Równo o godzinie 17:00 GieKSa rozpoczęła spotkanie 30. kolejki II ligi w Krakowie. Trójkolorowi przed spotkaniem znali wynik bezpośredniego rywala w walce o czołówkę ligi, czyli Górnika Polkowice, który zremisował swoje spotkanie.
Trener Górak mocno zaskoczył wszystkich, desygnując do pierwszego składu Grzegorza Janiszewskiego, który zmienił w wyjściowej „11” naszego etatowego stopera, czyli Michała Kołodziejskiego. W pierwszych 30 minutach meczu nie działo się w zasadzie nic oprócz akcji naszej drużyny, kiedy zakotłowało się w polu karnym gospodarzy i Kozłowski uderzył z kilku metrów prosto w bramkarza. Po tym czasie do głosu zaczęli dochodzić goście. Pierwszy sygnał ostrzegawczy był w 41. minucie, kiedy Mrozek cudem obronił z linii strzał głową rywala. Niestety, tylko odłożyło to w czasie pierwszą bramkę dla Garbarni, która padła w 44. minucie, a strzelił ją Fidziukiewicz, który w polu karnym nawinął na prawej stronie naszego obrońcę i precyzyjnie strzelił po długim słupku. GieKSa na sam koniec miała jeszcze kapitalną okazję, ale ponownie Kozłowski uderzył w bramkarza.
Na drugą połowę trener Górak nie zdecydował się na wprowadzenie zmian w drużynie. Gospodarze od początku postawili twarde warunki i długimi momentami dominowali na boisku. Przypieczętowali swoją przewagę w 68. minucie, kiedy po dobrej akcji Fidziukiewicza, z boku pola karnego, po długim słupku piłkę w okienko posłał Marszalik. Jedyne czym nasza drużyna była w stanie zagrozić rywalom do 80. minuty, to wrzutki w pole karne na przysłowiowy kocioł. Garbarnia mocno atakowała i była blisko podwyższenia prowadzenia w 82. minucie, kiedy jeden z zawodników uderzył w prawą stronę bramki, ale czujny był Mrozek. Niestety na 5 minut przed końcem regulaminowego czasu boisko musiał opuścić Urynowicz. Nasz zawodnik ucierpiał chwilę wcześniej po uderzeniu piłką w nos i nie był w stanie kontynuować gry, a jego zejście i reakcja naszych fizjoterapeutów wyglądała groźnie. GieKSa nie była w stanie rywalizować w tym spotkaniu z dobrze ułożoną drużyną Garbarni.
28.04.2021 Kraków
Garbarnia Kraków – GKS Katowice 2:0 (2:0)
Bramki: Fidziukiewicz (43), Marszalik (68).
Garbarnia: Frątczak – Duda, Górski (90. Kołbon), Masiuda, Kuczak, Marszalik (90. Wacławek), Nakrosius, Surma, Kowalski, Fidziukiewicz, Feliks (78. Radwanek).
GKS: Mrozek – Wojciechowski (73. Kurbiel), Jędrych, Janiszewski, Rogala – Sanocki (63. Woźniak), Błąd, Jaroszek (63. Urynowicz), Figiel, Kiebzak (54. Kościelniak) – Kozłowski (73. Szwedzik).
Żółte kartki: Masiuda, Nakrosius – Jędrych.
Sędzia: Karol Iwanowicz (Lublin).
Portal GieKSa.pl tworzony jest od kibiców, dla kibiców, dlatego zwracamy się do Ciebie z prośbą o wsparcie poprzez:
a/ przelew na konto bankowe:
SK 1964
87 1090 1186 0000 0001 2146 9533
b/ wpłatę na PayPal:
E-mail: [email protected]
c/ rejestrację w Superbet z naszych banerów.
Dziękujemy!
Warchoły, bo tak potocznie nazywa się kibiców Radomiaka Radom, są naprawdę starą i solidną ekipą kibicowską na piłkarskiej mapie Polski. Ich wizerunkowy problem polegał na tym, że nie grali 36 lat w Ekstraklasie, więc nie było za bardzo możliwości, by o nich usłyszeć. W latach 90., kiedy kształtowały się wszystkie chuligańskie składy, Zieloni grali na poziomie obecnej II i III ligi, siejąc spustoszenie po okolicznych miejscowościach.
Ich żywot na trybunach zapoczątkował się pod koniec lat 70., a na dobre weszli w kibicowską mapę Polski w latach 80. Od zawsze byli pozytywni nastawieni do Legii Warszawa, natomiast wzajemna nienawiść między miastami Kielce – Radom, sprawiła, że z Koroniarzami mają do dziś największą kosę.
