Celowo nie zamieszczaliśmy tradycyjnego wyjazdowego post scriptum zaraz po meczach, gdyż nawał newsów na naszej stronie był olbrzymi. Jeśli chodzi o poszczególne mecze, z Górnikiem, Termaliką i Pogonią – obrobiliśmy je liczbą odpowiednio: 22, 18, 19 newsów (i jeszcze coś będzie). W końcu po tym intensywnym czasie możemy chwilę odetchnąć i podsumować nasze dwa ostatnie wyjazdy i… dodać jeden punkcik lub dwa o meczu domowym. Zapraszamy do lektury!
1. Do Zabrza wybraliśmy się w 4-osobowym składzie. Derby, blisko, więc mimo że był to mecz wyjazdowy, to z Katowic zbieraliśmy się dopiero po siedemnastej.
2. Od spadku z ekstraklasy miałem okazję być na obu poprzednich meczach, które GieKSa rozgrywała w Zabrzu. W 2009 roku, jeszcze na starym stadionie, przy 20-tysięcznej publiczności, gdy zgoda była absolutnie świeża. No i w 2017, kiedy stadion był już w większości nowy, ale główna trybuna była jeszcze ze starego obiektu.
3. Oba te mecze GieKSa przegrała – 0:2 i 0:1. Teraz liczyliśmy na gole dla naszego zespołu. Historia jednak się powtórzyła. Na szczęście mam jeszcze w pamięci dawne spotkania z ekstraklasy, kiedy to GieKSa przy Roosevelta potrafiła wygrywać.
4. Mieliśmy całą historię i przeprawę z akredytacjami, gdyż początkowo Górnik przyznał je jedynie dwóm z czterech osób. Uruchomiliśmy nasze zasoby, żeby podziałać w tej sprawie – z głównym argumentem po prostu chęci jak najlepszego opracowania meczu. Ostatecznie rzecznik prasowy Górnika przyznał akredytację dla całej naszej czwórki. Dziękujemy!
5. Stadion Górnika z zewnątrz robi wrażenie, to naprawdę spory, solidny obiekt, zresztą kibice GieKSy wspierający jako zgoda zabrzan na meczach doskonale go znają. Natomiast musieliśmy sporą część okrążyć, gdyż punkt odbioru akredytacji był nieco odległy od miejsca, w którym zaparkowaliśmy.
6. Idąc pod stadionem, wrażenie na nas robiły różnego rodzaju atrakcje związane z tym piłkarskim świętem. Były stoiska gastronomiczne, bańki mydlane dla dzieci, malowania twarzy, Janusz Jojko rozdawał podpisy pod zdjęciami, a kibice mogli spróbować swoich sił strzelając na bramkę z kartonowym Jerzym Dudkiem.
7. Przy odbiorze akredytacji miała miejsce dość kuriozalna sytuacja. Był tam taki czarnoskóry jegomość, chyba bloger zwiedzający polskie stadiony i pani (organizatorka?) nie potrafiła mu powiedzieć, gdzie ma się kierować. I tu nie chodziło o braki w angielskim, tylko po prostu nie wiedziała, gdzie ma kierować się na prasówkę (sic!). Na szczęście była tabliczka, że trzeba wjechać na trzecie piętro, więc wyjaśniliśmy mu, gdzie ma iść.
8. My natomiast po wjechaniu windą, pogubiliśmy się kompletnie. Nie widzieliśmy żadnych wskazówek, gdzie mamy dalej się kierować, więc po uprzednim chwilowym wyjściu na trybunę za bramką i podziwianiu jeszcze pustego obiektu, skierowaliśmy się tam, gdzie nakazywała logika – czyli na wysokość środka boiska.
9. A tam po miejscach prasowych ani widu, ani słychu. Szukaliśmy, rozglądaliśmy się i nic. Pytamy pana ze służby porządkowej (oni nigdy nic nie wiedzą), gdzie jest prasówka. Mówi – nie ma. Była i będzie, ale teraz nie ma. To co, na kolanach mamy pisać?
10. Staliśmy jednak obok takich skyboxów. W jednym z nich przygotowane już były stanowiska dla Canal Plus. Drugi był pusty. Pan więc powiedział, że możemy sobie tam wejść. No to weszliśmy.
11. Filip, z którym byłem, potem poszedł rozeznać się, gdzie jest konferencja prasowa i przy okazji dowiedział się, że prasówka jednak na stadionie istnieje i jest umiejscowiona nad narożnikiem boiska po przeciwległej stronie.
12. Nie chcieliśmy jednak rezygnować z kapitalnego miejsca jakie mieliśmy, z iście telewizyjnym widokiem – bo kamery z Canal Plus były tuż pod naszym stanowiskiem i gdy odpaliliśmy transmisję, mieliśmy praktycznie dokładnie taki sam widok, co w telewizji.
13. W kabinie obok komentowali mecz Robert Skrzyński i Kamil Kosowski. Popularny Kosa dość często komentuje nasze spotkania w tym sezonie, był m.in. na inauguracji z Radomiakiem.
14. A co do wspomnianych operatorów kamery, to przyznam, że przynajmniej jeden ma strasznie niełatwą pracę. Na tym głównym stanowisku był bowiem dwie kamery – jedna od tego najbardziej podstawowego planu podczas transmisji, a druga od ustawicznego, ciągłego śledzenia piłki na pewnym zbliżeniu. I podczas meczu ten operator musiał cały czas ruszać tą wielką kamerą w dwóch osiach – prawo-lewo i góra-dół. Najgorszej miał, jak był przerzut po skosie, spod jednej linii autowej, na drugą. To, jakie wygibasy robiła ta kamera, było niesamowite. Szacun dla operatora.
