Czwartkowe święto „Boże Ciało” miało być wstępem do długiego weekendu i przyznam, że zaczął się on dla mnie całkiem miło. Zrobiłem sobie 30 km na rowerze aktywnie wypoczywając ze znajomymi, obejrzałem serial na Netflixie i zastanawiałem się nad wieczornymi planami. Aż tu nagle plany, jak to często bywa, same się nasunęły – czas zabrać się za pisanie felietonu po przeczytaniu wywiadu Prezesa Marcina Janickiego dla Pawła Czado z Gazety Wyborczej.
Wywiad znajdziecie TUTAJ.
Nie będziemy tutaj analizować całego wywiadu, odniesiemy się do najważniejszych kwestii w nim zawartych. Na początek najważniejsza, która poruszyła forum kibicowskie najbardziej.
Przyznam, że dwa razy czytałem tą wypowiedź i musiałem przeczytać trzeci raz, bo nie wierzyłem, że prezes Janicki może takie rzeczy mówić. Taka wypowiedź zabolała nie wiem, czy nie bardziej niż przegrane derby w tym sezonie.
Prezes we wcześniejszych odpowiedziach podkreśla, że nie jest z regionu i patrzy na wszystko z dystansem. Może więc byłby to dobry czas, by spojrzeć na wszystko nie z dystansem, a jako ktoś, kto spędził już trochę lat w tym klubie, mieście i doskonale poznał oczekiwania kibiców. Może czas, by prezes spojrzał na konferencję Lecha Poznań i słowa prezesa Rutkowskiego. Polecam obejrzeć ją TUTAJ (zwłaszcza początek i okolice 10-13 minuty). I teraz zestawiam słowa Rutkowskiego ze słowami Marcina Janickiego – niebo i ziemia niestety.
Wywiadem tym Marcin Janicki stracił w moich oczach, mam wrażenie, że szuka problemów na końcu listy. Nie będziemy chować głowy w piasek i mówić, że kibice są święci i zachowują się w 100 proc. normalnie, również i nasza redakcja ma swoje „małe rzeczy za uszami”.
Po tylu latach w I lidze, po dwóch latach upokorzeń, spotkań o nic, przegranych derbach – kibice mogą reagować różnie. Taki jest sport i trzeba to przyjąć. Próbować zmieniać zachowania kibiców owszem można, ale jeśli jest to priorytet dla prezesa, to coś jest nie tak. Priorytetem powinna być zmiana w klubie pewnych rzeczy.
Jeśli Łukasz Pielorz ma pretensje do kibiców w sezonie 2016/17 i po przegranych spotkaniach „pyskuje” przed nimi, a potem w przegranym spotkaniu z Kluczborkiem zawala dwie bramki (polecam je obejrzeć i obserwować zachowanie tego gracza), to ciężko nie pomyśleć, że coś jest nie tak.
Jeśli Bartłomiej Kalinkowski na trenera Legii typuje Jerzego Brzęczka twierdząc, że ogarnie on szatnie Legii i spokojnie da radę w chwili, gdy przegrał z nim awans, to również trzeba się zastanowić i zapytać Kalinkowskiego – Bartek, dlaczego wtedy nie ogarnięto szatni? Co się stało?
Jeśli Kędziora ucisza publiczność palcem po bramkach z Grudziądzem, to jakim cudem kibice mają okazywać szacunek piłkarzom po takim zachowaniu?
Kibice w tym nasza redakcja przez ostatnie dwa lata byli obdzierani z tego szacunku. Zaczęło się od wiosny zeszłego roku i przegrane kolejne spotkania o wskoczenie na fotel lidera, następnie przegrane z Kluczborkiem, słynny taniec w Grudziądzu i wypowiedzi Foszmańczyka po spotkaniu. Swoje dorzucił Grzegorz Goncerz na Twitterze.
Potem przyszedł kolejny sezon i kolejne spartaczone spotkania derbowe w tym z gimnazjalistami z Ruchu Chorzów, słabiutkimi Tychami w niecodziennych okolicznościach i bez walki na jesień w Sosnowcu. Czy to naprawdę mało, by ten szacunek został tracony krok po kroku? Jeśli mało, to dodamy coś od siebie.
Oto bowiem po przegranych 1:2 derbach z Ruchem na jesień tamtego roku dwie – trzy godziny po spotkaniu kapitan Midzierski wraz z Zejdlerem, Foszmańczykiem, Plevą oraz Sulkiem odwiedzili jedną z katowickich stacji benzynowych i dokonali zakupów, które z dobrym przygotowaniem do spotkań i regeneracją nie mają nic wspólnego. Oczywiście ktoś powie, piłkarze pili i pić będą. Problem zaczyna się jednak wtedy, gdy ten sam Midzierski popełnia w następnych spotkaniach błąd za błędem, Zejdler nie daje kompletnie nic zespołowi, a Foszmańczyk nagle łapie kontuzję za kontuzją, a do tego klub sponsoruje mu wakacje w Turcji. O Sulku i Plevie nie ma co nawet pisać. Należy więc zadać pytanie, czy Foszmańczykowi zaszkodził trening, czy może namiętnie jedzone hot–dogi po spotkaniach meczowych? Wtedy akurat z kabanosem i tradycyjne. Jeśli kapitan Midzierski tak budował team-spirit. to może był to jeden z powodów, dla którego to wszystko nie wyszło? Być może Zejdler, zamiast nocnych wizyt na stacji, powinien więcej czasu spędzać na treningach np. stałych fragmentów gry?
A dodajmy do tego jeszcze niepotwierdzone informacje o zarobkach Skrzecza – 12.000 miesięcznie dla zawodnika bez gola i asysty. To o czym my tu mówimy?
Z wielkim bólem piszemy o tej sytuacji, bo mieliśmy ją zachować dla siebie. Jeśli Marcin Janicki poczuje się urażony tą sytuacją, to osobiście go przeproszę, że nie dotrzymaliśmy obietnicy tego. Problem w tym, że sprawy zaszły za daleko i być może trzeba konkretnie wszystko wyczyścić, by każdy sobie wszystko przemyślał na spokojnie i zastanowił, co z tym zrobić.
Marcin Janicki pisze, że chce budować atmosferę i nastawienie. Problem w tym, że tutaj trzeba zacząć od zmian w klubie. Jeśli tu i ówdzie słyszy się, że pracownicy klubu w zakładach bukmacherskich obstawiają porażki GieKSy (podkreślę pracownicy, a nie piłkarze), to należy sobie zadać pytanie, jak taką atmosferę budować? Skoro pracownicy nie wierzą w sukces, to jak mają uwierzyć kibice?