W sezonie 1984/1985, który był ich wtedy jednosezonowym epizodem, a my graliśmy ze sobą ostatni raz, zawarli zgodę z Legią, jadąc do stolicy w 1000 głów. Przyjaźń ta nie przetrwała ze względu na ostatnią kolejkę sezonu, w której Legia zremisowała z Pogonią Szczecin, przez co Portowcy utrzymali się w elicie, zaś Warchoły spadli z ligi.
W 1994 roku była ponowna próba nawiązania sztamy z Legią, jednak kością niezgody była Pogoń, z którą Legioniści kilka miesięcy wcześniej odnowili zgodę i fani z Radomia mieli w pamięci, przez kogo spadli z ligi, więc temat poszedł w zapomnienie.
Przez cały kolejny okres kibicowski fani Radomiaka związali się jedynie układem chuligańskim z GKS-em Bełchatów i Stalą Rzeszów, ale czas zweryfikował, że do siebie nie pasowali i relacje zostały zakończone. Okres bycia osamotnioną ekipą nie oznaczał, że stali w miejscu. Klub się piął w górę i grali na zapleczu Ekstraklasy, a dzięki temu, że polska scena kibicowska się mocno rozwijała, to dorobili się solidnych fan clubów takich ekip jak: Polonia Iłża, Proch Pionki czy Szydłowianka Szydłowiec (wszystkie już wymarły), które w swoim „primie” mocno się udzielały w regionie i trwała ciekawa regionalna rywalizacja z koalicją Broni Radom i Powiślanki Lipsko.
Odnośnie do derbowego rywala – Chłopców z placu Broni, którzy w latach 90. mieli naprawdę solidną bandę i dobrze funkcjonowali. W 2004 roku było apogeum wyjaśnienia kto „nosi spodnie” w mieście. Podczas derbów Broń – Radomiak, Zieloni wjechali na stadion gospodarzy i zajęli ich młyn, śpiewając: „Nie ma już Broni, w Radomiu nie ma już Broni”. Na uratowanie honoru gospodarzy wybiegła garstka kibiców Broni na przegrane starcie, ale było już po wszystkim. Po tym meczu ówczesna zgoda Broni – Hutnik Kraków podziękował im za przyjaźń.
Wiosną 2016 roku Radomiak zawarł układ chuligański z warszawską Legią, a finałem był mecz Radomiak – Siarka Tarnobrzeg jesienią 2017 roku, gdzie ogłoszono kibicowskiej Polsce, że Radom i Warszawę łączy sztama.
Nasze relacje z Radomiakiem ciężko opisać… Ostatni mecz ligowy na Bukowej graliśmy w październiku 1984 roku, czyli chwilę po tym jak Blaszok został oddany do użytku. Wtedy „luksusowa” trybuna i nikt nie zakładał, że będzie to siedlisko jednych z najwierniejszych grup kibicowskich w Polsce, które wyznaczą standardy, czym jest niezłomność w walce o swój klub.
W maju 1996 roku podczas meczu z Legią Warszawa, kiedy dostaliśmy sromotne lanie 0:5, doszło do zakończenia zgody z Avią Świdnik, która przyjeżdżając, usłyszała, że nic już nas nie łączy i nieświadoma tego dnia ekipa Radomiaka zawitała „po zgodę”, ale nie znalazła uznania ani chętnych do przybicia tej relacji, mimo bycia goszczonym wielokrotnie w Katowicach.
Jesienią 1996 roku na Bukowej odbył się mecz reprezentacji Polski z Mołdawią, który wygraliśmy 2:1, a samo spotkanie miało historyczny moment na naszym obiekcie, gdyż został wprowadzony przepis, że na meczach reprezentacji mogą obowiązywać tylko i wyłącznie biało-czerwone barwy, do których oczywiście nie wszyscy się zastosowali. Na Blaszoku (przy pełnym stadionie) zasiadło mnóstwo ekip, ale to chuligani GieKSy byli w tym dniu gospodarzami swojej trybuny i widząc 50-osobową ekipę Radomiaka w sektorze A, stojącą razem ze Stomilem Olsztyn i Polonią Bydgoszcz, wpadli w nich, przez co doszło do mocnej awantury, zaś „goście” musieli zostać wyprowadzeni przez policję ze stadionu. Na „pożegnanie” nasi chuligani wybili szyby w ich autokarze i niemal go wywrócili.
Jesienią 2016 roku los skrzyżował nas w Pucharze Polski, ale wtedy Szaleńcy z Bukowej nie mogli zawitać z powodu „remontu sektora gości”, co w późniejszych latach stało się mottem działaczy z Radomia. Obecnie Radomiak posiada nowy obiekt, powstał sektor gości, ale… nikt na nim nie zasiada. Miasto jest specyficznie uzależnione politycznie od służb mundurowych, które skutecznie wpływają na działaczy, przez co fani Radomiaka na meczach domowych bawią się sami. Jedynie mecz zgodowy z Legią Warszawa ma inny charakter widowiska, przez wspólny doping na jednej trybunie.