15. A sam skybox kapitalny, schludny, szeroki blat, internet, nawet klima, gdyby była potrzebna. W różnych warunkach jako redakcja pracowaliśmy, czasem bywało luksusowo, częściej na krzesełkach z rozkładanymi niczym na uczelniach chybotliwymi stoliczkami. Tutaj było luksusowo.
16. Sam mecz, jaki był – każdy widział. Odwrotnie proporcjonalny do naszych warunków pracy i widoczności na boisko. To był najsłabszy mecz w tym sezonie.
17. Od spadku z ekstraklasy w 2005 roku, z Górnikiem mierzyliśmy się dwukrotnie. Przegraliśmy 0:2 za trenera Nawałki i 0:1 za trenera Brzęczka. I tym razem nie udało się strzelić gola.
18. A naszym katem w ostatnich latach jest Lukas Podolski. Dwa lata temu w meczu Pucharu Polski na Bukowej strzelił dwie kapitalne bramki, no i teraz ustrzelił dublet. Ostatni raz trafił do siatki 10 lutego w meczu z Piastem i od tamtej pory Mistrz Świata nie strzelił gola w… 18 kolejnych meczach. Poldi zostawia sobie gole na wielkie mecze.
19. Kibice obu drużyn, w liczbie ponad 22 tysięcy, stworzyli bardzo dobre widowisko na trybunach. Były głośne śpiewy i oprawy pirotechniczne, GieKSa ze swoimi racami, Górnik wystrzelił natomiast sztuczne ognie. Było co oglądać.
20. Po meczu musieliśmy się sprężyć, bo aby dojść do sali konferencyjnej musieliśmy przebyć kawałek stadionu. Jakaż to była droga. Filip mi o tym mówił, ale rzeczywiście była to ekscytująca wycieczka. Najpierw musieliśmy się przedrzeć przez jedną czy dwie zamknięte bramki, które otwierały nam służby porządkowe. Potem znów winda. A gdy z niej wysiedliśmy, przechodziliśmy przez kawałek placu budowy czwartej trybuny, z normalnymi elementami budowlanymi. Szliśmy jakimiś korytarzami aż doszliśmy do tej „hali” gdzie był zaparkowany autobus i gdzie było wyjście na boisko. Tam też była salka.
21. Podobnie jak w Lubinie, trochę się naczekaliśmy na konferencję, a potem między jednym a drugim trenerem. Przerwa między wystąpieniem Rafała Góraka i Jana Urbana trwała dość długo. W ogóle to jest niesamowite, że nie wraca się do dawnych standardów i wspólnych konferencji, bo miały one większą dynamikę. A teraz wszystko jest takie rozlazłe.
22. Jan Urban wypowiadał się trochę jak taki dobrotliwy wujek, widać było, że zeszła z niego presja po wygranej, bo poprzednie trzy spotkania Górnik przegrał. Chętnie odpowiadał na pytania, dowcipkował, widać było, że jest radosny. Potem po trzech dniach i przegranej z Radomiakiem miał już zupełnie inny nastrój i był niemożebnie wk..iony. Choć i potem na konferencji się rozkręcił i chętnie dzielił się wspominkami z meczów z Legią, bo o to był pytany. Wczoraj przy Łazienkowskiej zremisował 1:1.
23. Konferencja się zakończyła i zebraliśmy się do samochodu. W Katowicach byliśmy około północy. W minorowych nastrojach, ale z dobrze wykonaną redakcyjną robotą. Żegnaliśmy się tylko na chwilę, bo już we wtorek czekał nas kolejny wyjazd.
—–
24. Mimo że był to środek tygodnia, zmobilizowaliśmy się i pojechaliśmy w czteroosobowym składzie – Patryk, Magda i Weronika, moja skromna osoba oraz Mariusz, jako nasz driver.
25. I tu mieliśmy problem z akredytacjami, bo jednej nam nie przyznano. Znów musieliśmy telefonicznie i mailowo interweniować, co również przyniosło sukces i wszyscy mogliśmy dla Was pracować przy meczu. I tu dziękujemy rzecznikowi prasowemu Niecieczy.
26. Do Niecieczy daleko nie jest, więc mimo popołudniowego wyjazdu, zdążyliśmy jeszcze po drodze posilić się w Taurusie (choć pierwszy przez nieuwagę przejechaliśmy), więc z pełnymi brzuchami zmierzaliśmy na stadion położony między polami kukurydzy.
27. W Niecieczy miałem okazję zameldować się po raz siódmy. Pierwsza moja wizyta na tym obiekcie miała miejsce dawno, dawno temu, w 2011 roku, jeszcze za czasów trenera Wojciecha Stawowego. Zremisowaliśmy wówczas 3:3. Kilka wizyt jeszcze było na starym, nierozbudowanym stadionie, gdzie te pola kukurydzy rzeczywiście były bardzo widoczne. Raz kibice z tego względu zrobili nawet okolicznościową oprawę.
28. Ogólnie nie wiodło nam się na tym stadionie, podobnie, jak w całej historii meczów z Niecieczą. Raz jednak tam wygraliśmy, co pamiętam ze względu na to, że stanowisko prasowe mieliśmy w takiej brukbetowej jamie na wysokości murawy. Komentując ten mecz, przy golu Cholerzyńskiego, coś przedziwnego stało się z moim głosem, zapowietrzyłem się i zablokowałem, wprawiając w wesołość moich ówczesnych współtowarzyszy.
29. Na „nowym” obiekcie byłem tylko w 2019 roku, kiedy po bramce Adriana Błąda długo prowadziliśmy, ale błąd Mariusza Pawełka w końcówce doprowadził do utraty bramki. M.in. ta bramka zadecydowała, że nie utrzymaliśmy się w pierwszej lidze.