Jak klub zamierza budować atmosferę i nastawienie skoro problemem dla klubowych kamer jest nagranie radości po wygranym spotkaniu? Skoro problemem jest zrobienie porządnych kulis ze spotkania i pokazania ludzkiej, normalnej twarzy zawodników, trenerów, piłki. Skoro dział komunikacji nad tym nie panuje i tego nie robi, to kto ma to zrobić prezesie? Kibice tym razem tego nie zrobią, bo nie mają już takiej możliwości.
Przykład z ostatnich dni – z Bukowej usunięty zostaje stary zegar, który był dla niektórych prawdziwą relikwią, symbolem sukcesów, symbolem tego klubu. Jak reaguje dział komunikacji na tą informację?
Pomijając fakt, że o zmianie kibice dowiadują się z profilu FB katowickiego radnego, to o szczegółach zmiany opowiada jedynie rzecznik klubu w odpowiedzi na komentarz twitterowy. Jeśli tak ma wyglądać komunikacja klubu, który strukturami jest już w ekstraklasie, to ciężko mi uwierzyć, jak to będzie wyglądać, gdy już tam będziemy.
Zmiana nastawienia i atmosfery, to nie jest kwestia pstryknięcia palcami i zmiany w tydzień. Na to trzeba będzie pracować latami, ale im szybciej zacznie Pan to zmieniać, tym szybciej mogą przyjść efekty. Najtrudniej zacząć zmiany od siebie i swoich pracowników, ale to jest podstawa do sukcesu, bo ten kto obwinia otoczenie zazwyczaj nie widzi swoich błędów. Liczę, że Pan je dostrzeże i będzie okazja do szybkiej reakcji.
I jeszcze jedno na koniec, bo tak mi się skojarzyło. Przez długie lata jeżdżąc autobusami trafiałem na komunikat „Żądając czystości, zachowaj ją sam” – teraz chciałbym: „Żądając szacunku, okazujcie go sami” – swoją postawą na boisku i poza nim piłkarze nie zasłużyli na szacunek kibiców.
Chciałbym się mylić i na koniec za rok podejść do prezesa i powiedzieć po awansie – „Myliłem się, tamten wywiad był bardzo dobry, bo tworzył presję na Tobie, a nie na zespole, który był nowo budowany”.
Na tą chwilę jednak mam takie wrażenie, że ten wywiad powinien wyglądać tak:
Portal GieKSa.pl tworzony jest od kibiców, dla kibiców, dlatego zwracamy się do Ciebie z prośbą o wsparcie poprzez:
a/ przelew na konto bankowe:
SK 1964
87 1090 1186 0000 0001 2146 9533
b/ wpłatę na PayPal:
E-mail: [email protected]
c/ rejestrację w Superbet z naszych banerów.
Dziękujemy!
Pisałem to już wielokrotnie, ale mam przyjemność napisać ponownie – przyjeżdża topowa ekipa. Lechia Gdańsk to jedna z najważniejszych kapel w historii polskiego ruchu kibicowskiego.
Historia ruchu kibicowskiego w Gdańsku jest na swój sposób upolityczniona. Gdańsk jest miastem, w którym zapoczątkowana została „Solidarność”, a spora część osób zaangażowanych w walki z ZOMO była jednocześnie kibicami Lechii. Przełożyło się oczywiście na chuligańską potęgę Betonów, którzy byli zaprawieni w bojach i nie jedna ekipa, która miała przyjechać do Trójmiasta, zwyczajnie wymiękła. Banda BKS-u pod dowództwem śp. Dufo i Wolfa sprawiła, że Lechia namieszała w Polsce konkretnie. Potrafili pojechać na mecz Polska – Anglia na Stadionie Śląskim w 1993 roku w 700 głów (wspólnie ze Śląskiem) i zlać mundurowych. Przez granie w niskich ligach, to na kadrze załatwiali chuligańskie sprawy, między innymi z Legią Warszawa czy Triadą (Arka Gdynia, Cracovia i Lech Poznań). W Gdańsku, przez regularne lanie milicjantów przez kibiców, mecze Lechii ochraniał oddział antyterrorystyczny.
Największym chuligańskim sukcesem Lechii były wydarzenia z 20 czerwca 1984 roku, kiedy grali na Arce Gdynia. Fani Lechii najechali w 12 tys. i stanowili większość stadionu. Mało tego – zajęli legendarną Górkę, czyli młyn Arkowców. Lechia w połowie lat 90. nie przestawała schodzić z chuligańskiej glorii. Banda Młode Orły ’95 regularnie wojowała z Arką (pod dowództwem Zbyszka Rybaka), a Trójmiasto w latach ’90 to było piekło. Była tam jeszcze jedna, wówczas solidna, ekipa – Bałtyk Gdynia. Popularne Kadłuby nie wytrzymały jednak próby czasu.
Lechia „od zawsze” ma sztamę ze Śląskiem Wrocław. Data założenia zgody to 1977 rok, czyli… bardzo dawno temu. W tych latach w innych miastach jeszcze na dobre nie rozwinął się (lub nawet nie zaczął się) zorganizowany ruch kibicowski. Jednak przez silne i konkretne grupy skinów, które nienawidziły komuny, ta zgoda scementowała się i cały czas rozwijała na kolejne dekady. W dzisiejszych czasach to naprawdę sztama z prawdziwego zdarzenia.
Oprócz WKS-u mają sztamę z Gryfem Słupsk, który pierwszy raz wsparł Lechię w Koszalinie jesienią 1993 roku. Natomiast Gryf swoje płótno powiesił na Lechii w derbach Trójmiasta z Arką wiosną 1995 roku. Z Gryfem, i u boku Czarnych Słupsk, Lechiści starli się konkretnie z policją zimą 1998 roku, kiedy z rąk milicjanta został zamordowany 13-letni Przemysław Czaja. Co do fanów Czarnych są bardziej z szacunku traktowani jako zgoda po wydarzeniach w Słupsku, ale ich funkcjonowanie jest mniejsze niż niejednej ekipy działającej jako FC.
Lechia pod swoimi skrzydłami ma sporą rodzinę fan clubów lub ekip, z którymi żyją w komitywie: Chojniczanka Chojnice, Bytovia Bytów, KP Starogard Gdański, GKM Grudziądz, Pomezania Malbork, Unia Tczew czy Mławianka Mława. Od kilku sezonów Jeziorak Iława, który miał różne okresy w swoich szeregach, zdecydował się zostać FC Lechii.
Od 2016 roku mają układ chuligański ze Stomilem Olsztyn. Od lat również mają bardzo dobre relacje z Rakowem Częstochowa, wielu nawet mylnie przez wspólną oprawę w tym sezonie pomyślało, że została na tym meczu w Gdańsku przyklepana zgoda.
