Piłka nożna
Bęben maszyny losującej
Nie tak wyobrażali sobie początek sezonu kibice GKS Katowice – nawet w najgorszych snach. Owszem – wiedzieliśmy, że zmieniła się drużyna, że może potrzebować trochę czasu, że seryjnych zwycięstw nie będzie. Mało chyba kto jednak przewidywał, że po siedmiu kolejkach GieKSa będzie miała wstydliwy dorobek punktowy wynoszący siedem oczek i jeszcze bardziej wstydliwe cztery porażki na koncie.
Tak naprawdę ten mizerny dorobek ma swoje drugie dno i sam w sobie nie oddaje poziomu drużyny. Oczywiście obecna ekipa nie jest jeszcze drużyną w pełni uformowaną i posiadającą nie wiadomo jaką jakość – ale szybko, zaskakująco szybko – pokazała potencjał. Po pierwsze wygrali już drugi mecz, po drugie – kolejne trzy spotkania były naprawdę wysokiej jakości – niestety tylko z jedną wygraną, remisem i porażką. Tak naprawdę dopiero dwa ostatnie spotkania jakościowo okazały się słabe, a mecz z Jastrzębiem beznadziejny.
Trudno nie dojść do wniosku, że od bardzo, bardzo dawna nie było takiego trenera jak Jacek Paszulewicz, który odcisnąłby swoje piętno na zespole. Niestety odcisnął je w negatywnym kontekście. Do tego stopnia, że można z przymrużeniem oka powiedzieć, iż mógł się po prostu nie mieszać, tylko dać drużynie żyć swoim życiem.
Oczywiście nie pomijamy piłkarzy, bo przecież nie jest winą trenera, że Adrian Błąd zachowuje się na boisku jak ci ludzie przed hipermarketami w czasie promocji, którzy równo z otworzeniem bram tracą zupełnie kontrolę nad swoimi zachowaniami (w tym przypadku strzały Adriana z każdej możliwej pozycji, nieprzygotowane, bezsensowne, absurdalne). Nie jest winą trenera, że Rumin mając przed sobą olbrzymią bramkę i malutkiego leżącego bramkarza, trafia w niego w Nowym Sączu, a w Częstochowie pokracznie przyjmuje piłkę w jedynej stuprocentowej sytuacji. Nie jest w końcu winą trenera, że Słomka wychodzi z założenia „jeśli nie wiesz co zrobić z piłką, podaj do przeciwnika”. Indywidualne błędy, nonszalancja, brak umiejętności – to jest po stronie piłkarzy.
Problem jest taki, że ktoś tych piłkarzy wystawia i ustawia. Jeśli chodzi o trenera Paszulewicza, decyzje wydają się tak nielogiczne i niekonsekwentne, że trudno nie odnieść wrażenia, iż szkoleniowiec ma przed sobą wielki bęben maszyny losującej, wrzuca do niego kuleczki z nazwiskami piłkarzy i czeka, co się wydarzy.
Tłumaczenie, że najważniejszym czynnikiem jest to, jak ktoś w systemie grania co trzy dni się zregenerował i podawanie tego jako główny argument decydujący o ustalania składu jest śmieszny. Na całym świecie gra się cały czas co trzy dni, piłkarze z Premiership grają czasem 70 meczów rocznie. A u nas jeden tydzień z meczem w środę urasta do rangi klęski żywiołowej, w trakcie której trwa w najlepsze liczenie ofiar. Niestety Paszulewicz nie jest pierwszym trenerem, który takie rzeczy opowiada. Rok temu w analogicznym momencie Piotr Mandrysz również mówił o trudach grania co trzy dni, gdy RAZ byliśmy zmuszeni takie trzy spotkania rozegrać.
To jest choroba polskiej piłki, choroba nieambitnych piłkarzy i trenerów, którzy sami siebie chyba uważają za jakichś ułomów, co to mogą grać raz na tydzień – nie częściej – bo inaczej zaczyna się szukanie tłumaczeń. Patologia.
