Tak naprawdę opisując formację bramkarza w rundzie jesiennej musimy ją podzielić na trzy okresy. Po pierwsze Bucek przed Dobrolińskim, po drugie – Dobroliński, po trzecie – Bucek po Dobrolińskim. Każdy z tych okresów w bramce GieKSy był naznaczony w jakiś sposób, zarówno pozytywny, jak i negatywny. Mimo wszystko jednak obaj bramkarze w ostatecznym rozrachunku wyszli na plus i poza formacją ataku (dzięki Grzegorzowi Goncerzowi) stanowili najsilniejszą chyba formację.
Antonin Bucek – Czech wzmocnił nasz zespół przed sezonem i miał od razu trudne zadanie zastąpienia Łukasza Budziłka. Z marszu wskoczył do pierwszego składu i wyszedł na pierwszy mecz z Widzewem Łódź. To co przemawiało na niekorzyść Bucka w pierwszej fazie sezonu to… liczba puszczonych bramek. Jednak błędem byłoby twierdzenie, że tracone gole to wina bramkarza. Nie miał wsparcia w obrońcach, którzy grali bardzo słabo i często był wystawiany na próby, w których nie miał większych szans z zawodnikami przeciwników. Nie wybronił w tym czasie żadnego meczu, nie notował spektakularnych interwencji, puszczał co… mógł puszczać i generalnie nie popełniał błędów. Dlatego nikt nie miał do golkipera pretensji. Problemy zaczęły się jednak później. Dla wielu osób może być nudne przywoływanie Manuela Neuera, ale jako najlepszy być może obecnie bramkarz świata, Niemiec stanowi inspirację dla golkiperów z całego świata. Mowa oczywiście o dalekich wyjściach poza pole karne. Niestety w przypadku Bucka zakończyło się to klapą. Co prawda w Świnoujściu takie wyjście niemal na 40. metr zakończyło się świetną interwencją i powstrzymaniem Sebastiana Olszara przed zdobyciem bramki, ale w meczu z Chojniczanką w 5. kolejce już tak różowo nie było. Rywale grali w tym meczu bardzo przeciętnie, a GKS prowadził 1:0 i pewnie dowiózłby ten wynik do końca, gdyby nie wyjście Czecha poza pole karne. Dał się ubiec Rafałowi Siemaszce, który widząc pustą bramkę strzelił gola. W kolejnym meczu z Wigrami Suwałki na Bukowej popełnił identyczny błąd i wychodząc niemal w to samo miejsce poza szesnastkę tym razem dał się minąć Kamilowi Adamkowi, a ten również wykorzystał fatalny błąd. Pisaliśmy wtedy na stronie: „Co z tego, że zaliczył kilka interwencji, co z tego, że obronił kilka strzałów, skoro w kluczowym momencie znów opuszcza swój posterunek, rzuca broń na polu walki i pozwala rywalowi strzelić do pustej bramki? Wydawało się, że jego zachowanie w meczu z Chojniczanką było na tyle nietypowe i kuriozalne, że nie ma szans się powtórzyć w całej jego karierze. Tymczasem powtórzyło się po 10 dniach”. Nic dziwnego, że nie wytrzymał trener Kazimierz Moskal i odsunął zawodnika od składu. Psychicznie Bucek musiał po prostu odpocząć.
Jego miejsce zajął Rafał Dobroliński, który… fatalnie spisywał się w przedsezonowych sparingach. Dlatego bardzo byliśmy przerażeni, gdy zawodnik wystąpił w meczu Pucharu Polski z Chrobrym Głogów. Zawodnik jednak zagrał nieźle, ale na szansę gry w lidze musiał czekać do wspomnianych błędów Bucka. Dobro zaczął w Bytowie od solidnego spotkania, a potem było już tylko lepiej. Generalnie grał bardzo dobrze i był pewnym punktem drużyny. Jakieś tam błędy się zdarzały, ale nie były one kluczowe. Przede wszystkim pamiętamy świetnie spotkanie w Lubinie, gdzie kilkoma interwencjami uchronił zespół przed stratą bramki, a skapitulował dopiero po rzucie karnym. Potem zagrał kilka solidnych meczów, choć aż takie dobre jak z Zagłębiem one nie były. Ostatnim spotkaniem, w którym wystąpił, był mecz ze Stomilem Olsztyn, szczęśliwie wygrany w doliczonym czasie gry.
