Bardzo ciekawa 15. kolejka, już za nami. Mistrzem jesieni już na pewno jest – Flota Świnoujście, która zdecydowanie góruje nad resztą stawki. Nowym wiceliderem została – Cracovia, która w obecności 10. tysięcy widzów, skromnie pokonała – Sandecję. Kolejne porażki – ŁKS-u i Polonii. Pechowcami kolejki zostali piłkarze – Zawiszy i GieKSy, którzy dali sobie wydrzeć zwycięstwo w ostatniej sekundzie meczu. Dobrą formę utrzymali – GKS Tychy, Miedź Legnica i Olimpia Grudziądz. Zapraszamy na krótką relacje, ze wszystkich spotkań minionej już serii gier.
Dolcan Ząbki – Okocimski KS Brzesko 1:0
W końcu przełamał się miejscowy zespół, który w bezpośrednim pojedynku z innym kandydatem do spadku, okazał się minimalnie lepszy. Zwycięskiego gola zdobył w 53. minucie – Grzegorz Piesio. Przez całe spotkanie, lekką przewagę mieli gospodarze i zasłużenie wygrali ten mecz. Okocimski z praktycznie jedną 100% szansą, stworzoną jeszcze w pierwszej połowie. Dolcan po raz pierwszy w tym sezonie, nie stracił gola u siebie. Widzów: 400
Bogdanka Łęczna – Polonia Bytom 3:1
Pierwsza odsłona, a szczególnie początkowe 20. minut, to wielka przewaga gości. W 12. minucie spotkania, ataki – Polonii przyniosły efekt w postaci gola. Cudowną bramkę strzałem z ok. 40. metrów, zdobył – Krzysztof Michalak. 3 minuty później powinno być 2:0. Piłkarz gości przegrał jednak w pojedynku „oko w oko” z – Sergiuszem Prusakiem, a potem goście jeszcze dwa razy nieskutecznie dobijali ten strzał, piłkę za każdym razem blokowali obrońcy. Wydawało się, że – Polonia dowiezie prowadzenie do końca pierwszej połowy, jednak w 41. minucie sędzia podyktował rzut karny dla – Bogdanki. Pewnym egzekutorem okazał się – Dawid Sołdecki. W drugiej połowie tradycyjnie już zespół – Polonii opadł z sił i nie był już taki aktywny. Druga odsłona to wyraźna przewaga –Łęcznej, której efektem były 2. gole. W 75. minucie gola zdobył – Michał Zuber, a na 3:1 wynik ustalił ponownie z rzutu karnego – Dawid Sołdecki. Widzów: 600
GKS KATOWICE – Olimpia Grudziądz 1:1
Wszystko o meczu w innych miejscach na naszej stronie. Widzów: 4000
Cracovia Kraków – Sandecja Nowy Sącz 1:0
O pierwszej połowie tego meczu, licznie zgromadzona publiczność przy Kałuży, chciałaby jak najszybciej zapomnieć. Na boisku nie działo się nic ciekawego! Druga połowa wynagrodziła jednak zaprzyjaźnionej ze sobą publiczności, brak emocji z pierwszych – trzech kwadransów. Dużą przewagę osiągnęli gospodarze, jednak byli nieskuteczni, a dobrą formę pokazywał – Cabaj, były wieloletni bramkarz „Pasów”. Klasę bramkarz gości pokazał w 69. minucie, kiedy to w pięknym stylu wygrał pojedynek sam na sam z – Bojleviciem. Kilka minut później – Bojlevic trafił w słupek. Jedynego jak się okazało gola w tym meczu zdobył przepięknym strzałem z dystansu – Edgar Bernhardt. Była to 78. minuta gry i właśnie wtedy, kibice odpalili sporą ilość rac, zadymienie boiska było tak duże, że sędzia zmuszony był przerwać zawody na kilkanaście minut. Do regulaminowych 90., arbiter musiał doliczyć 18. minut… Całe szczęście, bo właśnie wtedy na boisku zrobił się nam, znakomity mecz. W 98. minucie – Cabaj znów lepszy w pojedynku jeden na jeden, tym razem od – Strausa. W 105. minucie bohaterem z kolei golkiper gospodarzy – Pilarz, który znakomicie interweniował przy uderzeniu – Sancheza. 