Jutro przy Bukowej będzie miał miejsce ostatni akord sezonu 2012/13. W 34. kolejce zmierzą się ze sobą ekipy GKS Katowice i Dolcanu Ząbki. To spotkanie jest w cieniu walki o awans do ekstraklasy, która rozgorzeje jutro na boiskach w Legnicy, Świnoujściu i Bytomiu, nie znaczy to jednak, że obok meczu z ząbkowianami możemy przejść obojętnie.
Katowiczanie notowali dobrą rundę, jak na warunki katowickie bardzo dobrą, do pewnego momentu. Serie wyjazdowych wygranych (Łódź, Poznań i Legnica, Okocimski), wygrane z walczącymi o awans Flotą, Zawiszą, bardzo dobry choć przegrany mecz z Cracovią nastroiły optymistycznie fanów z Bukowej. Ostatnie trzy mecze niestety zatarły pozytywny obraz rundy. Co prawda w każdym z tych spotkań GKS pokazywał swoje możliwości, potrafił natrzeć na bramkę rywala, stworzyć sobie klarowne sytuację, ale za każdym razem to było w późnej fazie meczu – albo w drugiej połowie (Arka i Stomil), albo wręcz 20 minut (Olimpia). We wcześniejszych fazach tych pojedynków katowiczanie grali po prostu słabo i nie przypominali tej drużyny z początku i środka rundy. Dlatego mecz z Dolcanem jest tak istotny, chodzi o to, żeby podkreślić dobrą rundę wygraną – wtedy nikt nie będzie pamiętał o wspomnianych trzech pojedynkach.
Katowiczanie notują w ostatnich latach iście tragiczne początki i końce sezonów. Jeśli chodzi o początek rozgrywek, to w ciągu ostatnich 3 lat (sezony 10/11, 11/12, 12/13) GieKSa nie wygrała pierwszych sześciu, ośmiu i czterech meczów w sezonie oraz ostatnich pięciu, czterech i na razie trzech spotkań w lidze, a zła passa końcówek ciągnie się jeszcze dłużej, bo w sezonie 09/10 katowiczanie przegrali ostatnie sześć meczów. Pomijając więc obecny sezon, który jeszcze trwa, GKS w ciągu 3,5 sezonu nie wygrał na początku i na końcu ligi aż 33 spotkań! Liczba zatrważająca, bo przecież to praktycznie cały jeden sezon. Tak naprawdę w tych słabych początkach i końcówkach należy upatrywać, dlaczego GKS nigdy nie włączył się do walki o awans – nawet jeśli nie uzyskałby promocji, to na pewno w wyrównanej lidze raz czy dwa spokojnie włączyłby się do pierwszej piątki.
Dlatego, żeby zmazać to niekorzystne fatum, GKS musi z Dolcanem rozegrać dobre zawody. Zagrać co najmniej tak, jak w dobrych okresach w Grudziądzu i Olsztynie, bo wówczas poza skutecznością nie mogliśmy mieć większych zastrzeżeń. Teraz jednak istotne jest, aby tę formę utrzymać przez cały mecz. Dla kibiców, którzy niestety ze względu na kolejną decyzję policji typowo „na złość” nie będą mogli obejrzeć tego spotkania z Blaszoka. Tym bardziej piłkarze powinni wynagrodzić sympatykom GieKSy tę żenującą sytuację oraz podziękować za dobry doping przez cały sezon.
Zadanie jednak wcale nie będzie łatwe. Do Katowic przyjeżdża bowiem lider rundy wiosennej, rewelacyjnie spisujący się na początku wiosny podopieczni Roberta Podolińskiego. Po początkowej serii 7 zwycięstw (plus walkower z ŁKS) przyszły jednak gorsze czasy. Trzy porażki, w tym kompromitująca w Bytomiu, potem pojedyncze zwycięstwa przeplatane remisami, w końcu klęska u siebie z Arką Gdynia 1:4.
Jesienią GKS Katowice w Ząbkach żegnał rundę jesienną i zagrał średni mecz, ale przegrał po dwóch golach Mateusza Piątkowskiego. Katowiczanie mieli swoje sytuacje, ale to gospodarze okazali się skuteczniejsi. Natomiast przy Bukowej w poprzednim sezonie GKS wygrał 3:1, w pamiętnym meczu z zamiecią śnieżną i… kaczką. Co ciekawe w spotkaniu tym gola zdobył Bartłomiej Chwalibogowski, a kilka lat wcześniej ten sam zawodnik zapewnił wygraną naszego zespołu w Ząbkach. To jedyne trafienia Bartka dla GKS, więc teraz… znów ma okazję.
