Jest 101. minuta meczu Lechia Gdańsk – Arka Gdynia. Przed chwilą w polu karnym przewrócił się Przemysław Stolc, a sędzia uznał, że jest to próba wymuszenia rzutu karnego. Kilkadziesiąt sekund później mamy jednak analizę VAR, gdzie na powtórkach… no właśnie. Cała Polska jest podzielona – był faul czy nie? Całe Katowice natomiast z zapartym tchem obserwują tę sytuację. Nie no, jak VAR, to zmiana decyzji. Na tysiąc procent. Czekam na werdykt arbitra. W końcu zdecydowanym gestem Tomasz Kwiatkowski pokazuje, że jedenastki nie było i nie będzie. Koniec meczu! Lechia wygrywa derby Trójmiasta i daje szansę awansu GKS Katowice, jeśli za tydzień piłkarze Rafała Góraka wygrają z Arką w Gdyni!
Choć nie jestem specjalnie przesądny, to zawsze bardzo lubiłem różnego rodzaju symbolikę. Nie może mnie tam zabraknąć. Ale sama obecność to mało. Trzeba coś wymyślić. Może połączyć pasję turystyczną z tym najważniejszym od niemal dwudziestu lat meczem. Jest – mam pomysł. Tak, to trzeba zrobić. Ku chwale GieKSy!
Piątek 24 maja, godz. 12:51
Cholera, miała być komfortowa podróż. Okazało się, że zamiast Pendolino podstawiony jest zwykły skład i nie ma mojego miejsca. Każą mi przejść z tobołami przez cały pociąg. W wagonie numer osiem zaduch, nie do wytrzymania. Zmierzam więc w stronę Wars-u i tam przy herbacie postanawiam przebyć daleką podróż. Podróż przez całą Polskę. Po marzenia. Marzenia wymagają poświęceń.
Przejeżdżam przez Warszawę. Panorama znad Wisły – królujący z wieżowcami Pałac Kultury i Nauki to pejzaż, który pojawia się na flagach kibiców Legii, zresztą widać go też ze stadionu… już nie pamiętam Legii czy Narodowego. Ale w każdym razie Warszawę widać z warszawskiego stadionu. Na pewno widok ten nie jest rodem z Konwiktorskiej. Stadion Polonii jest niższy i jak widać – w pierwszej lidze niewiele widać. Poza zwietrzeniem szansy na pójście oczko wyżej, które to oczko puścił do kibiców znany i lubiany Arakinho. Dwa razy.
19:50
Stoję przed dworcem Gdynia Główna. Czas jakby się tu zatrzymał. Stare budownictwo, ruchliwe rondo, linie energetyczne dla trolejbusów. Wygląda to żywcem jak lata 90. lub zdjęcia z dzisiejszych czasów z jakiegoś Kazachstanu czy innego Tadżykistanu. O tym, że jesteśmy w roku 2024 przypominają gdzieniegdzie poustawiane zielone hulajnogi czy różne marki samochodów, a nie tylko maluchy, duże fiaty czy luksusowe polonezy.
Sam wsiadam na hulajnogę i podążam na swoją miejscówkę. Niepotrzebnie kombinuję i zamiast trafić na drogę rowerową, jadę jakimiś totalnymi nierównościami. Ale przemierzam niezbędne kilometry.
Przejeżdżam obok narodowego stadionu rugby, gdzie jakaś młodzież gra w piłkę nożną. Ach, pamiętam, kiedyś podczas redakcyjnego wyjazdu usieliśmy sobie na trybunach tego obiektu i posilaliśmy się co nieco 😉
Stadion Arki jest dosłownie o krok dalej. Formalnie jest to stadion miejski, na którym swoje mecze rozgrywa Arka, ale nie chcąc się bawić we właścicielskie niuanse, a przyjmując po prostu piłkarski i kibicowski skrót myślowy – nazywać będę ten obiekt stadionem Arki (i analogicznie ten sam manewr zastosuję do stadionu Lechii). Przez lekkie prześwity widzę żółte i niebieskie chaotycznie porozkładane krzesełka. Poza tym niewiele widać, poza betonową konstrukcją, kasami czy sklepikiem klubowym. Instynktownie przejeżdżając obok chrumknęło mi się kilka razy. Oby do śmiechu i wesołego chrumkania było mi za dwa dni, kiedy będzie tu prawdziwy młyn, a oczy całej piłkarskiej Polski będą zwrócone właśnie na to miejsce.
21:10
Gdynia Orłowo. Nic tu jeszcze nie zapowiada niedzielnych emocji. Trochę osób leniwie przechadza się po molo, z którego widać w oddali zabudowania Sopotu, a jeszcze dalej 180-metrowy gdański drapacz chmur Olivia Star. Jestem tu jeszcze za widna. Molo skierowane jest na wschód, a za plecami jest wzniesienie, po słońcu więc ani widu, ani słychu, jedynie można o jego istnieniu wnioskować po kolorystyce chmur.
Podziwiam statki i kontenerowce na linii horyzontu. Największą uwagę przykuwa Galeon Lew, zabytkowy statek stylizowany na siedemnasty wiek. Statek rodem przypominający te pirackie – tutaj jednak ma pokojowe zamiary, a turyści mogą przeżyć niesamowity rejs.
Podążam w stronę klifu, do którego mam kilkaset metrów. Zwiększam wysokość. Przechodzę obok mrocznego urbexu z widokiem na morze, czyli orłowskiego sanatorium. Dla miłośników tego typu „zwiedzania” musi to być nie lada gratka.
Z klifu widoki nie są specjalnie lepsze, ale to zapewne wynika z zapadającego półmroku. Jedyną różnicą jest to, że widać molo, którego nie widać w całości z samego molo. Co chyba logiczne.
Wracam na ten efektowny pomost, gdy już jest ciemno. Włączone latarnie na tle granatowego nieba robią już zdecydowanie lepsze wrażenie. Miejsce się wyludnia, bo jest już niemal dziesiąta.
Wracam na kwaterę. Jutro czeka mnie ważna rzecz – pielgrzymka w intencji awansu GKS Katowice do ekstraklasy.
Sobota 25 maja, godz. 7:10
Przemysłowy rejon. Tylko jakieś zakłady, jakieś fabryki. A pośrodku na pustkowiu olbrzymi stadion, jakby położona złota – nie do końca równa – opona.
To tutaj sześć dni temu przy 38-tysięcznej publice odbyły się wielkie Derby Trójmiasta. Oglądałem je – podobnie jak całe Katowice – z zapartym tchem. Wszyscy na te dwie godziny staliśmy się kibicami Lechii. Wpadliśmy w szał radości, gdy Camilo Mena po indywidualnej akcji strzelił gola na 2:1, a gdy sędzia w doliczonym podszedł do ekranu VAR i sprawdzał sytuację z rzutem karnym dla Arki – ciśnienie sięgnęło zenitu. Gdy postanowił, że jedenastki nie będzie – w Katowicach zapanowała ekstaza. GKS za tydzień powalczy w Gdyni o awans.
Jestem pod stadionem Lechii. Ruszam na pielgrzymkę dziękczynno-błagalną. Dziękczynną dla Lechii, błagalną o to, co ma się wydarzyć na stadionie jej derbowego rywala. Ruszam na Olimpijską.
Jest ciepły poranek. Ludzie wychodzą z zakładów po nockach lub zmierzają na poranną zmianę. Miasto powoli budzi się do życia. Mijam blokowisko przy Marynarki Polskiej, jakiś ultrawęzeł drogowy przemieszany z jednymi i drugimi torami kolejowymi ze swoimi trakcjami. Ktoś pędzi do pociągu na stacji Gdańsk Politechnika. Do pociągu w żółto-niebieskich barwach.
8:05
Po minięciu parku im. Romualda Traugutta i Cerkwii św. Mikołaja znalazłem się przy starym stadionie Lechii. Próbuję wspiąć się na palce u stóp i przez murek dojrzeć trybuny tego malowniczo położonego – jakoby w środku lasu – obiektu. Stadion w oldschoolowym stylu, białe i zielone krzesełka, z których na krytej trybunie utworzony jest napis „Lechia”, a na odkrytej nazwa klubu jest na wielkich tablicach nad siedziskami.
Byłem tutaj w 2007 roku w pierwszym sezonie naszej pierwszoligowej tułaczki (wówczas jeszcze była to druga liga). GieKSa przegrała 0:2 m.in. po golu naszego kata Andrzeja Rybskiego. W Lechii grali również świetnie nam znani Artur Andruszczak i Paweł Pęczak, dwóch twardzieli, z którymi po meczu zrobiliśmy wywiady do „Bukowej”. Hubert Jaromin nie strzelił karnego, a Lechia – podobnie jak obecnie – wygrała ligę.
„Najważniejsze jest najbliższe pięć minut. Reszta to wyobraźnia” – taki napis widnieje na murze okalającym obiekt. Niech to będzie motto na jutro.
