Dołącz do nas

Kibice Piłka nożna

Śląsk Wrocław kibicowsko

Avatar photo

Opublikowany

dnia

Fani Śląska Wrocław są jednymi z ważniejszych ekip w historii polskiego ruchu kibicowskiego. Dorobek Śląska na naszej scenie jest ogromny i w wielu aspektach kibice WKS-u wyznaczyli standardy na krajowych stadionach. Wierność barwom, dbanie o zgody czy bycie konsekwentnym w swoich poglądach to coś, co Śląsk ma od zawsze i trzeba oddać, że na tych wartościach dorobili się potężnej armii fanatyków, będąc hegemonem województwa dolnośląskiego.

Wrocław w 1945 roku dołączył do terytorium Polski, natomiast dwa lata później (w 1947 roku) został założony Śląsk. Ruch kibicowski został zapoczątkowany w latach 70., a już w 1977 roku zawiązała się sztama z Lechią Gdańsk. Było to zdecydowanie wcześniej niż w innych klubach. W latach 80. we Wrocławiu i Gdańsku pojawiły się pierwsze konkretne grupy skinów, dla których wspólnym mianownikiem była nienawiść do komuny, co scementowało zgodę, która w późniejszych czasach rozkwitła na kolejne dekady. U boku Lechistów chuligani Śląska w 1993 roku wzięli czynny udział w potężnej awanturze na meczu Polska – Anglia, który został rozegrany w 1993 roku na Stadionie Śląskim. 700-osobowa banda zlała i wygoniła służby mundurowe z sektora.

W przypadku Motoru Lublin zgoda została zapoczątkowana w 1989 roku. Od tego czasu związali się na stałe i twardo się trzymali pewnych zasad. Pokazali klasę w trakcie równoległej relacji nienawidzących się wzajemnie ekip: Motoru i Wisły Kraków, z którymi Śląsk miał równocześnie zgodę. W pewnym momencie Betony z Gdańska również miały trurdne relacje z Motorowcami, doszło w Lublinie nawet do potężnej awantury, której Śląsk mógł się jedynie przyglądać.

Z Wisłą Kraków zgoda padła w 1988 roku, ale w 1994 roku została odnowiona. Rok 2016 to już przełom nie tylko dla rodziny TKWM, ale także całego polskiego ruchu kibicowskiego. Wisła postanowiła wbić nóż w plecy wieloletniej przyjaźni i pójść w stronę Ruchu Chorzów i Widzewa Łódź, tworząc wspólnie z Elaną Toruń koalicję WRWE. Dla Śląska zakończenie 28 lat wspólnej zgody było dużym ciosem, ale związanie się układem z RTS-em, który ma na sumieniu zabójstwo śp. Rolika (chuligana Śląska) w stoczonej awanturze, było niedopuszczalnym ruchem i taki sam krok uczyniła Lechia, która również od 1994 roku miała zgodę z fanami TSW. Mało kto przyzna to otwarcie, ale na pewno stara gwardia we wszystkich rodzinach TKWM ma żal, jak to się wszystko potoczyło, bo to były naprawdę porządne zgody i szczere relacje.

Fanatycy Śląska mają również regionalną zgodę z Miedzią Legnica. Pierwszy epizod to sezon 1988/1989, który trwał do 1998 roku. Zgoda została zakończona, ale Wrocław z Legnicą łączył układ. W 2001 roku podjęto decyzję, że sztama będzie na nowo i przyjaźń trwa już 23 lata.

Z zagranicznych zgód wrocławianie mają dwie. SFC Opava, to już naprawdę stara i zasłużona zgoda z 1998 roku, jednak nie ma takiego rozmachu i rozgłosu we wspieraniu się jak GieKSa z Banikiem Ostrava. Trzeba jednak zaznaczyć, że to najprawdopodobniej jedyna zgoda na naszym podwórku „przekuta” z koszykówki na piłkę nożną. W czasach mocnej aktywności kibiców Śląska na koszykówce i grania w europejskich rozgrywkach, trafili się z czeską Opavą, co w późniejszym czasie przerodziło się w coś więcej niż prywatne relacje. Ostatecznie obie ekipy z czasem postanowiły wspierać się na stadionach piłkarskich.

