Piłka nożna Wywiady
Okiem rywala: zwyciężają ci, którzy nie tracą wiary
Dzięki zwycięstwu nad Cracovią Śląsk Wrocław wygrzebał się wreszcie z dna ligowej tabeli. Droga do utrzymania wciąż jest jednak długa i wyboista. Kolejny krok w tym kierunku wrocławianie będą chcieli postawić w Wielką Sobotę w meczu z GieKSą, jednak my nie zamierzamy ułatwiać im zadania. Czy we Wrocławiu wciąż tli się nadzieja na utrzymanie? Jakie argumenty przemawiają za tym, aby to właśnie Śląsk uniknął degradacji? Na te pytania odpowiedział nam Piotr Potępa z redakcji serwisu iGol.pl.
Przez większość sezonu Śląsk świeci się w tabeli na czerwono, próbując wydostać się z zagrożonej strefy. Czy to się jeszcze może udać?
Wierzę, że jak najbardziej może, szczególnie patrząc na ostatnie wyniki Śląska. We Wrocławiu krąży powiedzenie, że zwyciężają tylko ci, którzy nie tracą wiary. Z drugiej strony sam muszę przyznać, że był moment, kiedy zwątpiłem w utrzymanie – pod koniec rundy jesiennej, kiedy prowadzący drużynę trenerzy Michał Hetel i Marcin Dymkowski nie mogli się ze sobą dogadać. Dopiero gdy pojawił się Ante Šimundža i zaczął wprowadzać swoje porządki, ta nadzieja do mnie wróciła. W ostatnim czasie po zespole widać już w pełni rękę trenera, który wie, co chce osiągnąć, a jego nastawienie przekłada się na postawę piłkarzy. Na korzyść Śląska przemawia również fakt, że rywale do utrzymania obecnie nie imponują formą.
W tabeli rundy wiosennej Śląsk jest ósmy, jeden punkt za GKS-em. Mogłoby być lepiej, jeśli marzycie o utrzymaniu.
Od początku rundy liczyliśmy, ile punktów potrzebuje Śląsk, aby się utrzymać, ale równie istotna jest kwestia, jak punktują bezpośredni przeciwnicy w walce o utrzymanie. Tymczasem Stal Mielec wygląda obecnie fatalnie, Lechia punktuje w kratkę, a w jej przypadku większym problemem może być uzyskanie licencji na kolejny sezon. Dużą niewiadomą jest postawa Puszczy, która wiele meczów przegrywa, ale potrafi też przepchnąć korzystny wynik przypadkowym golem.
Nadzieją dla Śląska jest więc jego siła czy słabość rywali?
Myślę, że jedno i drugie, bo słabość rywali może być decydująca, ale sam Śląsk jest obecnie na fali wznoszącej. Nasza gra jest w końcu poukładana i widać w tym pomysł trenera, który znalazł wśród zawodników wykonawców swoich założeń. Coraz więcej do gry wnoszą gracze sprowadzeni zimą przez Rafała Grodzickiego. Śląsk ma wreszcie napastnika, który strzela gole, pomocnika, który bierze na siebie odpowiedzialność za rozgrywanie piłki i lewego obrońcę, który zabezpiecza grę na tej pozycji. Wierzę, że to zadziała i Śląsk będzie punktował jak należy, ale równie dobrze może się okazać za późno na odrobienie strat.
Wiary w utrzymanie kibicom chyba nie brakuje?
To, że kibice wierzą w pozytywny finał tego sezonu, pokazuje bardzo dobra frekwencja. Pomimo ostatniego miejsca w tabeli i beznadziejnego startu w rundzie wiosennej, trybuny zawsze wypełniają się na przyzwoitym poziomie. Kibicom udziela się mental drużyny, która pokazuje, że nie można pękać, tylko robić swoje.
Od naszego poprzedniego meczu w waszym klubie wiele się zmieniło pod względem personalnym, począwszy od prezesa, na trenerze kończąc. Czy są to zmiany na lepsze?
