołu. Było to widać jesienią w Katowicach, kiedy udało nam się go skutecznie wyłączyć z gry i zdobyć trzy punkty.
Najbardziej rozczarowującym aspektem tego spotkania nie był sam wynik, ale postawa całej drużyny. W mojej ocenie piłkarze nie biegali wtedy na odpowiedniej intensywności, a jak się nie biega na boisku beniaminka takiego jak GieKSa, to trudno liczyć na zwycięstwo. GKS strasznie nas wtedy „gniótł” i wygrał zasłużenie.
W przerwie zimowej Szczecin opuściło kilku ważnych zawodników. Oceniasz to jako osłabienie zespołu?
Drużyna jest raczej mocniejsza, bo największa zmiana zaszła w aspekcie mentalnym. W rundzie jesiennej, gdy szczególnie na wyjeździe pierwsi traciliśmy bramkę, to można było przypuszczać, że Pogoń już się nie podniesie. Tymczasem wiosną – co udowodniły mecze ze Śląskiem i Cracovią – nawet po stracie gola piłkarze wierzą, że nic nie jest jeszcze stracone. We Wrocławiu udało się odrobić stratę gola, a w meczu z Cracovią wyszliśmy ze stanu 0:2 na 5:2. Jeśli natomiast chodzi o kwestie personalne, to najbardziej szkoda odejścia Wahana Biczachczjana i Alexa Gorgona. W dzisiejszej sytuacji ten drugi byłby przydatnym zmiennikiem, bo wchodząc z ławki zwykle dawał drużynie dodatkowy impuls. Z drugiej strony uważam, że odejście Benedikta Zecha było bardzo dobrą decyzją. Jesienią Zech był gwarantem „piłkarskich jaj” w obronie – w meczu z Zagłębiem grał w siatkówkę w naszym polu karnym, a z wami niespecjalnie angażował się w blokowanie strzałów. Trener Robert Kolendowicz inaczej poukładał linię defensywną i dziś wygląda ona zdecydowanie solidniej.
W ataku Pogoni gra najlepszy ligowy strzelec, Efthýmis Kouloúris. Ciężar odpowiedzialności spoczywa tylko na nim i będzie w niedzielę największym zagrożeniem?
Nie powiedziałbym, że Kouloúris sam ciągnie ofensywę Pogoni. Oczywiście, jest liderem klasyfikacji strzelców, ale akcenty ofensywne w zespole rozkładają się bardziej równomiernie. Jeśli rywalom udaje się wyłączyć Kouloúrisa, to obowiązki ofensywne biorą na siebie Grosicki, Ulvestad czy Kurzawa. Jest to zauważalna zmiana w porównaniu z rundą jesienną. Sam Kouloúris na pewno jest na celowniku mocniejszych klubów, ale jeśli uda się nam wygrać Puchar Polski, będący przepustką do rozgrywek europejskich, to jest duża szansa, że zostanie w Szczecinie. Sam Kouloúris podkreśla, że czuje się u nas bardzo dobrze, poza tym niedługo urodzi mu się dziecko, dlatego w perspektywie gry w Europie może uda się go namówić na nowy kontrakt w Pogoni.
Jesienią Pogoń zaimponowała serią zwycięstw u siebie, natomiast na wyjazdach grała przeciętnie. Z czego wynikała ta różnica?
Można było zauważyć, że na formie piłkarzy odbijają się problemy organizacyjne. Opóźnienia w wypłatach sięgały kilku miesięcy, a gorszą postawę w meczach wyjazdowych można było odbierać jako sygnał sprzeciwu zawodników wobec działań zarządu. Nie było zaufania do prezesa i jego obietnic, czego efektem była słabsza forma wyjazdowa. Kolejny wyraz swojemu niezadowoleniu piłkarze dali na początku stycznia, nie wychodząc na pierwszy trening. W Szczecinie drużyna miała natomiast zupełnie inne oblicze.
Który mecz na stadionie im. Floriana Krygiera uważasz za najlepszy w waszym wykonaniu?