60. sekund później – Straus mija – Cabaja i trafia w słupek. 108. minuta, obrońca – Cracovii ratuje zespół przed utratą gola. 111. minuta – Makuch miał piłkę meczową na nodze, znakomicie broni jednak – Pilarz. Bardzo ciekawy mecz w Krakowie, a szczególnie ostatnie jego fragmenty. Świetna atmosfera na trybunach, ponad 10. tysięcy ludzi, to wszystko sprawiło, że przy Kałuży mieliśmy prawdziwe piłkarskie święto. Widzów: 10 000
Zawisza Bydgoszcz – LKS Nieciecza 1:1
Spotkanie – Zawiszy z Niecieczą stało na średnim poziomie. Więcej z gry mieli gospodarze, ale sytuacji stricte bramkowych było nie wiele. Pierwsza odsłona to przewaga podopiecznych trenera – Szatałowa, okraszona cudownym golem – Masłowskiego w 26. minucie. Potem gospodarze mieli jeszcze 2. dogodne okazje. Druga połowa to fragmentami bardzo spokojna i ostrożna gra ze strony – Zawiszy i spora bezradności gości. Im bliżej końcowego gwizdka, tym więcej zagrożenia pod bramką gospodarzy. Nieciecza miała 2. sytuacje bramkowe, obie niewykorzystane. Zgodnie z powiedzeniem do 3 razy sztuka, goście doprowadzili do wyrównania. W 93. minucie błąd – Skrzyńskiego wykorzystali przyjezdni i wyrównał – Michał Nalepa. Trwa więc fatalna passa miejscowych, którzy do miejsca drugiego tracą już 6. punktów. Cierpliwość prezesa – Osucha, podobno jest już na wyczerpaniu. Dla Niecieczan był to premierowy w tym sezonie remis. Widzów: 3000
Kolejarz Stróże – Flota Świnoujście 1:2
Pierwsza połowa pod dyktando gospodarzy, którzy mimo sporej liczby bramkowych okazji, do szatni schodzili przegrywając. W ostatniej minucie pierwszej połowy, gola dla przyjezdnych z rzutu karnego, zdobył – Ensar Arifovic, który strzelił też bramkę w 36. minucie, jednak wtedy gola nieuznano, ze względu na spalonego. Druga połowa emocjonująca i bardzo wyrównana. Obie ekipy miały swoje szanse i obie wykorzystały po jednej z nich. W 62. minucie wyrównał lider klasyfikacji strzelców – Maciej Kowalczyk, a na 2. minuty przed końcem – Sebastian Zalepa po dośrodkowaniu z rzutu rożnego, zapewnił 3. punkty „Wyspiarzom”. Po bardzo emocjonującym i ładnym dla oka meczu, Flota wygrała na trudnym terenie w Stróżach i została mistrzem jesieni. Widzów: 400
Warta Poznań – GKS Tychy 0:1
Kto by pomyślał po pierwszych kilku kolejkach tego sezonu, że na finiszu rundy – GKS Tychy, będzie miał taką samą liczbę punktów co – Zawisza? Taka sytuacja ma jednak miejsce po 15. kolejkach. Tyszanie po golu – Mateusza Bukowca w 65. minucie meczu, odnieśli już 7. zwycięstwo w tym sezonie i awansowali na 5. miejsce w lidze. Minutę po stracie gola, Warta straciła również zawodnika, gdyż za uderzenie rywala łokciem, z boiska wyleciał – Łukasz Grzeszczyk. Do końca meczu, goście spokojnie kontrolowali boiskowe wydarzenia, a na dodatek mogli i powinni zdobyć jeszcze jedną bramkę. W Poznaniu w pełni zasłużone zwycięstwo beniaminka z Tychów. Widzów: 1000
ŁKS Łódź – Miedź Legnica 0:1