30. To co niezmienne, to że gdy z Żabna jedzie się już te kilka kilometrów w kierunku stadionu, to na jego wysokości jest drogowskaz „Centrum”, który prowadzi 1) do kościoła 2) do stadionu. To centralne punkty w tym miejscu.
31. Sam stadion króluje w tej okolicy. Jest widoczny z daleka, do tego ładny, schludny, jakby nie patrzeć Termalica zaznaczyła swoją obecność w polskiej piłce, dwukrotnie awansując do ekstraklasy i spędzając w niej w sumie cztery sezony.
32. Odbiór akredytacji nastąpił szybko i sprawnie w budynku nieopodal stadionu, w przedsionku do klubowej kawiarenki. Sympatyczne było „ozdobienie” meczu herbami narysowanymi kredą. Pal licho już jakość wykonania, liczy się pomysł 😉 Wejście na stadion również nie sprawiło żadnych problemów.
33. Mieliśmy kontrast, jeśli chodzi o sobotę i wtorek – duży stadion Górnika, który, żeby go obejść, trzeba poświęcić sporo minut. Tutaj jest kameralnie, trybuny stosunkowo niskie i klimat również dużo spokojniejszy.
34. Warto byłoby zadbać nieco o higienę obiektu. Na sektorze prasowym na schodach w pewnym miejscu był armagedon ptasich kup. Nie wyglądało to zbytnio estetycznie i trzeba było omijać. Pomiędzy stolikami na sektorze prasowym wiły się natomiast… pajęczyny.
35. Same warunki do prowadzenia relacji powiedzmy, że niezłe, tylko z charakterystyczną ciasnotą w przejściach – czasem żeby wyjść, cały rząd… musi wyjść i przepuścić.
36. Dobrze, że siedzieliśmy tam, gdzie siedzieliśmy, bo zwłaszcza w drugiej połowie wzmógł się deszcz i zacinał na trybunę. Rząd niżej mogłoby nam zalać sprzęt. Tutaj byliśmy na granicy.
37. Przed meczem statystyki pojedynków były wprost koszmarne dla GKS. Nasz zespół wygrał zaledwie jeden z siedemnastu meczów. W końcu udało się przełamać i po jedenastu latach wygrać z tym rywalem po raz drugi.
38. Bramki w spotkaniu strzelali zawodnicy, których udział w tym sezonie był symboliczny. Jakub Antczak zagrał tylko fragmenty meczów z Piastem i Motorem (w tym pierwszym brał udział w akcji bramkowej). Dla Bartosza Jaroszka to był pierwszy mecz w tym sezonie – od razu w roli kapitana.
39. Ogólnie mieliśmy okazję oglądać zawodników w dużej mierze rezerwowych, którzy spisali się lepiej lub gorzej. Natomiast zmiany w drugiej połowie i wzmocnienie zawodnikami pierwszego składu, odmieniło grę naszego zespołu.
40. Z trybun: choć nie powinno się dawać temu typowi uwagi, warto odnotować jakiegoś cymbała, który zapodział się i zamiast na Cichą czy gdzie oni tam grają, zawędrował do Niecieczy i przez cały mecz epatował – oczywiście w celu prowokacji – swoją miłością do Ruchu Chorzów. Kuriozalne było, gdy zachęcał młyn Niecieczy, żeby też dopingowali pro-Ruch. Na szczęście go zlali go – jak to się mówi – ciepłym moczem, czyli zrobili to, co należy.
41. Po golu dla gospodarzy na obiekcie rozlega się dość przeraźliwy dźwięk ryku słoni. Gdy słyszy się to pierwszy raz, naprawdę można być pod wrażeniem.
42. Mocno dostawało się sędziemu Piotrowi Urbanowi, który nie gwizdał po myśli kibiców gospodarzy. Ileż on się nasłuchał pod swoim adresem. My oczywiście nie mieliśmy do arbitra większych zastrzeżeń 😉
43. Po meczu niestety zdarzyło się to, co ostatnio jest jakąś chorą normą na polskich stadionach, czyli tuż po końcowym gwizdku, gdy ktoś sobie zostanie kilka minut na trybunach, już nadgorliwi ochroniarze wypraszają z trybun, bo chcą zamykać. Tak było w Gdyni, teraz w Niecieczy i w piątek na Bukowej. Ludzie, dajcie chwilę pooddychać, człowiek chce jeszcze chwilę poprzeżywać lub po prostu zrobić materiał.
44. Z tego względu meldunek pomeczowy nagrywałem z salki konferencyjnej, a oglądanie zapewne umilił Wam performance naszej fotografki Magdy, która postanowiła być mistrzynią drugiego planu 😉
45. Znów przerwa pomiędzy udziałem w konferencji Rafała Góraka i Marcina Brosza była olbrzymia i trwała aż trzynaście minut. Prawdopodobnie da się to lepiej ogarnąć, choć oczywiście wiemy, że – zwłaszcza w ekstraklasie – mogą w grę wchodzić np. łączenia z Ligi+ czy Ligi+Extra i wtedy może się wszystko przedłużyć. Tu nie wchodziło to w grę, bo był to Puchar Polski.
46. Trener Marcin Brosz zachował się bardzo klasowo, mimo porażki, gdy wszedł na salę przywitał się z każdym z osobna. To drobiazg, a jednak bardzo miły. Pamiętam, że tak w dawnych czasach robił też trener Adam Nawałka.
47. Dla nas był to radosny dzień, bo GieKSa w wielu poprzednich latach dawała plamę w rozgrywkach pucharowych. Z czego dwa odpadnięcia u siebie z ekstraklasowym Górnikiem nie były niczym wielkim, ale kompromitacje z wszelkiej maści zespołami z niższych lig sugerowały, że Puchar Polski nie jest traktowany zbyt poważnie. Tym razem zagraliśmy z ekipą bardzo mocną i to na jej terenie. Z dobrym efektem.
