Felietony
Nasza wiara nie (jest) zachwiana
„Nasza, nasza wiara niezachwiana” – od lat śpiewamy na trybunach. Wielokrotnie wypominano mniej rozgarniętym kibicom błąd, który popełniali w tej przyśpiewce śpiewając „nasza wiara jest zachwiana”. Wiara… No właśnie – po siedmiu i pół sezonach spędzonych w pierwszej lidze warto się zastanowić, czym na dzień dzisiejszy jest dla nas pojęcie „wiara”.
Słownik języka polskiego podaje aż pięć definicji tego słowa. Definicje te mówią o wierze, jako religii (w sumie jak najbardziej pasuje do kibiców), jako wierności komuś lub czemuś (też pasuje), jako grupie mających wspólne zainteresowania i cele (wiara kibicowska), a także o przekonaniu, że coś się spełni (no właśnie…). Jest jeszcze punkt o istnieniu zjawisk nadprzyrodzonych i chyba w kontekście awansu do ekstraklasy, w tych kategoriach trzeba to też rozpatrywać…
Nas interesuje pojęcie wiary, jako przekonanie, że GieKSa wróci w końcu tam gdzie jej miejsce, wróci na salony, wróci właśnie do ekstraklasy. Siedem i pół roku przeciętności w zapyziałej pierwszej lidze, a tu nagle ekstraklasa? Na czym opierać swoją wiarę i jak dbać o to, żeby ona nie zgasła?
Początki sezonów w Katowicach to zawsze nowe nadzieje, tak było po awansie z trzeciej ligi, tak było przy pojawieniu się nowego (tfu!) właściciela (pamiętny mecz z Dolcanem i niesamowity „balon”) czy choćby w meczu z Niecieczą („Ekstraklasa albo śmierć”). Zawsze przy Bukowej na początku rozgrywek jest mniejszy lub większy „balon”, który z reguły pęka już w pierwszych kolejkach.
Powiem jak było z moimi odczuciami w ciągu ostatniego roku. Po bardzo dobrej zeszłorocznej jesieni miałem wielką nadzieję na fantastyczną wiosnę i w końcu upragniony awans. Starałem się nie przyjmować głosów dochodzących z okolic klubu, że zespół odpuści… Starałem się olać te „bzdury”. Katowiczanie mieli dobry jak na pierwszoligowe warunki zespół i trenera Moskala, który nie tylko wprowadził efektywność, ale także styl – przecież zeszłej jesieni na tę drużynę aż chciało się patrzeć. Z wielką nadzieją podszedłem więc do operacji „runda wiosenna”. Co dostałem? Chyba pasuje tylko jedno określenie. W mordę. Naprawdę nie przypominam sobie tak brutalnego i bezczelnego pozbawienia złudzeń i zniszczenia marzeń. Nadawałem jednak temu szersze znaczenie – nie tylko dotyczące GKS, ale sportu jako takiego w ogóle, w szczególności polskiej piłki nożnej i polskich pseudoprofesjonalnych zawodników. Przyznam, że naszła mnie chwila zwątpienia po zakończeniu poprzedniego sezonu.
Odpoczynek od ligi jednak robi swoje. Minęło trochę czasu i nadzieja powróciła. Dostałem nowe argumenty, które moją wiarę skutecznie znowu wzmocniły. Przede wszystkim pozbyto się kilku zawodników odpowiedzialnych za odpuszczenie rundy wiosennej. Ale pozyskano też graczy, co uznałem za najlepsze transfery w ciągu ostatnich lat. Do klubu przyszli przecież doświadczeni zawodnicy na pierwszoligowych boiskach, dobry bramkarz, dobry napastnik i kilku solidnych młodzianów. Sens tych wzmocnień aż sam się nasuwał, więc mogliśmy z niecierpliwością oczekiwać meczu z Widzewem. Euforyczne zwycięstwo w dramatycznych okolicznościach dodatkowo dawało wiarę, że drużyna się skonsoliduje i będzie punktować w następnych meczach. Niestety kolejne trzy spotkania były przegrane, w tym nastąpiła kolejna kompromitacja w Pucharze Polski. Potem GieKSa miała nawet kilka niezłych momentów, jak trzy wyjazdowe wygrane z rzędu, ale co z tego, skoro zaraz potem przyszły cztery porażki w delegacjach? Co z tego, skoro wygrywanie u siebie stało się wielkim problemem? Co z tego, skoro przegrywaliśmy lub remisowaliśmy ze średniakami lub outsiderami tej ligi?