Na mecz z Dolcanem Ząbki wrócił Bucek i… do 17. minuty puścił trzy gole, z czego dwa po wypluciu piłki i dobitce rywala. Nie były to jednak typowe wyplucia do przodu, prosto pod nogi rywala. Bucek mógł się zachować lepiej, ale też te błędy nie były kuriozalne, pech polegał na tym, że przydarzyły się w ciągu kilku minut i już po 20 minutach było po zawodach. Czech nie stracił miejsca w składzie, posadę natomiast stracił Moskal, którego zastąpił Artur Skowronek. Szkoleniowiec również postawił na Antonina. Trzeba powiedzieć, że od tego czasu golkiper zaczął notować swoje najlepsze występy w tej rundzie. W Nowym Sączu co prawda jeszcze było średnio (ale solidnie), bardzo dobrze natomiast spisał się z Tychami i dodatkowo – nieoczekiwanie chyba nawet dla samego siebie – zaliczył asystę. Golkiper nie zrezygnował z wyjść poza pole karne, ale teraz bywały one już skutecznie, jak na przykład w Gdyni, gdy błąd popełnił Kamil Cholerzyński. W ostatnim meczu z Miedzią zanotował kilka naprawdę bardzo dobrych interwencji i dobrze zakończył rundę.
Podsumowanie
Tak jak napisaliśmy na wstępie, do momentu wejścia do bramki Rafała Dobrolińskiego, pozycja bramkarza wyglądała przeciętnie z dwoma fatalnymi błędami. Potem jednak zarówno Rafał, jak i powracający Antonin spisali się bardzo solidnie i byli mocnymi punktami drużyny. Pozostaje życzyć sobie, aby taką formę prezentowali od początku rundy wiosennej, a wtedy na pewno GKS będzie tracić mniej bramek niż dotychczas.
Portal GieKSa.pl tworzony jest od kibiców, dla kibiców, dlatego zwracamy się do Ciebie z prośbą o wsparcie poprzez:
a/ przelew na konto bankowe:
SK 1964
87 1090 1186 0000 0001 2146 9533
b/ wpłatę na PayPal:
E-mail: [email protected]
c/ rejestrację w Superbet z naszych banerów.
Dziękujemy!
Zapraszamy do kolejnego tekstu o Nowej Bukowej, który przygotował dla Was Matma85. Nie zabraknie ciekawych informacji, a całość została okraszona wieloma zdjęciami. Przeczytajcie (i zobaczcie), jak wiele zmieniło się przez ostatnie trzy lata. Oddajemy głos autorowi.
W połowie października 2024 roku minęły dokładnie trzy lata od bardzo ważnego momentu w historii GKS Katowice – wbicia pierwszej łopaty pod budowę nowego domu. W uroczystości uczestniczyli: Prezydent Miasta Katowice Marcin Krupa, Prezes zarządu Grupy NDI Małgorzata Winiarek-Gajewsk oraz Prezes Zarządu Stowarzyszenia Kibiców GKS-u Katowice „SK 1964” Piotr Koszecki. Po 36 miesiącach w miejscu, które klasyfikowane było jako grunty pod wodami stojącymi, nieużytkami rolnymi, a w mniejszym stopniu pastwiskami oraz gruntami zadrzewionymi, została rozłożona pierwsza rolka murawy, co pokazuje, jak diametralnie zmieniło się to miejsce.
Ostatnie miesiące prac przy obiekcie to przede wszystkim gigantyczny wzrost zainteresowania kibiców, ciekawych jak prezentuje się nasz nowy obiekt, którego budowa już się zakończyła i który już niedługo, będzie gościł ponad 15 tysięcy fanów.
Dosyć istotne i co można podkreślić to samo miejsce, w którym powstał stadion. Lokalizacja bardzo wyraźnie nawiązuje do górniczej historii i charakteru klubu. Dlaczego? Może warto przytoczyć kilka faktów na temat tego terenu, na którym GieKSa już za moment będzie gospodarzem.
