W rundzie jesiennej mieliśmy do czynienia z dwoma bramkarzami GKS – Witoldem Sabelą i Maciejem Wierzbickim. Po zakończeniu pierwszej części rozgrywek trenerzy GKS – Rafał Górak i Janusz Jojko wypowiadali się, że golkiperzy nie wybronili naszemu zespołowi ani jednego meczu. Poczęto więc poszukiwania nowego zawodnika na tę pozycję i zakontraktowano Łukasza Budziłka z GKS Bełchatów. Piłkarz w barwach bełchatowian rozegrał 3 mecze w ekstraklasie, ale to było w poprzednich sezonach. W obecnym oprócz rozgrywek Młodej Ekstraklasy dostał szansę jedynie w meczu Pucharu Polski ze Śląskiem Wrocław (przegrana na wyjeździe 0:3). Zimą trafił do GKS Katowice.
Już w sparingach było widać, że Łukasz jest szykowany do pozycji nr 1 w bramce. Spisywał się solidnie i z wielkim zainteresowaniem czekaliśmy na jego pierwsze mecze w lidze.
Rzeczywistość okazała się… trudna do przewidzenia. Byliśmy optymistami, ale nie spodziewaliśmy się, że będzie to na początku wyglądać tak dobrze. Budziłek w pierwszych pięciu meczach puścił zaledwie jedną bramkę, a w siedmiu pierwszych dwie. Gdy dodamy do tego, że pierwszy gol (z Cracovią) padł po rykoszecie, a drugi po kapitalnym i niemal nie do obrony strzale Pawlusińskiego z Niecieczy, mamy obraz, że bramkarz spisywał się znakomicie. Już w meczu inauguracyjnym z ŁKS pokazał klasę, gdyż nie będąc zatrudnianym zbyt często, po błędzie Mateusza Kamińskiego musiał ratować drużynę w sytuacji sam na sam. Oczywiście zdarzały się mecze, w których Budził zachowywał czyste konto nie mając przesadnie dużo pracy (raczej wyłapywanie/piąstkowanie dośrodkowań), ale solidnie pomagała mu w tym obrona. Ale oczywiście kilka bardzo dobrych interwencji miał.
Potem było już trochę gorzej, ale to nie znaczy, że źle. Najpierw co prawda kolejny strzał bardzo trudny do obrony – Bartosza Nowaka z Polonii – nikt Łukasza za tę bramkę nie winił, ponieważ uderzenie było niezwykle precyzyjne i znów – podobnie jak w przypadku Pawlusińskiego – od poprzeczki, a takie piłki są najtrudniejsze. Chyba najsłabszy mecz Budziłek rozegrał kolejkę później – w Stróżach. Tam zawodnik miał swój udział przy utracie dwóch bramek. Najpierw po uderzeniu Adama Giesy (fakt, bardzo mocnym) piłka przeleciała między nim, a krótkim słupkiem, a przy golu Macieja Kowalczyka nasz bramkarz bardzo źle obliczył tor lotu piłki, przez co napastnik Kolejarza miał przed sobą pustą bramkę, co skrzętnie wykorzystał. I tak naprawdę to by było na tyle, jeśli chodzi o „przyczepienie się” do puszczonych bramek. Strzały Bartłomieja Babiarza (Tychy), Tomasza Jarzębowskiego i Dawida Kubowicza (Arka), Dariusza Gawęckiego i Macieja Rogalskiego (Olimpia Grudziądz) były trudne do obrony. Jedynie przy tym ostatnim golu można było mieć pretensje o brak reakcji, choć uderzenie było precyzyjne. Ponadto puszczony gol Wojciecha Wojcieszyńskiego (Okocimski) z rzutu karnego, który sprokurował Budziłek. No właśnie, sprokurował? Wydaje się, że sędzia w tamtej sytuacji się pomylił, a piłkarz rywala po prostu wpadł na naszego golkipera.
Bramkarz puścił więc w tej rundzie 11 bramek, z czego tak naprawdę przyczepić się można jedynie do tych ze Stróży. 11 puszczonych goli w 17 meczach daje średnią 0,65 bramki na mecz. Golkiper średnio pozwalał piłce wpaść do siatki raz na 139 minut, czyli rzadziej niż raz na półtora meczu. Gdy dodamy do tego 9 czystych kont, czyli więcej niż w połowie meczów, mamy obraz bramkarza, który zaliczył bardzo udaną rundę. Mogła być ona jeszcze lepsza, jednak o ile obrońcy pomagali Budziłkowi na początku rundy, to potem ich forma nieco spadła.
