W ostatniej części naszej analizy formacji zajmiemy się napastnikami. To piłkarze z przodu często najbardziej decydują o ilości zdobytych bramek, jednak wiele zależy także od ich partnerów z pomocy. Jak to wyglądało w naszym przypadku?
Napastnicy:
Wiadomo, że już od bardzo długiego czasu GKS Katowice gra jednym napastnikiem. Od biedy można było uznać, że dwójka atakujących wybiegała na boisko za trenera Roberta Moskala i byli to Paweł Buśkiewicz i Bartłomiej Dudzic. Trener Rafał Górak na szpicy wystawia jednego zawodnika, który teoretycznie ma być wspomagany przez pomocników, a także może się co jakiś czas wymieniać z ofensywnym pomocnikiem, jeżeli ma dryg do rozgrywania piłki.
W poprzednim sezonie dość często w napadzie widzieliśmy Przemysława Pitrego. W tym sezonie manewr ten został zastosowany wyjątkowo w pierwszej kolejce. Od drugiej szkoleniowiec miał do dyspozycji Denissa Rakelsa i to właśnie Łotysz był napastnikiem nr 1. W zasadzie to w naszej drużynie był jedyny napastnik „pełną gębą”, gdyż wszyscy pozostali, którzy sporadycznie się na tej pozycji pojawiali, byli „zapożyczeni” z pomocy. Dlatego też w ataku oglądaliśmy oprócz wspomnianego Pitrego także Rafała Kujawę i Arkadiusza Kowalczyka (Adrian Napierała balansował gdzieś między pomocą, a atakiem, ale tego pomysłu nie należało brać poważnie).
Deniss Rakels jest specyficznym zawodnikiem, który w GieKSie dużo się nauczył. Na przykład tego, że nie może być zdany na partnerów zespołu i przyjmować roli typowego egzekutora, gdyż nie ma na tyle dobrych ofensywnie partnerów, którzy gwarantowaliby mu stwarzanie sytuacji do zdobycia bramek. „Długa piłka na Rakelsa” to bodaj najczęściej pojawiające się sformułowanie w naszych relacjach radiowych – a że zawodnik jest dość niski i zazwyczaj „podwojony”, nie miał szans takich piłek przechwytywać. Od pewnego czasu mocniej skupił się więc na cofaniu się, próbie przejęcia piłki w środku boiska i trzeba przyznać, że kilka jego akcji z głębi pola mogło naprawdę się podobać. Gorzej było niestety ze skutecznością. Zawodnik zdobył w rundzie jesiennej 5 goli, ale aż 3 w meczu ze Stomilem. Wcześniejsze trafienia zanotował na wyjazdach - honorowe w Łęcznej i pieczętujące zwycięstwo w Nowym Sączu. Wspomniane spotkanie ze Stomilem było jego najlepszym w tym sezonie i kto wie, czy nie w ogóle w GKS. Rakels musi mieć dobrego pomocnika, który będzie mu potrafił podać prostopadłą piłkę po ziemi – tak właśnie strzelił dwa gole w tej rundzie, kiedy asystentami byli Pitry i Kujawa, a także wywalczył rzut karny ze Stomilem. Rakels jednak najczęściej nie grywał pełnych spotkań, nierzadko będąc zmienianym w drugiej połowie. Co ciekawe, gdy sam wchodził jako zmiennik zaliczał bardzo dobre końcówki spotkań – z Polonią Bytom (wywalczył rzut karny) czy Sandecją (zdobył bramkę).
Łotysza najczęściej zmieniał Rafał Kujawa, a gdy Rakels nie mógł grać z powodu występów w kadrze młodzieżowej Łotwy lub po prostu trener nie wystawił się go wystawić od pierwszej minuty, Kujawa grał od początku (np. z Zawiszą, Miedzią czy Tychami). Jednak zarówno grając w pomocy, jak i ataku nie potrafił zdobywać bramek, ale grając jako napastnik zaliczył chociażby kapitalną asystę do Pitrego w meczu z Polonią Bytom (choć akurat w tej akcji cofnął się do pomocy, a Pitry przeszedł… do ataku). Kujawa był aktywny w tych spotkaniach, ale trzeba przyznać, że mając kilka niezłych sytuacji (nie stuprocentowych) nie potrafił zrobić z tego nic. Mimo wszystko trudno go jednoznacznie negatywnie ocenić, bo jednak coś drużynie dawał. Zabrakło tylko efektów.