Od lutego w klubie jest nowy prezes – Michał Mazur, który w Śląsku jest odkąd pamiętam, najpierw w roli rzecznika prasowego, a potem dyrektora zarządzającego. Zna więc klub od podszewki. Jest też nowy dyrektor sportowy. Rafał Grodzicki, który – jak się niedawno okazało – mimo że wykonał zimą całkiem dobrą robotę, to po sezonie pożegna się ze stanowiskiem. Szykują się więc kolejne zmiany i często zwracamy na to uwagę, że w Śląsku brakuje ciągłości działania według długofalowego planu. Trudno mówić o rozwoju, gdy co pół roku dochodzi do roszad na kluczowych stanowiskach. Doskonale skomentował to na Twitterze nasz kibic Breslavia pisząc, że „prawdopodobnie najgorsze, co dotyka Śląsk to fakt, że tymczasowi ludzie zawsze dostają narzędzia do snucia swoich długofalowych wizji, które zawsze, tak jak ci tymczasowi ludzie, kończą się szybko”.
Do rundy wiosennej Śląsk przystąpił pod okiem nowego trenera. Nie postawiliście ani na „strażaka”, ani na klubową legendę, jak to zwykle bywa, gdy robi się gorąco. Ekstraklasę dla Wrocławia próbuje ratować Słoweniec Ante Šimundža.
Zatrudnienie trenera z zagranicy to bardzo duże ryzyko. Šimundža jest wyborem spoza trenerskiej karuzeli, i to wyborem nie tanim. Od początku jednak przemawia za nim jakość, której efekty widać obecnie. Piłkarze mają duży respekt do Šimundžy, który wymaga od nich dyscypliny i takiego podejścia obecnie potrzebujemy. Trener potrafi wyciągnąć z zawodników to, co najlepsze – piłkarze, którzy za poprzednich szkoleniowców byli dalecy od odpowiedniej formy fizycznej i mentalnej, teraz grają na miarę swoich możliwości. Dlatego uważam, że ryzyko związane z zatrudnieniem trenera spoza naszej bańki opłaciło się.
Patrząc na zimowe wzmocnienia, przestaliście w końcu tęsknić za Erikiem Exposito?
W dalszym ciągu wracamy w rozmowach do Exposito, ale ostatnio bardziej w kontekście porównania z Assadem Al-Hamlawim. Sam widzę kilka podobieństw, ale dostrzegam też u Assada jego własny styl i sportową ambicję. Nasz pomocnik Kuba Jezierski zdradził w rozmowie z dziennikarzem serwisu Slasknet.com, że Al-Hamlawi był niepocieszony, gdy z Motorem nie podtrzymał serii meczów ze zdobytym golem. Exposito był typem piłkarza, który potrzebował nad sobą „bata”, aby prezentować się z najlepszej strony. Gdy tylko dostawał za dużo luzu, od razu pojawiały się u niego problemy z formą czy też wagą. Al-Hamlawi wydaje się być zupełnie inny pod tym względem, bo sam stara się narzucać sobie ambitne cele i próbuje je realizować.
Analizując pozostałe transfery można powiedzieć, że drużyna jest mocniejsza niż jesienią?
Mimo że jestem pierwszym krytykiem Rafała Grodzickiego jako dyrektora sportowego, to muszę mu oddać, że zimą wykonał kawał dobrej roboty. Drużyna jest z pewnością mocniejsza niż jesienią, przede wszystkim dzięki transferowi hiszpańskiego pomocnika José Pozo. Co ciekawe, na żadnym etapie ten ruch nie wypłynął do mediów i dowiedzieliśmy się o nim dopiero z oficjalnego komunikatu klubu. Pozo jest prawdziwym mózgiem naszej drużyny. Jednym przyjęciem potrafi zwieść kilku przeciwników, po czym doskonale obsłużyć napastnika lub skrzydłowych. Według mnie to właśnie Pozo, a nie Al-Hamlawi, jest dziś kluczowym zawodnikiem Śląska.
Po ostatnim meczu gruchnęła informacja o problemach zdrowotnych Petra Schwarza.