W moim prywatnym rankingu na trzecim miejscu umieściłbym wygraną z Legią. Rywale nie mieli nic do powiedzenia, szczególnie w pierwszej połowie i po meczu mogli się cieszyć, że skończyło się tylko jednobramkowym zwycięstwem Pogoni po golu Gorgona. Jako drugi wskazałbym mecz z Górnikiem – wygraliśmy 3:0 w przekonującym stylu i nie przypominam sobie ani jednej dogodnej sytuacji gości. Najlepszy był z pewnością pojedynek z Cracovią, kiedy po 11 minutach przegrywalismy 2:0 i wyglądało to bardzo źle. Wtedy nastąpiła przerwa spowodowana zadymieniem boiska, trener Kolendowicz zwołał wszystkich zawodników, zmienił plany taktyczne i zobaczyliśmy zupełnie inną Pogoń. Do przerwy odrobiliśmy straty, a po zmianie stron jeszcze bardziej przykręciliśmy śrubę osłabionej Cracovii, zdobywając trzy gole. Rywale grali dobrze przez 10 minut, a my przez pozostałe 80.
Występy w Pogoni ma w swoim CV nasz bramkarz, Dawid Kudła. Jak wspominasz tego zawodnika?
W okresie gry Dawida w Pogoni nie śledziłem jeszcze zespołu z bliska, dlatego nie pamiętam szczegółów jego występów. Odbieram go jako solidnego bramkarza. Dzisiaj Kudła jest mocnym punktem GKS-u i wygrywa rywalizację między słupkami.
W waszej szatni jest natomiast Wojciech Lisowski, który jeden sezon spędził przy Bukowej. Jaką rolę pełni dziś w Szczecinie?
Lisowski jest wychowankiem Pogoni i kilka lat temu wrócił do klubu z myślą o drużynie rezerw. Miał pełnić rolę mentora, drogowskazu dla młodych zawodników. Wielu kibiców wyśmiewało decyzję o włączeniu go do kadry pierwszego zespołu. Lisowski prezentował się dobrze w rezerwach, ale moim zdaniem nie na tyle dobrze, aby być realnym wzmocnieniem w Ekstraklasie. Gdyby klub dysponował wtedy środkami na klasowego obrońcę, na pewno nie sięgałby po Lisowskiego. Dzisiaj jest on ważnym rezerwowym, pewnym punktem defensywy w końcówkach meczów. Pomaga drużynie swoim doświadczeniem i warunkami fizycznymi, bo jest jednym z najwyższych piłkarzy w zespole.
Pogoń u siebie nie zwykła przegrywać, ale GKS dał się poznać jako drużyna nastawiona ofensywnie. Jaki przebieg twoim zdaniem będzie miał nasz niedzielny pojedynek?
Spodziewam się otwartego meczu, bo GieKSa na pewno nie przyjedzie się bronić. Uważam, że to bardzo dobre podejście – jesteście beniaminkiem, chcecie być z czegoś zapamiętani w tej lidze i dobrze wam to wychodzi. Nie chowacie się przed nikim za podwójną gardą. Z kolei Pogoń będzie dodatkowo nakręcona awansem do finału Pucharu Polski, a jeśli w sobotę okaże się, że Lech stracił punkty z Koroną, to pojawi się szansa na zmniejszenie dystansu do podium. Poza tym mamy z GKS-em rachunki do wyrównania za jesienną porażkę, dlatego liczę na emocjonujące spotkanie zakończone naszym zwycięstwem.
Kibice wypełnią trybuny w komplecie? Jak wygląda kwestia frekwencji na waszym nowym stadionie?
Bardzo niewiele brakuje do sold-outu. W sprzedaży została garstka biletów i do niedzieli na pewno wszystkie się rozejdą. Nie jest tajemnicą, że frekwencja na trybunach zależy w dużej mierze od wyników. Zdarzały nam się mecze, jak pucharowy z Zagłębiem Lubin, gdzie uzbierało się nieco ponad 7 tysięcy widzów. Ostatnio drużyna spisuje się jednak coraz lepiej i pełne trybuny na nowym stadionie zaczynają być standardem. Pogoń dołączyła do krajowej czołówki, ostatnie sezony kończąc na podium lub tuż za nim. Przed nami drugi z rzędu finał Pucharu Polski, dlatego zainteresowanie kibiców jest bardzo wysokie.
Twój typ na niedzielę?
3:2 dla Pogoni po ofensywnym meczu, na którym postronny kibic nie będzie się nudził.
