Są takie momenty, kiedy nasza pasja potrafi zirytować. Takim momentem jest na przykład środek nocy po ciężkim tygodniu, kiedy zamiast przewracać się na drugi bok słyszy się dźwięk budzika, sygnalizującego potrzebę wstania z łóżka i zebrania się na daleki wyjazd. Tym bardziej w sytuacji, gdy ukochana drużyna nie gra już o nic, a w poprzednich spotkaniach zaprezentowała się słabo. Krótko mówiąc – pod względem piłkarskim mecz w Olsztynie zapowiadał się jako kolejny marny sparing. Budujący był jedynie aspekt kibicowski – zapisy szły dość dobrze, ponadto pociąg specjalny jest chyba ulubionym środkiem transportu dla większości z nas.

Ostatecznie na „sparing” do Olsztyna wybrało się 446 kibiców GieKSy, w tym 3 Banik Ostrava i 1 Górnik Zabrze. Rozpoczęta bardzo wczesną porą podróż w stronę Warmii przebiegała radośnie, nietypowa była jedynie trasa – wiodąca m.in. przez Toruń. Najważniejsze, że nie zaważyło to na punktualności i do Olsztyna dotarliśmy na ok. dwie godziny przed meczem. Tuż po wyjściu z pociągu rozpoczęły się śpiewy, a po chwili przemarsz na stadion przy Al. Piłsudskiego, gdzie czekało nas bardzo sprawne wejście na sektor. W tym miejscu warto podziękować jeszcze raz kibicom Stomilu za pomoc przy wejściu w większej niż pierwotna pula biletów liczbie – dzięki!

Mecz rozpoczął się od mocnego uderzenia – rzecz jasna nie na boisku. Chodzi o bardzo dobry doping, świetnie nakręcany również dzięki naszemu wyjazdowemu nagłośnieniu, które sprawdza się rewelacyjnie. Głośne śpiewy trwały przez całe 90 minut, podczas których zaprezentowane zostały dwie oprawy. Pierwsza poświęcona była 20-leciu zgody z Banikiem, a druga naszej kibicowskiej postawie. Pojawiło się również piro. Mimo grzejącego niemiłosiernie słońca dawaliśmy radę utrzymać wysoki poziom decybeli, niezależnie od repertuaru. W drugiej połowie pojawiły się uprzejmości wymieniane z kibicami Stomilu, tym razem bez cudzysłowu gdyż z naszej strony nastąpiło podziękowanie za pomoc, a następnie wspólnie wyraziliśmy nasz stosunek do policji.

Po meczu piłkarze nie usłyszeli podziękowań ani oklasków, ale „jesteśmy zawsze tam…”. Chwilę po końcowym gwizdku udaliśmy się w powrotną drogę. Przyzwyczajeni do tego, że nie ma czego świętować, cieszyliśmy się czasem spędzanym w doborowym towarzystwie i pięknymi widokami za oknem. Bardzo udaną rundę wyjazdową zakończyliśmy w znakomitym stylu. Nie dla nas forma zła!