Piszę o tym wszystkim w kontekście wiary dlatego, że co pół roku lub rok dostajemy coraz to nowe argumenty, by jednak naprawdę wierzyć, że lepsze piłkarskie czasy nastąpią, a potem by notorycznie przeżywać brutalne zderzenie z rzeczywistością i orientować się, że znów zostaliśmy nabici w butelce. Schemat jest ciągle takie sam – wielkie nadzieje, wielka klapa i gadka o budowaniu zespołu na przyszły sezon. Tak budujemy, budujemy i nic z tego nie wychodzi poza coraz to kolejnymi porażkami, klęskami i upokorzeniami. Jakby tego było mało, nasz „wspaniały” zespół potrafi nam 2-3 razy do roku zaserwować w promocji mega, extra śmierdzące zgniłe jajo w postaci tragikomicznych meczów ze absolutnymi słabeuszami – jak z Okocimskim, który wygrywa na Bukowej swoje jedyne spotkanie w ciągu 23 (!!!) kolejek (w których dodatkowo 15 razy przegrywa!) czy z Widzewem, który po serii dziewięciu porażek przełamuje się na naszym „teamie”.
Naprawdę trzeba mieć silny charakter, żeby wierzyć i trwać w tym marazmie, który mamy na Bukowej od kilku lat (mówimy tylko o stronie sportowej). Tak naprawdę na ten moment absolutnie nic nie przemawia za tym, aby przeciętny Kowalski miał chodzić z ochotą i przyjemnością na mecze GieKSy. Dla takiego Kowalskiego szkoda wydawać kasę na to, żeby w zimnie oglądać jak grupa „zawodowców” potyka się o własne nogi, dając wygrywać ambitnej młodzieży z innych klubów.
My jednak się nie poddajemy i ciągle jesteśmy i będziemy obecni na meczach. Nasza wiara to wierność, to oczywiste. Ale jak z tą wiarą w kontekście nadziei na lepsze jutro? Powoli wiara w tym kontekście staje się już typowym myśleniem magicznym, zabobonem, wspomnianą wiarą w rzeczy nadprzyrodzone. Że coś się odmieni, że nagle zdarzy się cud. Bo argumenty na ten moment naprawdę się wyczerpały, a ci zawodnicy, którzy obecnie są w kadrze pierwszego zespołu po prostu już w ogóle nie są godni zaufania. Oszukali nas już wielokrotnie i jeszcze perfidnie budowali nadzieję. Jak z Tychami, kiedy zagrali kapitalne, świetne, znakomite zawody, by za dwie kolejki w Łodzi zagrać bez ambicji i dodatkowo zapominając o choćby minimalnych dla przyzwoitości umiejętnościach piłkarskich. Ja sam po derbach znów uwierzyłem, że może być dobrze, choć niektórzy kibice tonowali hurraoptymistyczne nastroje – okazało się, że mieli rację.
Nie przeczę tutaj, że trener Artur Skowronek mając całą zimę do przepracowania, nie przepracuje jej solidnie i najlepiej jak tylko potrafi, że nawet podniesie poziom zespołu i będzie on grał lepiej niż w rundzie jesiennej. Aspiracje w Katowicach są jednak dużo wyższe niż „lepsza gra na wiosnę”. Czysto teoretycznie 11 punktów straty do miejsca premiowanego awansem to 4 kolejki, ale sezon nie wydaje się do uratowania i już na 95% został przegrany. GieKSa musiałaby wygrać większość meczów, by awansować, a to wydaje się niemożliwe.
Pozostaje mieć chyba nadzieję, że wiosna da nadzieję na dobrą jesień… Tak musimy się pocieszać, takimi półśrodkami. Tak naprawdę to nie zima jest do przepracowania, tylko całe pierwsze półrocze. Po to, żebyśmy za rok o tej porze nie musieli znowu mówić o przegranym sezonie.
Wiara? Ta wiara ciągle jest, niepoprawna, nieracjonalna, nielogiczna. Wiara w to, że kiedyś po prostu musi być lepiej, że minie może jeszcze rok, może pięć, a może dziesięć lat i w końcu osiągniemy upragniony sukces i w końcu wrócimy na salony. Będziemy mogli wtedy spojrzeć w lustro i powiedzieć, że zawsze byliśmy z tym klubem i nie zrezygnowaliśmy, kiedy nic nie przemawiało za sukcesem. Musimy w to wierzyć, bo przecież nie mając wiary w ogóle nasze bycie przy GieKSie nie miałoby sensu.