Kolejna porażka łodzian stała się faktem, choć wcale tak być nie musiało. Pierwsza odsłona jak najbardziej stała pod znakiem ataków gości, natomiast – ŁKS poważnie bramce strzeżonej przez – Aleksandra Ptaka zagrozić nie umiał. Po zmianie stron, szczególnie w ostatnim kwadransie, podopieczni – Marka Chojnackiego mieli co najmniej 4. dobre okazje do zdobycia gola, w tym raz po strzale – Kuklisa piłka trafiła w słupek. Jedyną bramkę strzelił wprawdzie rodowity Łodzianin – Marcin Zasada, pech gospodarzy polega jednak na tym, że ów Łodzianin reprezentuje barwy – Miedzi Legnica. „Złoty gol” padł równo, po godzinie gry. ŁKS traci już 5. punktów do bezpiecznego miejsca w tabeli. Goście natomiast w tabeli zajmują 6. pozycję, mają jednak zaległe domowe spotkanie z Dolcanem i w razie zwycięstwa, awansują na 4. miejsce, włączając się tym samym do walki o ekstraklasę. Widzów: 1108
Stomil Olsztyn – Arka Gdynia 0:2
W 8. minucie tego meczu, 100% okazję do wyjścia na prowadzenie zmarnowali piłkarze gospodarzy – Kalonas i Suchocki. Na tym należy zakończyć relację z pierwszej okropnie słabej i nudnej odsłony gry. Pierwszy kwadrans po zmianie stron, to odważne ataki – Stomilu, w którego barwach od początku dobry mecz rozgrywał –Łukasz Suchocki. Nieskuteczność gospodarzy zemściła się w 60. minucie, wtedy to na strzał z dystansu zdecydował się gracz – Arki – Marcus Vinicius, piłka po rykoszecie zaskoczyła bramkarza olsztynian – Ptaka i było 1:0 dla gości. W 68. minucie – Jegliński nie wykorzystał rzutu karnego dla gospodarzy, gdyż jego uderzenie zatrzymała poprzeczka. Stomil po tym zdarzeniu już się nie podniósł, na domiar złego w 75. minucie ładny strzał zza pola karnego –Mateusza Szwocha zakończył się golem na 2:0 dla Arki. Na minutę przed końcowym gwizdkiem arbitra, trzeciego gola dla – Arki strzela – Szwoch, bramka jednak nie została uznana, ponieważ strzelec był na pozycji spalonej. Ważne i cenne zwycięstwo – Arki w Olsztynie. Stomil w strefie spadkowej. Widzów: 2500
W trakcie sobotnich 5. spotkań, 3. razy wygrywali gospodarze, natomiast 2. razy padł remis, po golach straconych przez miejscowych w ostatnich sekundach meczu. W niedzielę odbyły się 4. mecze, które w komplecie zakończyły się wygraną gości. W 15. kolejce – 1. ligi, padło 17. goli, co daje średnią 1,8. gola na spotkanie. Statystyka ta na kolana nie powala. Z wysokości trybun, 9. meczów na zapleczu ekstraklasy oglądało – 23 008. widzów, co daje średnią 2556,4. widzów na mecz.
Portal GieKSa.pl tworzony jest od kibiców, dla kibiców, dlatego zwracamy się do Ciebie z prośbą o wsparcie poprzez:
a/ przelew na konto bankowe:
SK 1964
87 1090 1186 0000 0001 2146 9533
b/ wpłatę na PayPal:
E-mail: [email protected]
c/ rejestrację w Superbet z naszych banerów.
Dziękujemy!
Po wygranym 3:0 sparingu ze Stalą Rzeszów porozmawialiśmy z trenerem Rafałem Górakiem. Zapytaliśmy o ubiegły i nadchodzący sezon, uchylony przepis o młodzieżowcu, a także o nowego napastnika.
Wakacje spędził pan aktywnie?
Rafał Górak: Aktywnie, byłem bardzo aktywny: chodziłem po górach, dużo pływałem, siedziałem trochę nad morzem. Fajnie nam się udało pojechać trochę w nieznane, zatrzymywaliśmy się tam, gdzie nas kierowała intuicja. Byliśmy trochę tam, to tu. Wszędzie aktywnie – rowerki i spacery.
Pan jest w stanie odciąć się od piłki?