Brak Schwarza to cios w serce tej drużyny. Można powiedzieć, że Pozo jest mózgiem Śląska, a Schwarz jego sercem. Kapitan pełną gębą, który nigdy nie odpuszcza. Rodzina piłkarza prosiła, aby nie roztrząsać tematu jego zdrowia na łamach mediów. Piotr Janas z Gazety Wrocławskiej informował jedynie, że do końca sezonu na pewno nie zobaczymy Schwarza na boisku. Jego brak to kolejna poważna przeszkoda na drodze do utrzymania. Jeżeli w takich okolicznościach uda się uratować Ekstraklasę, będzie to niebywałe osiągnięcie.
Na początku rundy na dłuższy czas wypadł z kolei Jakub Świerczok. Jak oceniasz tę stratę?
Osobiście od początku nie byłem fanem Świerczoka, przede wszystkim ze względu na zachowanie względem Śląska za czasów jego występów w Zagłębiu Lubin. Obecnie z gry eliminuje go poważna kontuzja zerwania więzadła krzyżowego, jednak niezależnie od tego większość naszych kibiców niespecjalnie za nim tęskni. Podobnie zresztą jest w przypadku Sebastiana Musiolika, który jest wystawiony na listę transferową.
Jeśli chodzi o napastników, to najlepszy obecnie na tej pozycji wychowanek Śląska gra w naszych barwach. Śledzisz losy Sebastiana Bergiera?
Z jednej strony możemy być dumni, że wychowaliśmy takiego napastnika, ale z drugiej nie przynosi nam chwały, że wypuściliśmy go z rąk. Trzeba jednak uczciwie przyznać, że Sebastian odchodził ze Śląska, bo nie był w stanie wygrać rywalizacji z Erikiem Exposito. Jako zawodnik urósł dopiero u was i to przede wszystkim wasza zasługa, że dziś jest jednym z najlepszych napastników w Ekstraklasie. Zawsze ciepło się o nim wypowiadam, bo to chłopak z Wrocławia, od dzieciństwa trenujący w Śląsku. Jego losy tak się jednak potoczyły, że musiał odejść, ale wszyscy życzymy mu jak najlepiej – niech się rozwija i strzela dużo goli, może z wyjątkiem najbliższego meczu.
Bergier nie zagrał przeciwko Śląskowi w Katowicach z powodu kontuzji. Ta strata była dla nas aż nazbyt odczuwalna, bo w zasadzie nie zagroziliśmy waszej bramce.
Szczerze mówiąc niewiele pamiętam z jesiennego meczu – musiał być na tyle słaby, że wyparłem go z pamięci. W sobotę liczę na lepsze widowisko i mam nadzieję, że przełamie się Assad Al-Hamlawi, strzelając jedną albo dwie bramki. Z drugiej strony spodziewam się, że Seba też trafi do siatki, bo zdarzało się już, że byli piłkarze Śląska strzelali gole dla rywali na stadionie we Wrocławiu.
Jaki scenariusz przewidujesz na nasz sobotni pojedynek?
Ze względu na sytuację w tabeli to gospodarzom powinno bardziej zależeć na wygranej, ale GKS ma już duży komfort, więc może grać otwarty futbol, bez murowania bramki. Zapowiada się więc ciekawy, otwarty mecz i liczę, że zobaczymy kilka goli. Gdybym miał typować wynik to postawię na 2:1 dla Śląska po dwóch trafieniach Assada i jednym Sebastiana.
Na sześć kolejek do końca sezonu Śląsk potrzebuje co najmniej trzech zwycięstw, by realnie myśleć o utrzymaniu. Na kim chcecie zdobyć te brakujące punkty?
Celujemy w pokonanie GKS-u, poza tym na pewno trzeba wygrać derby. Zwycięstwo z Zagłębiem pozwoli zarówno odrobić część strat do Miedziowych, jak i przede wszystkim zmazać plamę z jesiennego meczu w Lubinie. Szansy na trzy punkty upatrywałbym też w meczu z Górnikiem, który obecnie jest w przebudowie i może uda się to wykorzystać. Z Rakowem i Jagiellonią o zwycięstwo będzie niezwykle trudno, ale logika Ekstraklasy często działała na przekór faworytom. Nie chciałbym natomiast, aby o naszym losie decydował ostatni mecz z Puszczą w Niepołomicach. Po pierwsze prawdopodobnie nie będzie tam kibiców Śląska, po drugie obawiam się scenariusza, że mimo heroicznej walki w końcówce sezonu spadamy z ligi tracąc decydującego gola po wrzucie z autu.