48. Cisnąć się w aucie w piątkę, z pootwieranymi laptopami, przygotowywaliśmy galerię czy relację z konferencji prasowej. Dzięki temu dość szybko materiały pojawiły się na naszej stronie.
49. W Katowicach byliśmy – a jakże – niemal o północy. To zadziwiająca regularność w ostatnim czasie.
—–
50. Skoro post scriptum jest łączone, to końcówkę poświęćmy wyjątkowo domowemu meczowi z Pogonią Szczecin. Odliczając zwycięski mecz w karnych sześć lat temu, ostatni raz u siebie z rywalem ze Szczecina wygraliśmy 21 lat temu, a w ogóle z Portowcami – 14 lat temu (słynne 4:3 w Szczecinie). W sezonie 11/12 przeciw GieKSie grał w obu meczach obecny trener Robert Kolendowicz i sprawił naszemu zespołowi niezłe lanie, wygrywając oba. Tym razem sam doświadczył tego „lania”, raz na boisku, dwa w postaci deszczu i trzy… gdy z nerwów cisnął wodą i sam sobie polał nią głowę.
51. Mecz obserwował m.in. Marek Papszun, który uciął sobie pogawędkę z Grzegorzem Goncerzem. Trener Rakowa ze swoją drużyną dzisiaj wygrali swój mecz ligowy z naszym kolejnym rywalem, czyli Puszczą Niepołomice. Z kolei obserwowana przez szkoleniowca Pogoń Szczecin będzie rywalem częstochowian za dwie kolejki.
52. To był dobry tydzień dla GKS Katowice. Mentalnie drużyna podniosła się po przegranym Śląskim Klasyku i wygrała oba kolejne mecze. Tak to powinno wyglądać!
53. A już jutro losowanie Pucharu Polski. Wylosujmy dobrze!
Portal GieKSa.pl tworzony jest od kibiców, dla kibiców, dlatego zwracamy się do Ciebie z prośbą o wsparcie poprzez:
a/ przelew na konto bankowe:
SK 1964
87 1090 1186 0000 0001 2146 9533
b/ wpłatę na PayPal:
E-mail: [email protected]
c/ rejestrację w Superbet z naszych banerów.
Dziękujemy!
Tak, tak, Shellu wrócił do działalności redakcyjnej rok temu i faktom nie da się zaprzeczyć. Mianowicie od tego czasu byłem na 17 meczach wyjazdowych. Bilans: 3-1-13. Z różnych powodów nie zawitałem na czterech meczach w delegacji. Bilans: 3-0-1. Niech to szlag!
Miejmy więc te heheszki, że Shellu przynosi pecha za sobą. Pośmialiśmy się, fajnie. Teraz przejdźmy do rzeczy poważnych.
To co oglądamy w tym sezonie na wyjeździe, to co widzieliśmy wczoraj w Gdańsku, to jest jakiś jeden wielki koszmar. W zasadzie nawet nie wiem, co pisać, bo jestem zażenowany. Przede wszystkim dysproporcją pomiędzy meczami u siebie i na wyjeździe. Dysproporcja, w której GieKSa u siebie od przerwy meczu z Zagłębiem walczy, gra agresywnie, zmiata tego przeciwnika i nawet jeśli pojawiają się błędy w defensywie, to nadrabiamy grą ofensywną i strzelanymi bramkami. Na wyjazdach nie ma ani ofensywy, ani defensywny. Jest jedno wielkie nic.
Mecz z Lechią został oddany. Nie mam na myśli, że bez walki, choć tej determinacji mogło być zdecydowanie więcej. Ale został oddany bez jakichkolwiek atutów piłkarskich. Był to absolutnie beznadziejny mecz, który jakby potrwał drugie 90 minut, to GKS i tak by bramki nie strzelił. Nie da się strzelić gola, gdy nie potrafi się stworzyć dogodnej sytuacji do zdobycia bramki. Bramkarz Lechii Paulsen został zatrudniony w zasadzie tylko przy strzale dystansu Nowaka. I kilka razy wyłapał, względnie wypiąstkował piłkę po bardzo słabych dośrodkowaniach. Najlepszą akcję katowiczanie przeprowadzili wtedy, gdy Galan wypuścił Nowaka, ten zrobił zwód i uderzał, ale został zablokowany. Poza tym – nie było nic.
Strasznie się na to patrzyło. Na pierwszą połowę nasz zespół nie dojechał w ogóle. Tam to nawet i tej determinacji nie było widocznej. I myślę, że raz na zawsze warto między bajki z mchu i paproci włożyć krążące w piłce historię o tym, jak to jest ciężko, gdy gra się co trzy dni. Tym razem bowiem były dwa tygodnie przerwy i w żaden sposób nie wpłynęło to pozytywnie na zespół. Katowiczanie byli ospali, bez pomysłu, bez widocznej chęci przyciśnięcia przeciwnika.
Zawsze na meczach posiłkuję się transmisją z Canal+, czy to odpalając na laptopie i oglądając powtórki, czy zapuszczając żurawia w monitory komentatorów stacji, tym razem Bartosza Glenia i Michała Żyro (na monitorach zawsze jest od razu, nie trzeba czekać „poślizgu”). Gdy około 36. minut zobaczyłem, że GKS nie oddał nawet jednego strzałów, choćby niecelnego, nie mogłem uwierzyć. Oto gramy z najsłabszą obroną w lidze, której Zagłębie Leszka Ojrzyńskiego potrafi wklupać sześć bramek, a my nie potrafimy choćby postraszyć bramkarza gospodarzy. Po prostu koszmar. Na koniec połowy był już jeden celny strzał o xG… 0,01. Ja bym to jeszcze na części tysięczne rozłożył, żeby zobaczyć, czy nie było to 0,001. Natomiast sytuację, w której Galan zagrał – co by nie mówić – kapitalną piłkę do Wasyla, a Wasyl zamiast albo przyjąć i strzelić, albo poczekać, albo zrobić cokolwiek innego, odgrywał z pierwszej do tyłu, do nikogo, zakwalifikowałbym jako ujemne xG. No, po prostu tak nie można.