Tego jeszcze nie grali. GieKSa chyba lubi być pionierem. We współpracy z drugą Gieksą, która Gieksą oczywiście nie jest, bo „GieKSa je yno jedna”, jak mawiał niegdysiejszy prezes GKS Katowice Jacek Krysiak. Więc ten drugi klub to Gie Ka Es Tychy. Klub z ulicy Edukacji. W Tychach.
Miesiąc temu katowiczanie rozegrali sparing z Górnikiem Zabrze. Ten towarzyski Śląski Klasyk przyciągnął na Bukową rekordową liczbę kilku dziennikarzy. Był zamknięty dla kibiców, do czego się już przyzwyczailiśmy w przeszłości, natomiast nie było żadnych problemów z relacjonowaniem, pojawiły się nawet później na telewizji klubowej bramki.
Teraz we wtorek czy środę klub poinformował, że GieKSa zagra z Tychami mecz kontrolny w czwartek. Mecz zamknięty dla publiczności i przedstawicieli mediów. Okej – pomyślałem. Choć nadal wydaje mi się to dość absurdalnym rozwiązaniem, to tak jak wspomniałem – przywykliśmy.
Każdy jednak w tenże czwartek był ciekawy, jaki wynik padł w tych niesamowitych sparingowych bojach. Ja sprawdzałem sobie co jakiś czas w internecie, czy jest już podany rezultat. Dzień mijał, mijał, a wyniku nie było. Pomyślałem – kurde, może grają o 20.45 jak Polska z Nową Zelandią. Przy jupiterach, bo wiadomo, derby, mecz na noże i tak dalej. Odświętna atmosfera, tyle że bez kibiców i mediów.
No ale i po zakończeniu meczu „Orłów Urbana” z finalistą przyszłorocznego Mundialu, wyniku nie było. Kibicie już zaczęli się zastanawiać, czy sparing w ogóle się odbył. Zaczęły się pierwsze „śmiechy , chichy”. Że grają dogrywkę. Potem, że strzelają karne. Potem, że grają tak długo, aż ktoś strzeli bramkę, ale nikt nie może trafić do siatki… to akurat byłoby bardzo pozytywne, bo w końcu kilka godzin umielibyśmy zachować zero z tyłu.
No i nie doczekaliśmy się.
Za to w piątek po południu czy wczesnym wieczorem na Facebooku klubowym w KOMENTARZU do informacji zapowiadającej sparing kilka dni temu, czyli nawet nie w nowym, osobnym wpisie, pojawiła się informacja, że oba kluby uzgodniły, że nie będą do wiadomości publicznej podawały wyniku oraz składów.
I szczęka mi opadła i leży na podłodze do teraz.
W czasach czwartej czy trzeciej ligi trener Henryk Górnik prosił nas lub miał pretensje (już nie pamiętam dokładnie), że napisaliśmy o jakiejś czerwonej kartce, którą nasz piłkarz dostał w sparingu. Innym razem któryś trener w klubie miał pretensje, że wrzucamy bramki – chyba nawet z meczów ligowych (sic!), jak jeszcze prawa telewizyjne w niższych ligach nie były określone i była wolna amerykanka z tym. Trener Górnik na jednej z konferencji mówił, że gdzieś tam „może i nawet być k… sto kamer i coś tam”… Spoglądaliśmy na siebie wtedy z ludźmi z GKS porozumiewawczo. Już wtedy wygłaszałem twierdzenia, że przecież taka „Barcelona i Real znają się jak łyse konie, a my próbujemy ukryć, jak kopiemy się po czołach – i to jeszcze nieudanie”.
Żeby nie było – trener Górnik to legenda i GieKSiarz z krwi i kości, a wspomnianą sytuację przypominam z lekkim uśmiechem na tamte dziwne czasy.
Nie sądziłem, że w czasach nowoczesnych, w ekstraklasie, po tylu latach, jeszcze coś przebije tamten pomysł.
Jak po meczu z Lechem napisałem krytyczny wobec kibiców tekst dotyczący zbyt dużej „jazdy” po zespole i trenerze, tak tutaj trudno decyzję o niepodawaniu wyniku ocenić inaczej niż kabaret. Przecież tu nawet nikt nie oczekiwałby szczegółów przebiegu meczu czy materiału filmowego. Po prostu kibic jeśli wie, że jego drużyna gra mecz, chce poznać przynajmniej wynik i strzelców bramek. Ewentualnie składy. Nawet jakby był jakiś testowany zawodnik, to można to jakoś ukryć i po prostu dać info, że „zawodnik testowany”. Też śmieszne, ale to absolutnie nie ten kaliber, co całkowite odcięcie wiedzy o wyniku.