Nasza rywalizacja miała miejsce, odkąd pojawiliśmy się na piłkarskiej mapie Polski. Dopiero w połowie lat 80. zagraliśmy ze sobą w ekstraklasie. Lechia zameldowała się na 4 sezony i spadła, z kolei GieKSa zaczynała pisać swoją piłkarską dekadę, która przyniosła najlepszy okres w dziejach klubu. Wtedy z Lechią Gdańsk nic nas nie łączyło, oprócz wzajemnej zgody ze Śląskiem Wrocław, z którym w 1987 roku zagraliśmy finał Pucharu Polski w Opolu. W latach 90. futbol w Gdańsku grał na poziomie obecnej pierwszej ligi, jednak klub regularnie borykał się z trudnościami organizacyjnymi i finansowymi.
W 1995 roku doszło do fuzji z Olimpią Poznań i Lechia grała pod nazwą Lechia/Olimpia Gdańsk. Kibice Betonów podjęli decyzję o wspieraniu klubu, bo wtedy była to jedyna okazja do pokazania się na salonach. W tym samym sezonie podobny ruch uczynili kibice GKS-u Tychy, którzy dosłownie świętowali fuzję z Sokołem Pniewy, przez co także mieli okazję pokazać się kibicowsko w ekstraklasie.
Nasz wyjazd „na Lechię” miał mieć miejsce jesienią 1995 roku, ale doszło do kuriozalnej sytuacji. Piłkarze GieKSy pojechali do Poznania, gdzie Olimpia miała stadion „w remoncie”, ale departament PZPN wyznaczył ten obiekt do rozegrania spotkania. Z kolegi równolegle na Traugutta w Gdańsku stadion Lechii wyczekiwał naszych zawodników i… kibiców. Finalnie mecz nie został rozegrany, GieKSa otrzymała walkower na swoją korzyść, a fanatycy GKS Katowice nie pojechali w tamtym sezonie jedynie do Poznania i Pniew (GKS Tychy grał tam domowe mecze), ponieważ nie akceptowali fuzji z kibicowskiego punktu widzenia. Z kolei fani Lechii znienawidzili nas ze względu na osobę Mariana Dziurowicza, który przejął wtedy władzę w PZPN.
Wiosną 1996 roku mecz był w Katowicach. Lechia mocno się zmobilizowała i przyjechała w 130 głów, co na tamte czasy było bardzo dobrą liczbą. Jednak sporym szokiem było, kiedy Lechia zobaczyła swoje płótno („Lechia love forever”) na Blaszoku do góry kołami. Trochę czasu potrzebowali kibice BKS-u, aby połączyć kropki. Płotno przekazali Śląskowi Wrocław, z którym flaga jeździła lub wisiała na Oporowskiej, później WKS flagę przekazał Wiśle Kraków, która miała sztamę równolegle z Gdańskiem i Wrocławiem. Gdy był mecz GieKSy ze Śląskiem Wrocław jesienią 1995 roku, to jadąca wspierać Śląsk ekipa Białej Gwiazdy została trafiona przez chuliganów GieKSy. Wiśle zabrakło odwagi nie tylko do podjęcia rękawic, ale także poinformowania o straconej fladze.
Lechia mimo fuzji i zjeżdżenia Polski oraz konkretnego młynu na swoim stadionie, musiała się zadowolić jedynie sezonem i… znów spadła. W sezonie 1999/2000 spotkaliśmy się ponownie. I ponownie w Gdańsku doszło do fuzji… Tym razem Betony grały jako Lechia/Polonia Gdańsk po połączeniu dwóch gdańskich klubów. Jesienią 1999 roku GieKSiarze wybrali się w 240 osób, w tym 10 Banik Ostrava – na tamte lata była to świetna liczba. I kto wtedy zakładał, że to była nasza ostatnia wizyta? Ale o tym zaraz…
Wiosną 2000 roku graliśmy u siebie. Lechia przyjechała w 132 głowy, z czego 80 głów Betonów, reszta to była Wisła Kraków (27) i delegacje Gryfa Słupsk oraz Śląsk Wrocław. Przed meczem doszło do awantury – GieKSa wysypała się na gości, ale policja rozgoniła towarzystwo. Na meczu Blaszok palił sporo pirotechniki, a chuligani GieKSy zaprezentowali, w formie dywanów, szaliki Ruchu Chorzów z Katowic. Był to znak czystek w mieście.
Lechia, a konkretnie ich kibice, zdecydowali w 2001 roku, że napiszą własną historię – „sama” Lechia Gdańsk choćby od najniższej ligi (jednocześnie klub z fuzją cały czas kopał się w otchłani lig). Mieli zaczynać od B klasy, ale okazało się, że zespół Startu Kulice wycofał się z ligi i na starcie dostali od losu „handicap” – zaczynali od A klasy. Zaczynała się nowa, ale dumna historia gdańskiego futbolu, który w 2007 roku spotkał się w jednej lidze z nami. My zaczynaliśmy na poziomie obecnej trzeciej ligi, ale wspólnym mianownikiem tej rywalizacji jest fakt, że na zapleczu ekstraklasy spotkały się dwa kluby, które uratowali kibice.
Jesienią 2007 roku mieliśmy pojechać do Gdańska. Ciśnienie było ogromne, ale wcześniej zaliczyliśmy, po bardzo długiej rozłące, GKS Jastrzębie na wyjeździe. Doszło tam do awantury i dostaliśmy dwa mecze zakazu wyjazdowego.
Wiosną 2008 roku zagraliśmy na Bukowej. Lechia zapowiadała pociąg specjalny, ale coś poszło nie tak, bo goście dotarli w 87 głów i nie mieli ze sobą żadnej flagi.
Minęło 15 lat. GieKSa cały czas to samo pierwszoligowego granie (z dwuletnią przerwą na drugą ligę), natomiast Lechia była cały czas w Ekstraklasie. Gdańszczanie dorobili się nowego stadionu, który służył także podczas Euro 2012.
Ponownie zagraliśmy na zapleczu Ekstraklasy i znowu… nie pojechaliśmy na Lechię. Tym razem PZPN zamknął stadion BKS-u za ich pokaz pirotechniczny z Podbeskidziem Bielsko-Biała i nasza skromna delegacja, przekazała jedynie to, co myśli jako społeczność fanów GieKSy o PZPN.
Wiosną 2024 roku zagraliśmy u siebie z Lechią. Od niepamiętnych czasów pęknął „sold out”, co tylko pokazywało, jak brakuje nam wielkich spotkań. Goście, po 7-miesięcznej przerwie za przerwany mecz w Gliwicach, wygłodniali wyjazdów na legalu, wyprzedali wszystkie bilety. Zawitali w 550 głów, w tym 100 Śląsk Wrocław i 40 Raków Częstochowa. Weszli wszyscy i zaliczyli najliczniejszy wyjazd w historii do Katowic.