Z podestu na Szubienicznej Górze podziwiam Gdańsk. Niedaleko znów widać Olivia Star, kościół – żywcem przypominający ten na Dębie – i otoczenie mniejszych lub większych bloków. A przede mną góry. Wzgórza, wzniesienia. Nie mogę uwierzyć, że podczas tej trasy będę musiał zrobić tysiąc metrów w górę. To już w Świętokrzyskich było mniej. Niesamowite jak na niziny. Wkrótce z widoku nad Kaczym Dołem dostrzegam zamglone morze i statki. Jeden z nich wygląda, jakby unosił się w powietrzu. Nie jest to jeszcze miraż morski, ale całkiem niedaleko.
9:03
Mijam Teatr Leśny, Wzgórze Heweliusza, Górę Kopernika i pomnik Gutenberga. Choć Jan Heweliusz był astronomem, matematykiem i… browarnikiem, nazwisko to kojarzy mi się głównie z katastrofą promu, która miała miejsce w 1993 roku. Jestem już od jakiegoś czasu na żółtym szlaku, która to barwa zawiera się zarówno w historii GKS, jak i Arki. No dobra, wiadomo, że GKS ma złote barwy, ale w praktyce na herbie i wszelki flagach jest to kolor żółty.
W drodze rozmyślam o naszej trudnej historii ostatnich kilkunastu lat. Wracam pamięcią do czwartej ligi i sezonu bez porażki, licznych walkowerów dla nas, którymi oddały mecze kluby bojące się najazdu katowickich hord kibiców. Źródło Kromołów to nawet odwołało spotkanie kilka godzin przed jego rozpoczęciem, gdy ekipa była już gotowa do wyjazdu. Spanikowały wówczas także Tychy, co przecież w kontekście spektaklu na jesieni przy Bukowej było kuriozalne. Pamiętam losowanie w trzeciej lidze i wolny los, który dał nam awans bez gry. Wróciłem pamięcią do czasów Kazimierza Moskala, do Kluczborka, do Bytovii. Ileż to my musieliśmy wycierpieć i to w najbardziej brutalnych okolicznościach, typu gole z połowy boiska, czy bramka golkipera rywali spuszczająca nas w otchłań drugiej ligi…
10:06
Jest upalnie, znajduję się nad Brętowem. Oddaliłem się od centrum Gdańska na zachód. Warto się pomęczyć i wyprawiać modły. Jest jednak też w tym dużo relaksu i poznania nowych szlaków – w końcu nie tylko góry-góry, ale góry-nad morzem. Ma to swój klimat, jest inne powietrze i w ogóle jakoś inaczej. Dodatkowo mogę się odciąć od tego stresu związanego z jutrzejszym meczem i nade wszystko męcząc się – zapewnić sobie dobry sen. Przecież normalnie bym nie zasnął. Jedynie te cholerne komary. Rezygnuję więc z krótkich spodenek i zakłada długie, bo na nogach mam już takie bąble, że głowa mała.
Wzdłuż torów docieram do ruchliwych dróg i kolejnych blokowisk. Gubię szlak i przedzieram się pomiędzy jakimiś garażami i chaszczami.
W końców znów las i trochę wytchnienia. Wspominam swoje wizyty na Arce. Ile tego było? Wyliczam wyniki: 1:1, co Zachara zaraz strzelił minutę po golu dla Arki, 1:0 co rywale trafili w doliczonym. 2:1 dla Arki i efektowna bramka po rajdzie Kufla. 3:0 gospodarzy za Moskala, po którym kibice mieli pogadankę z piłkarzami pod sektorem. Same klęski? No nie, bo na szczęście mieliśmy jeszcze naszą wygraną 2:1, kiedy to Pitry „jak Lubański w meczu z Anglią”, co trochę na wyrost, ale wykrzyczałem do mikrofonu podczas komentarza, strzelił piękną bramkę. Czyli pięć razy na nowym stadionie, ale jeszcze we wspomnianym 2007 roku na starym obiekcie miejskim obserwowałem porażkę katowiczan 2:3. Nazbierało się tego trochę. Czyli na pojedynku Arki z GieKSą w Gdyni będę po raz siódmy.
12:08
Minąłem Głaz Borkowskiego i doświadczam stromizn. Piękna metafora wyżyn, na które wzniósł się zespół w rundzie wiosennej. A mówiąc poważnie, podejścia i zejścia są nieprawdopodobne, przypominające te w najbardziej stromych górach. Za Doliną Henrietty i Samborowo, w kierunku Głowicy. Można się nieźle zdyszeć.
Schodzę do Oliwy. Rany, jak ten Gdańsk się rozciąga. Ale już jestem niedaleko granicy z Sopotem. Trzeba chwilę odsapnąć, bo już ze dwadzieścia kilometrów za mną. Całkiem malownicza dzielnica, piękny staw. Muszę się posilić, bo zaraz kolejne wchodzenie, po licznych schodach i trudach, niczym kolejne sezony w polskiej Championship, przeplecione dwuletnim pobytem w naszej rodzimej Leauge One.
13:41
Wieża na Pachołku. Co za widoki na potężne blokowiska na Żabiance, przypominające otoczenie stadionu GKS Jastrzębie. Gdyby obiekt Lechii był tutaj, lóż VIP byłyby setki, każda z własnym cateringiem, darmowym alkoholem (po uprzednim zakupie w Żabce czy Biedrze oczywiście) i piłkarskimi emocjami.
Ale stadionu tu nie ma. Widok z blokowisk jest jedynie na Ergo Arenę. Z wieży widać natomiast doskonale wplecioną w klimat miasta Polsat Plus Arenę, czyli stadion Lechii, spod którego rozpoczynałem ten szalony marsz.
W tle morze, piękne polskie morze. Przestrzeń. W dole ceglaste dachówki zabudowań Oliwy. Po prostu nic tylko podziwiać. Wygląda to wspaniale. Podobnie jak też zaklęta w architekturze Gdańska stocznia, która gdzieś tam hen, hen daleko wtapia się w krajobraz morza.
A co jeszcze tu widzę? Falowiec – ten słynny gdański odpowiednik naszej Superjednostki. Naprawdę stąd widać wszystko. Jakby tak się jeszcze bardzo, bardzo wysilić, to gdzieś na horyzoncie majaczy awans do ekstraklasy. Gdzieś pomiędzy statkami, gdzieś pomiędzy Gdańskiem, a Gdynią. Jedyne, czego stąd nie widać, to Szwecja (taki inside joke).
15:10
Jestem nad Sopotem. Kolejny punkt widokowy, przy Glinnej Górze i Zajęczym Wzgórzu. Tym razem widzę już miasto festiwalu piosenki. Rzucam też okiem na słynne, najbardziej popularne w Polsce molo. Ruszam dalej.
W międzyczasie spoglądam, co tam ciekawego na boiskach drugiej ligi. Pogoń Siedlce już chyba nie sfrajerzy się tak, jak w poprzednich dwóch kolejkach, gdzie wystarczył im jeden punkt do awansu, a dwa razy przegrali. Hm… jeden punkt do awansu i co prawda nie trzy, ale dwie próby. Zbyt podobne, aby spać spokojnie. Do baraży wchodzą KKS Kalisz, Polonia Bytom, Stal Stalowa Wola i Chojniczanka. Multiliga drugoligowa, a wieczorem w TV ekstraklasowa to dobry przedsmak emocji, które już za 24 godziny będą naszym udziałem.
16:42
Przede mną wysoka, mega wysoka wieża w Kolibkach. Kształtem przypominająca raczej wieżę telewizyjną. Na nieszczęście jest otwarta, więc nie ma zmiłuj – muszę wejść. O ja Cię! Co za widok! Co za widok! Widać tu wszystko (oprócz Szwecji). Cudownie widać błękitne morze, pod błękitnym niebem i nad soczyście zielonymi trójmiejskimi lasami. Po prawej stronie mam Gdańsk i Sopot, po lewej w końcu, w końcu pokazała mi się Gdynia. Zmęczenie już naprawdę spore, więc perspektywa mety już wkrótce dobrze wpływa na psychikę. Fajny wieczór się szykuje z ekstraklasą… Na razie tylko jeden wieczór.
Widzę też w końcu stadion Arki. Widzę stadion Lechii. Czyli miejsce to widokowo spaja początek i koniec mojej pielgrzymki. Niesamowite widzieć oba obiekty derbowych rywali, których losy bezpośrednio powiązały się z losami GKS Katowice.
Po kilkunastu minutach schodzę z wieży i udaję się w ostatnie tego dnia leśne ostępy. Zmierzając już do Orłowa.
17:39
Wiecie, że w Gdyni jest zatrzęsienie nazw ulic honorujących inne miasta w Polsce chyba w największym stopniu? I tak się złożyło, że miejscówkę miałem w rejonie ulic śląskich, choć niestety Katowickiej nie było. Ale są tam Mysłowicka, Bytomska czy dwie, których na potrzeby tego reportażu wymieniać nie będę 😉 Ja miałem noclegi na Rybnickiej.