I tu nawet nie chodzi o sam fakt podania czy niepodania rezultatu. Tu chodzi o całą otoczkę i PR tej sytuacji. Przecież to jest tak absurdalne, że za chwilę wszystkie Paczule i Weszło będą miały niesamowite używanie po naszym klubie. To się kwalifikuje do czegoś, co jest określane „polskim uniwersum piłkarskim”, czyli wszelkie kradzieże znaków przez sędziów z ekstraklasy, dyskusje Haditagiego czy Królewskiego z kibicami i wiele innych.
Kibice już zaczęli drwić, że pewnie „Rosołek strzelił cztery bramki i żeby Legia go z powrotem nie wzięła, zrobiliśmy blokadę wyniku”. Ktoś inny, że zagraniczne kluby zaraz wykupią nam zawodników po tym wybitnym występie. Przecież taka informacja o… braku informacji to pożywka dla szyderców. Co przecież w kontekście słabych wyników w tym sezonie jest oczywiste, bo jakby GKS był w czubie tabeli, to wszyscy by machnęli ręką.
Strategia klubu też jest jakaś pomylona, bo przecież można byłoby o tym sparingu nie informować w ogóle. Wtedy nikt by o niczym nie wiedział, chyba że jakiś piłkarz by się pochwalił na swoich social mediach. A tak poszła jedna informacja o meczu, który się odbędzie i druga, że nie podamy wyniku. PR-owy strzał w stopę. Naprawdę chcemy w ekstraklasie klubu poważnego, ale też poważnego sztabu trenerskiego i piłkarzy.
Teraz można snuć domysły, dlaczego nie chcą podawać wyniku. Czy znów ktoś odniósł bardzo poważną kontuzję, tak jak Aleksander Paluszek ostatnio? A może GKS przegrał 0:5 i nie chcą podgrzewać negatywnych nastrojów? A może jeszcze coś innego? Tego na razie nie wiemy. Co może być tak istotnego w suchym wyniku spotkania, że aż trzeba go ukryć?
Mnie osobiście takie akcje niepokoją. Już mówię, dlaczego. Mam wrażenie i poczucie, że w futbolu, cokolwiek by się nie działo, czynnikiem, który pomaga, jest transparentność, a to, co zdecydowanie przeszkadza – tej transparentności brak. Ja nie mówię, że my musimy wszystko wiedzieć. Wiadomo, że są kwestie choćby taktyczne, które dla kibica i przede wszystkim przeciwników – mają być tajemnicą. Nikt też nie wymaga ujawniania rozmów transferowych z piłkarzami. Jednak są pewne podstawy.
I właśnie to mnie niepokoi, bo takie ukrycie wyniku dla mnie świadczy o dużej nerwowości, która panuje w zespole. Że po prostu to jest taki poziom lęku czy spięcia, że zaczynamy wymyślać jakieś dziwne zabiegi, w swojej istocie kuriozalne. To mało kiedy się kończy dobrze. Ostatnio zademonstrował to mistrz strategii Eduard Iordanescu, który wystawił mocno rezerwowy skład w Lidze Konferencji i efekt był taki, że co prawda z Samsunsporem przegrał, ale za to nie wygrał, ani nie zremisował z Górnikiem.
Nie oceniam tego komunikatu jako złego samego w sobie. Sam ten fakt niewiele zmienia w życiu piłkarzy, trenerów i kibiców. Bardziej chodzi o kuriozalność tej sytuacji i przyczynek do spekulacji. Kompletnie niepotrzebnych, bo ta drużyna przede wszystkim potrzebuje spokoju. Z Wisłą Płock i Lechem Poznań zagrali naprawdę niezłe mecze w porównaniu z poprzednimi. Po co to psuć głupotami?
Wiadomo, że jak GKS wygra z Motorem, to nie będzie tematu i wszyscy o tym zapomną. Ale jeśli naszemu zespołowi powinie się noga, to jestem przekonany, że ci kibice, którzy tak mocno jechali ostatnio po zespole i szkoleniowcu, teraz znów będą mieli mocne używanie.
