Piłka nożna
Co z tego, że obrońcy „dobrze grali”?…
Drugą formacją, którą rozpatrujemy po rundzie wiosennej jest oczywiście formacja obronna. Tym razem nie będziemy dzielić na lewego/prawego obrońcę, gdyż nie ma to większego klinicznego znaczenia, a jak wiemy, taki Adrian Frańczak grywał zarówno na jednej, jak i drugiej strony, choć nominalnie jest zawodnikiem z prawej flanki. Zastosujemy więc prosty podział na środkowych i bocznych obrońców.
Stoperzy
Wiadomo było już przed rundą, że duet środkowych będą stanowić Lukas Klemenz i Mateusz Kamiński. Szybko jednak – bo już w pierwszym meczu doszło do modyfikacji. Poprzez czerwoną kartkę Frańczaka, trener zdecydował się na roszadę i przesunął Kamińskiego na prawą stronę, a do środka wprowadził Midzierskiego. Niestety dobrze funkcjonujący blok obronny od tego czasu zaczął się gubić. Choć bądźmy konkretniejsi – to Midzier się gubił od pierwszej minuty po wejściu na boisko. Najpierw dał się przeskoczyć głowę niższemu Niewulisowi i ten strzelił bramkę, a kilka minut później mieliśmy idealny replay tej sytuacji, ale tym razem sytuację uratował Nowak. Do końca drżeliśmy o wynik i o to, czy Tomasz nie popełni jeszcze jednego klopsa.
Midzierski był w oczach trenera na tyle słaby, że dostał poza tym meczem szansę tylko w dwóch spotkaniach. Pech chciał, że były to bardzo ważne mecze derbowe. Najpierw z Ruchem na zawodnika spadła olbrzymia fala krytyki (wyjątkowo większa ze strony kibiców niż od nas), gdyż zawodnik grał bardzo słabo, źle się ustawiał, zdarzyły mu się też kiksy, z jednym kuriozalnym przy linii bocznej na czele. W kolejnym spotkaniu z Tychami co ciekawe strzelił bramkę i zagrał poprawnie, ale był zamieszany w utratę drugiego gola, choć większa odpowiedzialność spadała na Wierzbickiego. Co by nie mówić – runda w wykonaniu Midziera była symboliczna, ale jak wszedł – tylko dlatego, że dwa razy z rzędu jego koledzy ze środka obrony pauzowali – to pokazał się z kiepskiej strony.
Tak jak wspomnieliśmy, całą resztę czasu grali Kamiński i Klemenz. W zasadzie trudno nie rozpatrywać tych zawodników w pakiecie, bo można powiedzieć, że jeden podciągał drugiego i wzajemnie. Nie było pomiędzy nimi wielkich różnic, jak grali dobrze lub świetnie, bo i takie spotkania się zdarzały, to razem. Gdy przeciętnie – również obaj się gubili na boisku.
O ile Klemenz był podstawowym zawodnikiem praktycznie przez cały sezon, to Kamiński na jesień był głównie rezerwowym. Na wiosnę przypadło mu zastępować Midzierskiego nie tylko na pozycji, ale i w roli kapitana. Tak, wiele osób podkreśla, że była to bardzo dobra runda Kamińskiego. Można powiedzieć, że pierwsza połowa rundy rzeczywiście była bardzo dobra, a oprócz dobrej gry w obronie strzelił dwa gole. Potem już jednak nie był zaporą nie do przejścia i grał co najwyżej poprawnie. Błędów i kiksów nie zaliczał, ale też nie można powiedzieć, że przeciwnicy robili jakieś nawałnice. Niestety mecze przegrywaliśmy, czasem po jednej akcji i głupim karnym, którego akurat zawodnik nie prokurował. Nie było jednak już takich meczów jak w Suwałkach (chyba najlepsze spotkanie pary stoperów od wielu lat). Było tak sobie, z nieco dziwną żółtą kartką w pierwszej minucie meczu z Podbeskidziem, czym wykluczył się z meczu z Ruchem… Na minus wielki było to, że jako kapitan – nie ogarnął tego burdelu, który się w zespole wytworzył od meczu z Puszczą. I to tak naprawdę przykrywa tę jego „dobrą” rundę, bo znów zakończyło się spektakularną klęską. Znów z udziałem Kamyka, do czego jeszcze wrócimy.
