Wielu z kibiców zapewne z ulgą przyjęło, że piłkarski rok się już skończył. W obecnym, XXI wieku to był najgorszy sportowo rok kalendarzowy. Nawet gdy GKS Katowice spadał z ekstraklasy – nie było tak źle. Wówczas bowiem mieliśmy drużynę słabą, ale ambitną. Taką, na którą kibice chodzili z przyjemnością. Walczącą do końca, nie tylko z przeciwnikiem, ale i z przeciwnościami losu. To była ekipa, która w ósemkę przeciw dwunastu przeciwnikom (rywal i sędzia) potrafiła do końca walczyć z Odrą Wodzisław. Wtedy nawet bramka Odry w doliczonym czasie gry degradująca nasz klub nie powodowała, że ktokolwiek powiedział złe słowo. A kibice na ostatni mecz z Górnikiem pojawili się pod kasami, by pożegnać ekstraklasę, mimo że stadion był zamknięty.
Potem mieliśmy czwartą, trzecią ligę i od 10 lat zaplecze ekstraklasy. Wiodło nam się raz lepiej, choć częściej gorzej. O awans do tejże wymarzonej ekstraklasy nie ocieraliśmy jednak praktycznie wcale.
Ten rok miał to zmienić. Czołówka traciła punkty na tyle często, że i strata punktów przez GKS utrzymywała nasz klub w grze. I cały czas słuchaliśmy śpiewek Jerzego Brzęczka, cały czas mamił nas Dariusz Motała, a piłkarze mówili o szansach. My też robiąc dobrą minę do złej gry, propagując hasło „Cała GieKSa razem”, wierzyliśmy – z każdym tygodniem z gasnącym entuzjazmem – że jedna na ten najwyższy szczebel uda się prześliznąć.
Jakaż to była wielka iluzja… Przecież tak naprawdę w każdej poważnej lidze po kilku wiosennych meczach mielibyśmy 15 punktów straty i moglibyśmy gasić światło, trenera już rozliczać, i kłaść krzyżyk na sezonie. Tylko dlatego, że inni byli równie wielkimi patałachami, było inaczej. Tutaj byliśmy cały czas w nadziei, że zespół jest jednak na tyle dobry, że wygra kilka meczów z rzędu i umocni się w strefie awansu. Nie będziemy przypominać, co działo się za każdym takim razem…
Iluzja – słowo klucz. Iluzja, którą przeżywamy na nowo teraz, w grudniu 2017. Iluzja podkręcana przez trenera Piotra Mandrysza i dyrektora sportowego Tadeusza Bartnika.
Jeszcze raz przytoczymy słowa trenera Piotra Mandrysza z konferencji prasowej po meczu z Miedzią:
Ruchy personalne determinuje wynik, my dziś kończymy rundę i na pewno w najbliższych dniach będziemy analizować kadrę i ewentualne możliwości uzupełnienia kadry. Jestem przeciwnikiem rewolucji, w lecie to miało miejsce. Jestem zwolennikiem drobnych retuszy bo czas działa na korzyść zespołu. Nieprzypadkowo przez pierwsze 10 spotkań zdobyliśmy 9 punktów a w kolejnych 19. Progres jest więc duży i byłbym ostrożny by teraz mówić kogo chcemy a kogo nie chcemy w zespole.
W materiale oficjalnej strony klubu na temat rundy wypowiedział się też dyrektor Bartnik, który stwierdził:
Rundę trzeba podzielić na dwa okresy. Pierwszy, w którym drużyna zdobyła 8 punktów i to jest dokładnie połowa rundy i drugi, w którym zespół zdobył tych punktów 20. To pokazuje, że jest możliwość tego, aby GKS ze swoim potencjałem, jakim dysponuje, zdobywał punkty i zdobywał je seriami. I to jest chyba najbardziej optymistyczny wniosek, który można wysnuć po tej rundzie.