Mimo wszystko coś tam w końcówce pierwszej połowy leciutko zaczęło się dziać i dawało to jakąś nadzieję na grę po przerwie. I rzeczywiście, GKS miał dużo więcej posiadania piłki w drugiej części gry. Z 52-48 dla Lechii w pierwszej połowie, cały mecz skończyliśmy z bilansem 58-42 na korzyść GKS, czyli po przerwie GKS musiał mieć piłkę przez 68 procent czasu. I choć na koniec meczu to xG było już na poziomie 0,76, to nadal bardzo słabo. Nie mieliśmy groźnych sytuacji.
Zapytałem trenera na konferencji o kwestię braku prostoty w grze, tylko zbyt dużego kombinowania. Trener zaprzeczył mówiąc, że w tym spotkaniu było być może najwięcej dośrodkowań w całym sezonie, bo około czterdziestu i chodzi o jakość. Nie doprecyzowałem, więc doprecyzuję teraz – bardziej chodzi mi o sytuacje, w których naprawdę można już próbować oddać strzał, czy może nawet trochę popróbować zrobić coś na aferę, jakieś zamieszanie itd. A my kombinujemy, tak jak wspomniany Wasyl, tak jak Bartek Nowak w jednej sytuacji, gdzie się wygonił i został zablokowany. Kilka takich sytuacji by się jeszcze znalazło. Natomiast faktem jest, tak jak stwierdził szkoleniowiec, że chodzi też o samą jakość dośrodkowań, a ta była bardzo słaba. Nawet komentatorzy określili centry GieKSy jako „baloniaste”. Golkiper gospodarzy nie miał z reguły z nimi problemów, a jak kilka razy nasi zawodnicy doszli do główki, to po prostu odbili piłkę gdzieś do góry czy nie wiadomo gdzie. Zagrożenia żadnego. Po francusku i hiszpańsku piłka to „balon”. Piłkarze GKS za bardzo chyba wzięli sobie to do serca.
Piszę o tej aferce, bo GKS potrafi taką grać. Ja wiem, że Jacek Gmoch kiedyś chciał zmatematyzować piłkę i dziś wielu szkoleniowców to robi – to znaczy chcą jak najmniej pozostawić przypadkowi. I ja to rozumiem. Natomiast wydaje się, że potrzebny jest w tym wszystkim balans, po ostatecznie piłka to taki kulisty przedmiot, który w dużej prędkości zachowuje się nieprzewidywalnie, gdy napotka na przeszkodę taką, czy owaką – tu się odbije, tu podskoczy, tu zakręci i po prostu trzeba mieć refleks i dołożyć nogę. Przecież strzelaliśmy takie bramki – Marten Kuusk w poprzednim sezonie z Cracovią czy Lukas Klemenz niedawno z Arką. Więc i to GKS potrafi.
Jeśli miałbym wyróżnić jakiegokolwiek zawodnika w tym meczu, to pewnie postawiłbym na Galana, choć widząc po opiniach kibiców, moglibyśmy się w tych opiniach rozminąć. Ale Borja coś tam próbował i zagrał dwie bardzo dobre piłki w pole karne. Poza tym mizeria i raczej kilku bohaterów negatywnych.
Trener pokombinował ze składem, więc mogliśmy obejrzeć zaskakujące zestawienie. Jak przyznał na konferencji, zmasakrowani po wyjazdach na reprezentacje byli Kuusk i Kowalczyk. Tego pierwszego zabrakło nawet na ławce, Mateusz wszedł w drugiej połowie. I okej, może podróż z Armenii, może kadra, ale kurka wodna, tak przegrać pojedynek biegowy z Meną, który grał od początku. Nie godzi się.
I znów ta cholerna bramka w końcówce. Znów zapytam – ileż można? I mam gdzieś, że to kontra wynikająca z odkrycia się. Bramka to bramka. Z jednej strony nie pozwalamy Kudle polecieć w pole karne przeciwnika w 107. minucie meczu, z drugiej dajemy sobie w taki sposób wbić bramkę. W siódmym meczu z rzędu tracimy gola w końcówce połowy. W tym sezonie to już dziesięć (!) takich goli. A w ostatnich szesnastu meczach – szesnaście!
A’propos Camilo Meny – po meczu, gdy wychodziliśmy ze stadionu, wychodził też Kolumbijczyk, więc stwierdziłem, że to idealna okazja podziękować mu za gola z Arką Gdynia, który dał naszemu klubowi możliwość walki o awans do ekstraklasy w maju rok temu. Co uczyniłem. Camilo był zdziwiony, dlaczego jakiś gość dziękuje mu za tego akurat gola, gdy przecież przed chwilą strzelił. Ale wyjaśniłem mu wszystko, tak więc w imieniu kibiców GieKSy osobiste podziękowania zostały złożone. Dzięki Camilo!
Wracając do składu. W miejsce Kuuska na boisku pojawił się po raz pierwszy od wielu miesięcy Grzegorz Rogala. Kibice łapali się za głowy, ale myślałem sobie – dajmy mu szansę. Po meczu mam taką myśl, która by mi jeszcze niedawno do głowy nie przyszła… królestwo za Klemenza! Rozumiem brak ogrania, ale na Boga – czy to przeszkadza w tym, żeby prosto i mocno kopnąć piłkę? Zawodnik udzielał się w ofensywie, ale kopał tak, jakby to była piłka lekarska, względnie nie jadł śniadania, ni obiadu. I po takiej dwukrotnej próbie kopnięcia piłki, została ona wybita i padła pierwsza bramka.