Nie mogłem jednak zakończyć teraz trasy, bo musiałem jeszcze dojść do prawowitej mety. Już nie tylko z wieży, ale normalnie z ulicy było widać jupitery jutrzejszej areny. Do stadionu Arki pozostawał kilometr, czułem więc już powoli pielgrzymkowy triumf.
17:55
Dotarłem! Dotarłem do stadionu Arki, czyli zrobiłem swoiste Derby Trójmiasta! 37 kilometrów marszu, ulicami i szlakami turystycznymi. Blokowiskami i górskimi lasami lub leśnymi górami. Wszystko po to, by zaczarować rzeczywistość i przyłożyć magiczną, symboliczną cegiełkę do jutrzejszego awansu.
Pod stadionem cisza i spokój, czasem ktoś przejedzie na rowerze, czasem przemknie jakiś samochód. Podążam jeszcze, żeby ponownie obejrzeć z zewnątrz stadion. To ostatnie chwile spokoju. Za moment będzie tu wielki bój z dwoma wariantami końca. Wielką euforią Gdyni i świętem lub krótkim płaczem kibiców gospodarzy i mobilizacją na jeden lub dwa mecze barażowe.
Szukam hulajnogi, którą wrócę na miejscówkę. Bye bye stadionie Arki. Do jutra!
22:00
Zadanie wykonane. Duży wysiłek włożony. Z satysfakcją można było obejrzeć multiligę ekstraklasy. Czy właśnie oglądałem zespoły, z którymi będziemy się mierzyć w przyszłym sezonie? Na przykład z Koroną, która uciekła spod wielkiego toporzyska i wygrywając na Bułgarskiej zapewniła sobie utrzymanie? Czy może będziemy mieli znów derby z Ruchem Chorzów, a po latach ponownie zagramy w Ogródku z Wartą Poznań? I brawa dla Jagi.
Dla relaksu po obiadokolacji udałem się ponownie na molo. Trzeba się wyciszyć. To dobre miejsce, zwłaszcza tak późnym wieczorem. Dobranoc. Ja się wyśpię, kibice którzy koło piątej będą mieli zbiórkę będą mieli krótką noc. Ale być może kolejnej nie będą spali w ogóle…
Niedziela 26 maja, godz. 9:30
W końcu mogłem się wyspać. Jednak po pobudce zdaję sobie sprawę, że to ten dzień. Że jak mawiał klasyk „nadszedł dzień dzisiejszy”. Dobra, trzeba coś tu wymyślić do meczu. Jakoś się zakręcić. Coś ze sobą zrobić.
11:00
Wybór padł na restaurację Serwus. Rany, w ilu miejscach można w Gdyni zjeść śniadanie. Choć w Katowicach sytuacja nieco się zmienia, są coraz to nowe bistra itd., to jeszcze kilka lat temu zjedzenie dobrego śniadania w knajpie w Kato graniczyło z cudem. Tutaj wybór miałem olbrzymi.
Jak dobrze trafiłem! To było po prostu wybitne. Jajko sadzone, kiełbaski ciemne i białe, bekon, grillowane warzywa, świeża sałatka, do tego musztarda z grubymi ziarnami gorczycy i chrzan. Jakościowo 10/10. Po prostu pychota. Zależało mi na tym, żeby się najeść, żeby później nie tracić czasu na jakieś czekanie w kolejce na wuszta. Chociaż jakbym powiedział „wuszt”, to mogłoby się niedobrze skończyć.
W każdym razie pozostają cztery godziny do meczu. Ostatnie chwile relaksu. Piłkarze pewnie w tej chwili robią to samo, kibice ciągle w drodze. Oczy piłkarskiej Polski za chwile będą w komplecie zwrócone na Gdynię.
11:40
Znów na molo. Jest piękna pogoda, choć w knajpie – siedziałem na dworze – ze dwa razy zdejmowałem i zakładałem kurtkę, bo raz słońce przygrzewało totalnie, tak że ciężko było usiedzieć, jednak gdy zawiało, robiło się konkretnie chłodno. Nad samym morzem pogoda ustabilizowana i jest po prostu bardzo przyjemnie.
Ludzie korzystają. Zastanawiam się, ilu z nich wie, że Arka gra dzisiaj tak ważny mecz. Choć przede wszystkim trzeba by się zapytać, ilu w tym miejscu to mieszkańcy Gdyni, a jaki procent to turyści. No chyba jednak miejscowi aż w takiej liczbie nie udają się na molo. Ale kto wie.
Widzę pojedyncze osoby w koszulkach Arki. Jakiś młody dorosły, jakiś dzieciak. Na razie jest to incydentalne.
Morze marzeń, ocean naszych pragnień. Dziewiętnaście lat w piłkarskim niebycie. Za kilka godzin ta gehenna może być zakończona. Może nie raz na zawsze, ale na długi czas.
13:50
Jestem gotowy. Wszystko przygotowane. Herb ucałowany. Szalik pozostaje na kwaterze, jako amulet. Ruszam.
Już ze swojej ulicy Rybnickiej widzę, że jupitery się świecą. Jest słonecznie, ale wiadomo – na potrzeby transmisji telewizyjnej. Do stadionu mam około półtora kilometra, specjalnie kwaterę załatwiłem najbliżej, jak się da. Żeby nie musieć kombinować.
Po kilku minutach jestem pod stadionem. I tu już jest żółto-niebieska fala. Rozśpiewani i ewidentnie optymistycznie nastawieni kibice Arki tłumnie zbierają się pod obiektem. Ktoś tam pozdrawia Gwardię Koszalin. Wspomniana piękna pogoda, mecz o godzinie piętnastej, w niedziele (pozdro ojciec piłkarza GieKSy Kacpra), idealne warunki na święto całej Gdyni. Potem jeszcze za dnia można przemieścić się do centrum na wielkie świętowanie.
Choć Arka nie ma tak długiej przerwy w ekstraklasie, to jednak czteroletni okres to sporo. Podobnie jak GKS, gdynianie ostatni mecz w elicie rozegrali u siebie z Górnikiem Zabrze. Od tego czasu na trzy sezony, dwa razy grali w barażach i dwa razy odpadali w półfinale u siebie – z ŁKS i Chrobrym Głogów. Spore rozczarowania. Dziś więc karta dla całej gdyńskiej społeczności musi się odwrócić. Wystarczy remis.
Jest tylko jeden problem. Po drugiej stronie jest rozpędzony przeciwnik.
14:10
Jestem już na trybunie. Całkiem sporo ludzi na pięćdziesiąt minut przed meczem. I systematycznie się zbierają. Kibice GKS też już w dużej liczbie na sektorze. Na razie jeszcze spokojnie. Na boisku pusto, oprócz bramkarzy, którzy wybiegli na rozgrzewkę.
14:22
Wybiegają katowiczanie. Kibice Arki już na wstępie nie wytrzymują ciśnienia i krzyczą „wypierdalać!”. Na szczęście sektor gości trzyma poziom i intonuje: „Jesteśmy zawsze tam, gdzie nasza GieKSa gra!”.
Po chwili ze strony gospodarzy nie jest lepiej. Gdy piłkarze Arki wybiegają na boisko, oprócz normalnego „Areczko, jesteśmy z wami” pojawia się też „Areczko, jazda z kurwami”. Kibice Arki nie mogą też powstrzymać się przed uhonorowaniem swojego kolegi motywatora z treningu gdynian, więc śpiewają jakże elokwentne „Brudne pazury, GKS brudne pazury”.
No cóż, przyzwyczailiśmy się, że jedną z głównych rzeczy, którą niektórzy kibice mają do zaoferowania są inwektywy rzucane już przed meczem lub na jego początku. Kwestia klasy.
14:35
Trzeba jednak przyznać, że wsparcie z młyna Arki dla swoich piłkarzy jest olbrzymie już na rozgrzewce, a akustyka stadionu sprawia, że jest naprawdę głośno. Trudno na ten moment powiedzieć, czy będzie to niosło piłkarzy czy raczej spęta im nogi ze względu na strach przed słynnymi już „rozliczeniami”.
Piłkarze ciągle w rozgrzewce. Po murawie przechadza się Bożydar Iwanow, który będzie ten mecz komentował w Polsacie. Marcina Feddka już nie ma – i dobrze, bo jeszcze przyniósłby piłkarzom GieKSy pecha.
Przypomina mi się newralgiczny moment sezonu, czyli rzut karny dla Arki w Katowicach przy stanie 0:1. Choć tam raczej była walka o przetrwanie, by nie zamarznąć, to jednak resztki uwagi skupione były na białe, kompletnie zaśnieżone boisko. Hubert Adamczyk nie wykorzystał jedenastki, a jego strzał świetnie wybronił Kudła. Jakież to miało znaczenie nie tylko w kontekście punktów jako takich, ale też bilansu meczów bezpośrednich. Teraz po prostu trzeba walczyć tylko o zwycięstwo.