Podobny jak teraz scenariusz na końcówkę sezonu Śląsk napisał dwa lata temu. Wówczas udało się urwać ze stryczka.
W ostatnich latach fani Śląska zdążyli przywyknąć do huśtawki nastrojów, jaką serwuje nam drużyna. Niezależnie od celów, o jakie walczymy, kibice zawsze są pełni entuzjazmu i wiary w końcowy sukces. Dwa lata temu, gdy równie rozpaczliwie broniliśmy się przed spadkiem, z inicjatywy redakcji Śląsknetu wielu ludzi związanych ze Śląskiem nagrało krótkie filmiki ze słowami otuchy dla zawodników i sztabu. Byli to między innymi Dalibor Stevanović, członek mistrzowskiej drużyny z 2012 roku, trener Vítězslav Lavička, Maciej Zieliński – legenda koszykarskiego Śląska, Sebastian Mila, Łukasz Gikiewicz i wielu innych. Teraz nastroje są podobne i całe wrocławskie środowisko będzie się w ten czy inny sposób wzajemnie motywować w walce o utrzymanie. Nie mam wątpliwości, że miejsce Śląska jest w Ekstraklasie i do końca będziemy wierzyć, że uda się osiągnąć ten cel.
Masz jakieś osobiste wspomnienia z meczów GieKSy?
Pochodzę z Tarnobrzega na Podkarpaciu i pamiętam z dzieciństwa mecze Siarki z GKS-em. Śledziłem też losy GieKSy w europejskich pucharach i pamiętam słynny mecz z Bordeaux. Z tamtej drużyny najbardziej lubiłem Adama Kucza i polowałem na jego autograf za każdym razem, gdy GieKSa przyjeżdżała do Tarnobrzega. Dla mnie był wcieleniem określenia „mały, ale wariat”.
Niedawno rozmawiałem z przedstawicielem Pogoni o przejęciu klubu przez Alexa Haditaghiego. Mówiło się, że ten inwestor przymierzał się również do objęcia sterów we Wrocławiu.
Informacja o chęci przejęcia Śląska przez Alexa Haditaghiego jest potwierdzona. Prowadzono z nim rozmowy, ale gdy miało dojść do podpisania klauzuli poufności i przekazania Haditaghiemu dokumentów finansowych klubu, pojawiła się opcja przejęcia Pogoni i ostatecznie nie doszło nawet do podpisania wspomnianej klauzuli. Rozmowy zakończyły się więc na wstępnym etapie, a Haditaghi wybrał Szczecin.
Jakie są dziś szanse na prywatnego właściciela w Śląsku?
Większość kibiców nie dowierza, że w ogóle dojdzie do prywatyzacji. Osobiście szczególnie śledzę ten temat i może nieco naiwnie wierzę, że w końcu uda się ten proces sfinalizować. Obecnie prowadzony jest zewnętrzny audyt i nowa wycena klubu – w Mieście zdali sobie chyba sprawę, że przeholowali w kwestii ostatniej wyceny Śląska na ponad 50 mln. Następnym krokiem ma być nowy przetarg na wyłonienie inwestora. Mówi się o kilku zainteresowanych podmiotach, ale na dziś niewiele o nich wiadomo.
W sobotę do Wrocławia wybiera się wyjątkowo liczna grupa kibiców z Katowic. Jak wygląda zainteresowanie meczem po stronie gospodarzy?
Na ten moment sprzedano ok. 12 tysięcy biletów. Nie jest to imponująca liczba, ale trzeba brać pod uwagę okres świąteczny, kiedy wielu kibiców wyjeżdża. Sam jestem poza Wrocławiem u rodziny i sobotni mecz obejrzę w telewizji. Zakładam, że na stadionie będzie ok. 15 tysięcy widzów. W całym sezonie Śląsk jest czwarty w Ekstraklasie pod względem frekwencji więc generalnie nie ma na co narzekać.