Drugą zagraniczną zgodą Śląska jest węgierski Ferencvaros Budapeszt, z którym oficjalnie sztamę mają od 2021 roku. Warto wspomnieć, że z bandą Fare zgodę miał/ma Bałtyk Gdynia, ale ciężko stwierdzić na jakim etapie są relacje, bo Kadłuby działają od lat w ograniczonym nakładzie, mając miedzy sobą również wewnętrze konflikty, więc tu najlepszym określeniem relacj będą prywatne kontakty.

Z mniejszych ekip, które należą do rodziny Śląska Wrocław, są to: Moto-Jelcz Oława, Piast Nowa Ruda, Bielawianka Bielawa, Start Namysłów, Orzeł Ząbkowice Śląskie, Rokita Brzeg Dolny, Stal Brzeg, Kuźnia Jawor czy Kryształ Stronie Śląskie. Wiele innych jeszcze miejscowości należy pod skrzydło Śląska, ale miały różne etapy działalności na swoim podwórku. Przez zgody-zgód mają także naturalnie poprawne relacje z Chojniczanką Chojnice czy Promieniem Żary. Do tego dochodzą Karkonosze Jelenia Góra, które w chwili obecnej są w dobrych relacjach z Miedzią Legnica i WKS-em. Ogólnie Dolny Śląsk w niższych ligach ostatnio mocno się podniósł kibicowsko. Toczy się tam trochę ciekawych spotkań i czasem można również ujrzeć bandę Śląska, która wspiera swoje FC na lokalnym podwórku.

Osobą jednoznacznie kojarzącą się z fanami Śląska jest bez najmniejszego wątpienia  śp. Roman Zieliński, lider legendarnej chuligańskiej ekipy z Oporowskiej – Nabojka. Autor książek („Pamiętnik kibica” oraz „Liga chuliganów”), które w środowisku kibicowskim mają kultowy status. Kibice Śląska w 1995 roku zaczęli wydawać, w sposób profesjonalny, zin Fan Śląsk. Dwa lata później pismo kibiców WKS-u zaczęło ukazywać się już jako dwutygodni. Było w nim dużo informacji od ekip z całego polskiego podwórka, a samo pismo wywarło duży wpływ na rozwój ultra prasy w kraju. Powstało mnóstwo dobrych zinów w Polsce, ale to Śląsk wyznaczył standardy. Nie inaczej było z prostymi pieśniami stadionowymi, które inne ekipy na poważnie wchodzące w kibicowskie rzemiosło, zwyczajnie zaczęły naśladować – wstawiając jedynie nazwę swojego klubu.

Nasza rywalizacja ze Śląskiem jest bogata. Niemalże od debiutu GieKSy w Ekstraklasie w latach 60. graliśmy nieprzerwalnie do połowy lat 90. W 1987 roku zagraliśmy w Opolu swój trzeci z rzędu finał Pucharu Polski. Nasza zgoda, która powstała w latach 80. (nie jest znana dokładna data), miała jeszcze miejsce podczas finału, na którym pojawiło się 1800 fanów GieKSy i aż 5000 kibiców Śląska. W rzutach karnych wygrał WKS i GieKSa nie obroniła tytułu.

W późniejszych latach, kiedy na dobre rozkwitał ruch kibicowski w Polsce, a GieKSa zaczynała pisać swoją historię i budować markę, doszło do meczu ligowego w marcu 1988 roku, kiedy przyjechało 400 fanów Śląska i nasza zgoda przeszła do historii.

W latach 90. nasze mecze to była już oficjalnie kosa. Wiosną 1991 roku do Katowic przyjechało 200 kibiców Śląska.

Rok później w maju 1992 roku na Bukowej pojawiło się już 280 fanów z Oporowskiej.

W sezonie 1992/1993 do Wrocławia wybiera się 40 fanów GieKSy.

Wiosną 1993 roku Śląsk ponownie przyjeżdża do nas i ocenia swoją liczbę na 280 głów. Było to chwilę po słynnym meczu Polska – Anglia na Stadionie Śląskim, kiedy WKS pokazał swoją moc z Lechią. GieKSa wyrała 4:2, a Śląsk pożegnał się z Ekstraklasą na rok.

Jesienią 1995 roku Śląsk przyjeżdża na Bukową w 200 osób, w tym 20 Wisła Kraków i 10 Lechia Gdańsk.