OK, nie będziemy się jakoś bardzo czepiać (tylko troszkę) tych wypowiedzi, bo też trudno, aby przedstawiciele klubu byli mało dyplomatyczni, żeby stwierdzili, tak jak większość kibiców, że z tej mąki chleba nie będzie. Z drugiej strony właśnie takie dyplomatyczne podejście powodowało, że brak twardej ręki powodował niski poziom motywacyjny zawodników. Jeszcze jeden problem jest jednak taki, że zachodzi poważna obawa, że trener i dyrektor szczerze wierzą w to, że zespół w tym kształcie jest poważną drużyną mogącą walczyć o awans do ekstraklasy, bo oczywiście tylko taki cel jest jedynym sensownym.
Kibice i my redaktorzy nieraz jesteśmy narwani to fakt, ale nikt nie wmówi mi, że człowiek oglądający większość lub prawie wszystkie mecze GKS Katowice w 2017 roku nie ma realnego osądu rzeczywistości. Kibice nie są głupi i potrafią odróżnić tak podstawowe rzeczy jak to, czy piłkarz walczy czy się nie angażuje. Czy jest dobry czy słaby. Czy w końcu można na nim opierać przyszłość i nadzieję czy po prostu należałoby się z nim jak najszybciej pożegnać. Oczywiście zdarzają się pomyłki w takiej ocenie, jednak na pewno nie na skalę całej drużyny, jej oceny jako całokształtu i przewidywań na przyszłość. To nie jest ocena na podstawie jednego czy dwóch meczów, tylko całokształtu twórczości danego zawodnika przez rundę, sezon czy nawet kilka lat.
Kibice GieKSy mają od lat przykre doświadczenia z piłkarzami z jednej strony słabymi, z drugiej strony – mało ambitnymi albo wprost olewającymi angażowanie się w grę. Pamiętamy piłkarzy z umiejętnościami na ekstraklasę, którzy nie potrafili z tego skorzystać w sposób zadowalający. Obecnie piłkarze są słabsi, ale niestety grzech olewactwa jest aż nadto widoczny.
Oczywiście to nie jest niemożliwe, by z tą kadrą awansować do ekstraklasy i odrobić 6-punktową stratę. Liga jest słaba, tabela spłaszczona do granic możliwości, a drużyny w większości dość wyrównane. Jednak do tego trzeba mieć piłkarzy poważnych, nawet nie super grających. Po prostu poważnych, którzy rzetelnie, na tyle na ile umieją, ale z sercem wykonują swoje obowiązki.
Problemem od lat nie jest to, że GKS nie wznosi się na wyżyny. Problemem jest to, że zespół nie potrafi osiągnąć minimum przyzwoitości w kluczowych momentach, co już samo w sobie dałoby ten awans w cuglach. Ilość dziwnych, niezrozumiałych przegranych meczów w tym roku była zatrważająca. Ilość meczów, w których posądziliśmy zawodników o brak zaangażowania również.
Patrząc na doświadczenie obecnej kadry, trudno marzyć o awansie, jeśli chodzi o kwestie mentalną. W tym sezonie widzieliśmy na Bukowej kilka drużyn, które jeździły na dupie podczas gdy nasi zawodnicy stali i pozorowali grę. Przegrali u siebie z outsiderami, z drużynami, z którymi przegrać prawa nie mieli. Przegrywali z najgorszymi na dany moment Wigrami czy Ruchem. Z Odrą Opole w komplecie wyglądali, jakby dzień wcześniej nawalili się i wyszli na upał skacowani. W Tychach jawnie przycięli w pręta, już tak naprawdę nie udając nawet, że zależy im na korzystnym wyniku.
Na wiosnę mieliśmy pozorantów, ale trudno nie odnieść wrażenia, że po wietrzeniu szatni, przyszli do niej następni zawodnicy, którzy przesiąknęli bylejakością. Grzechem jednak największym było to, że w klubie pozostali jedni z najbardziej winnych braku awansu, czyli przede wszystkim największy leser Tomasz Foszmańczyk, ale także fatalny Grzegorz Goncerz czy symbol katowickiej przeciętności Mateusz Kamiński.
Niestety po sezonie od prezesa Wojciecha Cygana usłyszeliśmy, że Kamiński rozegrał bardzo przyzwoity sezon, a Foszmańczyk najlepszy w karierze. I w momencie, gdy kibice domagali się odejścia tych zawodników, oni nie tylko zostali, ale także zostali w ten sposób ocenieni przez prezesa. Nie muszę chyba mówić, że takie podejście i trzymanie tych zawodników wróżyło fatalnie klubowi na rundę jesienną.