Minęło pół roku i zagramy ponownie. GKS Katowice kontra Lechia Gdańsk, ale już w Ekstraklasie. Dwa kluby, które ze zgliszczy podniosły grupy kibiców. Tylko fanatycy z obu stron wiedzą, jaką przeszliśmy drogę, żeby tu się spotkać!
Od wczoraj w sieci pojawiają się pożegnania, wspomnienia, i anegdoty o Janie Furtoku. Naszą legendę żegna cała piłkarska Polska. Postanowiliśmy o najlepsze wspomnienia związane z „Jasiem” zapytać ludzi, którzy byli lub są blisko Klubu – prezesów, zawodników, dziennikarzy, pracowników i kibiców.
Swoimi wspomnieniami podzielili się z nami między innymi Wojciech Cygan, Grzegorz Proksa czy Grzegorz Goncerz. Zapraszamy na sentymentalną podróż i wspomnienia o prawdziwej legendzie GKS-u Katowice.
Wojciech Cygan, były Prezes GKS Katowice:
„Jana Furtoka bliżej poznałem w momencie gdy dołączyłem do GieKSy. I od razu udzielił pomocy. Z tym zawsze będzie mi się kojarzył. Wybitny piłkarz. Uśmiechnięty, skromny, serdeczny, z żartem i zawsze chętny do pomocy. Pamiętam jak razem z Marcinem Janickim potrzebowaliśmy wsparcia u jednego ze sponsorów, który był nałogowym palaczem. My z Marcinem nie paliliśmy, więc zabraliśmy także Jasia, żeby mógł towarzyszyć sponsorowi i opowiedzieć kilka anegdot ze swojej wspaniałej kariery. Sponsor był zachwycony. My też, bo dopięliśmy szczegóły umowy”.
Grzegorz Goncerz, były napastnik GKS Katowice:
„Pamiętam sytuację gdy na początku swojej przygody z GKS-em wszedłem do gabinetu Jasia, a tam jeden wielki dym od opalanych co chwila papierosów. Mówię: „dzień dobry, tak tu jest nadymione że Pana w ogóle nie widzę!” A Jasiu na to… „Mnie nie musisz widzieć, masz widzieć bramkę!””
Leszek Błażyński, dziennikarz, autor książek sportowych:
„Z przyjemnością oglądało się grę Jasia Furtoka, widziałem na żywo sporo meczów z jego udziałem, ale jeden utkwił mi najbardziej w pamięci. To słynne spotkanie 1 maja 1986 roku. Chodziłem wtedy do podstawówki, a w finale Pucharu Polski GKS Katowice grał z Górnikiem Zabrze. Przed spotkaniem wszyscy, od ekspertów po kibiców, zastanawiali się, ile Górnik wygra. GieKSa zwyciężyła 4:1, a Furtok strzelił trzy efektowne gole. Co ciekawe, na zegarze jeszcze po zakończeniu spotkania było 2:1. Kibice żartowali, że zegar obsługiwał fan Górnika, który wkurzył się i poszedł do domu… Później jako dziennikarz wiele razy miałem okazję porozmawiać z Furtokiem, który był osobą wesołą, sympatyczną, skromną i małomówną. Na boisku błyszczał, poza murawą wolał być w cieniu. Jego syn Jacek opublikował we wtorek zdjęcie ze swoim tatą, na którym Jasiu Furtok śmieje się od ucha do ucha. Takiego go zapamiętam.”
Artur Łój, były wiceprezes GKS Katowice, współtwórca akcji „Ratujmy GieKSę”:
„W okolicach roku 2006, gdy ś.p Jan Furtok był prezesem odradzającej się GieKSy, dostał bardzo intratną propozycję objęcia stanowiska dyrektora sportowego w Groclinie (teraz każdy wie jak ten klub skończył, ale wtedy to był organizacyjny top w kraju). Drzymała był zdeterminowany żeby Go ściągnąć do siebie. W GieKSie Jasiu zarabiał przysłowiowe orzeszki, a tam nie dość że kasa to jeszcze wizja walki o najwyższe sportowe cele.
Nie wiem czy są na świecie ludzie, którzy poświęciliby pieniądze i karierę dla ratowania idei pracowaliby społecznie, ale Jasiu wiedział że bez niego nie damy rady i został. Wrócił na szczebel centralny, a potem… już wszyscy wiemy.”
Grzegorz Proksa, bokser, mistrz Europy w wadze średniej, kibic GieKSy:
„Trudno w kilku zdaniach wymienić najlepsze historie czy wspomnienia, ponieważ z okresu mojej pracy w GKS-ie mam ich bardzo wiele. Z pewnością szybko złapaliśmy bardzo bliskie relacje, potrafiliśmy przegadać wiele godzin. Pamiętam że Jasiu miał biuro zaraz obok mojego i bardzo często wpadał po mnie przed treningami czy to pierwszej drużyny, czy drużyn młodzieżowych, bardzo lubił je oglądać i oceniać. Często robiliśmy to razem.
Dużo mi opowiadał o całym systemie szkolenia jak i o swojej karierze. Był bardzo dobrym kolegą. Bardzo długo mnie przekonywał żebyśmy przeszli na „Ty”, a ja miałem z tym ogromny problem. Dla mnie Jan Furtok to była legenda,, wielki sportowiec i idol z dzieciństwa. Długo utrzymywaliśmy kontakt prywatny. Jestem zdruzgotany tą starszną informacją…”
Marcin Janicki, były Prezes GKS-u Katowice:
„Janek Furtok to niekwestionowana legenda GieKSy. Kiedy przychodziłem do klubu w 2012 roku był jedną z pierwszych osób, którą miałem okazję poznać. Otwarty i z poczuciem humoru. Kiedy udawaliśmy się klubową delegacją na uroczystości górnicze każdy chciał mieć z Jankiem zdjęcie. Zanim zasiadł do stołu zawsze stanął do zdjęcia, z każdym zamienił słowo. Roztaczała się wokół niego aura osoby wyjątkowej dla polskiej i katowickiej piłki nożnej, ale przy tym wszystkim był szalenie normalny. Wyjątkowa osoba, którą miałem okazję poznać.”
Olga Bieganowska, dyrektor marketingu GKS Katowice w latach 2010-2020:
„Pan Jasiu był osobą, która zostawiła niezatarte ślady w sercach wielu osób, za swoje zaangażowanie i ciepło. Dla GieKSy nigdy nie odmawiał, zawsze miał czas, nawet ucząc podstawy piłki dzieciaki z programu Zagraj na Bukowej. Po cichu zawsze mówił: „Pani Olgo bombona?”…wciskając go od razu do ręki. Jego odejście to wielka strata, a wspomnienia o nim będą nas prowadzić, przypominając o wartościach, które wnosił w nasze kibicowskie życie. Panie Jasiu, Pana życie było darem dla wszystkich GieKSiarzy.”
