Nadszedł czas na kolejną porcję przemyśleń po meczach w Opolu i Zambrowie, a przed arcyważnym dla tego sezonu październikiem, który będzie wymagał od wszystkich zainteresowanych stron chłodnej głowy, wytrzymania ciśnienia i przede wszystkim skuteczności, bo kluczem do wszystkiego będą punkty.

Długo zastanawiałem się nad uczuciem, które towarzyszy mi w ostatnich dniach, kiedy myślę o naszym klubie. Tylko jedno powtarzało się każdego dnia i jest nim zwyczajny niepokój. Wiem, że on będzie mi towarzyszył przy najbliższym meczu ze Stomilem, przy każdym stałym fragmencie przeciwnika czy przy każdym strzale, który będzie leciał w stronę naszej bramki. Powód jest prosty i oparty wyłącznie na faktach. GKS Katowice w tym sezonie tylko dwa razy nie stracił bramki. W pozostałych spotkaniach rywale trafiali do siatki 23 razy, co jest wynikiem po prostu zawstydzającym.

Nie ukrywam, że po zwariowanych latach i chłodnym spojrzeniu na to, co działo się w GKS-ie Katowice po relegacji na czwarty poziom rozgrywkowy (sezon 2005/06) bardzo odpowiada mi praca i wizja duetu Góralczyk i Górak. Brak awansu w pierwszym sezonie po spadku został poddany bardzo dobrej analizie i w drugim sezonie drużyna w kluczowym momencie wyglądała jak faworyt całej ligi. Dwie wygrane z Polkowicami, koncert w meczach z Chojniczanką i Stalą Rzeszów pokazały, że ten awans to nie był przypadek, tylko konsekwencja pomysłu na ten zespół i jego realizacji częściowo oparta na nieoczywistych rozwiązaniach. Po przegranym barażu nikt nie zwariował i nie zrobił kolejnej rewolucji.

Koncepcja, która sprawdziła się na trzecim poziomie rozgrywkowym, na razie zawodzi w kontekście I ligi. Obserwacje wielu osób z mojego otoczenia pokrywały się z moimi własnymi. GKS wywalczył zasłużony awans, ale jego największą bolączką była gra w defensywie. Od razu po ostatnim meczu poprzedniego sezonu rzucała się w oczy potrzeba wzmocnienia tej formacji. W kontekście zabezpieczania tyłów zakontraktowano Gieracha, Sadowskiego i Repkę. Niestety na ten moment odgrywają oni marginalne role w zespole. Pierwszy z nich rozegrał 11, drugi 79 minut a trzeci nie wystąpił w żadnym z meczów ligowych. Najstarszy z tych zawodników urodził się w 1999 roku. Mam nieodparte wrażenie, że podejście do kwestii wzmocnień i oszacowanie posiadanego potencjału ludzkiego rozminęło się z obecnym poziomem zaplecza ekstraklasy. Niezależnie od ustawienia zawodnicy popełniają często bardzo proste błędy, które skutkują straconymi bramkami. Mecz w Opolu po raz kolejny pokazał, że właściwie każda groźniejsza sytuacja to w przypadku gry z katowiczanami wysokie prawdopodobieństwo bramki. Odra strzeliła cztery bramki przy pięciu celnych próbach na przestrzeni całego spotkania. Kolejny mecz, w którym tracimy trzy bramki lub więcej. Jakie wnioski są wyciągane po tych meczach? Z czego wynikają błędy? Jak staramy się je korygować? Czy to jest kwestia ustawienia/koncentracji/poziomu prezentowanego przez konkretnych zawodników?

Wczorajszy mecz w Zambrowie przyniósł nowe ustawienie, w którym zagraliśmy na trzech środkowych obrońców. Trudno jako wyznacznik traktować spotkanie z liderem piątego poziomu rozgrywkowego, ale w mojej głowie powstała kolejna lista pytań. Czy dodatkowy stoper zrównoważy grę defensywną? Czy zespół może wyjść w takim ustawieniu na najbliższy mecz? Czy to był test w warunkach bojowych oparty na analizie traconych bramek? Czy tak zamierzamy teraz grać? Czy ciągłe zmiany mogą pomóc? I najważniejsze. Czy leci z nami pilot?