Nie myliliśmy się. Foszmańczyk akurat zbyt wiele się nie nagrał, Kamiński natomiast zawalił kilka meczów, a wystawianie Goncerza jest robieniem krzywdy byłemu kapitanowi GKS, a największą krzywdę zrobił mu trener Mandrysz wystawiając od pierwszej minuty w meczu z Ruchem Chorzów.
I teraz jest taka kwestia. Pisaliśmy kilka razy, że trucizny z szatni GKS Katowice należy się pozbyć. Jeśli nie dokonamy detoksu w postaci pozbycia się kilku zawodników – a ci wymienieni są pierwsi w kolejce – ta trucizna będzie zatruwać ten klub coraz bardziej i wpływać na coraz to kolejne organy. Przypominamy, że piłkarze zwolnili już trenera, dyrektora (choć Motała to też niezły gagatek), prezesa, wykopali AASA-ę i sporą liczbę kibiców. Ludzie widzą wyniki i brak zaangażowania i jedni po drugich odwracają się od GKS, bo ich marzenia o wielkim klubie są niszczone przez ludzi, którzy tego klubu w sercu nie mają. Utrata wiary to najgorsza rzecz, jaka się może przydarzyć kibicowi. A niestety choć ta wiara jest coraz bardziej irracjonalna i pozbawiona jakichkolwiek argumentów, piłkarze mają ciągle coś dodatkowego w zanadrzu by ją jeszcze bardziej podkopać.
Przeświadczenie Mandrysza i Bartnika, że ta drużyna rokuje jest niepokojące. Oczywiście oni mówią o zmianach, ale dają do zrozumienia, że raczej w formie uzupełnień. Niestety zanosi się na to, że największe zło w tej szatni zostanie, a na to nie ma akceptacji – mojej i wielu podobnie myślących kibicach. Na myśl, że na boisku znów będą pojawiać się – nawet sporadycznie – Goncerz i Kamiński, odbiera ochotę, z całą sympatią do tych zawodników. Natomiast perspektywa tego, że jeśli Foszmańczyk będzie zdrowy i wokół niego może (i być może chce) budować drużynę Mandrysz – to po prostu jest trenerski kryminał i za sam taki pomysł ktoś powinien stracić pracę i najlepiej dostać zakaz zbliżania się do Bukowej.
Oczywiście wymieniliśmy tych trzech zawodników, ale do pożegnania kandydowałoby wielu więcej, bo albo również się nie angażują i olewają, albo są po prostu beznadziejnie słabi i z nimi już typowo sportowo nic nie zwojujemy. Nazwiska przewijały się na naszej stronie wielokrotnie, więc nie będziemy powtarzać.
Zdajemy sobie sprawę, że trudno ot tak wywalić niektórych zawodników, bo mają ważne kontrakty. Wiemy też, że kluby piłkarskie to zakłady pracy chronionej, więc można ciąć w wałka, a i tak włos z głowy jednemu czy drugiemu piłkarzowi nie spadnie, bo „są przepisy”. Nawet więc jeśli będą zatruwać szatnię, to nic nie stoi na przeszkodzie, by nie wystawiać ich do meczowej osiemnastki. Niech sobie trenują (albo i nie), ale o grze zapomną. Tylko czy na taki manewr zdecyduje się zadowolony i patrzący z optymizmem na ten zestaw ludzki trener Mandrysz? Wątpliwe.
Oczywiście na razie nie ma żadnych decyzji, więc nie komentujemy działań dyrektora i trenera. Bardziej są to przewidywania i wątpliwości, trochę na podstawie ich wypowiedzi teraz i wypowiedzi trenera z całej jesieni. Mam nadzieję, że dyplomacja jest tylko w mediach, w realnym działaniu będzie inaczej, bo po prostu niektórzy zawodnicy nie od dziś nie zasługują na przywdziewanie tych barw.