Trener Rafał Górak w ostatnim meczu tego sezonu zapewne znów spróbuje dać szansę komuś, kto grał mniej. Co prawda powodów taktycznych już w tym momencie większych nie będzie – tym bardziej, jeśli kilku zawodników odejdzie z GKS, ale będzie to okazja podziękować za ten sezon nie tylko piłkarzom pierwszego składu, ale także rezerwowym.
Nie zapominajmy bowiem, że ten sezon jest najlepszy dla GKS od czasu awansu na zaplecze ekstraklasy, a kończymy już szósty sezon na tym szczeblu rozgrywek. Wygrywając z Dolcanem GKS zdobędzie 50 punktów, podczas gdy w poprzednich sezonach zamykał się w granicach 39-44 oczek. Te słabsze wyniki oprócz wspomnianych złych początków i końców sezonu były spowodowane także nierówną grą w rundzie jesiennej i wiosennej. Za Adama Nawałki GKS jesienią grał bardzo dobrze, potem po zmianie trenera – tragicznie. Teraz po przeciętnej jesieni GKS nadrobił dużo punktów wiosną. I to skutkuje przyzwoitym dorobkiem punktowym.
Dla kilku zawodników zapewne będzie to okazja do pożegnania się z katowicką publicznością. Już wiemy, że nie zostały przedłużone umowy ze Słowakami oraz Jackiem Kowalczykiem. Zapewne po sezonie kilku kolejnych zawodników rozstanie się z GKS. Na chwilę obecną nie wiemy którzy, ale pewnie będą się chcieli dobrze pokazać w ostatnim meczu.
GKS Katowice – Dolcan Ząbki, sobota 8 czerwca, godz.17.00
Portal GieKSa.pl tworzony jest od kibiców, dla kibiców, dlatego zwracamy się do Ciebie z prośbą o wsparcie poprzez:
a/ przelew na konto bankowe:
SK 1964
87 1090 1186 0000 0001 2146 9533
b/ wpłatę na PayPal:
E-mail: [email protected]
c/ rejestrację w Superbet z naszych banerów.
Dziękujemy!
Co GKS Katowice wraca na swój stadion po nieudanym wyjeździe to wygrywa. Podobnie było tym razem. Po wysokiej porażce w Szczecinie (choć zbyt wysokiej patrząc na samą grę), katowiczanie mieli zmierzyć się z walczącą o życie Puszczą Niepołomice.
W końcówce sezonu takie mecze zawsze są trudniejsze niż – po pierwsze wcześniej, a po drugie – niż wskazywałaby na to tabela. Zazwyczaj drużyny z dołu się po prostu budzą – wcześniej czy później. Nie zawsze i nie wszystkie – te które pobudki nie zrobią lub nie zrobią jej odpowiednio wcześnie – spadają z ligi. Mamy w tym sezonie aż nadto przykładów. Obudziła się Korona – na samym początku rundy wiosennej – i dziś jest praktycznie pewna utrzymania. Niedawno na wysokie obroty wskoczył Radomiak – i choć przegrał ostatnio dwa mecze – również ma niezłą pozycję w tabeli, a przecież startowali od 0:5 do przerwy w Białymstoku. Skazywane na pożarcie Zagłębie Lubin wygrało dwa mecze i znacząco poprawiło swoją sytuację. A Śląsk Wrocław? Ci to dopiero zaczęli grać. Zagrzebani na ostatnim miejscu, pod wodzą Alana Simundzy zaczęli punktować aż miło i po wielu, wielu kolejkach w końcu osiemnaste miejsce opuścili i są na styku jeśli chodzi o bezpieczną strefę!
Zamieszana w walkę o utrzymanie Puszcza również czeka na to przebudzenie. Był jeden moment, w którym wydawało się, że podopieczni Tomasza Tułacza wskoczyli na właściwe tory. Mowa o wygranej w Gdańsku 2:0. Ta wygrana z zespołem z dołu tabeli, ale też dobrze wówczas grającą Lechią, była pewna i wydawało się, że Puszcza może stać się takim Radomiakiem czy Koroną. Nic z tych rzeczy. Co prawda potem zdarzyło się jeszcze zwycięstwo z Piastem, ale poza tym było słabiutko. Sytuację mógł też trochę uratować Puchar Polski, gdzie niepołomiczanie wygrali na Konwiktorskiej, ale potem Pogoń zmiotła ich w półfinale. Tym motywacyjnym drygiem mógł być też uratowany w doliczonym czasie gry z Rakowem remis. Nie wyszło. Puszcza przegrała w Katowicach i choć jest minimalnie nad kreską, czeka ich niebywała i ciężka batalia o pozostanie w lidze. Za tydzień grają z niezłym Radomiakiem, potem mają Pogoń i Lecha, będą też bezpośrednie potyczki ze Stalą i Śląskiem. Oj, nie będzie u Żubrów nudno.