14:40
Widać jednak pewne mankamenty. Gdy młyn krzyczy „wszyscy wstają i śpiewają”, reszta stadionu mało się kwapi. Zabawne jest też, gdy młynowy Arki krzyczy:
„My walczymy na boisku, a oni na trybunach!”
Po chwili reflektuje się:
„A nie. Odwrotnie!”
Oby takich niedociągnięć było więcej. Już i tak sytuacja została zdestabilizowana przez wyciek nagrania z treningu i falę krytyki i totalnego szyderstwa ze strony całej Polski. Przeróbki ze słynnym filmikiem były godne i dostarczyły sporo rozluźnienia dla skołatanych kibicowskich nerwów.
14:54
Za chwilę piłkarze wychodzą na boisko – już do walki o ligowe punkty. Z głośników rozlega się piosenka zespołu Dwa plus Jeden „Chodź, pomaluj mój świat”. Kibice GieKSy przebijają się:
„To my hanysy z GieKSy, nie ma od nas lepszych, za Górny Śląsk, za GKS, pójdziemy aż po życia kres!”
Piosenka zespołu z lat 70. i 80. dochodzi do refrenu, więc gdy na stadionie słychać: „Więc chodź pomaluj mój świat…” kibice Arki wskakują na niesłychany poziom decybeli:
– NA ŻÓŁTO I NA NIEBIEEEEESKOOO!!!
Mocne. Naprawdę mocne. Czuć wsparcie gospodarzy z trybun. Kibice gości równie wspierają swoich piłkarzy – jednak muszą naprawdę mocno się starać, by zagłuszyć dwanaście tysięcy sympatyków zespołu z Pomorza.
14:57
W akompaniamencie hymnu Arki „Arkowcy, Arkowcy, wielki MZKS” oraz dopingu z sektora kibiców z Katowic na boisko wychodzą piłkarze obu drużyn. Arkadiusz Jędrych wymienia się proporcami z Ołeksandrem Azackyjem. Finał pierwszej ligi – to już za chwilę. Zaraz zaczynamy wielkie widowisko, które jednym zakończy sezon, a innych zmusi do grania jeszcze dwóch (dla nich – oby dwóch!) dodatkowych meczów. Na razie jednak nikt nie myśli o barażach.
Liczy się najbliższe pięć minut. Reszta to wyobraźnia.
15:03
Pierwszy gwizdek. Gramy. Od tej pory czas mierzymy minutami meczu, a nie godziną zegarową.
3′
Ajjj, jak było gorąco. Olaf Kobacki w dogodnej sytuacji strzela tuż obok bramki Kudły. Kibice Arki łapią się za głowy, ale widząc taki początek – jeszcze wzmagają doping.
6′
Sympatycy Arki podnoszą sektorówkę. „Wasz strach, nasza siła, cały region, Arka Gdynia”. Od razu przypomina się flaga Śląska Wrocław: „Cała w cieniu, Polska Śląska”. Choć tutaj jednak nie ma śmiechu, sektorówka prezentuje się dobrze, choć jest niewielka.
12′
Sebastian Bergier strzela gola, ale od razu widać, że faul, którego dokonał jest ewidentny i sędzia bramki nie uzna, nie ma więc krzty radości z tego trafienia. Choć kibicom Arki zadrżało serce.
16′
Race i świece dymne ze strony kibiców Arki. Na razie bawią się w najlepsze.
20′
Bergier z bliska pudłuje, uderzając piłkę głową nad poprzeczką.
23′
Ponownie Kobacki, po indywidualnej akcji strzela po długim roku, ale w słupek. To kolejna kapitalna okazja gospodarzy, po której kibice w gwałtownym ruchu gremialnie chwycili się głowy.
26′
Marcin Wasielewski podaje do Adriana Błąda, ten podbiega kilkanaście metrów i kapitalnym, technicznym uderzeniem przerzuca piłkę poza zasięgiem frunącego w kosmos Pawła Lenarcika.
Ekstaza. Z tego rumoru, wyłonił się okrzyk radości z sektora gości. Brzmiał on inaczej niż zwykle – często ta radość jest taka średnia, stonowana, takie proste „jeeeest”. Teraz było inaczej. Był to odgłos autentycznej euforii.
GKS Katowice w tej chwili jest w ekstraklasie i to Arka musi gonić. Mamy to, co chcieliśmy. Mamy gola!
34′
Mateusz Mak uderza z powietrza z woleja. Niecelnie.
37′
Dokładnie w tej minucie odnotowuję pierwsze oznaki frustracji na sektorach Arki. Gra się gdynianom nie układa i poza wspomnianymi sytuacjami nie mają ich wcale. Kibice zaczynają lekko narzekać i dawać upust niezadowoleniu, choć indywidualnie. Jeśli chodzi o doping, jest on ciągły. Problemem dla Arki może być jednak to, że nie dopinguje cały stadion. Przynajmniej sektor, w którym jestem, praktycznie w ogóle, może poza pojedynczymi okrzykami.
Przerwa
Jakoś nie widzę wielkiego napięcia wśród kibiców. Może to kwestia, że to w dużej mierze pikniki, które przyszły na spotkanie po długim czasie i po prostu ewentualna porażka nie robi na nich wielkiego wrażenia?
W każdym razie przysłuchując się kibicom w kuluarach, słychać sporo narzekania na grę gospodarzy i zdań, że GKS kontroluje spotkanie. Można odnieść wrażenie, że niektórzy nie wierzą w odmienienie losów meczu.
Ja natomiast cieszę się, ale jestem cały w nerwach. Jak bardzo przydałaby się druga bramka, żeby uspokoić sytuację. A tak, wszystko zależy od jednego gola. Podobnie jak z Resovią kilka lat temu. Wtedy musieliśmy strzelić – teraz nie możemy stracić. Panowie, wytrzymajcie to!
52′
Skóra strzela, Kudła przyciąga piłkę jak magnes.
55′
Czy to jest ten moment dla Arki? Kobacki rusza sam na sam z połowy boiska, ale jednak po bokach ma asekurację rywali. Nie ma impetu i bez problemu dogania go Rogala, odbierając piłkę, którą sam przed chwilą podał do przeciwnika.
71′
Strzela Czubak i ponownie Kudła łapie. Golkiper po tym meczu powinien zyskać przydomek „Magnes”.
77′
Kibice Arki odpalają racowisko. Wygląda to efektownie.
Kozubal podaje do Bergiera, a ten z ostrego kąta trafia do siatki. GOOOOOL!!! Dwa do zera! Przez chwilę jestem przeszczęśliwy, ale… sędzia nie uznaje bramki – spalony. Tak jak w przypadku pierwszej nieuznanej bramki, wiedziałem od razu, że trafienie będzie anulowane, tak tutaj myślałem, że mamy to upragnione, dwubramkowe prowadzenie.
86′
Jak blisko ekstraklasy. Jak blisko wskoczenia na poziom, na którym nie byliśmy od dziewiętnastu lat. Stres sięga zenitu. Tak blisko, a tak daleko.
Jeszcze ten cholerny Foszmańczyk na skrzydle szaleje. No dobra, nie Foszmańczyk, ale Gaprindaszwili, który wygląda jak Foszmańczyk. Kręci, dośrodkowuje, ale Kudła jednorącz łapie tę piłkę.
90′
Sędzia dolicza pięć minut.
NAJWAŻNIEJSZE JEST NAJBLIŻSZE PIĘĆ MINUT. RESZTA TO EUFORIA.
90+3′
Marzec na skrzydło do Shibaty, ten po ziemi do Araka! Setka, Jakub strzel to, błagam, błagam! Aaajjjjjj, Arak strzela z pierwszej piłki, identycznie jak w Tychach, ale trafia prosto w Lenarcika. Rany boskie! Niechże się to nie zemści, błagam! I niech to się kończy!
90+5′
Rzut rożny dla Arki. Jakaż tu jest wrzawa, jaki hałas, jaki niesamowity tumult. Kibice Arki w tych ostatnich akcjach meczu wspierają piłkarzy z całych sił śpiewając głośne i rytmiczne „Arka gol!”. Ogłuchnąć idzie.
Przed chwilą mógł być „Arak gol”, ale teraz musimy bronić tego zwycięstwa.
Jaroszek wybija poza pole karne. Piłka znów wędruje na skrzydło do Gruzina, ale wybijamy na aut.
Jeszcze tylko jeden wrzut, przetrwać to, a wygramy.
Milewski wrzuca, ktoś tam zgrywa głową i nasz torman, Dawid Kudła łapie piłkę.
16:57:38
SĘDZIA KOŃCZY MECZ!!!!!!!!!!!!
GKS KATOWICE WYGRYWA I JEST W EKSTRAKLASIE!!!!
16:57:48
Wie już o tym cały świat, bo pojawił się news na 90minut.pl! Śniłem o tym newsie, jako głównym na portalu, z naszym herbem. W końcu się doczekałem!
Piłkarze klękają na boisku i padają sobie w ramiona, ławka wyskakuje z radości i biegnie świętować z tymi grającymi.