No i z bólem serca muszę też powiedzieć, że Dawid Kudła w tym sezonie nie pomaga. Absolutnie. Nie wybronił żadnego meczu, nie jest pewnym punktem, a ta bramka obciąża go strasznie. To nie jest zły bramkarz, ale jeśli nie poprawi się w najbliższym czasie, to nie zdziwię się, jeśli trener postawi na Rafała Strączka. W pucharowym meczu z Wisłą na pewno. Ale też w lidze. Mimo wszystko jestem fanem Dawida i mam nadzieję, że się ogarnie i wróci do formy z poprzedniego sezonu.
Zagrali Milewski i Bosch, i z ich gry nic kompletnie nie wynikało. Sebastian generalnie niewiele wnosi do zespołu, jedynie raz na jakiś czas zagra dobry mecz. Jesse na razie wystąpił w Zabrzu i w Gdańsku i na razie cienizna totalna.
Adam Zrelak niewidzialny, podobnie jak Ilja Szkurin, który wszedł w drugiej połowie, choć Białorusin wypadł minimalnie lepiej niż Słowak, coś tam próbował powalczyć. Ale bez efektu.
Wprowadzony na boisko w drugiej połowie Adrian Błąd też już młodszy nie będzie. Z całym szacunkiem – także za poprzedni sezon, gdzie dawał radę, w tym zawodnik już piłkarsko po prostu nie pomaga. Kompletnie.
Reszta nie dała po prostu nic dobrego zespołowi i jako całość, zagraliśmy po prostu ultra beznadziejne zawody. Wiadomo też, że była przerwa z powodu zadymienia, ale psychologicznie, gdy sędzia pokazał doliczonych 16 minut, to powinniśmy natrzeć na tego rywala i po prostu go stłamsić. I trochę tej aferki zrobić, tak jak Wszołek z Jędzą zrobili nam w Warszawie. Oczywiście jakościowo – z idealną centrą i strzałem.
0-0-4, bramki 1:11. Bilans na wyjazdach tragiczny. Problem w tym, że ten bilans jest adekwatny do gry. W Łodzi było po prostu słabo, na Legii całkiem nieźle, za to na Górniku i Lechii totalnie beznadziejnie i dramatycznie. Jeśli trener chciał coś zmienić na wyjazdach, to na razie efektów nie ma. Jest tak samo źle jak było. Natomiast swoją drogą piłkarze muszą się ogarnąć, bo to naprawdę niemożliwe, że u siebie można, a na wyjeździe nie można. Nie wiem, może mówcie sobie do lustra przed wyjazdami: „O, ale fajnie, znów gramy na Nowej Bukowej, znów gramy na Arenie Katowice”. Taką mini ściemkę róbcie, żeby wydawało wam się, że gracie u siebie. Nie wiem.
W każdym razie znów robi się nieciekawie. My przegrywamy bezdyskusyjnie z Lechią, a takie Zagłębie jedzie do Poznania i wygrywa. Musimy jak ognia pilnować tej bezpiecznej strefy. A łatwo przecież nie będzie, bo zaraz czeka nas mecz z obecnie drugą i pierwszą drużyną w tabeli. Jeśli nie wygramy choćby jednego z tych dwóch meczów – będzie gorąco.
Niezależnie od tego i tej całej krytyki – będę powtarzał – wspieramy! Będę powtarzał, że ta drużyna zasłużyła już nieraz na to, by ją wspierać w trudnym momencie. Dali nam ekstraklasę, to teraz zróbmy wszystko – także my, jako kibice – żeby tę ekstraklasę utrzymać. Wszyscy na Cracovię!
Po emocjach – dodajmy bardzo pozytywnych – związanych z meczami reprezentacji, czas wrócić do ligowej piłki. Oj działo się, działo, mimo że to tylko dwa tygodnie. Najmniej w tym wszystkim istotnym był chyba mecz z Górnikiem Zabrze, sparingowy Śląski Klasyk, który GKS Katowice wygrał w samej końcówce 2:1. Bohaterem spotkania – o ile w ogóle określenie „bohater” pasuje (nie pasuje) do meczu kontrolnego, był zawodnik, którego w GieKSie już nie ma. Aleksandrowi Buksie skrócono wypożyczenie z Górnika i zawodnik poszedł dalej – do Polonii Warszawa. Nie pierwszy i nie ostatni raz okazało się, że to, co mówią kibice o piłkarzu – opierając się na swoich obserwacjach i opiniach – materializuje się w związku z danym zawodnikiem. Od początku wiedzieliśmy, że Olek to „odrzut” z Górnika, a nie realne wzmocnienie i raczej nic z tego nie będzie. To nic personalnego do zawodnika. Po prostu są piłkarze, którzy tym realnym wzmocnieniem są (później się sprawdzają lub zawodzą), a są tacy, gdzie jakaś metamorfoza na plus rozpatrywana jest raczej w kategorii wielkiego zaskoczenia.
Pojawiły się jednak też solidne wzmocnienia, przynajmniej tak się wydaje. Emana Markovića widziałem podczas meczu z Górnikiem i zaprezentował się bardzo przyzwoicie, strzelił bramkę, był aktywny. Cały czas czekamy na wejście do składu Jesse Boscha, który co prawda w GKS już zadebiutował, ale jeszcze nie wywarł żadnego piętna na grze zespołu. No i transfer niemal last minute – Ilja Szkurin i to wydaje się być wyjściowo kapitalne wzmocnienie. Co prawda w Legii zawodnik zawiódł i tam się go pozbyli – uważam zbyt pochopnie – ale przecież w Stali Mielec ten piłkarz wiązał krawaty. Choć marnował w warszawskim klubie sytuacje na potęgę (także w meczu w Katowicach), to przecież trafiał do siatki w finale Pucharu Polski, w superpucharze, na Nowej Bukowej mimo wszystko również, kiedy to aż uklęknął i schował twarz w dłoniach z ulgi po odblokowaniu i celebrował tym swoją radość.