To jednak problemy naszych ligowych rywali. GieKSa z tą walczącą o życie drużyną sobie poradziła i to przegrywając do przerwy. Nawet trener Tułacz – zasadniczo nieszczędzący swoim podopiecznym słów krytyki – dziwił się, że nie było aż takiej determinacji. Za to w Lidze Plus eksperci mówili, że z Puszczą narzucającą swój styl gry, przejąć tę rolę jest trudno – a GieKSie się to udało. Nie da się ukryć, katowiczanie zdominowali rywali i w tym kontekście był to jeden z najlepszych meczów w tym sezonie – no, powiedzmy druga połowa, bo do pierwszej można się przyczepić.
To był pierwszy mecz w obecnych rozgrywkach, w którym GieKSa przegrywała i przechyliła szalę zwycięstwa na swoją korzyść. W 28. kolejce. Dla porównania powiedzmy, że w ostatnich pięciu meczach poprzedniego sezonu, taka sytuacja miała miejsce… trzy razy (z Polonią, Tychami i Wisłą). Dlatego nawet jeśli taka sytuacja zdarza się raz na jakiś czas, to jednak tyle meczów bez odwrócenia ich losów to sporo. W drugą stronę mieliśmy to trzy razy – z Legią, Koroną i Motorem. A jedynymi drużynami, które pozostają bez przechylenia szali na swoją korzyść są Piast, Puszcza, Śląsk, Lechia.
Żeby dołożyć łyżeczkę dziegciu co do wczorajszego spotkania, to trzeba przyznać, że do pewnego momentu aspirowało ono do jednego z najbardziej frustrujących w tym sezonie. Mam tu na myśli taką niemoc, pewnego rodzaju bezsilność, która – wydawało się – może mieć miejsce. Bo jak przegrywaliśmy wysoko, to GieKSa była ewidentnie słabsza. Jak przegrywaliśmy mecze, których nie powinniśmy przegrać, bo graliśmy dobrze, była irytacja i złość. Ale wczoraj to było jeszcze coś innego. GieKSa niby atakowała, niby stwarzała sytuacje, ale ostatecznie wszystko szło w ręce Komara, ewentualnie było niecelne, tak jak strzał Dawida Drachala z początku meczu. Dodatkowo było widać dużą determinację i dynamikę. To nie był chodzony mecz. Z jednej strony można było myśleć, że taka gra daje szansę na pozytywny rezultat, z drugiej te wykończenia były dość mizerne. No i przede wszystkim Puszcza prowadziła po naszym dość dużym błędzie. Więc trzeba było zdobyć nie jedną, a dwie bramki. Niewiadomą było, jak się to wszystko potoczy.
Ta łyżka dziegciu się zdematerializowała, bo ostatecznie GKS w drugiej połowie grał podobnie jak w pierwszej, a dodatkowo wzmocnił ten sposób gry i w końcu zaczęło wychodzić. Czyli wchodzić. Trzy bramki zdobyte po przerwie mają swoją wymowę. Najpierw Alan Czerwiński dosłownie wypatrzył Sebastiana Bergiera, który po prostu nie mógł tego zmarnować. Potem swoje firmowe zagranie zaliczył Bartosz Nowak i Bergi a la „Franek – łowca bramek” (skoro jesteśmy już przy wiślackich porównaniach trenera) podcinką trafił do siatki. Mało się mówi o trzecim golu, a to co zrobił Marcin Wasielewski przecież było bardzo klasowe. Minął rywala delikatnym podbiciem piłki, a potem to podbicie powtórzył nad bramkarzem, wystawiając piłkę do pustej bramki. To było doprawdy doskonałe i jeśli mówimy o Tsubasie Dawida Drachala w jego kapitalnej akcji w pierwszej połowie, to nie można tego japońskiego bohatera kreskówek nie przyrównać do Wasyla, przy czym Wasyl zrobił to błyskawicznie, a nie jak Tsubasa biegł z piłką przez boisko przez pół odcinka okrążając niemal całą kulę ziemską 😉
Swój sposób gry – to było coś, co trener powtarzał w rundzie jesiennej. Można powiedzieć, że jesienią to wychodziło w bardziej spektakularny sposób, choć nadal musimy pamiętać, że dawało to mniej punktów niż obecnie. Ale pod względem wizualnym, spotkanie z Puszczą rzeczywiście pokazało bardzo dużą dominację nad rywalem.