Rafał Górak chowa twarze w dłoniach jakby nie dowierzając, co tu właściwie się przed chwilą wydarzyło. Od razu łapie trenera w emocjach Paulina Bojarska, reporterka Polsatu.
Kibice GKS Katowice w euforii odpalają race, a „albo śmierć” może już zostać na wieki skreślone ze słynnego hasła.
I tylko kibice Arki każą „wypierdalać” spinając tym okrzykiem jako klamrą rozgrzewkę i koniec meczu.
Spiker grobowym głosem oznajmia:
„Tym samym drużyna gości zajmuje w rozgrywkach drugie miejsce i bezpośrednio awansuje do ekstraklasy. Żółto-niebieskim pozostaje rozegranie już w środę pierwszego meczu barażowego, a rywalem Arki będzie Odra Opole (…) Bardzo prosimy kibiców gości o nieużywanie środków pirotechnicznych, za chwilę odbędzie się uroczystość związana z wręczeniem drużynie gości pucharu za awans do ekstraklasy”.
17:00
Z trybun rozlega się głośne:
„Pierwsza, druga, trzecia liga, to nieważne dla nas jest, najważniejszy jest GKS, on najlepszy w Polsce jest!”
Na boisku rozstawiony jest czerwony łuk triumfalny, pod którym oficjalnie piłkarze będą świętować wywalczoną promocję.
17:02
Piłkarze przystrojeni w koszulki z napisem GieKStraklasa chwytają się za ręce i ławą ruszają biegiem pod sektor gości. Czas na świętowanie!
17:04
Dzieje się coś niesłychanego. Kibice skandują nazwisko trenera Rafała Góraka. W końcu można uhonorować trenera za ten niebywały sukces.
Podchwytują to piłkarze i triumfalnie podrzucają szkoleniowca.
Jak nam brakowało takich obrazków!
17:05
Wszyscy za bary i śpiewamy!
EKSTRAKLASA DLA KATOWIC, HEJ, HEJ!
17:07
Zabawa trwa w najlepsze:
„GKS klubem mym, już na zawsze będę z nim, więc z całych sił, śpiewamy dziś!”
Spiker kilkukrotnie i bezskutecznie nawołuje piłkarzy do zajęcia miejsca na podium w celach oficjalnych, ale oni wydają się w swojej radości z kibicami tego nie słyszeć.
Trudno nie odnieść wrażenia, że spiker po prostu nie może na to patrzeć, więc desperacko próbuje przerwać przybyszom z Katowic całą zabawę.
17:10
W końcu piłkarze podchodzą do tego łuku i tablicy z napisem „Gratulacje z okazji awansu – sezon 2023/24”. Zaczynają tańczyć, a wraz z nimi z efektownych pląsach odnajduje się prezes Krzysztof Nowak. Widać tę autentyczną radość sternika GieKSy.
Rozlewają się szampany, aż z wrażenia wspomniana tablica upada, więc podnosi ją trener wraz z Mateuszem Marcem i Sebastianem Bergierem. Jak upadek, to trzeba (się) podnieść!
Podchodzą Marcin Janicki i Wojciech Cygan. Jakże symboliczny obrazek, że dwóch byłych prezesów GieKSy, za kadencji których jednak nie otarliśmy się o awans – teraz honorują nasz klub wręczeniem pucharu.
17:11
Puchar wzniesiony do góry. Piłkarze śpiewają:
AWANS JEST NASZ!
A kibice w tym czasie?
BÓJCIE SIĘ CHAMY, DO EKSTRAKLASY WRACAMY!
Ach, ta sentymentalna przyśpiewka z 2000 roku, kiedy to GKS wywalczył poprzednią promocję. 24 lata temu.
Spiker po chwili ogłasza „koniec imprezy masowej”.
17:14
Na trybunach już dawno nie ma kibiców Arki, ale widać trochę pojedynczych osób z Katowic. Pozdrawiam osoby, z którymi zamieniłem kilka słów 🙂
Ochroniarz wyprasza mnie ze stadionu ze względu na koniec imprezy masowej. Delikatnie protestuję.
17:15
Wspólne zdjęcie piłkarzy i kibiców w akompaniamencie piosenki:
„Ajajaj, do boju Trójkolorowi! Brameczki strzelamy, trzy punkty dziś mamy, do ekstraklasy wracamy!”.
17:19
Kibice odśpiewują hymn GieKSy.
„GKS młody śląski klub, potężny i wspaniały, Trójkolorowe barwy ma, GKS nasz kochany, i chociaż młodym klubem jest, każdy mu wierny jest! Każdy mu wierny jest!”
Po chwili opuszczam obiekt.
17:27
Pod stadionem Arki kręci się jeszcze trochę osób. Do mnie zaczyna docierać, co się stało. Podczas meczu musiałem powściągnąć emocje i tłumić ich ekspresję. Spoko, mam wprawę, w czasach filmowania meczów niejednokrotnie znajdowałem się wśród kibiców rywali. Na czele ze słynnym meczem w Szczecinie wygranym 4:3, w którym – jak Boga kocham – na nagraniu słychać, jak któryś ze sfrustrowanych kibiców Pogoni krzyczy: „Kurwa, Shellu nie kręć!”.
Pojawiają się łzy w oczach. Zrobiliśmy to.
GKS Katowice w Ekstraklasie!
22:02
Minęło niemal pięć godzin. Po powrocie na kwaterę nie wiedziałem, co robić. Zaopatrzony byłem w piwo bezalkoholowe na świętowanie tego triumfu. Ale wielość rzeczy do obejrzenia, poczytania i nasycenia się doniesieniami medialnymi była tak potężna, że wiedziałem, że i tak wszystkiego teraz nie ogarnę.
Obejrzałem skrót, przejrzałem internety wzdłuż i wszerz.
W trakcie meczu śledziłem inne wyniki, więc wiedziałem, że Wisła dostała wciry i ostatecznie zajęła 10. miejsce. A oprócz Arki z Odrą, w barażu zagra Motor z Łęczną. Uff, jak dobrze, że nie my. My możemy już świętować!
Teraz po raz czwarty podczas tego wypadu jestem na molo w Orłowie. Jest już ciemno, a fale morskie i oświetlony pomost to idealne miejsce, by wyciszyć emocje. Jak dobrze.
Zapowiadane są dwie fety, jedna bezpośrednio po powrocie piłkarzy i kibiców do Katowic – pod Spodkiem około 2:30, druga o 17:00 już w świetle dziennym.
Nie będę mógł zasnąć, a pociąg mam o wcześnie rano.
Poniedziałek 27 maja, godz. 7:30
Dotarłem do dworca. Tym razem podstawili Pendolino. Zasiadam więc wygodnie na swoim miejscu, a za oknem pada deszcz. To niebo płacze nad Gdynią, choć przez poprzednie trzy dni było słońce, nawet mimo prognozowanych burz. Choć była jedna – na Olimpijskiej. Ale nie atmosferyczna.
Bye, bye Gdynia. To miejsce na mapie Polski już zawsze będzie nam się kojarzyć z wielkim sukcesem. GieKSa zrobiła coś niesamowitego. Odrobiła sześciopunktową stratę z dwóch kolejek przed końcem. Na wyjeździe, w meczu bezpośrednim. Magia.
10:35
Przejeżdżam obok Stadionu Narodowego. To, co? Może jako ekstraklasowicz powalczymy w przyszłym sezonie?
13:30
Melduję się mieście klubu ekstraklasowego – Katowicach. Z poczuciem dobrze spełnionego, symbolicznego obowiązku pielgrzymkowego. Z wdzięcznością dla GieKSy, trenera, piłkarzy, kibiców, a także oczywiście Camilo Meny i Lechii Gdańsk.
Misja Gdynia zakończona. Teraz tylko wrócić do domu, ogarnąć się i pędem na fetę pod katowickim Spodkiem!
Shellu
PS A już wkrótce zamieszczę w necie relację filmową z tejże pielgrzymki, więc jeśli komuś wpadnie w oko – to zapraszam do obejrzenia!
Edytowano: 17 czerwca na kanale Chwila Ulotna od Shella na YouTubie (subskrybuj) ukazał się film z pielgrzymki dziękczynno-błagalnej spod stadionu Lechii pod obiekt Arki, meczu w Gdyni i radości z okazji awansu GKS Katowice do Ekstrakalsy.
Portal GieKSa.pl tworzony jest od kibiców, dla kibiców, dlatego zwracamy się do Ciebie z prośbą o wsparcie poprzez:
a/ przelew na konto bankowe:
SK 1964
87 1090 1186 0000 0001 2146 9533
b/ wpłatę na PayPal:
E-mail: [email protected]
c/ rejestrację w Superbet z naszych banerów.
Dziękujemy!
Tak, tak, Shellu wrócił do działalności redakcyjnej rok temu i faktom nie da się zaprzeczyć. Mianowicie od tego czasu byłem na 17 meczach wyjazdowych. Bilans: 3-1-13. Z różnych powodów nie zawitałem na czterech meczach w delegacji. Bilans: 3-0-1. Niech to szlag!