Dariusz Leśnikowski, dziennikarz „Super Express”:
„Jako nastolatek Jana Furtoka – paradoksalnie – częściej widywałem w koszulce reprezentacji: pierwszej albo olimpijskiej na Stadionie Śląskim, niż w stroju GKS-u. Pamiętam jednak, że jako ówczesny kibic Szombierek gdzieś w połowie lat 80. „kląłem” na niego, gdy w Bytomiu walnął pięknego gola z rzutu wolnego. GieKSa wygrała 4:1, niewielkiej grupce „szombierkorzy” została jedynie marna satysfakcja z gola strzelonego przewrotką przez Marka Koniarka. Parę miesięcy później GKS zabrał „Koniara” Szombierkom, dzięki czemu trochę później narodził się przy Bukowej kultowy atak Furtok-Koniarek-Kubisztal.
Po latach miałem okazję – przyjemność, zaszczyt – poznać Jana Furtoka osobiście, już w zawodowych kontaktach na linii dziennikarz – piłkarz/trener/prezes. Zanim koszmarna choroba zabrała mu wspomnienia, parę kaw wypiliśmy i parę historii zdążył opowiedzieć do mojego cyklu „Z lamusa”, który przez wiele lat prowadziłem w „Sporcie”. Potrafił opowiadać z humorem, z emocjami, z werwą.
Kiedy na jedną z takich rozmów przyniosłem mu jego zdjęcie na… nartach, długo się na jego widok śmiał. A potem, opowiadając o tym, jak dwa razy w życiu: za Alojzego Łyski przy Bukowej oraz w okresie gry w Eintrachcie założył deski na nogi, ekspresyjnie zerwał się z krzesła i sugestywnie zademonstrował, czym się skończyła owa druga próba. Paru gości lokalu ze zdumieniem przyglądało się facetowi, który dramatycznie niemal pada na podłogę kawiarni. Cóż, gwiazdorstwa, sztuczności i fałszu nie było w Nim ani krztyny. Była godna najwyższego szacunku skromność i naturalność.”
Maciej Wierzbicki, były bramkarz GKS Katowice:
„Na pewno sama obecność Jasia dużo wnosiła, bo to był otwarty człowiek. Jak zazwyczaj bramkarze irytują się na słowo „SZAKET” tak z jego ust przywitanie „cześć szaket” odbierałem bardzo miło. Za czasu trenera Fornalaka Jasiu wchodził czasem do treningu, jednego takiego dnia chyba z 30 minut męczył mnie swoimi uderzeniami, bo zostaliśmy sami. Pytał kaj chcesz i tam uderzał. Czy prawą czy lewą nogą potrafił uderzyć na prawdę celnie…”
Grzegorz Górski, były zawodnik GKS Katowice, wychowanek Jana Furtoka:
„Jako dzieciaki rocznika 85 mieliśmy szczęście być trenowanymi przez wiele lat przez człowieka z wielką pasją do piłki nożnej, z którym każdy trening to była przyjemność i nauka.
Jako trener naszej ekstraklasowej drużyny sezonu 2004/2005 zbudował niesamowitą atmosferę, którą do dziś wspominamy z chłopakami z boiska. Każdy mecz to był bój w którym szło się za przyjaciółmi. Dzięki Furtokowi stanowiliśmy kolektyw.
Kiedy Jasiu został prezesem GKS-u to z punktu widzenia piłkarza doskonale wiedziałeś że rozmawiasz z uczciwym człowiekiem, który robi więcej niż pozwalałybyśmy to warunki klubowe w tamtych czasach. Był to serdeczny człowiek, który ukształtował mnie jako piłkarza, ale również co ważne ma niebagatelny wpływ na to jakim jestem człowiekiem.”
Maurycy Sklorz, były rzecznik prasowy GKS Katowice:
„Osobiście miałem okazję poznać Pana Jana Furtoka w pierwszym dniu mojej pracy w GKS-ie. Zawsze uśmiechnięty, zawsze pomocny. Uwielbiałem z nim rozmawiać, słuchać o dawnych czasach i potędze GieKSy. Janek miał miliony historii. Opowiadał o grze w trójkolorowych barwach, ale też o tym że w Niemczech zaczął strzelać dopiero jak mu zaczęli podawać schabowe na obiad!”
Rafał Kędzior, komentator sportowy:
„Moje pierwsze zetknięcie z Janem Furtokiem to czasy kiedy grał w Eintrahcie Frankfurt, a ja jako dzieciak zafascynowany Bundesligą oglądałem magazyn Ran na Sat 1 i bramki, które strzelał dla ekipy z Frankfurtu. Najbardziej utkwił mi w pamięci jednak pucharowy mecz z 1995 roku przeciwko wielkiemu wtedy Juventusowi. Byłem dumny, że synek z GieKSy strzelił gola drużynie Del Piero, Viallego i Deshampsa. Nie przypuszczałem wtedy, że będę go mógł jeszcze zobaczyć w barwach GieKSy już jako bardziej świadomy kibic.
Również tym bardziej wtedy nie przypuszczałem, że będę mógł poznać legendę GieKSy co stało się, kiedy pracowałem w dziale marketingu Klubu. Jan Furtok był wówczas wiceprezesem. Największym przeżyciem było jednak dla mnie, kiedy kilka razy miałem okazję zagrać w meczach reprezentacji Śląskich dziennikarzy wzmocnionej kilkoma byłymi ligowcami. Pochwałę za jedną z akcji od Jasia zapamiętam do końca życia podobnie jak swojską atmosferę, która wtedy panowała w szatni. Ale pamiętam też, że choć Furtok ze względu na wiek w tamtym czasie biegał najmniej ze wszystkich, to zawsze kończył mecz z 2 czy 3 golami. Anegdot z tamtych czasów jest sporo, ale większość z nich jednak nie nadaje się o cytowania przy tak smutnej okazji. Na pewno zapamiętam go jako wybitnego piłkarza i zwykłego, skromnego, normalnego chłopaka z Katowic z dużym poczuciem humoru i życzliwością.”
Tomasz Błaszczyk, wieloletni fotograf GKS Katowice:
„Pierwsze wspomnienie jakie przychodzi mi do głowy związane z Janem Furtokiem to zlecenie z gazety „FAKT” żeby zrobić zdjęcie… ręki którą Jan Furtok strzelił bramkę w pamiętnym meczu z San Marino. Byłem bardzo zdziwiniony tą propozycją i zastanawiałem się jak Pan Jan zareaguje. On natomiast jak zawsze szeroko się uśmiechnął i powiedział że nie ma żadnego problemu. Sesję ręki zrobiliśmy na klubowym parkingu.”