Klemenz takiej odpowiedzialności nie miał, w GieKSie jest przez rok i po początkowych kiepskich meczach na jesieni, systematycznie się poprawiał i wiosnę miał również dobrą. Kilka razy imponował niespotykaną dla stopera szybkością, którą podpierał siłą fizyczną. Podobnie jak Kamiński od pewnego czasu przestał grać bardzo dobrze, a zaczął jedynie poprawnie. To on faulował w Olsztynie, co zakończyło się rzutem karnym. Ogólnie jednak rundę należy ocenić pozytywnie, jeśli chodzi o boisko.
Boczni obrońcy
Zacznijmy od wywołanego do tablicy Frańczaka. Zawodnik jest w GKS Katowice od kilku lat i niestety ani nie poczynił postępów, ani nawet nie zaprezentował się piłkarsko dobrze. Umówmy się – lubimy zawodnika, bo jest sympatyczny, do tego trzeba przyznać waleczny, ale strasznie drewniany. Z całym szacunkiem nie jest to poziom GKS Katowice. Kiedyś jeszcze od czasu do czasu strzelił gola albo zaliczył jakieś dośrodkowanie z kopyta. Niestety już dawno i to kopyto zatracił i stał się po prostu ligowym przeciętniakiem, który pewnego progu nie przeskoczy. W tej rundzie jedyne co zrobił, a z czego go dobrze znamy, to dwie czerwone kartki. Niestety po Alanie Czerwińskim zrobiła się luka, którą wypełnił Adrian, ale grał tylko dlatego, że nie miał konkurenta, bo Tomasz Mokwa to w Katowicach dziwadło transferowe niż rzeczywiste wzmocnienie (2 mecze w całości plus końcówka w Chojnicach).
Na lewej obronie miał brylować Mateusz Mączyński i w pierwszych meczach wiosny grał dziwnie – to znaczy dość poprawnie w obronie, z pojedynczymi spektakularnymi przebłyskami w ofensywie, jak na przykład centra w Opolu do Kędziory (słupek) czy rajd w Suwałkach. Więcej w tym wszystkim było szczęścia niż rozumu, ale i tak na plus dla zawodnika. Po meczu ze Stalą stracił miejsce w składzie, najpierw pauzując za żółte kartki, potem już decyzją trenera. Wrócił na Olsztyn i był to jedyny zawodnik, któremu chciało się cokolwiek robić na tle leżących na boisku kolegów. Starał się rozkręcić ten mecz, ale był w tym sam. Z Podbeskidziem jego dośrodkowanie zamieniło się w gola. I to by było na tyle – końcówka sezonu to kontuzja w meczu z Tychami i pożegnanie rozgrywek na noszach.
Najpierw na końcówki, potem w podstawowym składzie zaczął wychodzić Kamil Słaby – transferowa pomyłka na miarę Piotra Petasza. Zawodnika zapamiętamy z zawalenia meczu z Ruchem Chorzów – najpierw z niewykorzystanej setki, a potem idiotycznego faulu w polu karnym. Tak po prawdzie, nic w GKS nie pokazał. Może w Chojnicach czy tam Głogowie zagrał przyzwoity mecz. Reszta to były spotkania, po których można się było złapać za głowę, że takie drewno grało w ekstraklasie. Nie ma sensu rozpatrywać każdego meczu tego zawodnika, bo trzeba powiedzieć, że nie dał temu zespołowi absolutnie nic, a dodatkowo jeszcze zepsuł.