Miejmy więc te heheszki, że Shellu przynosi pecha za sobą. Pośmialiśmy się, fajnie. Teraz przejdźmy do rzeczy poważnych.
To co oglądamy w tym sezonie na wyjeździe, to co widzieliśmy wczoraj w Gdańsku, to jest jakiś jeden wielki koszmar. W zasadzie nawet nie wiem, co pisać, bo jestem zażenowany. Przede wszystkim dysproporcją pomiędzy meczami u siebie i na wyjeździe. Dysproporcja, w której GieKSa u siebie od przerwy meczu z Zagłębiem walczy, gra agresywnie, zmiata tego przeciwnika i nawet jeśli pojawiają się błędy w defensywie, to nadrabiamy grą ofensywną i strzelanymi bramkami. Na wyjazdach nie ma ani ofensywy, ani defensywny. Jest jedno wielkie nic.
Mecz z Lechią został oddany. Nie mam na myśli, że bez walki, choć tej determinacji mogło być zdecydowanie więcej. Ale został oddany bez jakichkolwiek atutów piłkarskich. Był to absolutnie beznadziejny mecz, który jakby potrwał drugie 90 minut, to GKS i tak by bramki nie strzelił. Nie da się strzelić gola, gdy nie potrafi się stworzyć dogodnej sytuacji do zdobycia bramki. Bramkarz Lechii Paulsen został zatrudniony w zasadzie tylko przy strzale dystansu Nowaka. I kilka razy wyłapał, względnie wypiąstkował piłkę po bardzo słabych dośrodkowaniach. Najlepszą akcję katowiczanie przeprowadzili wtedy, gdy Galan wypuścił Nowaka, ten zrobił zwód i uderzał, ale został zablokowany. Poza tym – nie było nic.
Strasznie się na to patrzyło. Na pierwszą połowę nasz zespół nie dojechał w ogóle. Tam to nawet i tej determinacji nie było widocznej. I myślę, że raz na zawsze warto między bajki z mchu i paproci włożyć krążące w piłce historię o tym, jak to jest ciężko, gdy gra się co trzy dni. Tym razem bowiem były dwa tygodnie przerwy i w żaden sposób nie wpłynęło to pozytywnie na zespół. Katowiczanie byli ospali, bez pomysłu, bez widocznej chęci przyciśnięcia przeciwnika.
Zawsze na meczach posiłkuję się transmisją z Canal+, czy to odpalając na laptopie i oglądając powtórki, czy zapuszczając żurawia w monitory komentatorów stacji, tym razem Bartosza Glenia i Michała Żyro (na monitorach zawsze jest od razu, nie trzeba czekać „poślizgu”). Gdy około 36. minut zobaczyłem, że GKS nie oddał nawet jednego strzałów, choćby niecelnego, nie mogłem uwierzyć. Oto gramy z najsłabszą obroną w lidze, której Zagłębie Leszka Ojrzyńskiego potrafi wklupać sześć bramek, a my nie potrafimy choćby postraszyć bramkarza gospodarzy. Po prostu koszmar. Na koniec połowy był już jeden celny strzał o xG… 0,01. Ja bym to jeszcze na części tysięczne rozłożył, żeby zobaczyć, czy nie było to 0,001. Natomiast sytuację, w której Galan zagrał – co by nie mówić – kapitalną piłkę do Wasyla, a Wasyl zamiast albo przyjąć i strzelić, albo poczekać, albo zrobić cokolwiek innego, odgrywał z pierwszej do tyłu, do nikogo, zakwalifikowałbym jako ujemne xG. No, po prostu tak nie można.
Mimo wszystko coś tam w końcówce pierwszej połowy leciutko zaczęło się dziać i dawało to jakąś nadzieję na grę po przerwie. I rzeczywiście, GKS miał dużo więcej posiadania piłki w drugiej części gry. Z 52-48 dla Lechii w pierwszej połowie, cały mecz skończyliśmy z bilansem 58-42 na korzyść GKS, czyli po przerwie GKS musiał mieć piłkę przez 68 procent czasu. I choć na koniec meczu to xG było już na poziomie 0,76, to nadal bardzo słabo. Nie mieliśmy groźnych sytuacji.
Zapytałem trenera na konferencji o kwestię braku prostoty w grze, tylko zbyt dużego kombinowania. Trener zaprzeczył mówiąc, że w tym spotkaniu było być może najwięcej dośrodkowań w całym sezonie, bo około czterdziestu i chodzi o jakość. Nie doprecyzowałem, więc doprecyzuję teraz – bardziej chodzi mi o sytuacje, w których naprawdę można już próbować oddać strzał, czy może nawet trochę popróbować zrobić coś na aferę, jakieś zamieszanie itd. A my kombinujemy, tak jak wspomniany Wasyl, tak jak Bartek Nowak w jednej sytuacji, gdzie się wygonił i został zablokowany. Kilka takich sytuacji by się jeszcze znalazło. Natomiast faktem jest, tak jak stwierdził szkoleniowiec, że chodzi też o samą jakość dośrodkowań, a ta była bardzo słaba. Nawet komentatorzy określili centry GieKSy jako „baloniaste”. Golkiper gospodarzy nie miał z reguły z nimi problemów, a jak kilka razy nasi zawodnicy doszli do główki, to po prostu odbili piłkę gdzieś do góry czy nie wiadomo gdzie. Zagrożenia żadnego. Po francusku i hiszpańsku piłka to „balon”. Piłkarze GKS za bardzo chyba wzięli sobie to do serca.
Piszę o tej aferce, bo GKS potrafi taką grać. Ja wiem, że Jacek Gmoch kiedyś chciał zmatematyzować piłkę i dziś wielu szkoleniowców to robi – to znaczy chcą jak najmniej pozostawić przypadkowi. I ja to rozumiem. Natomiast wydaje się, że potrzebny jest w tym wszystkim balans, po ostatecznie piłka to taki kulisty przedmiot, który w dużej prędkości zachowuje się nieprzewidywalnie, gdy napotka na przeszkodę taką, czy owaką – tu się odbije, tu podskoczy, tu zakręci i po prostu trzeba mieć refleks i dołożyć nogę. Przecież strzelaliśmy takie bramki – Marten Kuusk w poprzednim sezonie z Cracovią czy Lukas Klemenz niedawno z Arką. Więc i to GKS potrafi.
Jeśli miałbym wyróżnić jakiegokolwiek zawodnika w tym meczu, to pewnie postawiłbym na Galana, choć widząc po opiniach kibiców, moglibyśmy się w tych opiniach rozminąć. Ale Borja coś tam próbował i zagrał dwie bardzo dobre piłki w pole karne. Poza tym mizeria i raczej kilku bohaterów negatywnych.
Trener pokombinował ze składem, więc mogliśmy obejrzeć zaskakujące zestawienie. Jak przyznał na konferencji, zmasakrowani po wyjazdach na reprezentacje byli Kuusk i Kowalczyk. Tego pierwszego zabrakło nawet na ławce, Mateusz wszedł w drugiej połowie. I okej, może podróż z Armenii, może kadra, ale kurka wodna, tak przegrać pojedynek biegowy z Meną, który grał od początku. Nie godzi się.
I znów ta cholerna bramka w końcówce. Znów zapytam – ileż można? I mam gdzieś, że to kontra wynikająca z odkrycia się. Bramka to bramka. Z jednej strony nie pozwalamy Kudle polecieć w pole karne przeciwnika w 107. minucie meczu, z drugiej dajemy sobie w taki sposób wbić bramkę. W siódmym meczu z rzędu tracimy gola w końcówce połowy. W tym sezonie to już dziesięć (!) takich goli. A w ostatnich szesnastu meczach – szesnaście!
A’propos Camilo Meny – po meczu, gdy wychodziliśmy ze stadionu, wychodził też Kolumbijczyk, więc stwierdziłem, że to idealna okazja podziękować mu za gola z Arką Gdynia, który dał naszemu klubowi możliwość walki o awans do ekstraklasy w maju rok temu. Co uczyniłem. Camilo był zdziwiony, dlaczego jakiś gość dziękuje mu za tego akurat gola, gdy przecież przed chwilą strzelił. Ale wyjaśniłem mu wszystko, tak więc w imieniu kibiców GieKSy osobiste podziękowania zostały złożone. Dzięki Camilo!
Wracając do składu. W miejsce Kuuska na boisku pojawił się po raz pierwszy od wielu miesięcy Grzegorz Rogala. Kibice łapali się za głowy, ale myślałem sobie – dajmy mu szansę. Po meczu mam taką myśl, która by mi jeszcze niedawno do głowy nie przyszła… królestwo za Klemenza! Rozumiem brak ogrania, ale na Boga – czy to przeszkadza w tym, żeby prosto i mocno kopnąć piłkę? Zawodnik udzielał się w ofensywie, ale kopał tak, jakby to była piłka lekarska, względnie nie jadł śniadania, ni obiadu. I po takiej dwukrotnej próbie kopnięcia piłki, została ona wybita i padła pierwsza bramka.