Jeszcze jednym zawodnikiem, który sporadycznie grał w ataku był Arkadiusz Kowalczyk. Nie nagrał się na tej pozycji zbyt długo, ale zdążył strzelić jedną bramkę. To było w Gdyni, gdy zawodnik wszedł na boisko za kontuzjowanego Rakelsa – był nierozgrzany, a mimo to, po 20 minutach obecności na placu gry strzelił bramkę dającą prowadzenie naszej drużynie. Kowalczyk zarówno w ataku, jak i pomocy na pewno jest zawodnikiem pożytecznym. Od początku na szpicy zagrał jeszcze w meczu z Olimpią Grudziądz. To był taki mecz, w którym jego partnerzy zagrywali mu… zbyt wysokie piłki i żałowaliśmy, że nie leciały na niższym pułapie – bo samo uderzeniem głowa piłkarz ma naprawdę niezłe.
Podsumowanie:
Podstawowym napastnikiem w naszym zespole był Deniss Rakels. Tradycyjnie ilością bramek nie zaimponował, ale często bywał osamotniony – w końcówce rundy jeszcze więcej pracował na boisku, cofając się po piłkę, a rasowego snajpera zobaczyliśmy w meczu ze Stomilem Olsztyn. Ponadto na szpicy grali Rafał Kujawa (bez efektów) oraz Przemysław Pitry i Arkadiusz Kowalczyk, którzy jako napastnicy zdobyli po golu. Trener Rafał Górak musi szukać drugiego napastnika, bo jak na razie w przypadku nieobecności Rakelsa (częste wyjazdy na kadrę) sięga do linii pomocy osłabiając ją. Bo mimo że i Kujawa, i Pitry, i Kowalczyk byli w swojej karierze nominalnymi napastnikami, to obecnie chyba ich tożsamość piłkarska bardziej zawiera sobie słowo „pomocnik”.
Portal GieKSa.pl tworzony jest od kibiców, dla kibiców, dlatego zwracamy się do Ciebie z prośbą o wsparcie poprzez:
a/ przelew na konto bankowe:
SK 1964
87 1090 1186 0000 0001 2146 9533
b/ wpłatę na PayPal:
E-mail: [email protected]
c/ rejestrację w Superbet z naszych banerów.
Dziękujemy!
Zapraszamy do kolejnego tekstu o Nowej Bukowej, który przygotował dla Was Matma85. Nie zabraknie ciekawych informacji, a całość została okraszona wieloma zdjęciami. Przeczytajcie (i zobaczcie), jak wiele zmieniło się przez ostatnie trzy lata. Oddajemy głos autorowi.
W połowie października 2024 roku minęły dokładnie trzy lata od bardzo ważnego momentu w historii GKS Katowice – wbicia pierwszej łopaty pod budowę nowego domu. W uroczystości uczestniczyli: Prezydent Miasta Katowice Marcin Krupa, Prezes zarządu Grupy NDI Małgorzata Winiarek-Gajewsk oraz Prezes Zarządu Stowarzyszenia Kibiców GKS-u Katowice „SK 1964” Piotr Koszecki. Po 36 miesiącach w miejscu, które klasyfikowane było jako grunty pod wodami stojącymi, nieużytkami rolnymi, a w mniejszym stopniu pastwiskami oraz gruntami zadrzewionymi, została rozłożona pierwsza rolka murawy, co pokazuje, jak diametralnie zmieniło się to miejsce.
Ostatnie miesiące prac przy obiekcie to przede wszystkim gigantyczny wzrost zainteresowania kibiców, ciekawych jak prezentuje się nasz nowy obiekt, którego budowa już się zakończyła i który już niedługo, będzie gościł ponad 15 tysięcy fanów.
Dosyć istotne i co można podkreślić to samo miejsce, w którym powstał stadion. Lokalizacja bardzo wyraźnie nawiązuje do górniczej historii i charakteru klubu. Dlaczego? Może warto przytoczyć kilka faktów na temat tego terenu, na którym GieKSa już za moment będzie gospodarzem.