Zapraszamy do drugiej fotorelacji z wczorajszego wieczoru. GieKSa przegrała z Piastem Gliwice 1:3.
No i po raz kolejny potwierdziło się, jak dziwna bywa piłka. Przynajmniej jeśli przekładamy matematykę na boisko. I punkty oraz miejsca w tabeli. Matematycznie Piast nie miał prawa z nami wygrać, statystycznie niby też, choć patrząc na rachunek prawdopodobieństwa, kiedyś musieli to drugie zwycięstwo osiągnąć. Stało się i nikt w Katowicach nie jest z tego powodu zadowolony. Faktem jest, że Piast na to zwycięstwo zasłużył, choćby dlatego, że był bardziej zdeterminowany. Jednak czy był lepszy na tyle, aby dokonać takiej deklasacji?
Śmiem twierdzić, że jakby taki mecz powtórzyć, to wcale nie byłoby oczywiste, że goście znów by wygrali. Zwycięstwo odnieśli zasłużone, jednak splot różnego rodzaju okoliczności – tak nieszczęśliwych dla GKS, a fortunnych dla gliwiczan spowodował, że wykorzystując sposobność z zimną krwią, zainkasowali trzy punkty. Ale tę sposobność najpierw musieli mieć.
Zaczęło się od kontuzji Mateusza Kowalczyka. Zawodnik jeszcze próbował po obiciu okolic nerki pozostać na boisku, ale sam po chwili poprosił o zmianę. Kontuzja niepiłkarska, więc w tej chwili najważniejsze jest po prostu jego zdrowie i miejmy nadzieję, że ostatecznie nie będzie to nic poważnego. Potem w kilka minut katowiczanie stracili dwie bramki. Najpierw fatalnie zachowali się w obronie, bo Drapiński był kompletnie niepilnowany i wystarczyło mu tylko dołożyć stopę do piłki, aby pokonać Rafała Strączka. No a potem Lukas Klemenz też jakoś intuicyjnie chciał wybić piłkę, ale pokonał własnego bramkarza. Mieliśmy nadzieję na ten rzut karny, ale po analizie VAR sędzia Raczkowski podyktowaną jedenastkę anulował – słusznie, bo faulu nie było. I tak mieliśmy jeszcze szczęście, bo tych plag mogło być więcej – w początkowej fazie meczu na boisku opatrywany był Bartosz Nowak, interwencja medyczna była też przez chwilę potrzebna Wasylowi. Mimo wszystko za dużo tych nieszczęść, jak na jeden mecz.
Problem jest taki, że po pierwszej połowie, gdy GKS przegrywał 0:2 i nie miał nic do stracenia, myśleliśmy, że nasz zespół rzuci się na przeciwnika i wybije im z głowy myśl o punktach. Miało być tak, że goście będą żałowali, że te dwa gole strzelili. Nic takiego nie miało miejsca. Druga połowa była równie zła jak pierwsza albo nawet gorsza. GieKSa biła głową w mur, kompletnie nie potrafiąc zagrozić bramce Placha. Piast wyprowadzał kontry, z czego jedną wykorzystał i gliwicki Di Maria zamknął spotkanie. A mogło być jeszcze wyżej, bo nasz zespół tak się odkrył, że rekordowa porażka na Nowej Bukowej stawała się coraz bardziej realna. Bramka Lukasa Klemenza na koniec tylko dała drobną korektę na wyniku. Osobliwe jest to, że Lukas strzelił w tym meczu do właściwej i niewłaściwej siatki, jeszcze bardziej osobliwe, że powtórzył tego typu wyczyn Arkadiusza Jędrycha sprzed… dwóch meczów.