Shellu
Już jutro o godzinie 12:00 w siedzibie TVP Sport odbędzie się losowanie 1/8 finału Pucharu Polski. W stawce pozostało już tylko 16 drużyn: 10 ekip z ekstraklasy, 4 drużyny z I ligi, 1 z II ligi oraz 2 z III ligi. Postanowiliśmy podzielić się z Wami naszymi typami i marzeniami dotyczącymi rywala w nadchodzącej rundzie. A co przyniesie los? Zobaczymy już we wtorkowe południe.
Fonfara
Ciekawym pojedynkiem bez wątpienia byłby mecz z Polonią Bytom i możliwość spotkania Jakuba Araka, który właśnie w naszym klubie się przecież odblokował. Najgorszymi opcjami wydają się być Raków Częstochowa i Piast Gliwice, bowiem rywale o takim podejściu do piłki nożnej dodatkowo zabierają kibicom chęć przychodzenia na mecze w środku tygodnia.
Kosa
Na pewno chciałbym uniknąć (dokładnie w takiej kolejności): Górnika, Jagiellonii, Rakowa i Lecha. Z pozostałymi ekstraklasowiczami możemy zagrać, choć oczywiście preferowałbym wtedy domowe spotkanie.
Natomiast z pewnych wyjazdów, czyli wylosowania drużyn z niższych lig, to ciekawie wyglądałaby Avia (niedaleko, niska liga) oraz Polonia Bytom (lokalnie, dawno nie graliśmy). Wyjazdowicze nie obraziliby się zapewne także na Śląsk we Wrocławiu.
Ciekawostką jest to, że jeśli wylosujemy na wyjeździe Raków, Widzew, Jagiellonię lub Lechię, to… w 2025 roku zagralibyśmy aż trzy wyjazdowe spotkania z tymi rywalami.
Flifen
Najśmieszniej byłoby zagrać przeciwko Wiśle Kraków lub Pogoni Szczecin. W przypadku wygrania z jakimikolwiek kontrowersjami, z którymkolwiek z tych klubów, content na Twitterze Alexa Haditaghiego bądź Jarka Królewskiego byłby nieziemski. Natomiast pod względem poziomu sportowego i kibicowskiego dobrym losowaniem byłaby Polonia Bytom, która powinna być na spokojnie do ogrania, a i frekwencja w takim meczu nie powinna zawieść.
Misiek
Najbardziej chciałbym zagrać z Avią Świdnik lub Zawiszą Bydgoszcz lub Polonią Bytom, ponieważ to są stadiony, na których jeszcze nie byłem. Najbardziej nie chciałbym zagrać z Rakowem Częstochowa, ponieważ znów byłyby dwa mecze koło siebie w pucharze i w lidze, oraz nie widzi mi się wyjazd do Chojnic w środku tygodnia z powodu mało atrakcyjnego rywala i odległości.
Kazik
Z osobistych pobudek to Śląsk Wrocław, w zeszłym sezonie nie było mi dane tam pojechać, a teraz może się uda. Nie wiem, gdzie Polonia Bytom będzie grała ewentualnie ten mecz, ale jechać tam na ten orlik ze sztuczną trawą i granulatem niespecjalnie mi się uśmiecha… jeszcze Jakub Arak coś strzeli, a lubię go i nie chcę tego zmieniać 🙂
Marek
Przez tyle lat czekaliśmy na Puchar Polski jak na okno do Ekstraklasy z nadzieją, aby uchyliło się chociaż odrobinę i pozwoliło oddychać tym samym powietrzem co krajowa elita… Dzisiaj tuzy Ekstraklasy otwierają listę drużyn, z którymi nie chcemy grać na tym etapie. To najlepszy dowód na to, jaki skok wykonaliśmy przez ostatnie dwa lata: nomen omen lata świetlne! Z uwagi na zależności rodzinne (kuzyni z Dolnego Śląska kibicujący Śląskowi) najbardziej chciałbym trafić Śląsk na wyjeździe. U siebie zdążyliśmy zagrać i razem z kuzynami oglądaliśmy to „widowisko” na starej Bukowej. We Wrocławiu z uwagi na Święta nie mieliśmy szans się spotkać. Poza tym z uwagi na cykl „Okiem rywala” łapię kontakt z przedstawicielami innych klubów – z jednymi gorszy, z drugimi lepszy i czasem wbijamy sobie różne szpilki 😉 Tym kluczem chciałbym trafić na Widzew (pozdrawiam Michał) lub Koronę (piona Michał i marxokow). Górnik za to dopiero w finale, najlepiej na Śląskim, bo 3 maja córka ma komunię, więc logistyka byłaby łatwiejsza 😂 Rywali z niższych lig trochę się boję, z uwagi na stan boiska w grudniowe popołudnie, ale bytomski orlik powinien być wtedy jak najbardziej zdatny do użytku 😜 Tak czy inaczej, sam fakt, że w listopadzie rozmawiamy jeszcze o GieKSie w Pucharze Polski jest dla mnie powodem do uśmiechu. Czas na kolejny krok w stronę Narodowego.