Niestety z całą sympatią do trenera, ale włożył kij w szprychy dobrze działającego pojazdu. Począwszy od meczu z Tychami widzieliśmy, że ta drużyna ma potencjał, ma możliwości, chce grać efektownie i do przodu. Pojawiały się setki – bramek jeszcze zbyt wielu nie było, ale naprawdę szło to w dobrą stronę. Kulminacją tego była druga połowa z Wigrami, kiedy to raz po raz zespół nękał ekipę gości, Łyszczarz grał po wejściu z ławki fantastycznie, debiutujący Woźniak wyglądał tak, jakby grał w tej ekipie od dawna. Wszystko funkcjonowało bardzo dobrze, GieKSa wygrała i z naprawdę dobrymi nastrojami jechaliśmy do Częstochowy.
Co się wydarzyło później, zostało już szeroko skomentowane, zarówno przez nas, jak i kibiców. W skrócie:
– na lewej obronie pojawił się Słomka – zawalił mecz w Częstochowie i w nagrodę zagrał znowu,
– kilka meczów rozgrywał Midzierski – grał dobrze, ale osobisty foch (?) trenera zdecydował o posadzeniu go na ławie,
– na pół godziny na Rakowie wchodzi Anon. Gra padlinę i w nagrodę gra od początku z Jastrzębiem,
– Łyszczarz po świetnym wejściu z Wigrami, z Rakowem wchodzi na ostatnie 4 minuty, by z Jastrzębiem zagrać od początku,
– Tabiś nie dostaje szansy w Częstochowie, wchodzi na ostatnie minuty z Jastrzębiem i jest jedynym aktywnym,
– Woźniak po dobrym debiucie na szpicy, z Rakowem musi grać skrzydłowego i jest mega zagubiony,
– trener tłumaczy zmiany młodzieżowców kwestiami fizycznymi i zmęczeniem,
– dlatego wystawia Wawrzyniaka, który twierdził, że potrzebuje jeszcze miesiąca, by dojść do formy fizycznej,
– w dodatku wystawia go na stoperze, a nie lewej obronie, bo tam gra wirtuoz Słomka,
– ten, co najbardziej się nadaje na ławkę od wielu meczów – Błąd – gra sobie pełne mecze i psuje wszystkie stałe fragmenty gry.
Uff… miało być skrótowo, ale sami widzicie. Ilość nieracjonalnych decyzji trenera po prostu z całą siłą przełożyła się na postawę zespołu i dwie porażki. Tak dobrze żarło, ale się przeżarło. Trener popsuł dobrze funkcjonujący mechanizm i dwie kolejki sprawiły, że z zespołu czołówki, perspektywicznego, mogącego w tej czołówce się zadomowić mamy… niemal przegrany sezon. Siedem punktów na dwadzieścia jeden możliwych, czyli już czternaście straconych powoduje, że pierwsze dwa miejsca nam odjadą bezpowrotnie. Na tym etapie Raków ma już dziewięć punktów przewagi, co wydaje się praktycznie nie do odrobienia.
To ostatnia szansa dla trenera Paszulewicza, jeśli w 2-3 kolejnych meczach zawali, to klub powinien się z nim pożegnać. Trzymałem jego stronę w poprzednim sezonie, widziałem, że to piłkarze grali tak, jakby sprzedali ten klub za garść srebrników (nawet nie trzydzieści), ale niestety już wtedy popełniał błędy. Trójmecz Stomil – Podbeskidzie – Ruch pokazywał jeden wielki chaos w wystawianiu zawodników, dodatkowo już wtedy mówił, że na mecze derbowe powinno wychodzić więcej wojowników. Nie wyciągnął mitycznych wniosków i to samo powiedział po Jastrzębiu. Nie uczy się na błędach, daje się wciągnąć w pułapkę chaosu i potem decyzje są przypadkowe i właśnie chaotyczne.