GieKSa jest w środku tabeli dlatego, że… nie zawsze nam wychodzi. Bartosz Nowak ma potencjał na to, by dawać jeszcze więcej. I ostatecznie coś mu w tych meczach zawsze wyjdzie – jakieś idealne podanie i asysta – bo to po prostu bardzo jakościowy zawodnik. Ale tu może być jeszcze lepiej. Sebastian Bergier nastrzelał już trochę tych bramek, ale ich też może być jeszcze więcej. Coraz lepiej prezentuje się Dawid Drachal i jakby tylko udało się wyciągnąć go z Rakowa, byłoby doskonale, bo ten zawodnik to bardzo duży talent. Naprawdę w tej drużynie drzemie spory potencjał. Na ten moment jest bardzo dobrze. A może być jeszcze lepiej. Tylko prośba do trenera – nie schodźcie z obranej drogi. Wychodźcie z założenia, że rozwój jak najbardziej, ale lepsze czasem jest wrogiem dobrego. Można i trzeba ulepszać i poprawiać, ale nie na siłę. Naprawdę jest dobrze.
Osiągnęliśmy magiczną granicę 38 punktów. Można już mieć absolutnie spokojną głowę. GieKSa w przyszłym sezonie będzie grać w ekstraklasie i dalej sławić Katowice w ligowej piłce. Nie mogliśmy sobie wymarzyć na początku sezonu – a już zwłaszcza po pierwszej kolejce z Radomiakiem – w jakim miejscu będziemy na sześć kolejek przed końcem. Pięknie.
A Dawid Abramowicz, ani żaden inny Craciun czy Atanasov nie okazali się Kojiro 😉
W dzisiejszym spotkaniu nasza drużyna pokonała 3:1 Puszczę Niepołomice. Zapraszamy na drugą galerię z tego meczu, którą przygotował dla Was Kazik.
Najbliższe spotkanie GieKSy poprowadzi Piotr Rzucidło. Jego asystentami będą Marcin Lisowski i Tomasz Niemirowski. Sędzią technicznym będzie Rafał Rokosz. Arbitrami VAR będą Szymon Marciniak i Tomasz Listkiewicz.
Piotr Rzucidło swoją sędziowską karierę rozpoczął w sezonie 2015/16 w 3. lidze i na tym poziomie pracował aż do sezonu 2021/22 kiedy to zadebiutował w 2. lidze. W kolejnych rozgrywkach poprowadził swój pierwszy mecz na zapleczu Ekstraklasy, a na najwyższym poziomie rozgrywkowym zadebiutował w bieżącym sezonie.
W sezonie 2024/25 Piotr Rzucidło poprowadził do tej pory 1 mecz towarzyski reprezentacji młodzieżowych, 1 mecz CLJ, 1 mecz w 3. lidze, 1 mecz w Pucharze Polski oraz 12 spotkań w 1. lidze. W Ekstraklasie poprowadził 2 mecze, w których pokazał 11 żółtych kartek, 1 czerwoną po dwóch żółtych i podyktował 1 rzut karny.
Mecze GieKSy, które poprowadził Piotr Rzucidło:
Sezon 2023/24
Wisła Płock – GKS Katowice 2:1 (3 żółte kartki, rzut karny wykorzystany przez Jędrycha)
Bilans: 0 zwycięstw, 0 remisów, 1 porażka. Bramki 1:2.
Raport kartkowy
Rafał Górak nie będzie mógł skorzystać z Mateusza Kowalczyka, który w Szczecinie obejrzał 4. żółtą kartkę w sezonie.
Oskar Repka – 5 ŻK
Mateusz Kowalczyk – 4 ŻK
Adrian Błąd – 3 ŻK
Borja Galán – 3 ŻK
Lukas Klemenz – 3 ŻK
Märten Kuusk – 3 ŻK
Marcin Wasielewski – 3 ŻK
Sebastian Bergier – 3 ŻK
Alan Czerwiński – 2 ŻK
Arkadiusz Jędrych – 2 ŻK
Aleksander Komor – 2 ŻK
Mateusz Mak – 2 ŻK
Adam Zreľák – 2 ŻK
Bartosz Nowak – 1 ŻK
Filip Szymczak – 1 ŻK
Dawid Kudła – 1 ŻK
Grzegorz Rogala – 1 ŻK
Pogoda
Nie przewiduje się opadów deszczu, prognozowana temperatura w trakcie meczu to 14 stopni Celsjusza przy zachmurzonym niebie.
Najnowsze komentarze