I jeszcze słówko o Złotych Bukach. Bardzo nam nie pasowało, że znajdzie się w nich kategoria „Piłkarz Roku”, bo uznaliśmy, że kuriozalnym jest za tak żenujący rok jeszcze dawać nagrody. Klub jednak optował za tym, żeby ta kategoria była, ze względu na same wydarzenie organizacyjnie, PR-owe. Zgodziliśmy się, choć były też duże spory, co do ilości kandydatów i personaliów. Kibice mają pretensje o to, że kategoria „Piłkarz Roku” się pojawiła. I są to pretensje oczywiście jak najbardziej uzasadnione.
Niech jednak do wszystkich przemówi to, kto został nominowany. Alan Czerwiński, do którego kibice mają sympatię i życzą mu wszystkiego dobrego w ekstraklasie. Andreja Prokić, który strzelił kilka bramek, w kluczowych meczach co prawda zawiódł, ale również ma fory u kibiców. W końcu Adrian Błąd, który swoimi trzema bramkami i ze dwoma dobrymi meczami znalazł się w kategorii nieosiągalnej dla całej reszty leserów. Wystarczyło pokazać odrobinę chęci i zaangażowania. Tylko i aż tyle.
Czekamy na zdecydowane ruchy klubu. Na tę chwilę sprawa jest prosta – im dłużej tolerowana będzie obecność w klubie zawodników, którzy sabotują działania GieKSy, tym szybciej stadion przy Bukowej będzie się coraz bardziej wyludniać. Aż do momentu, w którym pozostanie jedynie kilkuset najbardziej chorych z miłości do tego klubu GieKSiarzy…
Portal GieKSa.pl tworzony jest od kibiców, dla kibiców, dlatego zwracamy się do Ciebie z prośbą o wsparcie poprzez:
a/ przelew na konto bankowe:
SK 1964
87 1090 1186 0000 0001 2146 9533
b/ wpłatę na PayPal:
E-mail: [email protected]
c/ rejestrację w Superbet z naszych banerów.
Dziękujemy!
W niedzielne popołudnie piłkarze GKS-u Katowice pojechali na wyjazdowe spotkanie do Szczecina w ramach 27. kolejki PKO BP Ekstraklasy. W wyjściowej jedenastce doszło do czterech zmian i od pierwszej minuty zagrali Szymczak, Kuusk, Drachal i Gruszkowski.
Pierwszą połowę zaczęli zawodnicy GieKSy, ale nie stworzyli realnego zagrożenia. W trzeciej minucie Filip Szymczak wyszedł sam na sam z bramkarzem i mimo tego, że i tak był na spalonym, to nie zdołał pokonać Cojocaru. Chwilę później Alan Czerwiński ruszył prawą stroną boiska aż do linii końcowej i wrzucił piłkę w pole karne. Obrońca gospodarzy strącił futbolówkę wprost pod nogi Oskara Repki, który pokusił się o strzał zza pola karnego, ale został on zablokowany. Pierwszy kwadrans spotkania nie porwał piłkarsko, ale GieKSa częściej zapędzała się pod bramkę Pogoni i dłużej utrzymywała się przy piłce. W 15. minucie Kudła źle wybił piłkę i zrobiło się groźnie pod bramką GieKSy, na szczęście nasz bramkarz zdołał się zrehabilitować i wybronił strzał Kolourisa. Chwilę później znów Pogoń była bliska zdobycia bramki, ale zawodnik gospodarzy uderzył niecelnie. W 19. minucie zrobiło się sporo zamieszania w polu karnym Cojocaru, gdy Mateusz Kowalczyk delikatnie trącił piłkę głowa, zmieniając jej tor lotu, ale nic z tego nie wyszło. W kolejnych minutach gra przeniosła się głównie w środkową strefę boiska i żadna drużyna nie była w stanie skonstruować składnej akcji. W 33. minucie Koutris przeniósł piłkę nad bramką Kudły, uderzając lewą nogą. Chwilę później Drachal był bliski zdobycia bramki, ale w ostatnim momencie piłka mu odskoczyła. W 42. minucie Loncar uderzył głową z bliskiej odległości, ale Kudła zdołał ją wybić końcówkami palców. Po wznowieniu z rzutu rożnego Dawid Drachal chciał oddalić zagrożenie i w momenciem gdy wybijał piłkę, to podbiegł Kurzawa, który dostał prosto w skroń i potrzebował pomocy medycznej. W doliczonym czasie pierwszej połowy Gruszkowski rzucił się, aby zablokować strzał Koutrisa i piłka niefortunnie odbiła mu się od ręki. Po długiej przerwie i analizie VAR sędzia wskazał na jedenastkę, którą pewnie wykorzystał Koulouris. Po tej bramce arbiter zakończył pierwszą połowę.