W maju 1996 roku na Oporowskiej zameldowało się 100 fanatyków GieKSy, którzy dotarli na drugą połowę meczu.

W październiku 1996 roku ponownie w Katowicach mecz. Śląsk na środowym wyjeździe przyjechał w 96 głów.

W maju 1997 roku graliśmy we Wrocławiu. Doszło do kuriozalnej sytuacji. Śląsk, który się wycofywał z Ekstraklasy ogłosił, że mecz zostanie rozegrany bez widzów. Na godzinę przed meczem zostały jednak otwarte bramy i 1500 kibiców gospodarzy zajęło trybuny. W ciemno pojechało 2 GieKSiarzy, którzy weszli, ale nie ujawnili się. GKS wygrał 2:0, a Śląsk ponownie pożegnał się z elitą.

W 1999 roku dołączamy do Śląska i nasza rywalizacja zaczyna się na zapleczu Ekstraklasy. Pierwszy mecz był w październiku 1999 roku na Oporowskiej. Po ogromnej mobilizacji wybrało się 378 fanatyków, co na tamte czasy było znakomitą liczbą.

Wiosną 2000 roku zagraliśmy mecz, który przeszedł do historii. Blaszok był nabity od piwnicy po poddasze. Pokazaliśmy się wokalnie oraz pirotechnicznie (ogromna liczba rac). Śląsk przyjechał blisko 1000-osobową armią, co na tamte czasy było „kosmosem”. Nasze kluby zaraz miały świętować powrót do Ekstraklasy. ale wystawienie wtedy takiego składu wraz z sektorówką „Cała Polska w cieniu Śląska”, sprawiło, że WKS zapamiętaliśmy jako jedną z najlepszych wizyt w historii Bukowej. Odnośnie sektorówki – była tak wielka i kusiła, że kilku naszych partyzantów wybiegło z racami na murawę i próbowało ją przestrzelić, bo spalenie ca łej było niemożliwe. Po tej próbie doszło do awantury.

Jako beniaminkowie w tym samym roku graliśmy ponownie na Bukowej. W sierpniu pojawiło się… 95 kibiców Śląska. Spory szok patrząc jaką liczbą byli trzy miesiące wcześniej.

W kwietniu 2001 roku graliśmy rewanż na Oporowskiej. Wybrało się 170 fanatyków GieKSy, którzy oglądali zwycięstwo po pięknej bramce Łukasza Gorszkowa. Nasz skład został nietypowo umiejscowiony – na trybunie pod dachem, która konstrukcją mocno przypomina Blaszok.

W sezonie 2001/2002 występowaliśmy razem w Ekstraklasie, ale… nie zagraliśmy ze sobą żadnego meczu. Jak to możliwe? Przed sezonem PZPN wpadł na „znakomity” pomysł uatrakcyjnienia rozgrywek i podzielił ligę na Grupę A i B po 8 drużyn, które później zostały podzielone na grupy: mistrzowską i spadkową. GieKSa rzutem na taśmę awansowała do górnej części, zaś WKS walczyć musiał o utrzymanie, co mu się ostatecznie nie udało. Śląsk później spadł jeszcze niżej i rywalizować musiał nawet na trzecim poziomie. Gdy w 2005 roku wrócili na zaplecze, nas już tam nie było. GieKSa spadła z hukiem i naszą odbudowę zaczynaliśmy na 4 poziomie rozgrywkowym.

Ponownie, i ostatni raz, we Wrocławiu zagraliśmy w sierpniu 2007 roku. Na Oporowską wybrało się 513 kibiców, w tym 17 Banik Ostrava, co jest naszą najlepszą liczbą w historii na stadionie WKS-u. Mecz miał dodatkowe emocje, przez wykrojenie flagi SFC Opava przez naszych kolegów z Banika. Paląca się na sektorze flaga Opavy doprowadziła do wściekłości miejscowych, którzy próbowali wyważyć bramę i wjechać na murawę.

Wiosną 2008 roku mieliśmy prawdziwe święto na Bukowej. Stadion wypełniony w ponad 10,000 widzów. Ultras GieKSa nie próżnowała z oprawami, odpalając na potęgę niezliczoną ilość pirotechniki, a Śląsk, mimo otrzymania 1000 biletów, na różne sposoby ostatecznie zagościł w 1300 osób, co jest ich rekordem w Katowicach i jedną z najliczniejszych ekip spoza Górnego Śląska które przyjechały na Bukową.