Wy to doskonale wiecie – piłka to jest całe moje życie, nigdy się nie odetnę. Próbuję się resetować, natomiast piłka mnie nie zabija. Nie powoduje, że jak coś robię, to mnie to męczy. Lubię odpoczywać, np. czytając, ale bez piłki się nie da.
Jak żyje się cały czas pod okiem kamer?
Powiem szczerze, że bardzo mocno zaryzykowałem. Byłem odważny, żeby ten serial „Trenerzy” tyle pokazał od środka. Starałem się nic nie wycinać i w zasadzie mogliście zobaczyć mnie takiego, jakim jestem. To na pewno jest całkiem inny wymiar, bo pierwsza czy druga liga to jest zupełnie inne zainteresowanie medialne. Wydaje mi się, że to, co można w tym wszystkim zobaczyć, to że praca w GKS-ie Katowice idzie bardzo dobrym nurtem. Nie mamy się czego wstydzić, wprost przeciwnie – wykonujemy świetną pracę jako sztab, piłkarze i zespół.
Zostanie jakiś przebłysk po sezonie?
Nie, cały sezon został mi w pamięci. To jest pierwszy sezon od dawna dla GKS-u Katowice w Ekstraklasie, a mój debiutancki. Każdy moment, każda chwila dla mnie była wyjątkowa i zostanie w mojej pamięci bardzo mocno. Ale to już jest za nami, trzeba patrzeć do przodu.
Jaki był najtrudniejszy moment?
Szukałem czegoś takiego, ale powiem szczerze: dobrze rozwiązywaliśmy te nasze problemy. Nawet ten moment, gdy przegraliśmy tę drugą połowę w Zabrzu i zastanawiałem się, w jaki sposób będziemy gotowi w następnych meczach. Okazało się, że drużyna świetnie reagowała na wszystko. Zdaliśmy egzamin tego debiutanckiego sezonu i ważne jest to, że nie dopuściliśmy do sytuacji, gdzie moglibyśmy się naprawdę trwożyć. Bardzo mocno pracowaliśmy, żeby drużynę ciągnąć, oni też byli świetni. To dało takie, a nie inne efekty.
Udało się sprostać założeniom i można oceniać sezon pozytywnie?
Na pewno nie możemy mówić, że „się udało”. To byśmy musieli mówić o jakimś elemencie przypadkowości. Wydaje mi się, że właśnie wypracowaliśmy to ogromną, ciężką robotą, że dziś w Katowicach mamy takie żółte serca. Kibice się zbudzili, kochają ten zespół, Klub, stadion, wszystko, co się wydarzyło. To jest piękne, że wstaliśmy z tego mułu, w którym byliśmy wszyscy razem.
Wasze dobre występy podniosły poprzeczkę?
Także nas rozwinęły, jesteśmy dzisiaj lepsi. To też jest ważne, bo wszystko na plus, jeśli człowiek jest ambitny, to nie może po prostu powiedzieć: „to było takie świetne, teraz jestem najlepszy”. Nie, nas to rozwinęło i w związku tym trzeba sobie odpowiedzieć na pytanie: czy we mnie, w Rafale Góraku, jeszcze jest miejsce na rozwój? No jest! Ja to zawsze mówię moim piłkarzom, tu nie ma co myśleć, że się jest 32-letnim piłkarzem, czas na rozwój jest zawsze. Nie wolno stanąć, bo wtedy momentalnie jest regres, a nam chodzi o progres.
Drugi sezon dla beniaminka podobno jest najtrudniejszy, a niektórzy kibice rozmarzyli się o pucharach.
Bardzo bym tonował rozważania o europejskich pucharach. One są na pewno czymś pięknym i byłyby czymś wyjątkowym, natomiast Ekstraklasa jest bardzo silna i ma mocne zespoły. Poziom idzie do góry, trzeba z respektem i szacunkiem podchodzić do tego wszystkiego. Tamten sezon był dobry, ale też bardzo trudny, a w ostatnich latach beniaminkowie wylatywali z hukiem. Myśmy się w niej dobrze usadowili, trzeba kontynuować pracę.
Połowa drużyn bije się o rozgrywki międzynarodowe.