Oczywiście pamiętajmy także o obronionym rzucie karnym w meczu z Arką Gdynia, gdy niefortunnym strzelcem okazał się Piotr Kuklis. Budziłek świetnie wyczuł intencje strzelca i dał GieKSie nadzieję na korzystny rezultat w tamtym meczu.
Co można po wiośnie zaliczyć na plus Łukasza? Na pewno pewność w bramce przez większą część rundy, a także odwagę w wyjściach i czasem interweniowaniu niczym stoper. W końcówce rundy jednak zdarzyły się momenty zawahania, nie do końca dobre i pewne piąstkowania, a także golkiper nie ustrzegł się „dziwnych” wybić, jak w meczu z Tychami, po którym rywal miał dobrą sytuację. Kilka razy też zdarzyły się nie do końca dobrze obliczone wyjścia, jak np. w Grudziądzu, po którym rywal omal nie strzelił do de facto opuszczonej bramki. Te rzeczy negatywne były jednak stosunkowo rzadkie w obliczu pozytywów, które bramkarz zaprezentował w tej rundzie.
I jeszcze jeden mankament, choć bardziej humorystyczny, ale coś musiało być na rzeczy. W końcówce sezonu przy dalekich wykopach Łukasz wielokrotnie zaliczył „glebę”. To oczywiście było bez konsekwencji, ale aż strach pomyśleć, co by było, gdyby taki upadek (poślizg) zdarzył się w trakcie jakiejś interwencji. Dlatego czy to była kwestia butów czy czego innego nie wnikamy, ale mamy nadzieję, że takie sytuacje nie będą miały miejsca.
Ogólnie trzeba jasno powiedzieć, że Łukasz Budziłek to bardzo znaczące wzmocnienie GieKSy. Mało puszczonych bramek, mało błędów, pewność. Po rundzie jesiennej z kilkoma klopsami naszych bramkarzy wydaje się, że GKS może mieć solidnego golkipera na dłużej. Łukasz wysoko zawiesił poprzeczkę i teraz będzie musiał udowodnić, że pierwsza bardzo dobra runda nie była przypadkiem.
Portal GieKSa.pl tworzony jest od kibiców, dla kibiców, dlatego zwracamy się do Ciebie z prośbą o wsparcie poprzez:
a/ przelew na konto bankowe:
SK 1964
87 1090 1186 0000 0001 2146 9533
b/ wpłatę na PayPal:
E-mail: [email protected]
c/ rejestrację w Superbet z naszych banerów.
Dziękujemy!
Co GKS Katowice wraca na swój stadion po nieudanym wyjeździe to wygrywa. Podobnie było tym razem. Po wysokiej porażce w Szczecinie (choć zbyt wysokiej patrząc na samą grę), katowiczanie mieli zmierzyć się z walczącą o życie Puszczą Niepołomice.
W końcówce sezonu takie mecze zawsze są trudniejsze niż – po pierwsze wcześniej, a po drugie – niż wskazywałaby na to tabela. Zazwyczaj drużyny z dołu się po prostu budzą – wcześniej czy później. Nie zawsze i nie wszystkie – te które pobudki nie zrobią lub nie zrobią jej odpowiednio wcześnie – spadają z ligi. Mamy w tym sezonie aż nadto przykładów. Obudziła się Korona – na samym początku rundy wiosennej – i dziś jest praktycznie pewna utrzymania. Niedawno na wysokie obroty wskoczył Radomiak – i choć przegrał ostatnio dwa mecze – również ma niezłą pozycję w tabeli, a przecież startowali od 0:5 do przerwy w Białymstoku. Skazywane na pożarcie Zagłębie Lubin wygrało dwa mecze i znacząco poprawiło swoją sytuację. A Śląsk Wrocław? Ci to dopiero zaczęli grać. Zagrzebani na ostatnim miejscu, pod wodzą Alana Simundzy zaczęli punktować aż miło i po wielu, wielu kolejkach w końcu osiemnaste miejsce opuścili i są na styku jeśli chodzi o bezpieczną strefę!
Zamieszana w walkę o utrzymanie Puszcza również czeka na to przebudzenie. Był jeden moment, w którym wydawało się, że podopieczni Tomasza Tułacza wskoczyli na właściwe tory. Mowa o wygranej w Gdańsku 2:0. Ta wygrana z zespołem z dołu tabeli, ale też dobrze wówczas grającą Lechią, była pewna i wydawało się, że Puszcza może stać się takim Radomiakiem czy Koroną. Nic z tych rzeczy. Co prawda potem zdarzyło się jeszcze zwycięstwo z Piastem, ale poza tym było słabiutko. Sytuację mógł też trochę uratować Puchar Polski, gdzie niepołomiczanie wygrali na Konwiktorskiej, ale potem Pogoń zmiotła ich w półfinale. Tym motywacyjnym drygiem mógł być też uratowany w doliczonym czasie gry z Rakowem remis. Nie wyszło. Puszcza przegrała w Katowicach i choć jest minimalnie nad kreską, czeka ich niebywała i ciężka batalia o pozostanie w lidze. Za tydzień grają z niezłym Radomiakiem, potem mają Pogoń i Lecha, będą też bezpośrednie potyczki ze Stalą i Śląskiem. Oj, nie będzie u Żubrów nudno.