Do zobaczenia na Bukowej, bo Warchoły pierwszy i ostatni raz usłyszą huk z Blaszoka!
Ekstraklasa znowu na Bukowej. Pierwszy mecz GieKSa niestety przegrała z Radomiakiem Radom. Zapraszamy do fotorelacji z tego spotkania.
No i wielki mecz za nami. Doświadczyliśmy tego – niektórzy po raz pierwszy w życiu, inni po niemal jednej piątej wieku. Na Bukową zawitała ekstraklasa. Wspomniani w felietonie przedmeczowym Marcin Rosłoń i Kamil Kosowski musieli przeżyć niezły szok zasiadając na szczycie Trybuny Głównej, na miejscach prasowych. Obdrapanych z farby, z powiewem oldchoolu.
– To jest Bukowa, tu się żyje! – powiedział ten pierwszy na zakończenie transmisji Canal Plus, dając do zrozumienia, że poczuł ten już tak rzadki klimat dawnych czasów.
Morze ludzi na stadionie już długo przed meczem, ta żółta armia kibiców spragnionych wielkiego futbolu. Historia za chwilę miała dziać się na naszych oczach. Wielu kibiców spotykało dawno niewidziane twarze. Jak choćby autor tegoż felietonu, który mecz obserwował w towarzystwie swojego kolegi z podstawówki, z którym to przecież onegdaj na mecze ligowe się jeździło regularnie (pozdro Krzysiu!).
Piękna oprawa spotkania i mogliśmy grać. Niespotykane było to, że w początkowej fazie meczu nawet Główna stała, dopiero potem zaczęliśmy siadać. Czuć było, że to coś zupełnie innego niż te początki wszystkich poprzednich sezonów z 19 lat. No, może poza spotkaniem ze… Źródłem Kromołów w 2005 roku. Jakkolwiek by to dziwnie nie brzmiało, wtedy mieliśmy narodziny nowej GieKSy, które podczas tego czwartoligowego meczu zostały godnie uczczone.
Teraz to było ukoronowanie tego całego okresu i nagroda za te wszystkie lata. Będę utrzymywał, że wynik tego meczu miał drugorzędne znaczenie. Oczywiście punkty w lidze będą na pierwszy miejscu, ale ta inauguracja była po to, by ją po prostu przeżyć. Poczuć zapach ekstraklasy, poczuć klimat wielkiej piłki w Katowicach.
Dlatego apeluję o rozwagę przy ocenach za to spotkanie, bo czytając na forum wypowiedzi pomeczowe kibiców – oczy trochę więdły. Zasłużona krytyka po tym meczu – jak najbardziej, jednak defetystyczna narracja i rozprzestrzenianie widma bezdyskusyjnego spadku powodowała, że można było sobie zadać pytanie, czy niektórzy odnotowali w ogóle fakt awansu. Narracja ta niczym się bowiem nie różniła od wieloletnich na zapleczu elity. Można wręcz odnieść wrażenie, że choćbyśmy grali z Realem Madryt i przegrali np. 0:4, to psioczenie na tego czy tamtego, że się nie nadaje, że błędy trenera, byłoby wyraźne.
Nie chodzi o to, że chcę i zamierzam bronić kogokolwiek. Chodzi mi tylko o tę narrację. W meczu z Radomiakiem mieliśmy aspekty pozytywne i negatywne. I choć przed meczem mogliśmy oczekiwać wygranej z podobno zkryzysowanym Radomiakiem, to jednak ostatecznie – mimo przegranej – mecz ten pokazał, że z drużynami tego pokroju jesteśmy w stanie rywalizować.
Katowiczanie wykreowali sobie okazje bramkowe, stworzyli kilka dynamicznych, ciekawych akcji, a indywidualne wejście Rogali ze skrzydła było wręcz spektakularne. W drugiej połowie GKS zdominował Radomiak i przy odrobinie szczęścia mógł doprowadzić do wyrównania. Gra na czas rywali także dowodziła tego, że po prostu boją się o wynik. Choć i w ofensywie mogło być lepiej, to trzeba przyznać, że było całkiem nieźle.
Gorzej było z defensywą. Nasz zespół dawał się stłamsić i wepchnąć we własne pole karne, zawodnicy nie potrafili wybić piłki i zażegnać nawałnicy piłkarzy Baltazara. W zasadzie obie bramki padły po tego typu sytuacjach. Coraz bardziej pachniało bramką dla rywali, ten wskaźnik dochodził do czerwoności – aż następowało przesilenie – gol.