Doszło też do jednego oczywistego wzmocnienia, które jest sytuacją nieoczywistą. Mianowicie, do GKS… nie trafił Tymoteusz Puchacz. Większości kibiców spadł kamień z serca. Nie wiemy, co do głowy przyszło trenerowi, że chciał mieć w drużynie tego hm… celebrytę. Można mówić o ambicji tego chłopaka, walorach czysto piłkarskich i na siłę unikać jak ognia tego, co sobą prezentuje… generalnie. Człowiek, który swoją „karierę” zbudował na farmazonie i JBL-ach, bo tak naprawdę nigdy się nie wyróżniał niczym poza szybkością. Wielu było w światowej piłce piłkarzy, którzy wydawali się wielkimi odkryciami, bo robili te efektowne sprinty. Tyle, że później okazywało się, że gdy przeciwnicy ich przeczytali, poza szybkością nie mieli nic do zaoferowania.
GieKSa potrzebuje piłkarzy, którzy są poważni i poważnie podchodzą do tego wszystkiego. Trzeba patrzeć na konteksty. To, że Afrykanie przyjeżdżają na Mundialu na mecze i wchodzą na stadion tańcząc i śpiewając to zupełnie inny kulturowo schemat niż w Europie. I tam to pasuje. Tutaj nie. Jeśli jeden piłkarz będzie traktował ten sport tylko jako głównie zabawę i taką czystą radość z życia, to w naszej kulturze to po prostu będzie wyraz braku profesjonalizmu. Nie będzie to „dostrojone” do całości. Nie zrozumcie mnie źle – nie mówię, że piłkarze mają się nie cieszyć z uprawiania tego sportu, nie czerpać radości z gry, ze zwycięstw, z tego, że być może mają najlepszą pracę świata. Mają się cieszyć, jak najbardziej. Tylko jest różnica pomiędzy tym cieszeniem się i utrzymywanie profesjonalizmu – nie tylko na boisku, ale także poza nim – a zwykłym… pajacowaniem.
Byli tacy pajacujący piłkarze, którzy dobrze się zapowiadali, mieli piłkarsko papiery może nawet na Złotą Piłkę, a skończyli na peryferiach futbolu. Pierwszy do głowy przychodzi taki Mario Balotelli, który przecież talent miał wybitny, ale rozmienił go na drobne swoimi głupotami typu puszczanie fajerwerków w łazience czy wjeżdżanie na teren więzienia dla kobiet.
Może Puszka aż tak spektakularnych ekscesów nie miał, ale te różne celebryckie historie z Julią Wieniawą, wypisywanie do Dody na Instagramie czy jakieś akcje z tym Slow Speedem, czy ja tak się zwie ten osioł (WTF?) to po prostu taka błazenada, że nie przystoi to piłkarzowi czy kandydatowi na piłkarza GieKSy. Wystarczy spojrzeć na takiego Arka Jędrycha, normalny spokojny facet i jako kapitan wzór. I zestawcie go w drużynie z Puszkinem… aaaaa, szkoda gadać. A dziw, że kiedyś grali razem.
W czasach, kiedy jeszcze nie gryzłem się w język (teraz jestem kilka lat dojrzalszy) napisałem zaraz po meczu z Bytovią:
Więc spadaj sobie Puczi „zapierdalać tak jak Kante” do Poznania, bo ostatnio pogwiazdorzyłeś i jeśli nie opanujesz sodówki, to nici z kariery.
Cóż… Przez te sześć lat na farmazonie wycisnął maxa. Szacun. To też jest umiejętność. Ale prawda gwiazdorzenia prędzej czy później wychodzi.
Puchacz był jedną z twarzy spadku do drugiej ligi. Ktoś powie, że Arkadiusz Jędrych i Adrian Błąd też byli. No byli – i nawet sam miałem zdanie, że z tymi zawodnikami wiele nie osiągniemy i powinni odejść. Ale zostali w GieKSie przez tyle lat i awansowali – do pierwszej ligi i do ekstraklasy. I jakkolwiek dalej uważam, że od czasu, kiedy na GieKSie się udzielam, czyli przez te 20 lat większość moich przewidywań się sprawdzała, to tutaj akurat nie. Co do Arka i Adriana mogę powiedzieć jedynie – sorry panowie, pomyliłem się.
Nie sądzę, że cokolwiek takiego mogłoby się przydarzyć przy Tymoteuszu. Choć mimo wszystko mu tego życzę, bo ciągle chłopak jest młody, ma 26 lat i jeśli rzeczywiście by się ogarnął, to coś jeszcze może w tę piłkę pograć. Nie na najwyższym poziomie, ale jakiś klub z ekstraklasy może go przygarnąć.
Podsumowując więc – bo już dajmy spokój Puchaczowi – to naprawdę świetna wiadomość, że do nas nie trafił. Nie wiem, co tam się podziało, czy GieKSę wyd… wymanewrował, ale sama ta historia z wysypaniem się jego transferu przecież do niego bardzo pasuje. Niech się kopie po czołach z Azerami, krzyżyk na drogę i obyśmy już nigdy więcej nie mieli pomysłów ściągania takich „gwiazdorów” do naszego klubu. Bądźmy poważni.