To jednak problemy naszych ligowych rywali. GieKSa z tą walczącą o życie drużyną sobie poradziła i to przegrywając do przerwy. Nawet trener Tułacz – zasadniczo nieszczędzący swoim podopiecznym słów krytyki – dziwił się, że nie było aż takiej determinacji. Za to w Lidze Plus eksperci mówili, że z Puszczą narzucającą swój styl gry, przejąć tę rolę jest trudno – a GieKSie się to udało. Nie da się ukryć, katowiczanie zdominowali rywali i w tym kontekście był to jeden z najlepszych meczów w tym sezonie – no, powiedzmy druga połowa, bo do pierwszej można się przyczepić.
To był pierwszy mecz w obecnych rozgrywkach, w którym GieKSa przegrywała i przechyliła szalę zwycięstwa na swoją korzyść. W 28. kolejce. Dla porównania powiedzmy, że w ostatnich pięciu meczach poprzedniego sezonu, taka sytuacja miała miejsce… trzy razy (z Polonią, Tychami i Wisłą). Dlatego nawet jeśli taka sytuacja zdarza się raz na jakiś czas, to jednak tyle meczów bez odwrócenia ich losów to sporo. W drugą stronę mieliśmy to trzy razy – z Legią, Koroną i Motorem. A jedynymi drużynami, które pozostają bez przechylenia szali na swoją korzyść są Piast, Puszcza, Śląsk, Lechia.
Żeby dołożyć łyżeczkę dziegciu co do wczorajszego spotkania, to trzeba przyznać, że do pewnego momentu aspirowało ono do jednego z najbardziej frustrujących w tym sezonie. Mam tu na myśli taką niemoc, pewnego rodzaju bezsilność, która – wydawało się – może mieć miejsce. Bo jak przegrywaliśmy wysoko, to GieKSa była ewidentnie słabsza. Jak przegrywaliśmy mecze, których nie powinniśmy przegrać, bo graliśmy dobrze, była irytacja i złość. Ale wczoraj to było jeszcze coś innego. GieKSa niby atakowała, niby stwarzała sytuacje, ale ostatecznie wszystko szło w ręce Komara, ewentualnie było niecelne, tak jak strzał Dawida Drachala z początku meczu. Dodatkowo było widać dużą determinację i dynamikę. To nie był chodzony mecz. Z jednej strony można było myśleć, że taka gra daje szansę na pozytywny rezultat, z drugiej te wykończenia były dość mizerne. No i przede wszystkim Puszcza prowadziła po naszym dość dużym błędzie. Więc trzeba było zdobyć nie jedną, a dwie bramki. Niewiadomą było, jak się to wszystko potoczy.
Ta łyżka dziegciu się zdematerializowała, bo ostatecznie GKS w drugiej połowie grał podobnie jak w pierwszej, a dodatkowo wzmocnił ten sposób gry i w końcu zaczęło wychodzić. Czyli wchodzić. Trzy bramki zdobyte po przerwie mają swoją wymowę. Najpierw Alan Czerwiński dosłownie wypatrzył Sebastiana Bergiera, który po prostu nie mógł tego zmarnować. Potem swoje firmowe zagranie zaliczył Bartosz Nowak i Bergi a la „Franek – łowca bramek” (skoro jesteśmy już przy wiślackich porównaniach trenera) podcinką trafił do siatki. Mało się mówi o trzecim golu, a to co zrobił Marcin Wasielewski przecież było bardzo klasowe. Minął rywala delikatnym podbiciem piłki, a potem to podbicie powtórzył nad bramkarzem, wystawiając piłkę do pustej bramki. To było doprawdy doskonałe i jeśli mówimy o Tsubasie Dawida Drachala w jego kapitalnej akcji w pierwszej połowie, to nie można tego japońskiego bohatera kreskówek nie przyrównać do Wasyla, przy czym Wasyl zrobił to błyskawicznie, a nie jak Tsubasa biegł z piłką przez boisko przez pół odcinka okrążając niemal całą kulę ziemską 😉
Swój sposób gry – to było coś, co trener powtarzał w rundzie jesiennej. Można powiedzieć, że jesienią to wychodziło w bardziej spektakularny sposób, choć nadal musimy pamiętać, że dawało to mniej punktów niż obecnie. Ale pod względem wizualnym, spotkanie z Puszczą rzeczywiście pokazało bardzo dużą dominację nad rywalem.