Trzeba przyznać, że Piast zagrał kapitalnie w defensywie. Zneutralizował nasz zespół kompletnie, dodatkowo nie bronił się jakoś bardzo głęboko, GKS skutecznie był wypychany, a wszelkie próby licznych prostopadłych podań ze strony piłkarzy Góraka kończyły się „sukcesem” Piasta. No i właśnie to mam na myśli, pisząc, że mecz mógł się potoczyć inaczej. Bo trzeba przyznać, że pomysł na mecz z podaniami za plecy – czy to długimi w powietrzu, czy bardziej po ziemi, wyglądał na całkiem niezły i nawet próby nie były najgorsze. Czujność obrońców Piasta była jednak na wysokim poziomie. Gdy już taka piłka przeszła, to albo Adam Zrelak został wzięty w kleszcze (sytuacja z odwołanym karnym), albo Ilja Szkurin był na spalonym po podaniu Wędrychowskiego (ale i tak Białorusin trafił w Placha).
Problem widzę inny. GieKSa chyba za bardzo postawił na tę kwestię czysto piłkarską. Chcieliśmy ten mecz wygrać umiejętnościami i kunsztem, a zabrakło walki wręcz. Piast tę „grę w piłkę” od początku meczu próbował nam wybić z głowy i zrobił to skutecznie. Nie mieliśmy więc – tak jak na wiosnę – łupanki, którą trudno było nazwać meczem piłkarskim. Mieliśmy GieKSę, która w piłkę chciała grać i Piasta, który był jednak dużo bardziej zdeterminowany do walki. Nie odbieram oczywiście Piastowi tego, że w kluczowych momentach też pokazał umiejętności, bo to jest oczywiste. Poziom agresji jednak zdecydowanie był po stronie zawodników Myśliwca i teraz to oni okazali się „zakapiorami”. Trochę to wyglądało tak, jak na szkolnym korytarzu, kiedy z klasowym łobuzem kujon chce rozmawiać na argumenty. I ma je sensowne, logiczne, tylko co z tego, skoro łobuz wyprowadził szybki cios i kujonowi tylko spadły okulary z nosa…
Ogólnie nie chcę jakoś specjalnie krytykować tego sposobu naszej gry, natomiast wygląda na to, że sztab trenerski się przeliczył, a przez to, że do przerwy było już 0:2, trudno było to skorygować. Osobiście chciałbym, żeby GKS dążył do gry w piłkę i generalnie nie będę o to miał pretensji. Czasem jednak być może trzeba postawić na proste i bardziej… prymitywne środki. To tak jak z tym rozgrywaniem od tyłu, kiedy różne drużyny nieraz tak bardzo chcą ten schemat utrzymywać, że czasem, zamiast po prostu wywalić piłkę w oczywistej sytuacji, klepią ją sobie trzy metry od bramki i za chwilę dostają gonga.
A już nie bawiąc się w porównania, metafory i piękne słowa. Piast po prostu od początku meczu zaczął dosłownie spuszczać wpierdol naszym piłkarzom, a ci nie potrafili odpowiedzieć tym samym. I też dlatego przegraliśmy. Z Koroną GieKSa potrafiła pójść na noże. W meczu derbowym – zupełnie nie.
Wracając do tematu bramek samobójczych – to niesłychane, że GKS ma ich w tym sezonie już pięć. I solidarni są ze sobą środkowi obrońcy, bo już każdy z nich ma po jednym takim trafieniu. Piątego samobója zaliczył Kowal w Łodzi. Wiadomo, że jest to często pech, ale skoro sytuacja się powtarza – to jest jakiś defekt, nad którym pewnie trzeba popracować. Jest to jakaś niefrasobliwość naszych zawodników, może czasami wręcz lekka niechlujność.
Nie ma co płakać. Już nie będę się rozpisywał na temat opinii niektórych kibiców, bo poświęciłem na to poprzednie felietony i… straciłem sporo nerwów. Teraz nawet nie czytałem (jeszcze) wielu komentarzy, ale jeśli natknąłem się po tej porażce znów na zdanie jednego ancymona, że mamy fatalnego trenera, fatalnych piłkarzy i zespół na co najwyżej pierwszą ligę, to wiem po prostu, że mam do czynienia z osobą niezbyt lotną. Tyle.
Sam nie wierzyłem, że możemy ten mecz przegrać. Nie sądziłem natomiast, że zwycięstwo będzie formalnością. A już na pewno nie spodziewałem się, że Piast nas tak rozjedzie. Ten mecz ostatecznie był fatalny. Nie wychodziło nam nic. Piastowi wyszło wszystko. Powtórzę – wykorzystali wszystkie swoje sposobności otwierające im drogę do zwycięstwa. To oni byli wyrachowani. Ale matrycą była agresja.