To świadczy o tym, że nie stało się to, co często dzieje się na świecie, że są te siły. U nas trzeba szczerze powiedzieć, że jest te pięć zespołów, które będą się o to biły i tam jest ich miejsce. Czy my dzisiaj o tę piątkę walczymy? Ja bym powiedział, że po prostu musimy dążyć do tego krok po kroku, by wiele lat GKS grał w Ekstraklasie. Być może przyjdzie taki moment, gdy powiem z otwartym sercem, że jestem gotowy na walkę o czołowe lokaty.
Co będzie największym wyzwaniem?
Każdy sezon jest inny. Dzisiaj jesteśmy bez Sebastiana i Oskara – to są wyrwy, poważne ubytki w drużynie. Każdemu, kto mnie pyta o naszą największą siłą, odpowiadam: zespołowość. To Sebastian się zbudował w GKS-ie, to Oskar się zbudował w GKS-ie, to my ich wyprodukowaliśmy. U nas eksplodował Antek Kozubal, świetnie zaczął grać Mateusz Kowalczyk. Dawid Kudła stał się bardzo porządnym bramkarzem. Ta zespołowość jest siłą tego zespołu, ja bym chciał w tym kierunku iść, by ci dochodzący stawali się coraz lepszymi zawodnikami. Stąd pomysł na to okienko, by byli to zawodnicy trochę po prostu młodsi.
Zawodnicy muszą się lubić, czy wystarczy po prostu kultura i szacunek?
Nie, nie muszą się wcale lubić. Muszą mieć kult rozmawiania o piłce nożnej. Nie chodzi mi o to, że mają czytać gazetę albo oglądać mecze, tylko rozmawiać o tym, w jaki sposób chcą realizować swoje zadania na boisku, jak my mamy grać. Ty słuchasz heavy metalu, a ja disco-polo, tu mamy dwa inne światy – ale piłka nas łączy i musimy w klubie rozmawiać o piłce, bo to jest miejsce naszej pracy, pasji. Na wczasy może ze sobą nie pojedziemy i możemy nie pałać do siebie miłością, natomiast o piłce musimy umieć rozmawiać, to jest nasz obowiązek. My reprezentujemy klub, a klub jest ważniejszy niż nasze ego. Te disco-polo lub metal nie są istotne, najważniejszy jest GKS.
Są jakieś zmiany w przygotowaniach, czy trzyma się pan wypracowanych przez lata schematów?
Staramy się być coraz bardziej intensywni. W naszym zespole intensywność jest, a ona wynika z rozumienia gry. Chciałbym, aby GieKSa była jeszcze bardziej zażarta, jeszcze bardziej upierdliwa dla przeciwników i jeszcze bardziej spektakularna w atakowaniu. W pierwszym sezonie pokazaliśmy dużo dobrego, daliśmy dużo radości – o to chodzi. Nie chcemy być drużyną, która w Ekstraklasie cierpi. Chcemy, by mówiono o nas, że jesteśmy po prostu jacyś, bo to już znaczy, że mamy kulturę gry. To jest dla mnie istotne.
Czyli na to będzie pan zwracał uwagę, że macie walczyć i zostawić serce na murawie?
Nie da się walczyć, jeśli nie rozumie się gry. Powoduje to masę czerwonych kartek i zamieszania, ja to trochę inaczej rozumiem. Mamy walczyć, ale rozumiejąc, co chcemy zrobić. Jeśli będziemy realizować założenia, oddamy serducho, do tego umiejętności piłkarskie – mamy szansę być spektakularnymi i wygrywać, po prostu.
Jak dotąd wszystko idzie zgodnie z planem?
W miarę idzie zgodnie z przewidywaniami. Wiadomo, są trochę przemęczeniowe sprawy, mniejsze i większe urazy, dopinamy kwestie dojść samych zawodników. Obóz w Opalenicy był naprawdę na najwyższym poziomie i jestem bardzo zadowolony.
Do zespołu dołączyli młodzi zawodnicy. To część strategii?