Na drugą połowę GieKSa wyszła w takim samym składzie, natomiast w drużynie Pogoni doszło do jednej zmiany. Po czterech minutach drugiej połowy Koulouris znów wpisał się na listę strzelców – tym razem pokonał Kudłę z bardzo bliskiej odległości, a piłkę wrzucił Kamil Grosicki, który przepchał i objechał bezradnego Alana Czerwińskiego. W kolejnych minutach GieKSa, chcąc odrabiać straty, odsłoniła się jeszcze bardziej, co próbował wykorzystać Wahlqvist, ale uderzył bardzo niecelnie. Po upływie godziny gry trener Rafał Górak pokusił się o potrójną zmianę. Na boisko weszli Błąd, Bergier i Galan. Chwilę późnej Arkadiusz Jędrych wpuścił swojego bramkarza na minę. Źle obliczył odległość do Kudły i zagrał zbyt lekko i niedokładnie do tyłu. Kudła musiał opuścić bramkę, aby ratować sytuację i po serii niefortunnych podań piłka trafiła pod nogi Grosickiego, jednak jego strzał został zablokowany przez naszego bramkarza. W 68. minucie Sebastian Bergier wyszedł sam na sam z bramkarzem, ale nie trafił w światło bramki, była to idealna okazja na złapanie kontaktu. Chwilę później Loncar został sfaulowany przez Kuuska, ale sędzia puścił akcję i do piłki dobiegł Sebastian Bergier, który zaliczył… soczysty upadek. W kolejnych minutach gra zrobiła się bardzo rwana i było dużo niedokładności w obu zespołach. W 82. minucie Kacper Łukasiak pokonał Dawida Kudłę strzałem na dalszy słupek. Warto zaznaczyć, że ten zawodnik wszedł na boisko… minutę wcześniej. Pięć minut później Koulouris trzeci raz wpisał się na listę strzelców, pokonując Kudłę strzałem na długi róg. Chwilę później sędzia zakończył spotkanie.
6.04.2025, Szczecin
Pogoń Szczecin – GKS Katowice 4:0 (1:0)
Bramki: Koulouris (45-k, 49, 87), Łukasiak (82).
Pogoń Szczecin: Cojocaru – Wahlqvist, Loncar, Borges, Koutris (86. Lis), Gamboa, Ulvestad, Kurzawa (80. Smoliński), Przyborek (46. Wędrychowski), Grosicki (81. Łukasiak), Kolouris (88. Paryzek).
GKS Katowice: Kudła – Gruszkowski (62. Galan), Czerwiński, Jędrych, Kuusk (80. Komor), Wasielewski – Drachal (62. Błąd), Kowalczyk, Repka, Nowak (88. Marzec) – Szymczak (62. Bergier).
Żółte kartki: Kowalczyk.
Sędzia: Paweł Raczkowski (Warszawa).
Widzów: 19 938.
Co GKS Katowice wraca na swój stadion po nieudanym wyjeździe to wygrywa. Podobnie było tym razem. Po wysokiej porażce w Szczecinie (choć zbyt wysokiej patrząc na samą grę), katowiczanie mieli zmierzyć się z walczącą o życie Puszczą Niepołomice.