Podsumowanie
Trzeba powiedzieć, że jeśli chodzi o liczby, to ta runda była bardzo dobra. GKS stracił tylko 10 bramek. Problem w tym, że o kilka za dużo patrząc przez pryzmat niektórych spotkań, w których rywale nie tylko byli słabi, ale nawet nie kwapili się do ataków, jak Stomil czy Ruch. Nawet Puszcza jak stwarzała zagrożenie, to tylko po stałych fragmentach. Nie ma tu znaczenia, że bramki traciliśmy po karnych czy rożnych, bo ktoś te sytuacje prokurował i to też jest błąd.
Wracając do Mateusza Kamińskiego. Według autora tego tekstu już rok temu nie powinno być dla niego miejsca w GKS. Ostał się po spartaczonym awansie, a teraz ostanie się po raz kolejny, po kolejnym spartaczonym awansie. Tu nie ma znaczenia, czy grał w tej rundzie dobrze, jeśli ktoś tak uważa, to oszukuje samego siebie (kibice) lub oszukują nas (trener, piłkarze, klub). Kamiński jako mega ważna postać w szatni miał udział w przegranych – oddanych bez walki awansach za Moskala, Brzęczka i Paszulewicza. Trzymać człowieka, który wszystko w GieKSie przegrał jest trzymaniem tego wirusa w szatni. Przykra sprawa, że w klubie tego nie rozumieją i pozwalają na to, zwiększając w bardzo dużej mierze prawdopodobieństwo kolejnej klęski za rok.
W 20. kolejce THL nasza drużyna wyruszyła do Tychów żeby zmierzyć się z miejscowym GKS-em.
Pierwszą tercję rozpoczęliśmy od szarpanej gry w tercji neutralnej. Dopiero w 4. minucie strzał na bramkę Fucika zdołał oddać Wronka, ale jego uderzenie nie sprawiło problemów bramkarzowi gospodarzy. W 7. minucie miejscowi wyszli na prowadzenie. W drugiej połowie pierwszej odsłony nasza drużyna stanęła przed szansą wyrównania wyniku za sprawą liczebnej przewagi. Pomimo oddania kilku groźnych strzałów, to żaden z naszych zawodników nie zdołał pokonać Fucika. W 19. minucie fantastyczną interwencją popisał się Eliasson ratując nas przed utratą drugiej bramki. Chwilę przed syreną kończącą pierwszą tercję Eliasson ponownie zachował czujność i pewnie obronił kolejne strzały gospodarzy.
Drugą tercję rozpoczęliśmy od zdecydowanego ataku na bramkę Fucika, blisko zdobycia bramki był Wronka i Varttinen. W 24. minucie gospodarze zdobyli drugą bramkę, wykorzystując liczebną przewagę. Kilkanaście sekund później gospodarze ponownie podwyższyli. W 25. minucie nastąpiła zmiana bramkarza w naszej drużynie. W 28. minucie czwartą bramkę dla drużyny gospodarzy zdobył Drabik, wykorzystując bierną postawę naszych obrońców. W 33. minucie w sytuacji sam na sam z Fucikiem znalazł się Dupuy, ale jego strzał był za lekki, by pokonać bramkarza gospodarzy. Na sam koniec drugiej odsłony gospodarze po raz piąty wbili krążek do naszej bramki.
Trzecią odsłonę rozpoczęliśmy od kilku strzałów na bramkę Fucika. Jednak to gospodarze ponownie znaleźli drogę do naszej bramki, zdobywając szóstą bramkę w tym meczu. Minutę później po raz siódmy do bramki trafił Viinikainen. Na sam koniec meczu bramkę honorową dla naszej drużyny zdobył Jonasz Hofman.