Po awansie chciałem piłkarzy bardzo doświadczonych, którzy przyjdą i dadzą nam w szatni uspokojenie emocji. Zrelak, Czerwiński i Nowak, to byli dla mnie bardzo ważni zawodnicy. Przyszli i dali w szatni bufor bezpieczeństwa, że w trudnym momencie powiedzą: spokojnie, wychodzimy z tego. Zawodnicy ze sobą rozmawiają. Wiadomo, nie możemy iść tylko w takich zawodników, bo wszyscy jesteśmy coraz starsi, dlatego planowaliśmy to, by przyszli do nas piłkarze z dużymi umiejętnościami i „dwójką” z przodu. O takich zawodnikach myślałem najbardziej.
Przepis o młodzieżowcu się zmienił.
Dla mnie to upiorny przepis, niemający nic wspólnego z logiką i grą fair play. Drużyny niekorzystające z tego były karane. To jest dla mnie chore. Nie mam nic przeciwko Pro Junior System i nagradzaniu drużyn za stawianie na młodych Polaków. Nie powinien to być jednak przepis, który daje mi nakaz wystawienia na boisko zawodnika, który ma jakiś rocznik. Dla mnie wskazanie, że młodzieżowiec musi być z rocznika 2003, to jakby powiedziano: „ale musisz mieć też jednego z 1973!”. No i co, ja zagram? Dla mnie to jest bez sensu, nie wolno nakazywać, trzeba po prostu promować młodych ludzi. GKS jest oparty o polskich zawodników i daje sobie radę. Ja tego nie rozumiem, jeszcze trzeba zapłacić karę. Pro Junior System świetny, a ten przepis o młodzieżowcu to dobrze, że zniknął.
To był problem, że ktoś na przykład wiedział, że gra tylko przez ten przepis?
Właśnie, to również mogło doprowadzać do tego, że dochodziło do takich absurdów. Zawodnicy starsi mogli czuć się pokrzywdzeni, że młodzieżowiec musi grać. My zawsze mieliśmy w składzie młodzieżowców pełną gębą, bardzo się z tego cieszyłem. Każdy z nich był świetnym zawodnikiem, ale nie wszyscy taki komfort mieli.
Wielu kibiców podchodzi z dużą rezerwą do sprowadzenia Macieja Rosołka.
Na pewno do nas pasuje, takiego nieoczywistego zawodnika szukaliśmy. Na rynku jest wielu zawodników, natomiast trzeba być racjonalnym. Nie zawodziliśmy się na zawodnikach, którzy nie byli tymi z topu na tej pozycji. Przychodzili piłkarze, o których wiedziałem, że ich sposób gry może nam pomóc. Maciej jest właśnie takim piłkarzem.
Jakie są cele na ten sezon?
Ekstraklasa w Katowicach ma być na lata – to jest moje motto pracy z tą drużyną. Chciałbym być maksymalnie przygotowany do pierwszego meczu i wyjść na Raków z pewnością, że możemy wygrać.
Najbardziej wyczekiwany mecz to…
Chyba zawsze tak będzie: każdy kolejny. Naprawdę się nie mogę doczekać spotkania z Rakowem.
Oskar Repka zdecydował się na przejście do Rakowa i podpisał tam 5-letnią umowę. Klub z Częstochowy aktywował klauzulę wykupu zawodnika.
Repka odchodzi na zasadzie transferu definitywnego. GieKSa z tytułu transferu otrzyma rekordową kwotę, według medialnych spekulacji będzie to około 3 milionów złotych (700 tys. euro).
Pomocnik dołączył do GKS Katowice w 2021 roku. W sezonie 2023/24 pomógł w awansie do Ekstraklasy, a następnie na najwyższym szczeblu rozgrywkowym rozegrał 33 spotkania, w których strzelił 8 bramek. Ogółem koszulkę GieKSy zakładał 113 razy, zdobywając 13 bramek. W czerwcu po raz pierwszy został powołany do reprezentacji Polski, ale nie wystąpił w oficjalnym spotkaniu.
Zawodnikowi życzymy powodzenia w nowych barwach i dziękujemy za grę w naszym klubie.