Nie jestem przeciwnikiem zmian w składzie, nawet wielu. Ale teraz to było tak, że trener dobrym zawodnikom nie dawał grać, daje grać słabeuszom, dodatkowo wystawia niektórych na dziwnych pozycjach. Najsłabszy młodzieżowiec Słomka gra „pierwsze skrzypce” nie na swojej pozycji.
Czekamy, co będzie dalej. Sezon jeszcze definitywnie nie jest przegrany, ale zaraz może być. Stwierdzenie, że w tej lidze łatwo jest odrobić 9 punktów, podając przykłady Górnika czy Zagłębia, jest jak walnięcie łysego grzywką o kant kuli. Bo na przestrzeni jedenastu lat tylko dwa razy zdarzyło nam się wygrać cztery mecze z rzędu, a niewiele więcej razy trzy takie spotkania. Częściej to my dostawaliśmy kilka razy z rzędu w dupę, a najczęściej po jakimś dobrym wyniku i wzbudzeniu nadziei przychodził mecz derbowy i soczysty gong. Z Zagłębiem, Tychami, Ruchem czy teraz Jastrzębiem.
Ogarnij się trenerze, bo zaraz może być co najwyżej Gryf Wejherowo.
W 20. kolejce THL nasza drużyna wyruszyła do Tychów żeby zmierzyć się z miejscowym GKS-em.
Pierwszą tercję rozpoczęliśmy od szarpanej gry w tercji neutralnej. Dopiero w 4. minucie strzał na bramkę Fucika zdołał oddać Wronka, ale jego uderzenie nie sprawiło problemów bramkarzowi gospodarzy. W 7. minucie miejscowi wyszli na prowadzenie. W drugiej połowie pierwszej odsłony nasza drużyna stanęła przed szansą wyrównania wyniku za sprawą liczebnej przewagi. Pomimo oddania kilku groźnych strzałów, to żaden z naszych zawodników nie zdołał pokonać Fucika. W 19. minucie fantastyczną interwencją popisał się Eliasson ratując nas przed utratą drugiej bramki. Chwilę przed syreną kończącą pierwszą tercję Eliasson ponownie zachował czujność i pewnie obronił kolejne strzały gospodarzy.
Drugą tercję rozpoczęliśmy od zdecydowanego ataku na bramkę Fucika, blisko zdobycia bramki był Wronka i Varttinen. W 24. minucie gospodarze zdobyli drugą bramkę, wykorzystując liczebną przewagę. Kilkanaście sekund później gospodarze ponownie podwyższyli. W 25. minucie nastąpiła zmiana bramkarza w naszej drużynie. W 28. minucie czwartą bramkę dla drużyny gospodarzy zdobył Drabik, wykorzystując bierną postawę naszych obrońców. W 33. minucie w sytuacji sam na sam z Fucikiem znalazł się Dupuy, ale jego strzał był za lekki, by pokonać bramkarza gospodarzy. Na sam koniec drugiej odsłony gospodarze po raz piąty wbili krążek do naszej bramki.
Trzecią odsłonę rozpoczęliśmy od kilku strzałów na bramkę Fucika. Jednak to gospodarze ponownie znaleźli drogę do naszej bramki, zdobywając szóstą bramkę w tym meczu. Minutę później po raz siódmy do bramki trafił Viinikainen. Na sam koniec meczu bramkę honorową dla naszej drużyny zdobył Jonasz Hofman.
GKS Tychy – GKS Katowice 7:1 (1:0, 4:0, 2:1)
1:0 Filip Komorski (Valtteri Kakkonen, Rafał Drabik) 06:16
2:0 Alan Łyszczarczyk (Rasmus Hejlanko, Valtteri Kakkonen) 23:23, 5/4
3:0 Mark Viitianen (Dominik Paś) 24:18
4:0 Rafał Drabik (Szymon Kucharski, Mateusz Bryk) 27:48
5:0 Mateusz Gościński (Hannu Kuru, Olli Kaskinen) 38:56
6:0 Hannu Kuru (Juuso Walli, Bartłomiej Pociecha) 45:23
7:0 Olli-Petteri Viinikainen (Alan Łyszczarczyk, Rasmus Hejlanko) 47:54
7:1 Jonasz Hofman
GKS Tychy: Fucik, Lewartowski – Viinikainen, Bryk, Łyszczarczyk, Komorski, Knuutinen – Kaskinen, Kakkonen, Jeziorski, Kuru, Heljanko- Walli, Pociecha, Karkkanen, Paś, Viitanen – Bizacki, Ubowski, Drabik, Kucharski, Gościński.