GKS Tychy – GKS Katowice 7:1 (1:0, 4:0, 2:1)
1:0 Filip Komorski (Valtteri Kakkonen, Rafał Drabik) 06:16
2:0 Alan Łyszczarczyk (Rasmus Hejlanko, Valtteri Kakkonen) 23:23, 5/4
3:0 Mark Viitianen (Dominik Paś) 24:18
4:0 Rafał Drabik (Szymon Kucharski, Mateusz Bryk) 27:48
5:0 Mateusz Gościński (Hannu Kuru, Olli Kaskinen) 38:56
6:0 Hannu Kuru (Juuso Walli, Bartłomiej Pociecha) 45:23
7:0 Olli-Petteri Viinikainen (Alan Łyszczarczyk, Rasmus Hejlanko) 47:54
7:1 Jonasz Hofman
GKS Tychy: Fucik, Lewartowski – Viinikainen, Bryk, Łyszczarczyk, Komorski, Knuutinen – Kaskinen, Kakkonen, Jeziorski, Kuru, Heljanko- Walli, Pociecha, Karkkanen, Paś, Viitanen – Bizacki, Ubowski, Drabik, Kucharski, Gościński.
GKS Katowice: Eliasson, Kieler – Maciaś, Hoffman, Wronka, Pasiut, Fraszko – Varttinen, Verveda, Anderson, Monto, Dupuy – Runesson, Lundegard, Michalski, McNulty, Hofman Jo. – Chodor, Dawid, Hofman Ja.
Zapraszamy do drugiej fotorelacji z wczorajszego wieczoru. GieKSa przegrała z Piastem Gliwice 1:3.
Trójkolorowe w chłodną i ponurą sobotę wygrały, po równie ponurym meczu, z Rekordem Bielsko-Biała 2:0 i awansowały do 1/8 Pucharu Polski.
Przed spotkaniem Karolina Koch odebrała pamiątkowe zdjęcie z rąk prezesa Sławomira Witka za pokonanie bariery 100 występów w roli trenerki naszej drużyny. Gratulujemy i jeszcze raz dziękujemy za wszystkie dotychczasowe sukcesy! Warto także wspomnieć, że kilka dni przed spotkaniem, swój kontrakt o trzy lata przedłużyła Nicola Brzęczek.
W 2. minucie Marcjanna Zawadzka musiała uznać wyższość Roksany Gulec, która wymanewrowała ją w pole i oddała strzał w kierunku dalszego słupka. Oliwia Macała niewiele mogłaby w tej sytuacji zrobić, gdyby po rykoszecie futbolówka nie zmieniła swojej trajektorii na górną część poprzeczki. Po trzecim rzucie rożnym dopiero udało się oddać rekordzistkom strzał, natomiast Agnieszka Glinka była bardzo daleka od trafienia choćby w okolice bramki. W 7. minucie niemal wyczyn Lukasa Klemenza z meczu z Piastem powtórzyła Patrycja Kozarzewska, na szczęście nie udało jej się aż tak dokładnie przymierzyć w kierunku swojej bramki. Pierwszą klarowną akcję dla GieKSy wykreowała Jagoda Cyraniak dalekim podaniem do Julii Włodarczyk, skrzydłowa po wymagającym sprincie zgrała do otoczonej przez rywalki Aleksandry Nieciąg i skończyło się na wymuszonej stracie. Kolejne minuty upłynęły obu drużynom w środku pola, mnóstwo było przepychanek i przerw w grze. W 26. minucie groźny strzał z pierwszej piłki oddała Patrycja Kozarzewska, a poprzedzone to było tradycyjnym pokazem zdolności dryblerskich Klaudii Maciążki na prawej flance i kąśliwą centrą Katarzyny Nowak. Kolejny kwadrans czekaliśmy na ciekawszą akcję, skonstruowaną bardzo nietypowo: Patricia Hmirova z poziomu murawy walczyła o piłkę, ostatecznie zagrywając ją na lewe skrzydło. Finalnie na prawej flance strzał oddała Dżesika Jaszek, choć znacząco przesadziła z siłą tego uderzenia. W 43. minucie doskonałe podanie Jagody Cyraniak za linię obrony zmarnowała Klaudia Maciążka złym przyjęciem, choć nie była to też łatwa piłka. Na zakończenie połowy obrończyni jeszcze sama spróbowała szczęścia z dystansu, jednak tego szczęścia jej nieco zabrakło.