Maciej Biskupski, Wiceprezydent Miasta Katowice:
„Jan Furtok to był mój prawdziwy idol piłkarski w czasach w czasach mojego dzieciństwa. Gdy graliśmy na boisku w piłkę nożną każdy chciał być Janem Furtokiem. Gdy poznałem Janka w czasie działalności społecznego komitetu „Ratujmy GieKSę” okazał się zupełnie normalnym, życzliwym i otwartym człowiekiem. Takim właśnie go zapamiętam.”
Filip Burkhardt, były pomocnik GKS Katowice:
„Wczorajsza informacja mnie zszokowała. Pan Jan był cudownym człowiekiem, zawsze uśmiechniętym i życzliwym. Poznaliśmy się osobiście w czasie kiedy grałem w GKS-ie. Rozmawialiśmy najczęściej po meczach, bo bardzo przeżywał mecze GieKSy i zwracał uwagę na grę każdego zawodnika. Mam nadzieję że jego legenda będzie czuwała nad GieKSą i już nigdy GieKSsa nie spadnie z Ekstraklasy.”
Michał „Shellu” Murzyn, twórca i redaktor naczelny GieKSa.pl:
„Moim pierwszym kontaktem z wówczas prezesem Furtokiem był dzień, w którym po raz pierwszy pojechałem na mecz pracować na rzecz klubu. To był wyjazd na KS Częstochowa w IV lidze. Wcześniej filmowałem w trybun GieKSiarskie bramki, zaproponowano mi więc, żebym pojechał do Częstochowy i sfilmował mecz. Niesamowite było to dla mnie wydarzenie. W drodze powrotnej w autokarze puszczałem panu Janowi Furtokowi bramki z tego meczu na swojej analogowej kamerze. Po powrocie z ekipą z SSK i panem Jankiem mieliśmy… małą nasiadówkę w pokoju trenerów. Niesamowite było dla mnie bycie w takim kontakcie z Legendą. No i po wszystkim, jako że wracaliśmy w tym samym, kierunku – prezes na Kostuchnę, ja na Zarzecze – jechaliśmy jednym autem i nakazał kierowcy, odwiezienie mnie pod sam dom. Pomyślałem sobie wtedy – tyle wygrać. Tego dnia zaczęło się moje udzielanie na rzecz GieKSy, a duma jaką miałem z obcowania z Janem Furtokiem była olbrzymia.
Innego razu podczas wyjazdu do Ząbek zespół się naszej wyjazdowej ekipie samochód. Nie wiem, jak to się stało, ale akurat przejeżdżał pan Janek ze swoją ekipą. Ja jako, że miałem filmować mecz, byłem niezbędny na spotkaniu, więc wzięli mnie do swojego samochodu – wiem, że był tam jeszcze wtedy Piotr Stach. Dyskutowali w aucie o składzie, więc ja dałem komuś cynk, żeby wrzucił na stronę. To jeszcze były czasy tuż przed Facebookiem, więc szybkość informowania była na wagę złota.
Rozmowy z Janem Furtokiem były specyficzne. Pamiętam zwłaszcza jedną, co do której do dziś uśmiecham się na wspomnienie. Poszedłem do gabinetu prezesa podpytać o poszukiwania zawodnika na jakąś pozycję albo lokalizację obozu przygotowawczego. Pan Jan patrzył na mnie w milczeniu. Zaciągnął się papierosem i rzekł:
– Działamy.
Zamilkł. Wziął kolejny chaust papierosa. Po kilku sekundach dodał.
– Szukamy.
Ton jakim to mówił był naprawdę jednorazowy.
No i ogólnie znana wszystkim historia, kiedy to pan Jan Furtok zarzucił na jednej z prezentacji GieKSy sucharem wszechczasów 🙂
„Pijcie mleko, druga liga niedaleko”.
Dla mnie postać Jana Furtoka jest szczególna. 13 października 1996 byłem na swoim pierwszym meczu GKS Katowice. Żałowałem, że akurat w tym spotkaniu nie może wystąpić Sławek Wojciechowski. Niepotrzebnie. W 75. minucie do ustawionej tuż za linią pola karnego piłki podszedł Jan Furtok, który już był po swoich zachodnich wojażach. Precyzyjnym strzałem nie dał szans… śp. Arturowi Sarnatowi, który zmarł kilkanaście dni temu.
Na własne oczy widziałem ponad 840 bramek GKS Katowice. Strzeliło je niemal 200 piłkarzy. Jasiu Furtok był autorem pierwszej z nich.”
Piotr Koszecki, Prezes Zarządu Stowarzyszenia Kibiców GKS-u Katowice „SK 1964”:
„Jan Furtok to po prostu (i aż) GKS Katowice.
Bardzo dobroduszny Człowiek. Wiele osób wie o jego zasługach piłkarskich, ale dla mnie – z racji wieku – to przede wszystkim osoba, dzięki której GieKSa w ogóle istnieje.
Cieszę się, że doczekał się powrotu do Ekstraklasy, szkoda że nie zobaczył GieKSy na nowym stadionie, który – zgodnie ze słowami Prezydenta Marcina Krupy – będzie nosił Jego imię.
Jak sobie teraz pomyślę, że przez ponad 20 lat miałem okazję obcować i rozmawiać z taką Legendą… Ale to też pokazuje, jakim Człowiekiem był Jasiu – tak wspaniałym, że w ogóle nie czuło się dystansu.
Zawsze był z nami kibicami, a my zawsze będziemy z Nim.”
Krzysztof Pieczyński, radny miasta Katowice:
„Z Jankiem znaliśmy się wiele lat i mam dziesiątki wspomnień związanych z tą przyjaźnią.
Najpierw była to relacja na linii idol-fan. Gdy Jasiu zakończył karierę wielokrotnie miałem zaszczyt grać z nim w jednej drużynie na wielu turniejach na terenie Polski a nawet Europy. Dzięki temu nasze więzi się zacieśniły, i zostaliśmy przyjaciółmi, a z całą rodziną Furtoków od lat żyję w bardzo bliskich relacjach.
Anegdotę jednak przytoczę związaną z działalnością samorządową, w której uczestniczę, a sam Jasiu też w pewnym okresie swojego życia był blisko tej działalności.
Otóż w roku 2006 oboje po raz pierwszy startowaliśmy do Rady Miasta Katowice z list Forum Samorządowe i Piotr Uszok. Wraz z Jasiem razem jechaliśmy na spotkanie organizacyjne z ówczesnym Prezydentem Piotrem Uszokiem.