Błażej
Przede wszystkim dla mnie zawsze liczy się awans, a będzie łatwiej o kolejną rundę, grając z niżej notowanym rywalem. By nie jeździć daleko, życzyłbym sobie Avię Świdnik. Polonia Bytom niby fajny rywal, ale chyba tylko jeśli mielibyśmy grać na Śląskim. Granie na Orliku w grudniu z rywalem, który dobrze się prezentuje, może nie być takie proste. Jak mamy grać z kimś z Ekstraklasy to najlepiej u siebie z Piastem. Widać po wywiadach, że trenerowi Górakowi zależy mocno by w tym roku grać w PP na wiosnę, pewnie taki cel postawili sobie przed drużyną i chcą go skutecznie realizować. Fajnie byłoby to zrealizować, bo granie na wiosnę w PP byłoby małą nowością dla nas.
Jaśka
Ja napiszę króciutko: wszyscy byle nie Górnik, mamy ostatnio złe wspomnienia z nimi odnośnie pucharu Polski.
Shellu
Na pewno nie chciałbym trafić na Wisłę Kraków. Nie dość, że mecz na wyjeździe, to jeszcze z piekielnie mocnym i rozpędzonym rywalem. Spokojnie – zmierzymy się z nimi w ekstraklasie. Zdecydowanie chciałbym też uniknąć Korony czy Górnika. Jeśli chodzi o zespoły z ekstraklasy, to nie pogardziłbym Widzewem, nawet jeśli byłby na wyjeździe. Musimy tę ekipę w końcu przełamać. Polonia Bytom i Śląsk Wrocław nie byłyby złe. Nie pogardziłbym także powrotem do Chojnic, z uwagi na ładnie położony stadion i dobre wspomnienia. A najbardziej kuriozalnym losowaniem będzie Raków na wyjeździe i dwa mecze przy Limanowskiego w grudniowym mrozie – na tym najzimniejszym stadionie w Polsce 😉
Zapraszamy do drugiej fotorelacji z wczorajszego wieczoru. GieKSa przegrała z Piastem Gliwice 1:3.
No i po raz kolejny potwierdziło się, jak dziwna bywa piłka. Przynajmniej jeśli przekładamy matematykę na boisko. I punkty oraz miejsca w tabeli. Matematycznie Piast nie miał prawa z nami wygrać, statystycznie niby też, choć patrząc na rachunek prawdopodobieństwa, kiedyś musieli to drugie zwycięstwo osiągnąć. Stało się i nikt w Katowicach nie jest z tego powodu zadowolony. Faktem jest, że Piast na to zwycięstwo zasłużył, choćby dlatego, że był bardziej zdeterminowany. Jednak czy był lepszy na tyle, aby dokonać takiej deklasacji?
Śmiem twierdzić, że jakby taki mecz powtórzyć, to wcale nie byłoby oczywiste, że goście znów by wygrali. Zwycięstwo odnieśli zasłużone, jednak splot różnego rodzaju okoliczności – tak nieszczęśliwych dla GKS, a fortunnych dla gliwiczan spowodował, że wykorzystując sposobność z zimną krwią, zainkasowali trzy punkty. Ale tę sposobność najpierw musieli mieć.