Październikowo-listopadowy piękny sen z serią czterech zwycięstw się skończył, przyszła szara jesienna rzeczywistość. Jednak dziś jest kolejny dzień, a wkrótce następne. GieKSa to nie jest drużyna perfekcyjna i jeszcze nie jest na tyle dobra, żeby takie mecze jak z Piastem zdecydowanie wygrywać. Absolutnie jednak nie jesteśmy tak słabi, żeby znów mówić, że zlecimy z hukiem z ekstraklasy. Mogliśmy stworzyć sobie ultra-komfortową sytuację przed końcem rundy jesiennej. Nie udało się. Nadal musimy punktować, żeby zadomowić się mocniej w środku tabeli.
Przed nami przerwa reprezentacyjna, a po niej piekielnie ciężkie spotkania. Tak jak pisałem, o punkty będzie niebywale trudno, ale musimy grać swoje. Może z większą różnorodnością środków, w zależności od rywala. Skoro jednak Piast wygrał z GKS, to dlaczego GieKSa ma nie móc wygrać z Jagiellonią? W tej lidze wszystko jest możliwe. I katowiczan stać na punktowanie nawet z Jagą, Pogonią i Rakowem.
Także GieKSiarze nie ma co się załamywać i wchodzić w jakieś smuty. Zostawmy to ludziom, dla których frustracja jest życiowym paliwem. Niech dla nas paliwem będzie nieustający optymizm – oparty na faktach i doświadczeniu. Doświadczeniu takim, że GieKSa jeszcze dopiero co potrafiła bardzo dobrze grać w piłkę, być lepsza od przeciwników i wygrywać mecz za meczem.
Trójkolorowe w chłodną i ponurą sobotę wygrały, po równie ponurym meczu, z Rekordem Bielsko-Biała 2:0 i awansowały do 1/8 Pucharu Polski.
Przed spotkaniem Karolina Koch odebrała pamiątkowe zdjęcie z rąk prezesa Sławomira Witka za pokonanie bariery 100 występów w roli trenerki naszej drużyny. Gratulujemy i jeszcze raz dziękujemy za wszystkie dotychczasowe sukcesy! Warto także wspomnieć, że kilka dni przed spotkaniem, swój kontrakt o trzy lata przedłużyła Nicola Brzęczek.
W 2. minucie Marcjanna Zawadzka musiała uznać wyższość Roksany Gulec, która wymanewrowała ją w pole i oddała strzał w kierunku dalszego słupka. Oliwia Macała niewiele mogłaby w tej sytuacji zrobić, gdyby po rykoszecie futbolówka nie zmieniła swojej trajektorii na górną część poprzeczki. Po trzecim rzucie rożnym dopiero udało się oddać rekordzistkom strzał, natomiast Agnieszka Glinka była bardzo daleka od trafienia choćby w okolice bramki. W 7. minucie niemal wyczyn Lukasa Klemenza z meczu z Piastem powtórzyła Patrycja Kozarzewska, na szczęście nie udało jej się aż tak dokładnie przymierzyć w kierunku swojej bramki. Pierwszą klarowną akcję dla GieKSy wykreowała Jagoda Cyraniak dalekim podaniem do Julii Włodarczyk, skrzydłowa po wymagającym sprincie zgrała do otoczonej przez rywalki Aleksandry Nieciąg i skończyło się na wymuszonej stracie. Kolejne minuty upłynęły obu drużynom w środku pola, mnóstwo było przepychanek i przerw w grze. W 26. minucie groźny strzał z pierwszej piłki oddała Patrycja Kozarzewska, a poprzedzone to było tradycyjnym pokazem zdolności dryblerskich Klaudii Maciążki na prawej flance i kąśliwą centrą Katarzyny Nowak. Kolejny kwadrans czekaliśmy na ciekawszą akcję, skonstruowaną bardzo nietypowo: Patricia Hmirova z poziomu murawy walczyła o piłkę, ostatecznie zagrywając ją na lewe skrzydło. Finalnie na prawej flance strzał oddała Dżesika Jaszek, choć znacząco przesadziła z siłą tego uderzenia. W 43. minucie doskonałe podanie Jagody Cyraniak za linię obrony zmarnowała Klaudia Maciążka złym przyjęciem, choć nie była to też łatwa piłka. Na zakończenie połowy obrończyni jeszcze sama spróbowała szczęścia z dystansu, jednak tego szczęścia jej nieco zabrakło.