W niedzielę fani Śląska nie będą mieli takich dogodnych warunków, jak dawniej, ale komplet w klatce po 16 latach braku rywalizacji między nami i tak sprawi, że będzie to ciekawe spotkanie na trybunach jednak. Przekrzyczeć Blaszok będzie im jednak niezwykle trudno.

Do zobaczenia fanatycy!



Kliknij, by skomentować
Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za treść komentarzy, jednakże zastrzega sobie prawo do ich cenzurowania lub usuwania.

Odpowiedz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Hokej

Kompromitacja w Tychach

Avatar photo

Opublikowany

dnia

Przez

W 20. kolejce THL nasza drużyna wyruszyła do Tychów żeby zmierzyć się z miejscowym GKS-em.

Pierwszą tercję rozpoczęliśmy od szarpanej gry w tercji neutralnej. Dopiero w 4. minucie strzał na bramkę Fucika zdołał oddać Wronka, ale jego uderzenie nie sprawiło problemów bramkarzowi gospodarzy. W 7. minucie miejscowi wyszli na prowadzenie. W drugiej połowie pierwszej odsłony nasza drużyna stanęła przed szansą wyrównania wyniku za sprawą liczebnej przewagi. Pomimo oddania kilku groźnych strzałów, to żaden z naszych zawodników nie zdołał pokonać Fucika. W 19. minucie fantastyczną interwencją popisał się Eliasson ratując nas przed utratą drugiej bramki. Chwilę przed syreną kończącą pierwszą tercję Eliasson ponownie zachował czujność i pewnie obronił kolejne strzały gospodarzy.

Drugą tercję rozpoczęliśmy od zdecydowanego ataku na bramkę Fucika, blisko zdobycia bramki był Wronka i Varttinen. W 24. minucie gospodarze zdobyli drugą bramkę, wykorzystując liczebną przewagę. Kilkanaście sekund później gospodarze ponownie podwyższyli. W 25. minucie nastąpiła zmiana bramkarza w naszej drużynie. W 28. minucie czwartą bramkę dla drużyny gospodarzy zdobył Drabik, wykorzystując bierną postawę naszych obrońców. W 33. minucie w sytuacji sam na sam z Fucikiem znalazł się Dupuy, ale jego strzał był za lekki, by pokonać bramkarza gospodarzy. Na sam koniec drugiej odsłony gospodarze po raz piąty wbili krążek do naszej bramki.

Trzecią odsłonę rozpoczęliśmy od kilku strzałów na bramkę Fucika. Jednak to gospodarze ponownie znaleźli drogę do naszej bramki, zdobywając szóstą bramkę w tym meczu. Minutę później po raz siódmy do bramki trafił Viinikainen. Na sam koniec meczu bramkę honorową dla naszej drużyny zdobył Jonasz Hofman.

GKS Tychy – GKS Katowice 7:1 (1:0, 4:0, 2:1)

1:0 Filip Komorski (Valtteri Kakkonen, Rafał Drabik) 06:16
2:0 Alan Łyszczarczyk (Rasmus Hejlanko, Valtteri Kakkonen) 23:23, 5/4
3:0 Mark Viitianen (Dominik Paś) 24:18
4:0 Rafał Drabik (Szymon Kucharski, Mateusz Bryk) 27:48
5:0 Mateusz Gościński (Hannu Kuru, Olli Kaskinen) 38:56
6:0 Hannu Kuru (Juuso Walli, Bartłomiej Pociecha) 45:23
7:0 Olli-Petteri Viinikainen (Alan Łyszczarczyk, Rasmus Hejlanko) 47:54
7:1 Jonasz Hofman

GKS Tychy: Fucik, Lewartowski – Viinikainen, Bryk, Łyszczarczyk, Komorski, Knuutinen – Kaskinen, Kakkonen, Jeziorski, Kuru, Heljanko- Walli, Pociecha, Karkkanen, Paś, Viitanen – Bizacki, Ubowski, Drabik, Kucharski, Gościński.

GKS Katowice: Eliasson, Kieler – Maciaś, Hoffman, Wronka, Pasiut, Fraszko – Varttinen, Verveda, Anderson, Monto, Dupuy – Runesson, Lundegard, Michalski, McNulty, Hofman Jo. – Chodor, Dawid, Hofman Ja.