Nie tędy droga.
Czekamy na piątek i to arcyważne starcie w Lublinie. Oby mimo wszystko ten sparing – cokolwiek się w nim nie wydarzyło – miał pozytywne przełożenie na mecz z Motorem. Punktów potrzebujemy jak tlenu.
PS Tytuł tego felietonu zapożyczony oczywiście od kibica GieKSy – Krista. Pasuje idealnie!
Z alfabetycznego obowiązku (czyli jak się powiedziało A, to trzeba powiedzieć B) zamieszczamy wytłumaczenie zaistniałej sytuacji ze sparingiem z GKS Tychy. Po wczorajszym artykule na GieKSa.pl (tutaj) do sprawy odniósł się Michał Kajzerek – rzecznik prasowy klubu.
Błędy zdarzają się każdemu, a rzecznik GieKSy – jak wyjaśnił w twitcie, kierował się dobrą współpracą z tyskim klubem na poziomie klubowych mediów. Też został de facto postawiony w niezbyt komfortowej sytuacji.
Dlatego jeśli chodzi o naszą stronę sportową, czyli sztab szkoleniowy, uznajemy temat za zamknięty. I mamy nadzieję, że nigdy naszemu pionowi sportowemu nie przyjedzie do głowy zatajać tego typu rzeczy. Jednocześnie, jeśli istnieje jakiś tyski Shellu, to mógłby spokojnie artykuł w podobnym tonie, jak nasz, napisać w stosunku do swojego klubu. Mogą sobie nawet skopiować, tylko zmienić nazwę klubu. To taki żart.
Co prawda nadal istnieją niedomówienia i podejrzenia co do wyniku, choć idą one w drugą stronę – być może to Tychy mogły sromotnie ten mecz przegrać, co w kontekście fatalnej atmosfery naszego sparingowego derbowego rywala, mogło być przyczynkiem do zatajenia wyniku. Ale to tylko takie luźne domysły. I w zasadzie sportowo, nie ma to żadnego znaczenia.
Tak więc, działamy dalej i – to się akurat w kontekście wczorajszego artykułu nie zmienia – z niecierpliwością czekamy na piątkowy mecz z Motorem!
GieKSa po ułożonym taktycznie występie wraca z Wrocławia z trzema punktami i poprawiła sobie humory przed nadchodzącym spotkaniem z BK Hacken.
W trakcie spotkania arbiter główna spotkania miała założoną kamerę (tzw. GoPro „RefCam”), co jest czymś zupełnie nowym na boiskach Ekstraligi i jest związane z bardzo dobrym odbiorem tego typu rozwiązania w niedawnych meczach. W najbliższym czasie na kanale Łączy Nas Piłka pojawi się materiał wideo z tego spotkania.
Już w 1. minucie Kinga Seweryn musiała interweniować po zdublowaniu pozycji przez Jaszek i Kalaberovą, na szczęście nasza golkiperka nie dała się zaskoczyć. Pierwszego gola zaskakująco szybko zdobyła za to Aleksandra Nieciąg, z łatwością przepychając pilnującą ją defensorkę i mierzonym strzałem przy słupku pokonała byłą koleżankę z klubu. Napastniczka wykorzystała udane zgranie Nicoli Brzęczek wysokiej piłki posłanej przez Marcjannę Zawadzką z głębi pola. Szybko mogło paść wyrównanie po spóźnionym powrocie Kalaberovej, ale i tym razem interweniowała skutecznie Seweryn. W 11. minucie Zuzanna Błaszczyk zupełnie spanikowała pod naciskiem ze strony Aleksandry Nieciąg, szczęśliwie dla niej z odsieczą nadeszła jedna z defensorek i zablokowała uderzenie. Poza wspomnianymi dwiema akcjami ze strony wrocławianek w pierwszym kwadransie GieKSa miała wszystko pod zupełną kontrolą. W 16. minucie tylko poprzeczka uratowała Błaszczyk przed utratą kuriozalnej bramki po lobie Klaudii Maciążki zza pola karnego, a wszystko rozpoczęło się udanym przejęciem Dżesiki Jaszek w trzeciej tercji. Groźnie było w 23. minucie po kontrataku i zagraniu prostopadłym Joanny Wróblewskiej, Natalia Sitarz została jednak wzorowo powstrzymana wślizgiem przez Katarzynę Nowak. Odważniejsze poczynania Śląska w drugim kwadransie odzwierciedlał strzał Sokołowskiej z okolic 25. metra, gdy piłka minimalnie minęła bramkę katowiczanek. 