Zaczęło się od kontuzji Mateusza Kowalczyka. Zawodnik jeszcze próbował po obiciu okolic nerki pozostać na boisku, ale sam po chwili poprosił o zmianę. Kontuzja niepiłkarska, więc w tej chwili najważniejsze jest po prostu jego zdrowie i miejmy nadzieję, że ostatecznie nie będzie to nic poważnego. Potem w kilka minut katowiczanie stracili dwie bramki. Najpierw fatalnie zachowali się w obronie, bo Drapiński był kompletnie niepilnowany i wystarczyło mu tylko dołożyć stopę do piłki, aby pokonać Rafała Strączka. No a potem Lukas Klemenz też jakoś intuicyjnie chciał wybić piłkę, ale pokonał własnego bramkarza. Mieliśmy nadzieję na ten rzut karny, ale po analizie VAR sędzia Raczkowski podyktowaną jedenastkę anulował – słusznie, bo faulu nie było. I tak mieliśmy jeszcze szczęście, bo tych plag mogło być więcej – w początkowej fazie meczu na boisku opatrywany był Bartosz Nowak, interwencja medyczna była też przez chwilę potrzebna Wasylowi. Mimo wszystko za dużo tych nieszczęść, jak na jeden mecz.
Problem jest taki, że po pierwszej połowie, gdy GKS przegrywał 0:2 i nie miał nic do stracenia, myśleliśmy, że nasz zespół rzuci się na przeciwnika i wybije im z głowy myśl o punktach. Miało być tak, że goście będą żałowali, że te dwa gole strzelili. Nic takiego nie miało miejsca. Druga połowa była równie zła jak pierwsza albo nawet gorsza. GieKSa biła głową w mur, kompletnie nie potrafiąc zagrozić bramce Placha. Piast wyprowadzał kontry, z czego jedną wykorzystał i gliwicki Di Maria zamknął spotkanie. A mogło być jeszcze wyżej, bo nasz zespół tak się odkrył, że rekordowa porażka na Nowej Bukowej stawała się coraz bardziej realna. Bramka Lukasa Klemenza na koniec tylko dała drobną korektę na wyniku. Osobliwe jest to, że Lukas strzelił w tym meczu do właściwej i niewłaściwej siatki, jeszcze bardziej osobliwe, że powtórzył tego typu wyczyn Arkadiusza Jędrycha sprzed… dwóch meczów.
Trzeba przyznać, że Piast zagrał kapitalnie w defensywie. Zneutralizował nasz zespół kompletnie, dodatkowo nie bronił się jakoś bardzo głęboko, GKS skutecznie był wypychany, a wszelkie próby licznych prostopadłych podań ze strony piłkarzy Góraka kończyły się „sukcesem” Piasta. No i właśnie to mam na myśli, pisząc, że mecz mógł się potoczyć inaczej. Bo trzeba przyznać, że pomysł na mecz z podaniami za plecy – czy to długimi w powietrzu, czy bardziej po ziemi, wyglądał na całkiem niezły i nawet próby nie były najgorsze. Czujność obrońców Piasta była jednak na wysokim poziomie. Gdy już taka piłka przeszła, to albo Adam Zrelak został wzięty w kleszcze (sytuacja z odwołanym karnym), albo Ilja Szkurin był na spalonym po podaniu Wędrychowskiego (ale i tak Białorusin trafił w Placha).
Problem widzę inny. GieKSa chyba za bardzo postawił na tę kwestię czysto piłkarską. Chcieliśmy ten mecz wygrać umiejętnościami i kunsztem, a zabrakło walki wręcz. Piast tę „grę w piłkę” od początku meczu próbował nam wybić z głowy i zrobił to skutecznie. Nie mieliśmy więc – tak jak na wiosnę – łupanki, którą trudno było nazwać meczem piłkarskim. Mieliśmy GieKSę, która w piłkę chciała grać i Piasta, który był jednak dużo bardziej zdeterminowany do walki. Nie odbieram oczywiście Piastowi tego, że w kluczowych momentach też pokazał umiejętności, bo to jest oczywiste. Poziom agresji jednak zdecydowanie był po stronie zawodników Myśliwca i teraz to oni okazali się „zakapiorami”. Trochę to wyglądało tak, jak na szkolnym korytarzu, kiedy z klasowym łobuzem kujon chce rozmawiać na argumenty. I ma je sensowne, logiczne, tylko co z tego, skoro łobuz wyprowadził szybki cios i kujonowi tylko spadły okulary z nosa…
Ogólnie nie chcę jakoś specjalnie krytykować tego sposobu naszej gry, natomiast wygląda na to, że sztab trenerski się przeliczył, a przez to, że do przerwy było już 0:2, trudno było to skorygować. Osobiście chciałbym, żeby GKS dążył do gry w piłkę i generalnie nie będę o to miał pretensji. Czasem jednak być może trzeba postawić na proste i bardziej… prymitywne środki. To tak jak z tym rozgrywaniem od tyłu, kiedy różne drużyny nieraz tak bardzo chcą ten schemat utrzymywać, że czasem, zamiast po prostu wywalić piłkę w oczywistej sytuacji, klepią ją sobie trzy metry od bramki i za chwilę dostają gonga.