Kontynuuj czytanie

Felietony Piłka nożna

Komu nie zależało, by zagrać?

Avatar photo

Opublikowany

dnia

Przez

Gdy wyjrzałem dziś za okno z pokoju hotelowego, zobaczyłem szron na pobliskich dachach. I tyle. Śniegu nie było ani grama, jedyne, co mogło nas przyprawiać o lekkie dreszcze to przymrozek i konieczność spędzenia tego meczu w tak niskiej temperaturze. Wiadomo jednak, że podczas dobrego widowiska można się porządnie rozgrzać i emocje sportowe niwelują jakiekolwiek atmosferyczne niedogodności. Głowiłem się, jak to jest, że w różnych rejonach Polski mamy atak zimy, a przecież okolice bieguna zimna, które teoretycznie najbardziej są narażone na popularny biały puch, tym razem są wolne od tego.

Gdy jechałem autobusem na mecz i zaczęło lekko prószyć – a było to o godz. 10.30 ani przez myśl nie przeszło mi, jak to się wszystko skończy. Po prostu – śnieg zaczął sobie padać, nie był to jakiś armagedon, a i same opady śniegu, choć były wyraźne, nie przypominały tych, które znamy z przeszłości.

Po wejściu na stadion zobaczyłem taką właśnie oprószoną murawę – niezasypaną. Białawo-zieloną lub zielonkawo-białą. Typowy widok, gdy mamy pierwsze opady śniegu w roku lub też szron po mroźnej nocy. Białe gunwo (że tak zejdziemy z romantycznej wersji o puchu) ciągle jednak z białostockiego nieba spadało. I w pewnym momencie rzeczywiście murawa stała się dość biała. Nie przeszkodziło to jednak obu drużynom oraz sędziom rozgrzewać się. Kibice wypełniali stadion, zwłaszcza ci z Jagiellonii jeszcze przed meczem głośno dopingując swój zespół. Sympatycy GieKSy powoli zaczęli wchodzić na sektor gości i też dali znać o sobie. Przyznam, że nie myślałem w ogóle o tym, że mecz może się nie odbyć. Nie miałem takiego konceptu w głowie.

Za łopaty wzięło się… kilka osób. Zaczęli odśnieżać pola karne. Wyglądało to tak, że na jednym skrzydle stało trzech chłopa i sami nie wiedzieli, jak się za to zabrać. „Gdzie kucharek sześć…” – powiedziałem Miśkowi. A na drugim skrzydle szesnastki jeden jegomość odśnieżył na kilka metrów szerokość pola karnego, pokazując, że „da się”. A tamci deliberowali. Do tej pory odśnieżone były tylko linie i wspomniany kawałek. Na drugim polu karnym natomiast jakiś artysta „odśnieżał” w taki sposób, że zagarniał, wręcz zdrapywał śnieg, zamiast go nabierać na łopatę. Nie trzeba być śnieżnym omnibusem, żeby wiedzieć, że średnio efektywna jest to metoda. Po niedługim czasie wszyscy położyli na to lachę i sobie poszli czy tam przestali działać.

Dopiero kilka minut przed meczem zorientowałem się, że sędzia się dziwnie zachowuje, wychodzi i sprawdza. Załączyłem Canal+, by nasłuchiwać wieści i tam było jasne, że arbiter Wojciech Myć sugerował, iż szanse na rozegranie tego spotkania są dość marne. Potem wyszedł na boisko jeszcze raz, ze swoimi asystentami i patrzyli, jak zachowuje się piłka. W moim odczuciu ta rzucana i turlana przez nich futbolówka reagowała normalnie, z odpowiednim odbiciem czy brakiem większego oporu przy toczeniu się po ziemi. Do końca miałem nadzieję, że mecz się odbędzie.

Sędzia jednak zadecydował inaczej. W wywiadzie dla Canal+ powiedział, że ze względu na zdrowie zawodników, a także ograniczoną widoczność – podejmuje decyzję o odwołaniu meczu. Podał też argument, że do pomarańczowej piłki przykleja się śnieg i tak jej nie widać. A linie, które zostały odśnieżone i tak za chwilę zostałyby zasypane.

Mecz się nie odbył.