W końcówce sezonu takie mecze zawsze są trudniejsze niż – po pierwsze wcześniej, a po drugie – niż wskazywałaby na to tabela. Zazwyczaj drużyny z dołu się po prostu budzą – wcześniej czy później. Nie zawsze i nie wszystkie – te które pobudki nie zrobią lub nie zrobią jej odpowiednio wcześnie – spadają z ligi. Mamy w tym sezonie aż nadto przykładów. Obudziła się Korona – na samym początku rundy wiosennej – i dziś jest praktycznie pewna utrzymania. Niedawno na wysokie obroty wskoczył Radomiak – i choć przegrał ostatnio dwa mecze – również ma niezłą pozycję w tabeli, a przecież startowali od 0:5 do przerwy w Białymstoku. Skazywane na pożarcie Zagłębie Lubin wygrało dwa mecze i znacząco poprawiło swoją sytuację. A Śląsk Wrocław? Ci to dopiero zaczęli grać. Zagrzebani na ostatnim miejscu, pod wodzą Alana Simundzy zaczęli punktować aż miło i po wielu, wielu kolejkach w końcu osiemnaste miejsce opuścili i są na styku jeśli chodzi o bezpieczną strefę!
Zamieszana w walkę o utrzymanie Puszcza również czeka na to przebudzenie. Był jeden moment, w którym wydawało się, że podopieczni Tomasza Tułacza wskoczyli na właściwe tory. Mowa o wygranej w Gdańsku 2:0. Ta wygrana z zespołem z dołu tabeli, ale też dobrze wówczas grającą Lechią, była pewna i wydawało się, że Puszcza może stać się takim Radomiakiem czy Koroną. Nic z tych rzeczy. Co prawda potem zdarzyło się jeszcze zwycięstwo z Piastem, ale poza tym było słabiutko. Sytuację mógł też trochę uratować Puchar Polski, gdzie niepołomiczanie wygrali na Konwiktorskiej, ale potem Pogoń zmiotła ich w półfinale. Tym motywacyjnym drygiem mógł być też uratowany w doliczonym czasie gry z Rakowem remis. Nie wyszło. Puszcza przegrała w Katowicach i choć jest minimalnie nad kreską, czeka ich niebywała i ciężka batalia o pozostanie w lidze. Za tydzień grają z niezłym Radomiakiem, potem mają Pogoń i Lecha, będą też bezpośrednie potyczki ze Stalą i Śląskiem. Oj, nie będzie u Żubrów nudno.
To jednak problemy naszych ligowych rywali. GieKSa z tą walczącą o życie drużyną sobie poradziła i to przegrywając do przerwy. Nawet trener Tułacz – zasadniczo nieszczędzący swoim podopiecznym słów krytyki – dziwił się, że nie było aż takiej determinacji. Za to w Lidze Plus eksperci mówili, że z Puszczą narzucającą swój styl gry, przejąć tę rolę jest trudno – a GieKSie się to udało. Nie da się ukryć, katowiczanie zdominowali rywali i w tym kontekście był to jeden z najlepszych meczów w tym sezonie – no, powiedzmy druga połowa, bo do pierwszej można się przyczepić.
To był pierwszy mecz w obecnych rozgrywkach, w którym GieKSa przegrywała i przechyliła szalę zwycięstwa na swoją korzyść. W 28. kolejce. Dla porównania powiedzmy, że w ostatnich pięciu meczach poprzedniego sezonu, taka sytuacja miała miejsce… trzy razy (z Polonią, Tychami i Wisłą). Dlatego nawet jeśli taka sytuacja zdarza się raz na jakiś czas, to jednak tyle meczów bez odwrócenia ich losów to sporo. W drugą stronę mieliśmy to trzy razy – z Legią, Koroną i Motorem. A jedynymi drużynami, które pozostają bez przechylenia szali na swoją korzyść są Piast, Puszcza, Śląsk, Lechia.