A już nie bawiąc się w porównania, metafory i piękne słowa. Piast po prostu od początku meczu zaczął dosłownie spuszczać wpierdol naszym piłkarzom, a ci nie potrafili odpowiedzieć tym samym. I też dlatego przegraliśmy. Z Koroną GieKSa potrafiła pójść na noże. W meczu derbowym – zupełnie nie.
Wracając do tematu bramek samobójczych – to niesłychane, że GKS ma ich w tym sezonie już pięć. I solidarni są ze sobą środkowi obrońcy, bo już każdy z nich ma po jednym takim trafieniu. Piątego samobója zaliczył Kowal w Łodzi. Wiadomo, że jest to często pech, ale skoro sytuacja się powtarza – to jest jakiś defekt, nad którym pewnie trzeba popracować. Jest to jakaś niefrasobliwość naszych zawodników, może czasami wręcz lekka niechlujność.
Nie ma co płakać. Już nie będę się rozpisywał na temat opinii niektórych kibiców, bo poświęciłem na to poprzednie felietony i… straciłem sporo nerwów. Teraz nawet nie czytałem (jeszcze) wielu komentarzy, ale jeśli natknąłem się po tej porażce znów na zdanie jednego ancymona, że mamy fatalnego trenera, fatalnych piłkarzy i zespół na co najwyżej pierwszą ligę, to wiem po prostu, że mam do czynienia z osobą niezbyt lotną. Tyle.
Sam nie wierzyłem, że możemy ten mecz przegrać. Nie sądziłem natomiast, że zwycięstwo będzie formalnością. A już na pewno nie spodziewałem się, że Piast nas tak rozjedzie. Ten mecz ostatecznie był fatalny. Nie wychodziło nam nic. Piastowi wyszło wszystko. Powtórzę – wykorzystali wszystkie swoje sposobności otwierające im drogę do zwycięstwa. To oni byli wyrachowani. Ale matrycą była agresja.
Październikowo-listopadowy piękny sen z serią czterech zwycięstw się skończył, przyszła szara jesienna rzeczywistość. Jednak dziś jest kolejny dzień, a wkrótce następne. GieKSa to nie jest drużyna perfekcyjna i jeszcze nie jest na tyle dobra, żeby takie mecze jak z Piastem zdecydowanie wygrywać. Absolutnie jednak nie jesteśmy tak słabi, żeby znów mówić, że zlecimy z hukiem z ekstraklasy. Mogliśmy stworzyć sobie ultra-komfortową sytuację przed końcem rundy jesiennej. Nie udało się. Nadal musimy punktować, żeby zadomowić się mocniej w środku tabeli.
Przed nami przerwa reprezentacyjna, a po niej piekielnie ciężkie spotkania. Tak jak pisałem, o punkty będzie niebywale trudno, ale musimy grać swoje. Może z większą różnorodnością środków, w zależności od rywala. Skoro jednak Piast wygrał z GKS, to dlaczego GieKSa ma nie móc wygrać z Jagiellonią? W tej lidze wszystko jest możliwe. I katowiczan stać na punktowanie nawet z Jagą, Pogonią i Rakowem.
Także GieKSiarze nie ma co się załamywać i wchodzić w jakieś smuty. Zostawmy to ludziom, dla których frustracja jest życiowym paliwem. Niech dla nas paliwem będzie nieustający optymizm – oparty na faktach i doświadczeniu. Doświadczeniu takim, że GieKSa jeszcze dopiero co potrafiła bardzo dobrze grać w piłkę, być lepsza od przeciwników i wygrywać mecz za meczem.
Najnowsze komentarze