GieKSa jest w środku tabeli dlatego, że… nie zawsze nam wychodzi. Bartosz Nowak ma potencjał na to, by dawać jeszcze więcej. I ostatecznie coś mu w tych meczach zawsze wyjdzie – jakieś idealne podanie i asysta – bo to po prostu bardzo jakościowy zawodnik. Ale tu może być jeszcze lepiej. Sebastian Bergier nastrzelał już trochę tych bramek, ale ich też może być jeszcze więcej. Coraz lepiej prezentuje się Dawid Drachal i jakby tylko udało się wyciągnąć go z Rakowa, byłoby doskonale, bo ten zawodnik to bardzo duży talent. Naprawdę w tej drużynie drzemie spory potencjał. Na ten moment jest bardzo dobrze. A może być jeszcze lepiej. Tylko prośba do trenera – nie schodźcie z obranej drogi. Wychodźcie z założenia, że rozwój jak najbardziej, ale lepsze czasem jest wrogiem dobrego. Można i trzeba ulepszać i poprawiać, ale nie na siłę. Naprawdę jest dobrze.
Osiągnęliśmy magiczną granicę 38 punktów. Można już mieć absolutnie spokojną głowę. GieKSa w przyszłym sezonie będzie grać w ekstraklasie i dalej sławić Katowice w ligowej piłce. Nie mogliśmy sobie wymarzyć na początku sezonu – a już zwłaszcza po pierwszej kolejce z Radomiakiem – w jakim miejscu będziemy na sześć kolejek przed końcem. Pięknie.
A Dawid Abramowicz, ani żaden inny Craciun czy Atanasov nie okazali się Kojiro 😉
W dzisiejszym spotkaniu nasza drużyna pokonała 3:1 Puszczę Niepołomice. Zapraszamy na drugą galerię z tego meczu, którą przygotował dla Was Kazik.
Najbliższe spotkanie GieKSy poprowadzi Piotr Rzucidło. Jego asystentami będą Marcin Lisowski i Tomasz Niemirowski. Sędzią technicznym będzie Rafał Rokosz. Arbitrami VAR będą Szymon Marciniak i Tomasz Listkiewicz.
Piotr Rzucidło swoją sędziowską karierę rozpoczął w sezonie 2015/16 w 3. lidze i na tym poziomie pracował aż do sezonu 2021/22 kiedy to zadebiutował w 2. lidze. W kolejnych rozgrywkach poprowadził swój pierwszy mecz na zapleczu Ekstraklasy, a na najwyższym poziomie rozgrywkowym zadebiutował w bieżącym sezonie.
W sezonie 2024/25 Piotr Rzucidło poprowadził do tej pory 1 mecz towarzyski reprezentacji młodzieżowych, 1 mecz CLJ, 1 mecz w 3. lidze, 1 mecz w Pucharze Polski oraz 12 spotkań w 1. lidze. W Ekstraklasie poprowadził 2 mecze, w których pokazał 11 żółtych kartek, 1 czerwoną po dwóch żółtych i podyktował 1 rzut karny.
Mecze GieKSy, które poprowadził Piotr Rzucidło:
Sezon 2023/24
Wisła Płock – GKS Katowice 2:1 (3 żółte kartki, rzut karny wykorzystany przez Jędrycha)
Bilans: 0 zwycięstw, 0 remisów, 1 porażka. Bramki 1:2.
Raport kartkowy
Rafał Górak nie będzie mógł skorzystać z Mateusza Kowalczyka, który w Szczecinie obejrzał 4. żółtą kartkę w sezonie.
Oskar Repka – 5 ŻK
Mateusz Kowalczyk – 4 ŻK
Adrian Błąd – 3 ŻK
Borja Galán – 3 ŻK
Lukas Klemenz – 3 ŻK
Märten Kuusk – 3 ŻK
Marcin Wasielewski – 3 ŻK
Sebastian Bergier – 3 ŻK
Alan Czerwiński – 2 ŻK
Arkadiusz Jędrych – 2 ŻK
Aleksander Komor – 2 ŻK
Mateusz Mak – 2 ŻK
Adam Zreľák – 2 ŻK
Bartosz Nowak – 1 ŻK
Filip Szymczak – 1 ŻK
Dawid Kudła – 1 ŻK
Grzegorz Rogala – 1 ŻK
Pogoda
Nie przewiduje się opadów deszczu, prognozowana temperatura w trakcie meczu to 14 stopni Celsjusza przy zachmurzonym niebie.
Najnowsze komentarze