No i z bólem serca muszę też powiedzieć, że Dawid Kudła w tym sezonie nie pomaga. Absolutnie. Nie wybronił żadnego meczu, nie jest pewnym punktem, a ta bramka obciąża go strasznie. To nie jest zły bramkarz, ale jeśli nie poprawi się w najbliższym czasie, to nie zdziwię się, jeśli trener postawi na Rafała Strączka. W pucharowym meczu z Wisłą na pewno. Ale też w lidze. Mimo wszystko jestem fanem Dawida i mam nadzieję, że się ogarnie i wróci do formy z poprzedniego sezonu.
Zagrali Milewski i Bosch, i z ich gry nic kompletnie nie wynikało. Sebastian generalnie niewiele wnosi do zespołu, jedynie raz na jakiś czas zagra dobry mecz. Jesse na razie wystąpił w Zabrzu i w Gdańsku i na razie cienizna totalna.
Adam Zrelak niewidzialny, podobnie jak Ilja Szkurin, który wszedł w drugiej połowie, choć Białorusin wypadł minimalnie lepiej niż Słowak, coś tam próbował powalczyć. Ale bez efektu.
Wprowadzony na boisko w drugiej połowie Adrian Błąd też już młodszy nie będzie. Z całym szacunkiem – także za poprzedni sezon, gdzie dawał radę, w tym zawodnik już piłkarsko po prostu nie pomaga. Kompletnie.
Reszta nie dała po prostu nic dobrego zespołowi i jako całość, zagraliśmy po prostu ultra beznadziejne zawody. Wiadomo też, że była przerwa z powodu zadymienia, ale psychologicznie, gdy sędzia pokazał doliczonych 16 minut, to powinniśmy natrzeć na tego rywala i po prostu go stłamsić. I trochę tej aferki zrobić, tak jak Wszołek z Jędzą zrobili nam w Warszawie. Oczywiście jakościowo – z idealną centrą i strzałem.
0-0-4, bramki 1:11. Bilans na wyjazdach tragiczny. Problem w tym, że ten bilans jest adekwatny do gry. W Łodzi było po prostu słabo, na Legii całkiem nieźle, za to na Górniku i Lechii totalnie beznadziejnie i dramatycznie. Jeśli trener chciał coś zmienić na wyjazdach, to na razie efektów nie ma. Jest tak samo źle jak było. Natomiast swoją drogą piłkarze muszą się ogarnąć, bo to naprawdę niemożliwe, że u siebie można, a na wyjeździe nie można. Nie wiem, może mówcie sobie do lustra przed wyjazdami: „O, ale fajnie, znów gramy na Nowej Bukowej, znów gramy na Arenie Katowice”. Taką mini ściemkę róbcie, żeby wydawało wam się, że gracie u siebie. Nie wiem.
W każdym razie znów robi się nieciekawie. My przegrywamy bezdyskusyjnie z Lechią, a takie Zagłębie jedzie do Poznania i wygrywa. Musimy jak ognia pilnować tej bezpiecznej strefy. A łatwo przecież nie będzie, bo zaraz czeka nas mecz z obecnie drugą i pierwszą drużyną w tabeli. Jeśli nie wygramy choćby jednego z tych dwóch meczów – będzie gorąco.
Niezależnie od tego i tej całej krytyki – będę powtarzał – wspieramy! Będę powtarzał, że ta drużyna zasłużyła już nieraz na to, by ją wspierać w trudnym momencie. Dali nam ekstraklasę, to teraz zróbmy wszystko – także my, jako kibice – żeby tę ekstraklasę utrzymać. Wszyscy na Cracovię!
Po emocjach – dodajmy bardzo pozytywnych – związanych z meczami reprezentacji, czas wrócić do ligowej piłki. Oj działo się, działo, mimo że to tylko dwa tygodnie. Najmniej w tym wszystkim istotnym był chyba mecz z Górnikiem Zabrze, sparingowy Śląski Klasyk, który GKS Katowice wygrał w samej końcówce 2:1. Bohaterem spotkania – o ile w ogóle określenie „bohater” pasuje (nie pasuje) do meczu kontrolnego, był zawodnik, którego w GieKSie już nie ma. Aleksandrowi Buksie skrócono wypożyczenie z Górnika i zawodnik poszedł dalej – do Polonii Warszawa. Nie pierwszy i nie ostatni raz okazało się, że to, co mówią kibice o piłkarzu – opierając się na swoich obserwacjach i opiniach – materializuje się w związku z danym zawodnikiem. Od początku wiedzieliśmy, że Olek to „odrzut” z Górnika, a nie realne wzmocnienie i raczej nic z tego nie będzie. To nic personalnego do zawodnika. Po prostu są piłkarze, którzy tym realnym wzmocnieniem są (później się sprawdzają lub zawodzą), a są tacy, gdzie jakaś metamorfoza na plus rozpatrywana jest raczej w kategorii wielkiego zaskoczenia.
Pojawiły się jednak też solidne wzmocnienia, przynajmniej tak się wydaje. Emana Markovića widziałem podczas meczu z Górnikiem i zaprezentował się bardzo przyzwoicie, strzelił bramkę, był aktywny. Cały czas czekamy na wejście do składu Jesse Boscha, który co prawda w GKS już zadebiutował, ale jeszcze nie wywarł żadnego piętna na grze zespołu. No i transfer niemal last minute – Ilja Szkurin i to wydaje się być wyjściowo kapitalne wzmocnienie. Co prawda w Legii zawodnik zawiódł i tam się go pozbyli – uważam zbyt pochopnie – ale przecież w Stali Mielec ten piłkarz wiązał krawaty. Choć marnował w warszawskim klubie sytuacje na potęgę (także w meczu w Katowicach), to przecież trafiał do siatki w finale Pucharu Polski, w superpucharze, na Nowej Bukowej mimo wszystko również, kiedy to aż uklęknął i schował twarz w dłoniach z ulgi po odblokowaniu i celebrował tym swoją radość.
Doszło też do jednego oczywistego wzmocnienia, które jest sytuacją nieoczywistą. Mianowicie, do GKS… nie trafił Tymoteusz Puchacz. Większości kibiców spadł kamień z serca. Nie wiemy, co do głowy przyszło trenerowi, że chciał mieć w drużynie tego hm… celebrytę. Można mówić o ambicji tego chłopaka, walorach czysto piłkarskich i na siłę unikać jak ognia tego, co sobą prezentuje… generalnie. Człowiek, który swoją „karierę” zbudował na farmazonie i JBL-ach, bo tak naprawdę nigdy się nie wyróżniał niczym poza szybkością. Wielu było w światowej piłce piłkarzy, którzy wydawali się wielkimi odkryciami, bo robili te efektowne sprinty. Tyle, że później okazywało się, że gdy przeciwnicy ich przeczytali, poza szybkością nie mieli nic do zaoferowania.
GieKSa potrzebuje piłkarzy, którzy są poważni i poważnie podchodzą do tego wszystkiego. Trzeba patrzeć na konteksty. To, że Afrykanie przyjeżdżają na Mundialu na mecze i wchodzą na stadion tańcząc i śpiewając to zupełnie inny kulturowo schemat niż w Europie. I tam to pasuje. Tutaj nie. Jeśli jeden piłkarz będzie traktował ten sport tylko jako głównie zabawę i taką czystą radość z życia, to w naszej kulturze to po prostu będzie wyraz braku profesjonalizmu. Nie będzie to „dostrojone” do całości. Nie zrozumcie mnie źle – nie mówię, że piłkarze mają się nie cieszyć z uprawiania tego sportu, nie czerpać radości z gry, ze zwycięstw, z tego, że być może mają najlepszą pracę świata. Mają się cieszyć, jak najbardziej. Tylko jest różnica pomiędzy tym cieszeniem się i utrzymywanie profesjonalizmu – nie tylko na boisku, ale także poza nim – a zwykłym… pajacowaniem.
Byli tacy pajacujący piłkarze, którzy dobrze się zapowiadali, mieli piłkarsko papiery może nawet na Złotą Piłkę, a skończyli na peryferiach futbolu. Pierwszy do głowy przychodzi taki Mario Balotelli, który przecież talent miał wybitny, ale rozmienił go na drobne swoimi głupotami typu puszczanie fajerwerków w łazience czy wjeżdżanie na teren więzienia dla kobiet.
Może Puszka aż tak spektakularnych ekscesów nie miał, ale te różne celebryckie historie z Julią Wieniawą, wypisywanie do Dody na Instagramie czy jakieś akcje z tym Slow Speedem, czy ja tak się zwie ten osioł (WTF?) to po prostu taka błazenada, że nie przystoi to piłkarzowi czy kandydatowi na piłkarza GieKSy. Wystarczy spojrzeć na takiego Arka Jędrycha, normalny spokojny facet i jako kapitan wzór. I zestawcie go w drużynie z Puszkinem… aaaaa, szkoda gadać. A dziw, że kiedyś grali razem.