Nowy stadion znajduje się na terenie Załęskiej Hałdy, tuż przy autostradzie A4, która niewątpliwie dodaje atrakcyjności tej lokalizacji. Lokalizacji, która ma bardzo bogatą historię przemysłową. Na przełomie XIX i XX wieku w tym miejscu zlokalizowana była huta o nazwie Joanna, która eksploatowała glin ceramiczny metodą odkrywkową. Znajdowały się tu budynki huty oraz składowisko odpadów pohutniczych. W późniejszym czasie rozpoczęto w tym miejscu wieloletnią eksploatację, w pokładach na różnych głębokościach, złoża węgla kamiennego. Płytka eksploatacja prowadzona była w latach… 1865-1867 przez dawne kopalnie Charlotte i Wiktor, czyli poprzedniczki KWK „Wujek”.
Przykładowa mapa pokładu KWK Wujek z naniesionym obrysem inwestycji. GIG
Co wynika z wielu dostępnych map, część północna naszego nowego obiektu znajduje się na terenie dawnej huty, pod którym nie prowadzono eksploatacji węgla. Natomiast część południowa stadionu, w tym trybuna dopingowa Blaszok, znajduje się na terenie eksploatacji węgla w kilku pokładach. Były tutaj zarówno dukle jak i szyby wydobywcze – naliczono 16 wyrobisk o głębokości od kilku do dwudziestu kilku metrów. Można śmiało przypuszczać, że Skarbnik, który kiedyś ostrzegał górników, a teraz jest na emeryturze, będzie miał na mecze GieKSy jakieś tajemne, ukryte wejście.
Załęska Hałda, dzięki okolicznym lasom, od zawsze charakteryzowała się znacznym zazielenieniem. Pomimo tak dużej inwestycji, teren nadal pozostanie w zdecydowanej większości „zielony”. Podczas ostatnich trzech lat otoczenie diametralnie się zmieniło, co najlepiej pokażą poniższe fotografie.
Źródło: @zakaz_filmowania kanał YouTube / Matma85
Źródło: @zakaz_filmowania kanał YouTube / Matma85
Źródło: @zakaz_filmowania kanał YouTube / Matma85
Pierwszy rok od uroczystego wbicia pierwszej łopaty to były głównie roboty ziemne, wycinka drzew, budowa zbiorników retencyjnych, odwierty, wykonanie sieci kanalizacyjnej, części fundamentów. Pod koniec 2022 roku, spod leżącego wszędzie śniegu, pojawiły się pierwsze elementy kubatury stadionu miejskiego. Konkretnie 3-kondygnacyjne klatki schodowe hali sportowej. W pierwszych cieplejszych dniach 2023 roku obiekt prezentował się następująco.
Źródło: K.Kalkowski
Od tego momentu prace nabrały prędkości, a dzięki bardzo dobremu zarządzaniu przez wykonawcę dostawami elementów żelbetowych – montaż przebiegał bardzo sprawnie. W maju pojawiły się pierwsze konstrukcje stalowych kratownic dachu nad trybunami stadionu piłkarskiego, a dokładnie 29 czerwca 2023 roku uroczyście została zawieszona wiecha na jej konstrukcji.
Jak wiele zmieniło się w krótkim czasie, pokazują kompilacje fotografii:
Źródło: wkatowicach.eu/ Matma85
Źródło: wkatowicach.eu/ Matma85
Źródło: wkatowicach.eu/ Matma85
Źródło: wkatowicach.eu/ Matma85
Źródło: wkatowicach.eu/ Matma85
31 października 2024 roku oficjalnie wykonawca (firma NDI_ zakończył prace budowlane na obiekcie i od 1 listopada trwają odbiory. Obiekt w ostatnim dniu października posiadał już bramki, siatki, a nawet namalowane linie na murawie.
Foto. Matma85
Foto. Matma85
Foto. Matma85
Foto. Matma85
Mamy teraz głęboką nadzieję, że odbiory odbędą się beż żadnych przeszkód i z początkiem rundy wiosennej spotkamy się przy sztucznym świetle na meczu otwarcia stadionu, na który czekaliśmy tak długo. Stadionu, który da nam wielkie perspektywy.
Foto. Matma85
Foto. Matma85
Matma85
Za nami kolejny wyjazd na stadion Cracovii, tym razem na mecz z prawdziwym gospodarzem tego obiektu. Czas na tradycyjne „Post scriptum”.