W czasie jazdy Janek zapytał co będzie na tym spotkaniu. Odpowiedziałem że pewnie głównym tematem będzie rozmowa o naszych numerach na listach wyborczych. Wtedy też zaproponowałem Jasiowi, żebyśmy prowadzili wspólną, spójną i podobną kampanię, gdyż startujemy w innych okręgach, więc nie będziemy sobie przeszkadzać. Zapytałem Jasia jaki chciałby mieć numer na liście to ja również poproszę o taki sam. Jasiu bez chwili zastanowienia odpowiedział: „No jak to jaki, ino dziewiątka!”. Wiadomo, że takie numery na listach nie należą do tych „biorących”, więc starałem się wytłumaczyć mu, że to niezbyt fortunny numer jak na wybory, na co Jasiu rzekł: „To był zawsze szczęśliwy numer do mie, zoboczysz!”.
Koniec końców obydwoje wystartowaliśmy z dziewiątego miejsca na listach. Wprawdzie mandatów radnych nie zdobyliśmy, ale mimo odległego miejsca byliśmy tego naprawdę blisko.
Żegnaj Idolu, Żegnaj Kolego, Żegnaj Przyjacielu…”
Zapraszamy do trzeciej, a zarazem ostatniej galerii z Poznania.
Solski
1 czerwca 2018 at 08:24
Z tego co sobie przypominam na temat szacunku, to nawet jak przychodził trener Paszulewicz to wyraźnie powiedział, że na szacunek kibiców piłkarze muszą sobie zasłużyć swoją gra i zaangażowaniem. A co zrobili każdy wie.
kato
1 czerwca 2018 at 13:19
SZACUNEK DLA KIBICÓW!!!
O piłkarzach nie ma co się wypowiadać, bo już wszystko zostało powiedziane i napisane.
INO GIEKSA!!!
Mateusz
1 czerwca 2018 at 14:53
Najwidoczniej Janicki to też niewłaściwa osoba na sternika GieKSy i bardziej niż z kibicami trzyma z szatnią tych paralityków.
A
1 czerwca 2018 at 15:26
Podpisuje sie pod tym w 100%
Mecza
1 czerwca 2018 at 16:07
Brawo Janicki, ja już pisałem że wszytsko już było wymienione i nadal źle. Od prezydenta Katowic po prezesa klubu. Został stadion do wymiany i podejście kibiców. Stadion nie przeszkadza, szukajcie w sobie problemu. Roszczeniowość jakbyśmy byli Realem Madryt w 1 lidze. Jesteśmy jednymi z wielu i zejdźcie na ziemię, przetańczy żyć latami 90.
Joozak
1 czerwca 2018 at 16:30
Wypowiedź odpowiedzialnego Prezesa, który myśli o ściągnięciu nowych piłkarzy. Na oceny poczekajmy do rozliczeń z tego sezonu, które jeszcze nie nastąpiły.
Mecza
1 czerwca 2018 at 17:50
Miłość kibica do klubu jest bezwarunkowa. Jeśli ktoś czuje się, że jest oszukiwany niech zamilknie aby nie jątrzyć. Zawsze może sobie zmienić obiekt upodobań. Sosnowiec wszedł, idźcie tam. Zauważyłem wiele nowych nicków po porażkach, tak jakby tylko czekali na to. W życiu się nie układa to znajdą upust emocjom na tej stronie. Może to jednak taka wojenka hybrydowa, trole konkurencji mający na celu skłócenie kibiców lub nawet (niektórzy nawołują) wycofanie się miasta. Czemu to ma służyć? Internet za chwilę będzie więcej znaczył niż ustawka w lesie.
Mecza
1 czerwca 2018 at 17:54
Każdy z nas śpiewał czy wygrywasz czy nie. Zgoda, że piłkarze spieprzyli ale też już pisałem, że gdyby w pracy mnie obrażano gorzej bym pracował a mając długą umowę to już bym robił na złość tym co mnie obrażają, śmiałbym się z nich i jeszcze oni by mi za to płacili.
Błażej
1 czerwca 2018 at 18:28
W pracy to by Cię już dawno wywalili
Mecza
1 czerwca 2018 at 18:47
@Błażej brawo, ale to jest k. klub piłkarski, inaczej trzeba postępować z pracownikami. Tu nie chodzi tylko o GKS, tak jest na całym świecie. Czytałeś pewnie jak Dudek scementował całe Zagłębie, on się wiecznie uśmiecha nawet po porażkach. Chodzi po klubie i każdemu wchodzi w tyłek aby ten się dobrze czuł. Jak jesteś przeciętny to motywacja może zdziałać cuda. Dlaczego w GKS każdy przychodzący dobry, na którego klub wydaje krocie bo przychodzi Pan Piłkarz z ekstraklasy jest po 6 miesiącach do bani? Odpowiedz sobie na pytanie.
Mecza
1 czerwca 2018 at 18:51
U nas wszedł Paszul zimą do szatni z pianą na ustach i hasło wymagać, wymagać, wymagać. Przed Paszulem jest przyszłość ale musi pokory nabrać. On mi naprawdę przypomina Nawałkę, ale tego przed pracą z Benhakerem. Nawałka potrafił spóścić bogaty Lubin do 1 ligi. Jak umiejętności są zbliżone decyduje psychik i komfort pracy.
Irishman
2 czerwca 2018 at 07:07
@Mecza, co Ty piszesz?
Kibice u nas są na wielkim poziomie! Nie pamiętasz, jak kiedyś często były jakieś dymy, jak klub płacił ogromne odszkodowania i to jako recydywista??? To się zmieniło!
A jak twierdzisz, tak jak prezes, że u nas piłkarze są jakoś specjalnie obrażani, gorzej traktowani przez kibiców niż gdzie indziej albo niż kiedyś to chyba, obaj jesteście jacyś… no nie wiem, jacyś „odrealnieni” od piłki nożnej! Jasne, ze u nas nie będzie nigdy tak sielankowo jak na jakichś wioskach. Ale tu są Katowice, klub z tradycjami i aspiracjami! Tu można fajnie zarobić, fajnie żyć ale wymagania też są większe! I jak jeden z drugim piłkarzem tego nie potrafi docenić, a z drugiej strony znieść, TO DROGA WOLNA, BO SIĘ TU NIE NADAJE!!!
Piszesz, ze wszystko się zmieniło tylko kibice tacy sami. A to już nie pamiętasz, jak rok temu właśnie kibice rozłożyli parasol ochronny nad piłkarzami pod hasłem „cała GieKSa razem”. Sam byłem j..ny jak ostro pisałem ale zrozumiałem i się podporządkowałem. I właśnie wtedy Brzęczek, tak jak Dudek bronił piłkarzy, uśmiechał się, a prezes się z nimi kumplował. I co dostaliśmy w zamian???? Wstyd z Kluczborkiem i pokazanie kibicom w Grudządzu, że mają na nas wy…ne! BEZ REAKCJI KLUBU!!!
I Ty jeszcze śmiesz zarzucać (niestety wraz z prezesem, którego dotąd bardzo wysoko ceniłem, choć za pozyskiwanie kasy mimo fatalnych wyników nadal go cenią, ale na fuzbalu się moim zdaniem nie zna!), że winni są kibice?????