Odniosę się więc najpierw do słów sędziego, bo już one są dla mnie kuriozalne. Odśnieżone linie po 40 minutach (także już po odwołaniu meczu) nadal były widoczne. I nie zanosiło się specjalnie na to, że mają zostać momentalnie zasypane. Nawet jeśli – to chwila przerwy w meczu lub po prostu w przerwie między dwiema połowami – pospolite ruszenie do łopat i gotowe. A argument o piłce to już kuriozum do kwadratu. Na Boga – przecież śnieg to nie jest jakiś klej czy oleista substancja. I nawet jeśli w statycznej sytuacji klei się do piłki, to jest ona cały czas KOPANA. Dla informacji pana Mycia – to powoduje drgania w futbolówce, a to (plus odbijanie się od ziemi) z piłki przyklejony kawałek śniegu strząsa. Więc naprawdę nie mówmy takich głodnych kawałków na głos, bo tylko wzmacniamy opinię o sędziach taką, a nie inną.

Trener Siemieniec już po decyzji mówił dla Canal Plus, że z punktu widzenia logistyki w rundzie jesiennej, nie na rękę jest im nie grać, w domyśle, że ten mecz trzeba będzie jeszcze gdzieś wcisnąć. Tylko przecież WIADOMO, że tego spotkania nie da się rozegrać jesienią, bo przecież po ostatnim meczu ligowym Jaga gra dwa razy w Lidze Europy plus jeszcze w środku grudnia zaległy mecz z Motorem. Więc z GKS musieliby zagrać tuż przed świętami, a przecież nikt przy zdrowych zmysłach nie przedłuży rundy GieKSie o dwa tygodnie z powodu zaległego meczu. Niech więc trener Adrian nie robi ludziom wody z mózgu. Poza tym trener powiedział, że ze względu na stan boiska, była to jedyna i słuszna decyzja i trudno nie było odnieść wrażenia, że z powodu napiętego terminarza właśnie TERAZ, dłuższy oddech dla Jagiellonii to najlepsze, co może ich spotkać…

A Rafał Górak? Bardzo dyplomatycznie mówił, że rozumie decyzję sędziów, ale chyba trzy razy podczas wywiadu dał do zrozumienia, jakie miał zdanie… Panowie za zamkniętymi drzwiami rozmawiali, każdy dał swoje argumenty. Trener zwrócił uwagę, że ze względu na szczelnie wypełniony sektor gości mogło to wyglądać inaczej. Że białe linie widać i przy dobrej woli organizatora, boisko można byłoby doprowadzić do stanu używalności. Że taki wyjazd bez meczu to dodatkowe koszty dla klubu. Jakbym więc miał typować, to pewnie wyglądało to tak „ej Rafał, wiesz, jak jest, jaką mamy sytuację, wiem, że nie jest to wam na rękę, ale zgódź się na przełożenie meczu, odwdzięczymy się dobrym winkiem”… Być może więc ze względu na solidarność kolegów po fachu i gentelmen’s agreement, szkoleniowiec, mimo że wolałby zagrać – nie oponował.

No i właśnie. To jest pytanie – czy komuś zależało, żeby wykorzystać opady i meczu nie rozegrać? Powiem wprost – reakcja organizatora meczu na tę „zimę” jest mocno zastanawiająca i nie wiem, czy Jagiellonia nie powinna z tego tytułu ponieść konsekwencji. Powtórzę – klub nie zrobił absolutnie nic, żeby ten mecz rozegrać. Począwszy od prognoz – przecież atak zimy w Polsce był już wczoraj, więc nie można było nie zakładać, że podobna sytuacja powtórzy się w Białymstoku. A jeśli tak, to przygotowuje się zastępy ludzi – choćby na wszelki wypadek – do tego, żeby boisko odśnieżyć. Pamiętacie, co było w zeszłym sezonie w meczu Radomiaka z Zagłębiem? Momentalnie, w ciągu kilku minut płyta po nawałnicy zrobiła się biała. Tam też było ryzyko przerwania i odwołania meczu. Ale ludzie robili, co w swojej mocy, odśnieżali, jak tylko się da i spotkanie zostało dokończone. Wczoraj w Rzeszowie kompletnie zasypany stadion został odśnieżony i mecz również się odbył. A w Białymstoku? Nie było chętnych czy nie miało ich być? Mogli nawet tych żołnierzy wziąć, co to zawsze są na trybunach. Cokolwiek. A tutaj kilku ludzi z łopatą zaczęło nieskładnie machać, ale chyba ktoś im powiedział, że to bez sensu – no i przestali.