GKS Katowice: Eliasson, Kieler – Maciaś, Hoffman, Wronka, Pasiut, Fraszko – Varttinen, Verveda, Anderson, Monto, Dupuy – Runesson, Lundegard, Michalski, McNulty, Hofman Jo. – Chodor, Dawid, Hofman Ja.
Zapraszamy do drugiej fotorelacji z wczorajszego wieczoru. GieKSa przegrała z Piastem Gliwice 1:3.
No i po raz kolejny potwierdziło się, jak dziwna bywa piłka. Przynajmniej jeśli przekładamy matematykę na boisko. I punkty oraz miejsca w tabeli. Matematycznie Piast nie miał prawa z nami wygrać, statystycznie niby też, choć patrząc na rachunek prawdopodobieństwa, kiedyś musieli to drugie zwycięstwo osiągnąć. Stało się i nikt w Katowicach nie jest z tego powodu zadowolony. Faktem jest, że Piast na to zwycięstwo zasłużył, choćby dlatego, że był bardziej zdeterminowany. Jednak czy był lepszy na tyle, aby dokonać takiej deklasacji?
Śmiem twierdzić, że jakby taki mecz powtórzyć, to wcale nie byłoby oczywiste, że goście znów by wygrali. Zwycięstwo odnieśli zasłużone, jednak splot różnego rodzaju okoliczności – tak nieszczęśliwych dla GKS, a fortunnych dla gliwiczan spowodował, że wykorzystując sposobność z zimną krwią, zainkasowali trzy punkty. Ale tę sposobność najpierw musieli mieć.
Zaczęło się od kontuzji Mateusza Kowalczyka. Zawodnik jeszcze próbował po obiciu okolic nerki pozostać na boisku, ale sam po chwili poprosił o zmianę. Kontuzja niepiłkarska, więc w tej chwili najważniejsze jest po prostu jego zdrowie i miejmy nadzieję, że ostatecznie nie będzie to nic poważnego. Potem w kilka minut katowiczanie stracili dwie bramki. Najpierw fatalnie zachowali się w obronie, bo Drapiński był kompletnie niepilnowany i wystarczyło mu tylko dołożyć stopę do piłki, aby pokonać Rafała Strączka. No a potem Lukas Klemenz też jakoś intuicyjnie chciał wybić piłkę, ale pokonał własnego bramkarza. Mieliśmy nadzieję na ten rzut karny, ale po analizie VAR sędzia Raczkowski podyktowaną jedenastkę anulował – słusznie, bo faulu nie było. I tak mieliśmy jeszcze szczęście, bo tych plag mogło być więcej – w początkowej fazie meczu na boisku opatrywany był Bartosz Nowak, interwencja medyczna była też przez chwilę potrzebna Wasylowi. Mimo wszystko za dużo tych nieszczęść, jak na jeden mecz.
Problem jest taki, że po pierwszej połowie, gdy GKS przegrywał 0:2 i nie miał nic do stracenia, myśleliśmy, że nasz zespół rzuci się na przeciwnika i wybije im z głowy myśl o punktach. Miało być tak, że goście będą żałowali, że te dwa gole strzelili. Nic takiego nie miało miejsca. Druga połowa była równie zła jak pierwsza albo nawet gorsza. GieKSa biła głową w mur, kompletnie nie potrafiąc zagrozić bramce Placha. Piast wyprowadzał kontry, z czego jedną wykorzystał i gliwicki Di Maria zamknął spotkanie. A mogło być jeszcze wyżej, bo nasz zespół tak się odkrył, że rekordowa porażka na Nowej Bukowej stawała się coraz bardziej realna. Bramka Lukasa Klemenza na koniec tylko dała drobną korektę na wyniku. Osobliwe jest to, że Lukas strzelił w tym meczu do właściwej i niewłaściwej siatki, jeszcze bardziej osobliwe, że powtórzył tego typu wyczyn Arkadiusza Jędrycha sprzed… dwóch meczów.