Żeby dołożyć łyżeczkę dziegciu co do wczorajszego spotkania, to trzeba przyznać, że do pewnego momentu aspirowało ono do jednego z najbardziej frustrujących w tym sezonie. Mam tu na myśli taką niemoc, pewnego rodzaju bezsilność, która – wydawało się – może mieć miejsce. Bo jak przegrywaliśmy wysoko, to GieKSa była ewidentnie słabsza. Jak przegrywaliśmy mecze, których nie powinniśmy przegrać, bo graliśmy dobrze, była irytacja i złość. Ale wczoraj to było jeszcze coś innego. GieKSa niby atakowała, niby stwarzała sytuacje, ale ostatecznie wszystko szło w ręce Komara, ewentualnie było niecelne, tak jak strzał Dawida Drachala z początku meczu. Dodatkowo było widać dużą determinację i dynamikę. To nie był chodzony mecz. Z jednej strony można było myśleć, że taka gra daje szansę na pozytywny rezultat, z drugiej te wykończenia były dość mizerne. No i przede wszystkim Puszcza prowadziła po naszym dość dużym błędzie. Więc trzeba było zdobyć nie jedną, a dwie bramki. Niewiadomą było, jak się to wszystko potoczy.
Ta łyżka dziegciu się zdematerializowała, bo ostatecznie GKS w drugiej połowie grał podobnie jak w pierwszej, a dodatkowo wzmocnił ten sposób gry i w końcu zaczęło wychodzić. Czyli wchodzić. Trzy bramki zdobyte po przerwie mają swoją wymowę. Najpierw Alan Czerwiński dosłownie wypatrzył Sebastiana Bergiera, który po prostu nie mógł tego zmarnować. Potem swoje firmowe zagranie zaliczył Bartosz Nowak i Bergi a la „Franek – łowca bramek” (skoro jesteśmy już przy wiślackich porównaniach trenera) podcinką trafił do siatki. Mało się mówi o trzecim golu, a to co zrobił Marcin Wasielewski przecież było bardzo klasowe. Minął rywala delikatnym podbiciem piłki, a potem to podbicie powtórzył nad bramkarzem, wystawiając piłkę do pustej bramki. To było doprawdy doskonałe i jeśli mówimy o Tsubasie Dawida Drachala w jego kapitalnej akcji w pierwszej połowie, to nie można tego japońskiego bohatera kreskówek nie przyrównać do Wasyla, przy czym Wasyl zrobił to błyskawicznie, a nie jak Tsubasa biegł z piłką przez boisko przez pół odcinka okrążając niemal całą kulę ziemską 😉
Swój sposób gry – to było coś, co trener powtarzał w rundzie jesiennej. Można powiedzieć, że jesienią to wychodziło w bardziej spektakularny sposób, choć nadal musimy pamiętać, że dawało to mniej punktów niż obecnie. Ale pod względem wizualnym, spotkanie z Puszczą rzeczywiście pokazało bardzo dużą dominację nad rywalem.
GieKSa jest w środku tabeli dlatego, że… nie zawsze nam wychodzi. Bartosz Nowak ma potencjał na to, by dawać jeszcze więcej. I ostatecznie coś mu w tych meczach zawsze wyjdzie – jakieś idealne podanie i asysta – bo to po prostu bardzo jakościowy zawodnik. Ale tu może być jeszcze lepiej. Sebastian Bergier nastrzelał już trochę tych bramek, ale ich też może być jeszcze więcej. Coraz lepiej prezentuje się Dawid Drachal i jakby tylko udało się wyciągnąć go z Rakowa, byłoby doskonale, bo ten zawodnik to bardzo duży talent. Naprawdę w tej drużynie drzemie spory potencjał. Na ten moment jest bardzo dobrze. A może być jeszcze lepiej. Tylko prośba do trenera – nie schodźcie z obranej drogi. Wychodźcie z założenia, że rozwój jak najbardziej, ale lepsze czasem jest wrogiem dobrego. Można i trzeba ulepszać i poprawiać, ale nie na siłę. Naprawdę jest dobrze.
Osiągnęliśmy magiczną granicę 38 punktów. Można już mieć absolutnie spokojną głowę. GieKSa w przyszłym sezonie będzie grać w ekstraklasie i dalej sławić Katowice w ligowej piłce. Nie mogliśmy sobie wymarzyć na początku sezonu – a już zwłaszcza po pierwszej kolejce z Radomiakiem – w jakim miejscu będziemy na sześć kolejek przed końcem. Pięknie.
A Dawid Abramowicz, ani żaden inny Craciun czy Atanasov nie okazali się Kojiro 😉
W dzisiejszym spotkaniu nasza drużyna pokonała 3:1 Puszczę Niepołomice. Zapraszamy na drugą galerię z tego meczu, którą przygotował dla Was Kazik.