Nie @Mecza, u nas niestety przez te wszystkie lata po upadku nie spotkały się razem trzy rzeczy, które mogły razem dać awans. A może nawet dwie z tych trzech by wystarczyły. Chodzi mi o:
– dobre warunki finansowo-organizacyjne
– dobry prezes, który by to wykorzystał
– dobry trener.
Kibice są już dawno w ekstraklasie, a piłkarze…. moim zdaniem są wszędzie tacy sami. Ale ci, nasi są już zasiedziali, przegrani, zdemoralizowani, skłócenie z naszym środowiskiem, a być może i z trenerem, który jak się nie ogarnie to skończy jak Mandrysz, a nie jak Nawałka, bo do niego mu BAAAAARDZO DALEKO!
Ich trzeba po prostu MAKSYMALNIE wy…transferować. I trzeba to było zrobić już rok temu, czego wtedy nie zrobiono i dziś za to płacimy jeszcze większym upokorzeniem!!!
A nie kibiców jak sugerujesz.
Pozdrawiam!
Irishman
2 czerwca 2018 at 07:32
@Mecza, jeszcze odnośnie Nawałki. Poczytaj sobie jaki Nawałka ma stosunek do piłkarzy. On ani się nie uśmiecha, wchodząc piłkarzom w tyłki, ani nie opowiada, że będzie dla nich „katem” – zresztą on w ogóle mało udziela się medialnie – chyba, że musi. Ale za to na jego zajęciach albo na zgrupowaniach, które prowadzi panuje ŻELAZNA DYSCYPLINA! I to, plus świetny zmysł taktyczny wystarczało i na młodzież GieKsy, i na gwiazdorów w Górniku, i na gwiazdy w reprezentacji.
A co do piłkarzy, to tak jak pisałem wszyscy są tacy sami. A to jacy są w danym klubie zależy od tego oczywiście jakie warunki im się stworzy ale też przede wszystkim na co się im pozwoli, czego się od nich wymaga!
Ale ci nasi obecni są już tak zmanierowani i poobrażani, że choćby nie wiem co, to w Katowicach nic nie osiągną!
I dlatego mam prośbę, a właściwie błaganie (skoro ani żądań, ani próśb kibiców klub nie spełnia) w stosunku do prezesa. Jeśli, któryś miałby zostać, to BŁAGAM, nie dłużej niż na rok. Bo i klub, i Pan z nimi przegra. A jak zostaną tu na dłużej, to będą z nimi przegrywać także Pana następcy!
Fridek76
2 czerwca 2018 at 09:20
Brawo Irishman sama prawda. Rozbawił mnie mecza tekstem jak sie nie podoba to….
A moze trzeba cos zrobic aby bylo lepiej a nie udawac ze jest fajnie super bo z takim podejsciem to my kolejne lata spedzimy w 1 lidze.
Mecza
2 czerwca 2018 at 09:52
Po prostu inny punkt spojrzenia. Wszędzie są tacy sami piłkarze a u nas znowu w plecy. Przydałoby się coś ugrać czasem, jak inni. Tak naprawdę dopiero drugi sezon próbowaliśmy wywalczyć awans. Taka Teramalica mająca więcej pieniędzy chyb 4 czy 5 lat próbowała. Zapomnijcie i przestańcie używać słowa awans, nie będzie go w przyszłym sezonie. Trzeba na nowo drużynę stworzyć która będzie docierać się przez 2 lata i co rundę najsłabsze ogniwo wymieniać. Wszystko się uda jak będzie spokój i stabilizacja a nie kelejne rewolucje. Wątpię tylko czy mamy odpowiednich ludzi do zrobienie tego.Faktycznie ten awans może być na otwarcie stadionu i niech nikt nie będzie zaskoczony.
Irishman
2 czerwca 2018 at 12:07
I z tym się mogę zgodzić tylko najpierw rewolucja i to taka, o jakiej będzie się mówić latami, a potem spokojna robota!
Mecza
2 czerwca 2018 at 13:17
Tylko znowu kibice nie mogą wymuszać presji na prezesie, dyrektorze aby Ci robili głupie ruchy pod publikę. Przecież Cygan za bardzo słuchał głosu ludu, stąd nadal ponosimy konsekwencje. Transfery które ze zdrowym rozsądkiem nie miały nic wspólnego ale za to musiały „pokazać” że coś się robi a lud łykał.
artur
2 czerwca 2018 at 16:58
To po co w ogóle startować w 1 lidze skoro nie gra się o awans. Wasza filozofia podcina skrzydła. Przez te 13 lat tyle słabych drużyn awansowało i do dziś grają w e-klasie a wy gadacie o ambitnych planach budowania zespołu. Przecież oni od dekady budują zespół a są pośmiewiskiem w kraju. Bronicie prezesa i zarządu a to oni odpowiadają za te lata wstydu.
Mecza
2 czerwca 2018 at 17:44
@artur, przez dekadę w 1 lidze to GKS walczył o przetrwanie a nie o awans. Awans to tylko marzenie kibiców nie mające żadnych podstaw. Przecież przez te pierwsze 10 lat w 1 lidze myśmy drżeli o licencję na 1 ligę a co dopiero myśleć wyżej. Można mówić o przegranym awansie w okresie ostatnich dwóch lat a jeśli był przegrany trzeba zrobić rewolucję. Wydaje mi się że rewolucja to jakieś 25% szansy na awans od razu i to nie jest podcinanie skrzydeł ale realna ocena. Nawet gdyby przeszedł prywatny inwestor i powiedział, wykładam 50mln na transfery i chcę awansu tu i teraz ja bym wszystkich oszczędności na powodzenie takiej akcji nie postawił.
Wojtek
2 czerwca 2018 at 19:38
Jeśli za miejsca od 4-6 dostaną 8mln zł to wolą zostać w 1 lidze niż zapłacić bońkowi 10 mln za licencje do ekstraklasy i tak co roku 8mln do przodu to jest biznes a kibice to ciule którzy przychodzą i wierzą w awans a ja między nimi koniec i kropka od następnego sezonu mają 2 karnety mniej mój i syna
Mecza
2 czerwca 2018 at 20:43
@Wojtek, sam nie wiesz co piszesz. Shellu, Błażej, kosa robicie super robotę ale czasem zapominacie, że na Was spoczywa większa odpowiedzialność za słowa. Materiały są ciekawe i wyraźne ale cześć kibiców wyciąga niezrozumiałe wnioski dla siebie. Taka samo nakręcająca się spirala niechęci do klubu. Szybko z tego nie wyjdziemy. Chyba potrzebny stadion i kilka sezonów w ex, nowe pokolenie.