Zapraszamy do lektury ocen defensywnych zawodników GieKSy w sezonie 2024/25. Przy wystawianiu not w skali szkolnej (1-6) regularnie grającym zawodnikom kierowaliśmy się średnią Waszych ocen za miniony sezon. Za wiosnę uznaliśmy wszystkie spotkania rozgrywane w 2025 roku, tj. od meczu ze Stalą Mielec.
Dawid Kudła: Sezon potwierdził jego klasę, choć nie obyło się bez poważnych wpadek, które na początku rundy jesienne skłoniły kibiców nawet do rozważań zmiany podstawowego golkipera. Było to raczej spowodowane czystymi emocjami, a nie chłodnymi przemyśleniami i nic takiego nie miało racji bytu. Było kilka błędów w komunikacji i wyjściu na przedpole, które bezpośrednio przekładały się na zagrożenie pod bramką. Po kilku spotkaniach w Ekstraklasie odnalazł jednak swój rytm i stał się prawdziwą opoką, ratując zespół w wielu akcjach, a najbardziej pamiętną będzie chyba parada w sytuacji sam na sam ze Shkurinem. Interwencje niemożliwe to właśnie jego specjalność. Przy wyprowadzeniu piłki jeszcze nieraz przyprawiał nas o szybsze bicie serca, ale zwykle już uchodziło mu to na sucho i koniec końców był ważnym elementem budowy akcji. Demony powróciły jeszcze przy niefortunnej interwencji w Gdańsku w końcówce sezonu, ale był to już raczej odosobniony wybryk na tle niezwykle pracowitej rundy wiosennej. Ze smaczków pozasportowych – potrafił wprowadzić uśmiech na twarzach wszystkich dziennikarzy, rzucając prześmiewcze komentarze w stronę kolegów udzielających wypowiedzi. Ostatecznie słusznie był przez Was wielokrotnie wybierany MVP spotkań, zapewniał drużynie niezbędny spokój na tyłach. Adrian Błąd prawdopodobnie mógłby częściej udzielać takich wywiadów, jak ten po meczu z Górnikiem: “Jak powiem, że dzisiejszy mecz wybronił nam Kudi, to nie będzie nic odkrywczego.”
🍁Jesień: 5
🌱Wiosna: 5+
Rafał Strączek: W pucharze spisywał się przyzwoicie, może przyzwoicie z plusem – zależy od interpretacji parady przy feralnym rzucie wolnym. Na pewno jest cenną rywalizacją dla Dawida Kudły, choć wiosną nie dostał ani minuty. Ostatecznie pozostał w naszym klubie na kolejny sezon.
🍁Jesień: 3+
🌱Wiosna: Brak oceny
Arkadiusz Jędrych: Był ważnym spoiwem naszej defensywy, nawet jeśli sporadycznie zdarzały mu się proste błędy i czasem zbyt długo zwlekał z doskokiem, przez co na sumieniu ma parę groźnych akcji i bramek. Jego gra w powietrzu była wręcz niezawodna, a jego waleczność doskonale obrazuje podwójna interwencja, gdy już z poziomu murawy zdołał wybić nadlatującą piłkę. Umiejętność czytania gry i asekuracja kolegów sprawiały, że cały zespół czuł się stabilniej, a napastnicy rywali musieli szukać innych rozwiązań, nie mogąc korzystać z blokowanych przez niego wrzutek. Jego kluczowe wślizgi zapadają w pamięć: był zdolnym na pełnym ryzyku wyłuskać piłkę spod nóg rywala, albo i samą swoją obecnością zmusić go do błędu. Nie ograniczał się jednak tylko do roli tradycyjnego obrońcy: potrafił też posyłać jego rozpoznawcze długie piłki, które pozwalały szybko przejść do ataku. Prawdziwy Pan Kapitan, jako jedyny zawodnik z pola w całej lidze rozegrał każdą minutę tego sezonu.