Nowy stadion znajduje się na terenie Załęskiej Hałdy, tuż przy autostradzie A4, która niewątpliwie dodaje atrakcyjności tej lokalizacji. Lokalizacji, która ma bardzo bogatą historię przemysłową. Na przełomie XIX i XX wieku w tym miejscu zlokalizowana była huta o nazwie Joanna, która eksploatowała glin ceramiczny metodą odkrywkową. Znajdowały się tu budynki huty oraz składowisko odpadów pohutniczych. W późniejszym czasie rozpoczęto w tym miejscu wieloletnią eksploatację, w pokładach na różnych głębokościach, złoża węgla kamiennego. Płytka eksploatacja prowadzona była w latach… 1865-1867 przez dawne kopalnie Charlotte i Wiktor, czyli poprzedniczki KWK „Wujek”.
Przykładowa mapa pokładu KWK Wujek z naniesionym obrysem inwestycji. GIG
Co wynika z wielu dostępnych map, część północna naszego nowego obiektu znajduje się na terenie dawnej huty, pod którym nie prowadzono eksploatacji węgla. Natomiast część południowa stadionu, w tym trybuna dopingowa Blaszok, znajduje się na terenie eksploatacji węgla w kilku pokładach. Były tutaj zarówno dukle jak i szyby wydobywcze – naliczono 16 wyrobisk o głębokości od kilku do dwudziestu kilku metrów. Można śmiało przypuszczać, że Skarbnik, który kiedyś ostrzegał górników, a teraz jest na emeryturze, będzie miał na mecze GieKSy jakieś tajemne, ukryte wejście.
Załęska Hałda, dzięki okolicznym lasom, od zawsze charakteryzowała się znacznym zazielenieniem. Pomimo tak dużej inwestycji, teren nadal pozostanie w zdecydowanej większości „zielony”. Podczas ostatnich trzech lat otoczenie diametralnie się zmieniło, co najlepiej pokażą poniższe fotografie.
Źródło: @zakaz_filmowania kanał YouTube / Matma85
Źródło: @zakaz_filmowania kanał YouTube / Matma85
Źródło: @zakaz_filmowania kanał YouTube / Matma85
Pierwszy rok od uroczystego wbicia pierwszej łopaty to były głównie roboty ziemne, wycinka drzew, budowa zbiorników retencyjnych, odwierty, wykonanie sieci kanalizacyjnej, części fundamentów. Pod koniec 2022 roku, spod leżącego wszędzie śniegu, pojawiły się pierwsze elementy kubatury stadionu miejskiego. Konkretnie 3-kondygnacyjne klatki schodowe hali sportowej. W pierwszych cieplejszych dniach 2023 roku obiekt prezentował się następująco.
Źródło: K.Kalkowski
Od tego momentu prace nabrały prędkości, a dzięki bardzo dobremu zarządzaniu przez wykonawcę dostawami elementów żelbetowych – montaż przebiegał bardzo sprawnie. W maju pojawiły się pierwsze konstrukcje stalowych kratownic dachu nad trybunami stadionu piłkarskiego, a dokładnie 29 czerwca 2023 roku uroczyście została zawieszona wiecha na jej konstrukcji.
Jak wiele zmieniło się w krótkim czasie, pokazują kompilacje fotografii:
Źródło: wkatowicach.eu/ Matma85
Źródło: wkatowicach.eu/ Matma85
Źródło: wkatowicach.eu/ Matma85
Źródło: wkatowicach.eu/ Matma85
Źródło: wkatowicach.eu/ Matma85
31 października 2024 roku oficjalnie wykonawca (firma NDI_ zakończył prace budowlane na obiekcie i od 1 listopada trwają odbiory. Obiekt w ostatnim dniu października posiadał już bramki, siatki, a nawet namalowane linie na murawie.
Foto. Matma85
Foto. Matma85
Foto. Matma85
Foto. Matma85
Mamy teraz głęboką nadzieję, że odbiory odbędą się beż żadnych przeszkód i z początkiem rundy wiosennej spotkamy się przy sztucznym świetle na meczu otwarcia stadionu, na który czekaliśmy tak długo. Stadionu, który da nam wielkie perspektywy.
Foto. Matma85
Foto. Matma85
Matma85
Za nami kolejny wyjazd na stadion Cracovii, tym razem na mecz z prawdziwym gospodarzem tego obiektu. Czas na tradycyjne „Post scriptum”.
Lech Poznań to rywal, z którym – z obecnego grona ekstraklasowiczów – nie graliśmy najdłużej. Od czasu spadku w 2005 roku nie było nam dane spotkać się w żadnej lidze, a w losowaniach Pucharu Polski także nie mieliśmy szczęścia. Na przebudowanym stadionie Lecha GieKSa wystąpi po raz pierwszy w spotkaniu z gospodarzami, ale wizytowaliśmy go już przy okazji spotkań z Wartą Poznań w I lidze.