Nie będę wnikał, czy na takim boisku można grać czy nie. Jak bardzo wpływa to na zdrowie zawodników. Wiem, że w przeszłości takie mecze się odbywały i nikt nie płakał i nie zasłaniał się ani zdrowiem, ani terminarzem. GieKSa taki mecz rozgrywała z Arką Gdynia – pamiętny z niewykorzystanym karnym Adamczyka – i jakoś się dało. Nie jest to może najbardziej estetyczne widowisko, ale mecz jest rozegrany i jest z głowy.

Natomiast tu nie chodzi o to, czy na zaśnieżonym boisku można grać. Chodzi o to, że nikt nie zajął się odśnieżaniem. Dlatego cała ta sytuacja ostatecznie wydaje mi się po prostu skandaliczna. Dosłownie godzinkę śnieg poprószył – bez jakiejś większej nawałnicy – i odwołujemy mecz.

I tak – piłkarze pojechali sobie na drugi koniec polski, by pobiegać na murawie stadionu Jagiellonii. Klub zapłacił za hotel, wyżywienie, przejazd. Teraz będzie to musiał zrobić drugi raz – najpewniej na wiosnę. Kibice zrywali się o drugiej w nocy, niektórzy pewnie nawet nie poszli spać, by stawić się na zbiórkę w ciemnych Katowicach. Jechali w tak wielkiej liczbie przez cały kraj – też przecież zapłacili za bilety i przejazd. I dostali w bambuko, bo paru osobom nie chciało się wyjść i doprowadzić boisko do jako takiego stanu.

Uważam, że PZPN czy Ekstraklasa, czy kto tam zarządza tym całym grajdołkiem, nie powinien przyzwalać na taką fuszerkę. To jest kupa kasy i czas wielu ludzi, którzy zdecydowali się do Białegostoku przyjechać. To po prostu jest nie fair.

Nieraz bywały jakieś sytuacje czy to z pogodą, czy wybrykami kibiców i kapitanowie lub trenerzy obu drużyn zgodnie mówili – gramy/nie gramy. Była ta wyraźna jednogłośność. A czasem spór. Grano nawet po zapaści Christiana Eriksena – choć tam akurat uważam, że ta decyzja była fatalna (choć z drugiej strony to Euro, więc logistyka dużo trudniejsza). Tutaj zabrakło determinacji, żeby mecz rozegrać. Rozumiem trenera Góraka, że podszedł dyplomatycznie do sprawy. Ja tego protokołu dyplomatycznego trzymać nie muszę i wysuwam hipotezę, że komuś na rękę był ten niezbyt wielki opad śniegu.

Dotychczas wielokrotnie pisałem i mówiłem, że cenię Jagiellonię i Adriana Siemieńca za to, jak łączą ligę i puchary. Byłem pod wrażeniem, że rok temu Jaga nie przełożyła spotkania z GKS na jesień, gdy sama była pomiędzy meczami z Ajaxem – trener gospodarzy dzisiejszego niedoszłego pojedynku mówił, że poważna drużyna musi umieć grać co trzy dni. Tym razem jednak w obliczu meczu z KuPS i końcówki ligi, takie zdanie przestało już zobowiązywać.

Nam nie pozostaje nic innego, jak przygotować się do sobotniego spotkania z Pogonią. Oby piłkarze GKS również wykorzystali fakt, że nie będą mieli Jagi w nogach i jak najlepiej mentalnie i fizycznie przygotowali się do spotkania z Portowcami. A z Jagiellonią i tak się już niedługo zmierzymy, bo za jedenaście dni w Pucharze Polski.

Kups!

Kontynuuj czytanie

Piłka nożna

Mecz z Jagiellonią odwołany!

Avatar photo

Opublikowany

dnia

Przez

W związku z atakiem zimy w Białymstoku i niezdatnymi według sędziego warunkami do gry mecz Jagiellonia Białystok – GKS Katowice został odwołany.

Kontynuuj czytanie

Zobacz również

Made with by Cysiu & Stęga