🍁Jesień: 5-
🌱Wiosna: 5-
Lukas Klemenz: W kilku przypadkach to właśnie on, przy pomocy szybkości i zmysłu napastnika, wyprowadzał kontrę, która przeradzała się w groźną akcję semi-skrzydłowego. Po stałych fragmentach również potrafił kreować zagrożenie, czego wymaga od obrońców Rafał Górak. Ofensywny Lukas Klemenz z pierwszej rundy może być oceniony pozytywnie, niestety dużo więcej można powiedzieć o powtarzających się błędach w prostej grze piłką i nawet jej przyjęciu, pasywnym kryciu i brakach szybkościowych. Nie był pewnym punktem naszej defensywy na wiosnę, choć na papierze ma odpowiednie do tego umiejętności. Zazwyczaj spisywał się przyzwoicie lub nawet dobrze – po prostu w kluczowych chwilach zbyt często przydarzały mu się błędy, co rzutuje na jego ogólnym odbiorze.
🍁Jesień: 4+
🌱Wiosna: 3-
Alan Czerwiński: W końcówce sezonu prezentował się bardzo solidnie, rzadko przegrywał pojedynki i był po prostu kluczowym elementem drużyny, także w szatni. Był ważnym punktem w grze defensywnej – nie unikał odpowiedzialności, wspierał rozegranie i wielokrotnie asekurował swoich kolegów, często subtelną zmianą ustawienia zapobiegając kontrze lub ułatwiając zapoczątkowanie akcji. Dokładał do tego swoje w fazie ofensywnej, gdy z Marcinem Wasielewskim zaczęli stosować manewr wymiany pozycjami, w końcu nominalnie jest wahadłowym. Od czasu tej zmiany taktycznej mógł pokazywać pełnię swoich możliwości. Na początku kampanii momentami brakowało mu odwagi – nawet gdy miał przestrzeń do podłączenia się do akcji, wybierał podanie wstecz zamiast odważnego wejścia na wolne pole. Zdarzały mu się też proste błędy techniczne, zwłaszcza tuż po przenosinach: złe przyjęcia, niecelne zagrania na kilkanaście metrów, czy brak wyczucia przy pressingu rywali, których częstotliwość malała z biegiem czasu. Jako półboczny obrońca zdawał się czuć niekomfortowo, ale finalnie wyrósł na pewny punkt defensywy, jako wahadłowy dobrze sobie radził niemal od początku. Podobno proces adaptacji do nowego stylu gry trwa ponad pół roku, co zdaje się potwierdzać jego przypadek.
🍁Jesień: 4
🌱Wiosna: 5
Marten Kuusk: Jego atutem była siła fizyczna i zdecydowane wejścia w pojedynki – potrafił wygrać walkę o piłkę, postawić twarde warunki i wyczyścić pole karne w klasyczny, prosty sposób. Kilka razy źle wybierał moment na wyskoczenie z formacji, tworząc tym samym lukę w obronie. Potrafił dołożyć swoje w kreacji, ale raczej były to prostsze (lecz skuteczne) rozwiązania. Choć nie popełniał wielu rażących błędów, czasami trudno było mówić o pewności i spokoju, które powinien gwarantować środkowy obrońca. Wydaje się, że musi popracować tylko nad decyzyjnością i koncentracją, by rozwiać wszelkie wątpliwości co do swojej osoby – w kilku meczach stawał na wysokości zadania i zamykał swoją stronę.
🍁Jesień: 4
🌱Wiosna: 4-
Aleksander Komor: W ataku dołożył całkiem sporo jak na stopera (raz nawet próbował strzału przewrotką), w rozegraniu na pressing reagował raczej ekspediowaniem piłki. Potrafił wykazać się walecznością i wygrać pojedynek fizyczny. W obronie popełnił kilka błędów i sprawiał wrażenie bardzo zestresowanego grą w Ekstraklasie.
🍁Jesień: 3
🌱Wiosna: Brak oceny
Bartosz Jaroszek: Z Unią zagrał bardzo nerwowo i niestabilnie. Z Pogonią (przynajmniej na chwilę) uratował nas przed utratą bramki wybiciem z linii, a jego najlepszy występ to starcie z Niecieczą – został wybrany MVP, bardzo dobry był to mecz. Pomagał drugiemu zespołowi, a kibice już wiążą jego przyszłość, choć jeszcze sezon zostanie w pierwszym zespole, z działem marketingu.
🍁Jesień: 3+
🌱Wiosna: Brak oceny
Najnowsze komentarze