Z przytupem drugą część gry rozpoczęła Julia Włodarczyk, jej centra była o milimetry od dotarcia do dobrze ustawionej Aleksandry Nieciąg. W 52. minucie wynik starcia otworzyła Nicola Brzęczek po dośrodkowaniu Klaudii Maciążki. Dobrą pracę na obrończyniach wykonała Dżesika Jaszek, a wcześniej na obieg z Maciążką zagrała Patricia Hmirova. Kilka centymetrów od podwyższenia wyniku był duet wpisany już do protokołu meczowego, choć tym razem w odwróconych rolach: Włodarczyk wypuściła skrzydłem Brzęczek, ta zgrała na środek do Maciążki i piłka zatrzymała się na linii bramkowej po rykoszecie. Bliźniaczą akcję w 58. minucie, z pominięciem zgrania do środka, finalizowała sama Nicola Brzeczek, jednak zbyt długim prowadzeniem zmusiła się do sytuacyjnego i bardzo nieudanego strzału. W 63. minucie Dżesika Jaszek z Maciążką doskonale zagrały na jeden kontakt, ostatecznie jednak znów defensywa Rekordzistek zdołała zablokować zarówno dośrodkowanie Nieciąg, jak i strzał Włodarczyk. W 68. minucie doskonałe sytuacje miały Nicola Brzęczek oraz Aleksandra Nieciąg, jednak miały sporo pecha przy swoich próbach i nadal utrzymywał się wynik 1:0. W 74. minucie Klaudia Maciążka zeszła do środka boiska i choć jej podanie zostało zablokowane, to Dżesika Jaszek zdołała odzyskać posiadanie już w polu karnym i precyzyjnym strzałem przy słupku podwyższyła na 2:0. Wahadłowa powinna mieć na swoim koncie także asystę już chwilę później, jednak w zupełnie niezrozumiały sposób podała za plecy wszystkich swoich koleżanek spod linii końcowej. W 83. minucie jej podanie zakończyło się podobnym skutkiem, choć tym razem Hmirova zdołała zebrać wybitą piłkę i oddać strzał pełen fantazji. Dwie minuty później kolejną bramkę powinna mieć na swoim koncie Brzęczek, aż sama złapała się za głowę. Santa Vuskane udanie zastosowała skok pressingowy i wycofała do Włodarczyk, która przytomnie odnalazła wybiegającą w korytarz napastniczkę, a ta przelobowała golkiperkę, nie trafiając jednocześnie w szerokość bramki. W doliczonym czasie gry skrzydłowa zrozumiała gest Vuskane i posłała mocną piłkę za linię obrony, jednak te zamiary odgadnęła także Kinga Ptaszek i zatrzymała futbolówkę tuż przed głową Łotyszki.
GieKSa wygrała 2:0 i awansowała do 1/8 Pucharu Polski.
GKS Katowice – Rekord Bielsko-Biała 2:0 (0:0)
Bramki: Brzęczek (52), Jaszek (75).
GKS Katowice: Macała – Nowak, Zawadzka, Cyraniak – Dżesika Jaszek, Kozarzewska (82. Kalaberova), Hmirova, Włodarczyk – Maciążka, Nieciąg (77. Vuskane), Brzęczek (90. Langosz).
Rekord Bielsko-Biała: Ptaszek – Glinka, Dereń, Jendrzejczyk (82. Krysman), Niesłańczyk, Zgoda (67. Dębińska), Sowa, Janku, Gulec (67. Sikora), Katarzyna Jaszek (73. Conceicao), Bednarek (67. Długokęcka).
Kartki: Kozarzewska, Włodarczyk – Sowa.
Najnowsze komentarze