Trzeba przyznać, że Piast zagrał kapitalnie w defensywie. Zneutralizował nasz zespół kompletnie, dodatkowo nie bronił się jakoś bardzo głęboko, GKS skutecznie był wypychany, a wszelkie próby licznych prostopadłych podań ze strony piłkarzy Góraka kończyły się „sukcesem” Piasta. No i właśnie to mam na myśli, pisząc, że mecz mógł się potoczyć inaczej. Bo trzeba przyznać, że pomysł na mecz z podaniami za plecy – czy to długimi w powietrzu, czy bardziej po ziemi, wyglądał na całkiem niezły i nawet próby nie były najgorsze. Czujność obrońców Piasta była jednak na wysokim poziomie. Gdy już taka piłka przeszła, to albo Adam Zrelak został wzięty w kleszcze (sytuacja z odwołanym karnym), albo Ilja Szkurin był na spalonym po podaniu Wędrychowskiego (ale i tak Białorusin trafił w Placha).
Problem widzę inny. GieKSa chyba za bardzo postawił na tę kwestię czysto piłkarską. Chcieliśmy ten mecz wygrać umiejętnościami i kunsztem, a zabrakło walki wręcz. Piast tę „grę w piłkę” od początku meczu próbował nam wybić z głowy i zrobił to skutecznie. Nie mieliśmy więc – tak jak na wiosnę – łupanki, którą trudno było nazwać meczem piłkarskim. Mieliśmy GieKSę, która w piłkę chciała grać i Piasta, który był jednak dużo bardziej zdeterminowany do walki. Nie odbieram oczywiście Piastowi tego, że w kluczowych momentach też pokazał umiejętności, bo to jest oczywiste. Poziom agresji jednak zdecydowanie był po stronie zawodników Myśliwca i teraz to oni okazali się „zakapiorami”. Trochę to wyglądało tak, jak na szkolnym korytarzu, kiedy z klasowym łobuzem kujon chce rozmawiać na argumenty. I ma je sensowne, logiczne, tylko co z tego, skoro łobuz wyprowadził szybki cios i kujonowi tylko spadły okulary z nosa…
Ogólnie nie chcę jakoś specjalnie krytykować tego sposobu naszej gry, natomiast wygląda na to, że sztab trenerski się przeliczył, a przez to, że do przerwy było już 0:2, trudno było to skorygować. Osobiście chciałbym, żeby GKS dążył do gry w piłkę i generalnie nie będę o to miał pretensji. Czasem jednak być może trzeba postawić na proste i bardziej… prymitywne środki. To tak jak z tym rozgrywaniem od tyłu, kiedy różne drużyny nieraz tak bardzo chcą ten schemat utrzymywać, że czasem, zamiast po prostu wywalić piłkę w oczywistej sytuacji, klepią ją sobie trzy metry od bramki i za chwilę dostają gonga.
A już nie bawiąc się w porównania, metafory i piękne słowa. Piast po prostu od początku meczu zaczął dosłownie spuszczać wpierdol naszym piłkarzom, a ci nie potrafili odpowiedzieć tym samym. I też dlatego przegraliśmy. Z Koroną GieKSa potrafiła pójść na noże. W meczu derbowym – zupełnie nie.