Lech Poznań to rywal, z którym – z obecnego grona ekstraklasowiczów – nie graliśmy najdłużej. Od czasu spadku w 2005 roku nie było nam dane spotkać się w żadnej lidze, a w losowaniach Pucharu Polski także nie mieliśmy szczęścia. Na przebudowanym stadionie Lecha GieKSa wystąpi po raz pierwszy w spotkaniu z gospodarzami, ale wizytowaliśmy go już przy okazji spotkań z Wartą Poznań w I lidze.
#1 – Da Silva – Wiele osób pamięta mecz i bramkę, w której było coś „magicznego”. GieKSa przed sezonem sprowadziła do ataku Brazylijczyka Leonardo Da Silvę i z miejsca stał się on ulubieńcem Bukowej. Wielu miało nadzieję, że rodzi nam się wielki talent na miarę możliwości R9.
Da Silva jedną z kilku bramek, strzelił właśnie w spotkaniu z Lechem. Zimowy wieczór na Bukowej uatrakcyjnił jednym z najładniejszych goli w historii spotkań pomiędzy ekipami. Zobaczcie poniżej, jak pięknie uderzył z popularnej „kapy”.
#2 – Ecik ogrywa Mistrza – Do sezonu 1992/93 Lech Poznań przystępował jako Mistrz Polski. Spotkanie rozgrywane było w marcu w Poznaniu i GieKSa po niezłym meczu pokonała Lecha 2:1. Ozdobą były bramki Maciejewskiego oraz Ecika Janoszki, który tradycyjnie już uderzeniem głową zapewnił GieKSie punkty i wygraną w ostatniej sekundzie spotkania. Nie mielibyśmy nic przeciwko, by to GieKSa w sobotni wieczór cieszyła się z wygranej w takich okolicznościach.
#3 Wojciech Show i zielone koszulki – Końcówka sezonu 1994/95 to remis GieKSy z Lechem na Bukowej. Mecz warty zapamiętania z uwagi na bramkę Wojciechowskiego, który po raz kolejny potwierdził, że był wielkim specjalistą, jeśli chodzi o rzuty wolne. Warte zapamiętania były również wyjazdowe koszulki z tamtego okresu. U siebie graliśmy tego dnia w zielonych trykotach i trzeba przyznać, że prezentowały się one świetnie.
#4 – Gajtkowski pokarał Lecha – W sezonie 2003/2004 GieKSa była przez niektórych skazywana na spadek, a mimo to całkiem nieźle radziła sobie w lidze. W 7. kolejce graliśmy na stadionie Lecha Poznań i mecz ten był wyjątkowy dla Krzysztofa Gajtkowskiego. Zawodnik, jeszcze kilka kolejek wcześniej był zawodnikiem Lecha Poznań, ale nie spełnił pokładanych w nim nadziei i wrócił w trakcie sezonu do Katowic. Powrót był całkiem udany, choć nie aż tak bardzo, jak wszyscy sobie tego życzyli. Gajtkowski zdobył kilka bramek, w tym na Lechu, która dała nam wygraną 2:1. Był to jeden z tych momentów, w których to rywale narzekali, że „byli gracze strzelają im bramki”.
#5 – Półfinał Pucharu Polski – Sezon 2003/04 to jeden z ostatnich „sukcesów” GieKSy w Pucharze Polski. Drużyna, która w sezonie zajęła 10. miejsce z trzema punktami przewagi nad strefą spadkową, dotarła do półfinału Pucharu Polski. Biorąc pod uwagę dzisiejsze realia i nasze występy w tych rozgrywkach, to wynik ten jest abstrakcją. Abstrakcją tym większą, jeśli spojrzy się skład, którym graliśmy w tamtym okresie. Katowiczanie półfinał rozegrali z Lechem i pierwszy mecz przegraliśmy 1:2 (bramka Gajtka), a w rewanżu przegraliśmy 2:4. Nasz skład z tego drugiego mecz: Klytta – Sadzawicki, Pluta, Markowski, Adżem, Fonfara, Adamczyk, Widuch, Bała, Brożek, Gajtkowski.
***
Bilans spotkań z Lechem jest całkiem niezły – 17-13-18. Co ciekawe, mamy dodatni bilans bramkowy – 60-55. Był taki okres w historii naszej rywalizacji, w którym wygraliśmy wynikami 4:1, 3:0, 4:0. Miejmy nadzieję, że w sobotę zdobędziemy kolejne punkty w ligowej tabeli.
Najnowsze komentarze