Nie chcę dywagować o personaliach, bo każdy widział, co się działo. Trener też starał się reagować (już w przerwie) i zapewne sam musi zobaczyć, kto się sprawdza na ekstraklasowym poziomie, a kto nie. Faktem jest, że na pierwszy mecz w ekstraklasie wyszliśmy tylko dwoma nowymi zawodnikami – Klemenzem i Galanem. No może trzema, bo Baranowicz był tak jakby nowy. Czy to była forma nagrody dla poszczególnych piłkarzy za awans – nie wiadomo. W kolejnych meczach jednak najprawdopodobniej proporcje nowych i starych zawodników będą już bardziej zbalansowane.
Widać było, że ekstraklasowe granie to inna para butów. W pierwszej połowie Radomiak pokazał ogranie, technicznie też byli niczego sobie. Trzeba się przystosować do nowych okoliczności. Pierwsza liga to był styl życia, Ekstraklasa też nim będzie – tylko innego rodzaju.
Nie ma co psioczyć, tylko zakasać rękawy i działać. Następne spotkanie gramy ze Stalą Mielec, rywalem wydaje się w naszym zasięgu. Ale to wszystko kwestia względna. Nie wiemy tak naprawdę, jaki poziom względem GKS mają rywale. Musimy więc organoleptycznie się o tym przekonać.
afera
28 kwietnia 2021 at 19:06
Masakra co to KURWA bylo PADLINA,grali jakby nigdy pilki nie kopali WSTYD
Riko
28 kwietnia 2021 at 19:29
Fura ze szczęściem tym razem nie zajechała …
Mleczak
28 kwietnia 2021 at 19:32
Chwilę zerkałem na transmisje (słabiutka!), kolejny mecz gramy fatalnie, już z czystego przypadku w tylu rozegranych meczach powinniśmy zagrać chociaż jedną połowę dobrze. Niestety taktycznie nie istniejemy, gramy ciągle tymi samymi schematami, a zawodnicy grają bez jaj…
Roh
28 kwietnia 2021 at 19:59
Kopletne dno, dno i wodorosry.
Arkadiusz
28 kwietnia 2021 at 21:20
Witam! Dziwni ci nasi chłopcy… Znają wynik Polkowic, do Krakowa niedaleko i przegrywają… Banda p…..
Kejta
28 kwietnia 2021 at 21:21
Najgorsze jest to ze przegrywamy a Chojnice dalej za nami w tabeli wiec spodziewajcie sie ze te 3 zalegle mecze tez wtopimy bo wiecie o co chodzi? II liga wszystkim pasuje a awans sie nie oplaca
Mleczak
28 kwietnia 2021 at 21:59
Rezerwowi rozjebali kupon chłopakom i sztabowi w meczu ze skra, więc musieli się odkuć…inaczej tego nie mogę wytłumaczyć, bo jeśli jest w tym jeszcze trochę sportu to nie idzie na to patrzeć…gdzie się podziala walka, agresywność, ambicja?! Fartem nie można wygrywać w nieskończoność, kilka dobrych wyników i niezasłużenie wysoka pozycja w tabeli nie zamydli mi oczu…
Robson
28 kwietnia 2021 at 22:43
Dno dna i jeszcze ten szyderczy uśmiech smroda Surmy że znowu GieKsa mu się podkłada 🙁 Żal wielki żal jedyna nadzieja że Chojniczanka się zbliża to może przestaną obstawiać.
GieKSiarz
29 kwietnia 2021 at 07:30
Wiedziałem, żeby ich po tym meczu ze Skrą nie chwalić, chociaż wygrali rzutem na taśme, bo gra była fatalna, tak jak wczoraj. Od początku rundy wszystko wygrywane fartem, brak jakiegokolwiek pomysłu, wszystko grane „na pałe”. Wszystko wygrywamy tak naprawdę po 1:0, 2:1, brak jakiegokolwiek nokautu, tak jak z zeszłej rundy, np. ze Stargardem 5:0, Kaliszem 4:1 czy rezerwami Śląska 3:0, gdzie naprawdę miło się na tą GieKSe patrzało. Nie rozumiem jak w tym zespole mogą grać jeszcze Kiebzak, Kołodziejski, Rogala i Figiel, nie da się na nich patrzeć. Figiel niby wielki transfer i tyle echa o nim było, a gościu jest gorszy od wielu naszych zawodników. Górak powiedział że nie ma nic do powiedzenia tak jak nasi piłkarze w tym meczu, powiedział dobrze, ale nie wierzę w pewność jego słów. Mam nadzieje, że wygramy te mecze zaległe, bo w tym momencie to na nich możemy zyskać najwięcej punktów, i można odlecieć Chojniczance na kilka punktów, a wtedy awans może być przesądzony, trzeba też zauważyć, że Polkowice od powrotu z Covida grają bardzo ospale i ledwo co pokonali Elbląg i zremisowali ze Stargardem, czyli jest jakaś szansa. Wierzmy że się uda, ale żeby sie udało musi być GRA!
GieKSa!