Wracając do tematu bramek samobójczych – to niesłychane, że GKS ma ich w tym sezonie już pięć. I solidarni są ze sobą środkowi obrońcy, bo już każdy z nich ma po jednym takim trafieniu. Piątego samobója zaliczył Kowal w Łodzi. Wiadomo, że jest to często pech, ale skoro sytuacja się powtarza – to jest jakiś defekt, nad którym pewnie trzeba popracować. Jest to jakaś niefrasobliwość naszych zawodników, może czasami wręcz lekka niechlujność.
Nie ma co płakać. Już nie będę się rozpisywał na temat opinii niektórych kibiców, bo poświęciłem na to poprzednie felietony i… straciłem sporo nerwów. Teraz nawet nie czytałem (jeszcze) wielu komentarzy, ale jeśli natknąłem się po tej porażce znów na zdanie jednego ancymona, że mamy fatalnego trenera, fatalnych piłkarzy i zespół na co najwyżej pierwszą ligę, to wiem po prostu, że mam do czynienia z osobą niezbyt lotną. Tyle.
Sam nie wierzyłem, że możemy ten mecz przegrać. Nie sądziłem natomiast, że zwycięstwo będzie formalnością. A już na pewno nie spodziewałem się, że Piast nas tak rozjedzie. Ten mecz ostatecznie był fatalny. Nie wychodziło nam nic. Piastowi wyszło wszystko. Powtórzę – wykorzystali wszystkie swoje sposobności otwierające im drogę do zwycięstwa. To oni byli wyrachowani. Ale matrycą była agresja.
Październikowo-listopadowy piękny sen z serią czterech zwycięstw się skończył, przyszła szara jesienna rzeczywistość. Jednak dziś jest kolejny dzień, a wkrótce następne. GieKSa to nie jest drużyna perfekcyjna i jeszcze nie jest na tyle dobra, żeby takie mecze jak z Piastem zdecydowanie wygrywać. Absolutnie jednak nie jesteśmy tak słabi, żeby znów mówić, że zlecimy z hukiem z ekstraklasy. Mogliśmy stworzyć sobie ultra-komfortową sytuację przed końcem rundy jesiennej. Nie udało się. Nadal musimy punktować, żeby zadomowić się mocniej w środku tabeli.
Przed nami przerwa reprezentacyjna, a po niej piekielnie ciężkie spotkania. Tak jak pisałem, o punkty będzie niebywale trudno, ale musimy grać swoje. Może z większą różnorodnością środków, w zależności od rywala. Skoro jednak Piast wygrał z GKS, to dlaczego GieKSa ma nie móc wygrać z Jagiellonią? W tej lidze wszystko jest możliwe. I katowiczan stać na punktowanie nawet z Jagą, Pogonią i Rakowem.
Także GieKSiarze nie ma co się załamywać i wchodzić w jakieś smuty. Zostawmy to ludziom, dla których frustracja jest życiowym paliwem. Niech dla nas paliwem będzie nieustający optymizm – oparty na faktach i doświadczeniu. Doświadczeniu takim, że GieKSa jeszcze dopiero co potrafiła bardzo dobrze grać w piłkę, być lepsza od przeciwników i wygrywać mecz za meczem.
Mecza
30 sierpnia 2018 at 21:55
„nie jest winą trenera, że Adrian Błąd zachowuje się na boisku jak ci ludzie przed hipermarketami w czasie promocji” Słyszeliście w Weszło jak trener opowiadał że ofensywnym graczom daje pełną swobodę w akcjach ofensywnych. Adrian korzysta na maksa i to wina trenera że jeszcze go do pionu nie postawił ale jak sam trener nie ma pomysłu na rozegranie to niech się piłkarz wykaże. Gryf Wejherowo? Z Krakowa jest i Garbarnia po spadku albo Hutnik. Chociaż z całych sił życzę sukcesu w K-ce.
Obiektywna
31 sierpnia 2018 at 14:29
Garniturek jest z Gdańska a nie Krakowa wiec pasuje gryf wejherowo lub ewentualnie wda lipusz .
Robson
31 sierpnia 2018 at 01:28
No i wreszcie piękny artykuł oddający to co czują kibice GieKSy !