W czasach, kiedy jeszcze nie gryzłem się w język (teraz jestem kilka lat dojrzalszy) napisałem zaraz po meczu z Bytovią:
Więc spadaj sobie Puczi „zapierdalać tak jak Kante” do Poznania, bo ostatnio pogwiazdorzyłeś i jeśli nie opanujesz sodówki, to nici z kariery.
Cóż… Przez te sześć lat na farmazonie wycisnął maxa. Szacun. To też jest umiejętność. Ale prawda gwiazdorzenia prędzej czy później wychodzi.
Puchacz był jedną z twarzy spadku do drugiej ligi. Ktoś powie, że Arkadiusz Jędrych i Adrian Błąd też byli. No byli – i nawet sam miałem zdanie, że z tymi zawodnikami wiele nie osiągniemy i powinni odejść. Ale zostali w GieKSie przez tyle lat i awansowali – do pierwszej ligi i do ekstraklasy. I jakkolwiek dalej uważam, że od czasu, kiedy na GieKSie się udzielam, czyli przez te 20 lat większość moich przewidywań się sprawdzała, to tutaj akurat nie. Co do Arka i Adriana mogę powiedzieć jedynie – sorry panowie, pomyliłem się.
Nie sądzę, że cokolwiek takiego mogłoby się przydarzyć przy Tymoteuszu. Choć mimo wszystko mu tego życzę, bo ciągle chłopak jest młody, ma 26 lat i jeśli rzeczywiście by się ogarnął, to coś jeszcze może w tę piłkę pograć. Nie na najwyższym poziomie, ale jakiś klub z ekstraklasy może go przygarnąć.
Podsumowując więc – bo już dajmy spokój Puchaczowi – to naprawdę świetna wiadomość, że do nas nie trafił. Nie wiem, co tam się podziało, czy GieKSę wyd… wymanewrował, ale sama ta historia z wysypaniem się jego transferu przecież do niego bardzo pasuje. Niech się kopie po czołach z Azerami, krzyżyk na drogę i obyśmy już nigdy więcej nie mieli pomysłów ściągania takich „gwiazdorów” do naszego klubu. Bądźmy poważni.
Napisałem wcześniej, że mecz z Górnikiem, sparing sparingiem… Niestety wydarzyła się rzecz, której najmniej byśmy chcieli. Aleksander Paluszek zerwał więzadła w kolanie i na wiele miesięcy z jego gry będą nici. Jak to dobrze ktoś napisał – szkoda, że zagrał z Radomiakiem, bo tylko narobił nadziei… To prawda, debiut zawodnika w katowickich barwach był bardzo obiecujący. Nie pozostaje nic innego, jak trzymać kciuki za zawodnika i życzyć szybkiego powrotu do zdrowia.
Niestety w związku z tym skomplikowała się nasza sytuacja w obronie. Nie pozyskaliśmy dodatkowego obrońcy i GieKSa będzie musiała rzeźbić w tym, co ma. Póki co nasza defensywa nie spisuje się dobrze w lidze, tracimy mnóstwo bramek, a ostatni mecz na zero z tyłu rozegraliśmy prawie pięć miesięcy temu. Jeśli chcemy się utrzymać i punktować w lidze, ten aspekt musi być poprawiony. Nie zawsze bowiem będziemy strzelać cztery gole, jak z Arką, i trzy – jak z Radomiakiem. Tak więc Arek Jędrych, Marten Kuusk, Lukas Klemenz i Alan Czerwiński będą musieli wziąć tę odpowiedzialność i praktycznie w tym kwartecie zamykają się nasze możliwości. Problem się pojawi, gdy przyjdą kartki czy nawet drobne urazy. Choć Bartek Jaroszek to fajny chłop, ratowanie się nim będzie aktem desperacji. Ale pozdro Bartek 😉
Jutro czeka nas starcie z Lechią Gdańsk. Wyjazdy, ach te nieszczęsne wyjazdy. Mamy z nimi potężny problem i to nie od dziś. Choć w tym roku katowiczanie wygrali przecież w Częstochowie, Wrocławiu czy Gdańsku właśnie, to seria czterech porażek z rzędu na wiosnę czy trzech w obecnym sezonie jest niepokojąca. Dodatkowo przyglądając się tym spotkaniom – w większości GKS nie miał czego szukać. Patrząc jeszcze na wiosnę, najlepszy był mecz z Motorem, ale pozostałe przegrane to była lipa. Teraz bardzo słabe występy w Łodzi i Zabrzu, niezły w Warszawie. To za mało. Trener na konferencji po Górniku mówił o tym, że możliwa jest jakaś zmiana, jeśli chodzi o delegacje. Na czym będzie ona polegać – zobaczymy.
Nadal wielkim problemem są też bramki tracące w końcówkach połów. Od tych pięciu miesięcy w dwunastu meczach GKS stracił trzynaście bramek w ostatnich pięciu minutach pierwszej lub drugiej połowy. I z Radomiakiem tak było, a gdyby sędzia uznał gola w końcówce meczu – mielibyśmy tego jeszcze więcej. Fatalna statystyka i ja naprawdę łapię się na tym, że marzę, żebyśmy w pierwszej połowie dociągnęli choćby do 0:0. W obecnym sezonie udało się to tylko raz – w pierwszej kolejce.
Lechia to nie będzie łatwy przeciwnik, ale nie jest to rywal nie do ogrania. Co prawda słynął z tego, że strzelał i tracił mnóstwo bramek, ale ostatnio się to trochę zmniejszyło. Bo ultrabezbarwnym i nudnym meczu Lechiści pokonali w derbach Arkę 1:0, a w Białymstoku przegrali 0:2. A wiemy, że wcześniej dostali oklep w Lubinie 2:6. Można więc tej ekipie strzelać bramki, zresztą GKS w ostatniej kolejce poprzedniego sezonu trafił w Gdańsku trzy razy, natomiast jak uruchomi się Bobcek z Wiunnykiem, to naprawdę trzeba się mieć na baczności i nasza obrona musi być zwarta i zwrotna.
Mecz z Radomiakiem był epicki. Pod kątem emocji to było jedno z najlepszych spotkań od wielu lat, niektórzy kibice musieli do siebie dochodzić po nim przez kilka dni. Dużo dało to jednak pozytywnej adrenaliny i nakręcania się na dalsze losy naszego zespołu.
Jednak kochani – Lechia jest dopiero jutro. Teraz i dzisiaj najważniejszy jest inny mecz GieKSy. Wszyscy o 18:00 trzymamy kciuki za dziewczyny w boju z Twente Enschede. Dajcie z siebie Dziołszki wszystko, żeby przed rewanżem mieć jak najlepszą sytuację wyjściową!
Ilja Szkurin został nowym zawodnikiem GKS Katowice. Napastnik będzie występować w klubie przez trzy kolejne sezony, a umowa zawiera opcję przedłużenia kontraktu. 26-letni Białorusin reprezentował do tej pory Legię Warszawa.
Szkurin w przeszłości występował między innymi w CSKA Moskwa, Dynamo Kijów, Hapolel Petah Tikawa. Udane występy w tym ostatnim klubie zaowocowały transferem do Stali Mielec. W sezonie 2023/24 zdobył 16 bramek i został wicekrólem strzelców Ekstraklasy. W trakcie kolejnej kampanii, w lutym bieżącego roku, został kupiony przez Legię Warszawa. W ostatnim sezonie Ekstraklasy Szkurin wystąpił w 33 spotkaniach (20 w Stali Mielec i 13 w Legii Warszawa) i strzelił 7 bramek (odpowiednio: 5 i 2). Do tego dołożył dwa trafienia w Pucharze Polski dla Legii, w tym jedno w finale. W trwającym sezonie wystąpił w 9 meczach (3 Ekstraklasa, 4 Liga Europy, 1 Liga Konferencji i 1 Superpuchar Polski), w których zdobył jedną bramkę – w finale Superpucharu Polski, dając tym samym Legii kolejne trofeum.
Życzymy powodzenia w naszych barwach!
Markena
3 czerwca 2024 at 09:46
Chodź pomaluj mój swiat. Choć człowiek tyle lat się uczy nie zawsze jest mądry
Fjodor64
3 czerwca 2024 at 09:54
Shellu, ja tam nie slyszalem w relacji ze Szczecina „K***a, Shellu, nie kręc”, ino jakże uprzejmą prośbę wypowiedzianą płaczliwym tonem: „Sp***daleaj stąd, proszę…” To też było.pod Twoim adresem? 🙂
Daniel
3 czerwca 2024 at 14:28
Baaardzo długie…. i dobrze! Bo czyta się przez cały czas z bananem na twarzy! Piękna wyprawa Shellu💪
dar26ber
4 czerwca 2024 at 02:58
Shellu świetne!!!
Jestem z czasów którzy pamiętają europejskie puchary. Tułaczka po niższych ligach przez tyle lat była dla mnie katastrofą ale MAMY TO i oby jak najdłużej!!!