Z przytupem drugą część gry rozpoczęła Julia Włodarczyk, jej centra była o milimetry od dotarcia do dobrze ustawionej Aleksandry Nieciąg. W 52. minucie wynik starcia otworzyła Nicola Brzęczek po dośrodkowaniu Klaudii Maciążki. Dobrą pracę na obrończyniach wykonała Dżesika Jaszek, a wcześniej na obieg z Maciążką zagrała Patricia Hmirova. Kilka centymetrów od podwyższenia wyniku był duet wpisany już do protokołu meczowego, choć tym razem w odwróconych rolach: Włodarczyk wypuściła skrzydłem Brzęczek, ta zgrała na środek do Maciążki i piłka zatrzymała się na linii bramkowej po rykoszecie. Bliźniaczą akcję w 58. minucie, z pominięciem zgrania do środka, finalizowała sama Nicola Brzeczek, jednak zbyt długim prowadzeniem zmusiła się do sytuacyjnego i bardzo nieudanego strzału. W 63. minucie Dżesika Jaszek z Maciążką doskonale zagrały na jeden kontakt, ostatecznie jednak znów defensywa Rekordzistek zdołała zablokować zarówno dośrodkowanie Nieciąg, jak i strzał Włodarczyk. W 68. minucie doskonałe sytuacje miały Nicola Brzęczek oraz Aleksandra Nieciąg, jednak miały sporo pecha przy swoich próbach i nadal utrzymywał się wynik 1:0. W 74. minucie Klaudia Maciążka zeszła do środka boiska i choć jej podanie zostało zablokowane, to Dżesika Jaszek zdołała odzyskać posiadanie już w polu karnym i precyzyjnym strzałem przy słupku podwyższyła na 2:0. Wahadłowa powinna mieć na swoim koncie także asystę już chwilę później, jednak w zupełnie niezrozumiały sposób podała za plecy wszystkich swoich koleżanek spod linii końcowej. W 83. minucie jej podanie zakończyło się podobnym skutkiem, choć tym razem Hmirova zdołała zebrać wybitą piłkę i oddać strzał pełen fantazji. Dwie minuty później kolejną bramkę powinna mieć na swoim koncie Brzęczek, aż sama złapała się za głowę. Santa Vuskane udanie zastosowała skok pressingowy i wycofała do Włodarczyk, która przytomnie odnalazła wybiegającą w korytarz napastniczkę, a ta przelobowała golkiperkę, nie trafiając jednocześnie w szerokość bramki. W doliczonym czasie gry skrzydłowa zrozumiała gest Vuskane i posłała mocną piłkę za linię obrony, jednak te zamiary odgadnęła także Kinga Ptaszek i zatrzymała futbolówkę tuż przed głową Łotyszki.
GieKSa wygrała 2:0 i awansowała do 1/8 Pucharu Polski.
GKS Katowice – Rekord Bielsko-Biała 2:0 (0:0)
Bramki: Brzęczek (52), Jaszek (75).
GKS Katowice: Macała – Nowak, Zawadzka, Cyraniak – Dżesika Jaszek, Kozarzewska (82. Kalaberova), Hmirova, Włodarczyk – Maciążka, Nieciąg (77. Vuskane), Brzęczek (90. Langosz).
Rekord Bielsko-Biała: Ptaszek – Glinka, Dereń, Jendrzejczyk (82. Krysman), Niesłańczyk, Zgoda (67. Dębińska), Sowa, Janku, Gulec (67. Sikora), Katarzyna Jaszek (73. Conceicao), Bednarek (67. Długokęcka).
Kartki: Kozarzewska, Włodarczyk – Sowa.
Piłka nożna10 godzin temu
Goście wygrają wszystko?
Piłka nożna13 godzin temu
Jaga: można połączyć Ekstraklasę i Ligę Konferencji?
Felietony16 godzin temu
Drugi egzamin dojrzałości
Piłka nożna18 godzin temu
Zapowiedź: Jagiellonia Białystok – GKS Katowice
Hokej18 godzin temu
Najnowsze komentarze