#1 – Da Silva – Wiele osób pamięta mecz i bramkę, w której było coś „magicznego”. GieKSa przed sezonem sprowadziła do ataku Brazylijczyka Leonardo Da Silvę i z miejsca stał się on ulubieńcem Bukowej. Wielu miało nadzieję, że rodzi nam się wielki talent na miarę możliwości R9.
Da Silva jedną z kilku bramek, strzelił właśnie w spotkaniu z Lechem. Zimowy wieczór na Bukowej uatrakcyjnił jednym z najładniejszych goli w historii spotkań pomiędzy ekipami. Zobaczcie poniżej, jak pięknie uderzył z popularnej „kapy”.
#2 – Ecik ogrywa Mistrza – Do sezonu 1992/93 Lech Poznań przystępował jako Mistrz Polski. Spotkanie rozgrywane było w marcu w Poznaniu i GieKSa po niezłym meczu pokonała Lecha 2:1. Ozdobą były bramki Maciejewskiego oraz Ecika Janoszki, który tradycyjnie już uderzeniem głową zapewnił GieKSie punkty i wygraną w ostatniej sekundzie spotkania. Nie mielibyśmy nic przeciwko, by to GieKSa w sobotni wieczór cieszyła się z wygranej w takich okolicznościach.
#3 Wojciech Show i zielone koszulki – Końcówka sezonu 1994/95 to remis GieKSy z Lechem na Bukowej. Mecz warty zapamiętania z uwagi na bramkę Wojciechowskiego, który po raz kolejny potwierdził, że był wielkim specjalistą, jeśli chodzi o rzuty wolne. Warte zapamiętania były również wyjazdowe koszulki z tamtego okresu. U siebie graliśmy tego dnia w zielonych trykotach i trzeba przyznać, że prezentowały się one świetnie.
#4 – Gajtkowski pokarał Lecha – W sezonie 2003/2004 GieKSa była przez niektórych skazywana na spadek, a mimo to całkiem nieźle radziła sobie w lidze. W 7. kolejce graliśmy na stadionie Lecha Poznań i mecz ten był wyjątkowy dla Krzysztofa Gajtkowskiego. Zawodnik, jeszcze kilka kolejek wcześniej był zawodnikiem Lecha Poznań, ale nie spełnił pokładanych w nim nadziei i wrócił w trakcie sezonu do Katowic. Powrót był całkiem udany, choć nie aż tak bardzo, jak wszyscy sobie tego życzyli. Gajtkowski zdobył kilka bramek, w tym na Lechu, która dała nam wygraną 2:1. Był to jeden z tych momentów, w których to rywale narzekali, że „byli gracze strzelają im bramki”.
#5 – Półfinał Pucharu Polski – Sezon 2003/04 to jeden z ostatnich „sukcesów” GieKSy w Pucharze Polski. Drużyna, która w sezonie zajęła 10. miejsce z trzema punktami przewagi nad strefą spadkową, dotarła do półfinału Pucharu Polski. Biorąc pod uwagę dzisiejsze realia i nasze występy w tych rozgrywkach, to wynik ten jest abstrakcją. Abstrakcją tym większą, jeśli spojrzy się skład, którym graliśmy w tamtym okresie. Katowiczanie półfinał rozegrali z Lechem i pierwszy mecz przegraliśmy 1:2 (bramka Gajtka), a w rewanżu przegraliśmy 2:4. Nasz skład z tego drugiego mecz: Klytta – Sadzawicki, Pluta, Markowski, Adżem, Fonfara, Adamczyk, Widuch, Bała, Brożek, Gajtkowski.
***
Bilans spotkań z Lechem jest całkiem niezły – 17-13-18. Co ciekawe, mamy dodatni bilans bramkowy – 60-55. Był taki okres w historii naszej rywalizacji, w którym wygraliśmy wynikami 4:1, 3:0, 4:0. Miejmy nadzieję, że w sobotę zdobędziemy kolejne punkty w ligowej tabeli.
krisdąb
10 grudnia 2014 at 23:45
GieKSa zawsze miała dobrych golkiperów(zasługa także trenerów)obecni też są pewni,raczej powinniśmy się interesować pozostałą ekipą a na pewno GieKSa „zagra jak za dawnych lat”