35. minuta znów należała do Kingi Seweryn, tym razem wykazała się umiejętnościami po strzale Guzik z rzutu wolnego wprost w okienko. Pięć minut później oglądaliśmy dwa szybkie ataki GieKSy, każdorazowo główną postacią była Nicola Brzęczek: raz dobrze podawała, a raz zdawała się być faulowaną w szesnastce – gwizdek arbiter milczał. W 41. minucie Jagoda Cyraniak postanowiła wziąć sprawy we własne nogi, samodzielnie przedarła się flanką i oddała mocny strzał, który niemal przełamał ręce Błaszczyk. Dwie minuty później tercet Hmirova-Brzęczek-Włodarczyk popisowo stworzył sobie okazję do zdobycia bramki grą na jeden kontakt, jednak przechwyt pierwszej z listy zmarnowała Włodarczyk zbyt lekkim uderzeniem. Pierwszą połowę z hukiem zamknęła Joanna Wróblewska, wybijając futbolówkę daleko poza teren stadionu przy próbie uderzenia z dystansu.
Drugą połowę przebojowo chciała rozpocząć Marcelina Buś, jednak Jagoda Cyraniak bezproblemowo wygrała pojedynek fizyczny w polu karnym. Napór wrocławianek trwał, a w 48. minucie Martyna Guzik była o ułamek sekundy spóźniona do dośrodkowania – stanęłaby oko w oko z Kingą Seweryn. Kolejną dobrą sytuację miały pięć minut później, jednak dwie próby uderzeń skończyły się na błędach technicznych. Odpowiedziały Jaszek z Maciążką dwójkową akcją skrzydłem, ta druga posłała niestety zbyt lekkie dośrodkowanie w ostatniej fazie. Po godzinie gry mocno poturbowana z murawy zeszła Julia Włodarczyk, oby to nie było nic poważniejszego. Wejście z futryną mogła zanotować Santa Sanija Vuskane, bowiem po podniesieniu się z ławki nawet nie zdążyła się zatrzymać, a już uderzała po dośrodkowaniu z prawej flanki – niestety z minimalnej odległości mocno chybiła. W 81. minucie kontratak finalizowała Karolina Gec, na szczęście dla Kingi Seweryn na drodze stanęła Marcjanna Zawadzka. W 86. minucie Patricia Hmirova zapoczątkowała dobry kontratak podaniem do Oliwii Malesy, ta z kolei o kilka milimetrów przeceniła pozycję Aleksandry Nieciąg i na strachu się skończyło. 120 sekund później Santa Vuskane wykorzystała chwilę nieuwagi Sokołowskiej i po odbiorze piłki ruszyła na bramkę Zuzanny Błaszczyk, niestety zbyt długo musiała czekać na odsiecz swoich koleżanek. W doliczonym czasie gry czujność golkiperki z ostrego kąta sprawdziła Oliwia Malesa po rajdzie Maciążki, a dobrym odbiorem popisała się Hmirova.
Dwie połówki dominacji, mnóstwo przepychanek i niewiele klarownych sytuacji strzeleckich dla obu zespołów – GieKSa znacznie lepiej odnalazła się w meczu o takich cechach, nadrabiając dwa punkty do Czarnych Sosnowiec i Górnika Łęczna.
Śląsk Wrocław – GKS Katowice 0:1 (0:1)
Bramki: Nieciąg (2).
Śląsk Wrocław: Błaszczyk – Marcelina Buś (60. Ziemba), Martyna Buś (60. Gec), Żurek (79. Białoszewska), Piksa, Sitarz (79. Stasiak), Sokołowska, Wróblewska, Szkwarek, Jędrzejewska, Guzik.
GKS Katowice: Seweryn – Nowak, Zawadzka, Cyraniak – Jaszek (75. Malesa), Kalaberova (63. Kozarzewska), Hmirova, Włodarczyk (63. Michalczyk) – Maciążka, Nieciąg, Brzęczek (75. Vuskane).
Kartki: Martyna Buś – Jaszek, Kozarzewska.
Najnowsze komentarze