Napisałem wcześniej, że mecz z Górnikiem, sparing sparingiem… Niestety wydarzyła się rzecz, której najmniej byśmy chcieli. Aleksander Paluszek zerwał więzadła w kolanie i na wiele miesięcy z jego gry będą nici. Jak to dobrze ktoś napisał – szkoda, że zagrał z Radomiakiem, bo tylko narobił nadziei… To prawda, debiut zawodnika w katowickich barwach był bardzo obiecujący. Nie pozostaje nic innego, jak trzymać kciuki za zawodnika i życzyć szybkiego powrotu do zdrowia.
Niestety w związku z tym skomplikowała się nasza sytuacja w obronie. Nie pozyskaliśmy dodatkowego obrońcy i GieKSa będzie musiała rzeźbić w tym, co ma. Póki co nasza defensywa nie spisuje się dobrze w lidze, tracimy mnóstwo bramek, a ostatni mecz na zero z tyłu rozegraliśmy prawie pięć miesięcy temu. Jeśli chcemy się utrzymać i punktować w lidze, ten aspekt musi być poprawiony. Nie zawsze bowiem będziemy strzelać cztery gole, jak z Arką, i trzy – jak z Radomiakiem. Tak więc Arek Jędrych, Marten Kuusk, Lukas Klemenz i Alan Czerwiński będą musieli wziąć tę odpowiedzialność i praktycznie w tym kwartecie zamykają się nasze możliwości. Problem się pojawi, gdy przyjdą kartki czy nawet drobne urazy. Choć Bartek Jaroszek to fajny chłop, ratowanie się nim będzie aktem desperacji. Ale pozdro Bartek 😉
Jutro czeka nas starcie z Lechią Gdańsk. Wyjazdy, ach te nieszczęsne wyjazdy. Mamy z nimi potężny problem i to nie od dziś. Choć w tym roku katowiczanie wygrali przecież w Częstochowie, Wrocławiu czy Gdańsku właśnie, to seria czterech porażek z rzędu na wiosnę czy trzech w obecnym sezonie jest niepokojąca. Dodatkowo przyglądając się tym spotkaniom – w większości GKS nie miał czego szukać. Patrząc jeszcze na wiosnę, najlepszy był mecz z Motorem, ale pozostałe przegrane to była lipa. Teraz bardzo słabe występy w Łodzi i Zabrzu, niezły w Warszawie. To za mało. Trener na konferencji po Górniku mówił o tym, że możliwa jest jakaś zmiana, jeśli chodzi o delegacje. Na czym będzie ona polegać – zobaczymy.
Nadal wielkim problemem są też bramki tracące w końcówkach połów. Od tych pięciu miesięcy w dwunastu meczach GKS stracił trzynaście bramek w ostatnich pięciu minutach pierwszej lub drugiej połowy. I z Radomiakiem tak było, a gdyby sędzia uznał gola w końcówce meczu – mielibyśmy tego jeszcze więcej. Fatalna statystyka i ja naprawdę łapię się na tym, że marzę, żebyśmy w pierwszej połowie dociągnęli choćby do 0:0. W obecnym sezonie udało się to tylko raz – w pierwszej kolejce.
Lechia to nie będzie łatwy przeciwnik, ale nie jest to rywal nie do ogrania. Co prawda słynął z tego, że strzelał i tracił mnóstwo bramek, ale ostatnio się to trochę zmniejszyło. Bo ultrabezbarwnym i nudnym meczu Lechiści pokonali w derbach Arkę 1:0, a w Białymstoku przegrali 0:2. A wiemy, że wcześniej dostali oklep w Lubinie 2:6. Można więc tej ekipie strzelać bramki, zresztą GKS w ostatniej kolejce poprzedniego sezonu trafił w Gdańsku trzy razy, natomiast jak uruchomi się Bobcek z Wiunnykiem, to naprawdę trzeba się mieć na baczności i nasza obrona musi być zwarta i zwrotna.
Mecz z Radomiakiem był epicki. Pod kątem emocji to było jedno z najlepszych spotkań od wielu lat, niektórzy kibice musieli do siebie dochodzić po nim przez kilka dni. Dużo dało to jednak pozytywnej adrenaliny i nakręcania się na dalsze losy naszego zespołu.
Jednak kochani – Lechia jest dopiero jutro. Teraz i dzisiaj najważniejszy jest inny mecz GieKSy. Wszyscy o 18:00 trzymamy kciuki za dziewczyny w boju z Twente Enschede. Dajcie z siebie Dziołszki wszystko, żeby przed rewanżem mieć jak najlepszą sytuację wyjściową!
Ilja Szkurin został nowym zawodnikiem GKS Katowice. Napastnik będzie występować w klubie przez trzy kolejne sezony, a umowa zawiera opcję przedłużenia kontraktu. 26-letni Białorusin reprezentował do tej pory Legię Warszawa.
Szkurin w przeszłości występował między innymi w CSKA Moskwa, Dynamo Kijów, Hapolel Petah Tikawa. Udane występy w tym ostatnim klubie zaowocowały transferem do Stali Mielec. W sezonie 2023/24 zdobył 16 bramek i został wicekrólem strzelców Ekstraklasy. W trakcie kolejnej kampanii, w lutym bieżącego roku, został kupiony przez Legię Warszawa. W ostatnim sezonie Ekstraklasy Szkurin wystąpił w 33 spotkaniach (20 w Stali Mielec i 13 w Legii Warszawa) i strzelił 7 bramek (odpowiednio: 5 i 2). Do tego dołożył dwa trafienia w Pucharze Polski dla Legii, w tym jedno w finale. W trwającym sezonie wystąpił w 9 meczach (3 Ekstraklasa, 4 Liga Europy, 1 Liga Konferencji i 1 Superpuchar Polski), w których zdobył jedną bramkę – w finale Superpucharu Polski, dając tym samym Legii kolejne trofeum.
Życzymy powodzenia w naszych barwach!
Najnowsze komentarze