Mecza
7 grudnia 2017 at 15:08
Powiało pesymizmem ale to lepsze niż pompowanie balonika, rzeczywistość będzie o wiele przyjemniejsza. Jestem przekonany iż w pozostałych 15 meczach zdobędą więcej niż teraz w 19 (28 pkt) i to będzie najlepszy sezon od kiedy jesteśmy w tej lidze. Liga na wiosnę będzie chyba taka sama jak rok temu (poza Chojniczanką która odjedzie) Kto zdobędzie 60 punktów powinien z 2 miejsca awansować.
Greg
7 grudnia 2017 at 15:46
Panowie skład jest jaki jest każdy wie ze potrzebne są zmiany należy sprowadzić jakościowo lepszych piłkarzy tylko jak dyrektor mówi ze pieniędzy moze nie byc na transfery to huj z tego będzie wszystko zależy od głównego udziałowca miasta jak miasto da zielone światło mamy awans jak nie niezbędnie tyle w temacie bez napalania
artur
7 grudnia 2017 at 17:45
ale miasto własnie dlatego nie dało kasy żeby nie było awansu i nie ma się co łudzić choćby dogonili czołówkę to na 2 kolejki przed oddadzą mecz. Cała rzecz polega na tym, że nikt nie rozliczy miasta i Krupy.
Marcin
8 grudnia 2017 at 12:00
Cześć,
rozumiem rozgoryczenie i narzekanie, ale to nic nie da. Albo pogodzimy się z rzeczywistością i będziemy z GKS na dobre i złe, albo lepiej nic nie mówmy. Shellu, sorry, ale czy Tobie by się chciało, gdybyś z każdej strony był tylko obrażany. Kibic jest od dopingu, a od oceniania jest prezes. Jeśli ja bym ciągle narzekał na moich pracowników, to albo by się na mnie wypieli (i tak czuję, że robią piłkarze), albo po prostu się zwolnili. A powiedzmy szczerze, nie stać nas na lepszych.
A i jeszcze jedno. Od lat 80-tych kibicuję też Milanowi (ten wydał ponad 200 mil euro na transfery), który remisuje z najgorszą drużyną, która nie zdobyła nawet punktu. I co nikt na piłkarzy nie narzeka, tylko jeszcze bardziej ich motywuje. Może nad tym trzeba się zastanowić …
Pozdrawiam
Marcin
kejta
8 grudnia 2017 at 16:20
@marcin
w zyciu wiekszych bzdur nie czytalem! Co to wogole ze haslo: czy im by sie chcialo jakby z kazdej strony byli obrazani?! Im ma sie chciec nawet jakby stadion byl zamkniety przez caly sezon! kurwa chopie jakie obrazanie? Na kazdym wyjezdzie komplet i doping caly mecz mimo ze graja kupe przez caly rok, u siebie motywacja na Ruch komplet na trybunach i znowu kupa. Po takim roku kopacze nie zasluguja na zadne pochwaly! Tylko krytyka! Sorry chopie ale bredzisz
Mecza
9 grudnia 2017 at 12:05
@Marcin rozumiem Twój tok myślenia ale… Mnie nie interesuje czy oni mają GKS w sercu, cy są obrażeni itp, itd. Mogą być ale jeśli w kadrze będą ambitni pracownicy którzy chcą zarabiać grając w piłkę w ekstraklasie a najlepiej na zachodzie to co im z obrażania się? Facet ma 10 lat do wykorzystania i olewa swoje życie bo ktoś go skrytykował, obraził? Jeśli mamy takich „piłkarzy” to trzeba szukać szybko innych. Mogę mieć wyjeb… na GKS ale niech grają tacy co są ambitni i chcą osiągnąć wysoki poziom. Wówczas wyniki będą.
Iruishman
10 grudnia 2017 at 09:06
O tyle rozumiem tok myślenia Marcina, że obecna kadra dostawała od samego początku sezonu za przewinienia tej z wiosny.
Jednak właśnie dlatego tym bardziej powinnismy się pozbyć za wszelką cenę tych, którzy najbardziej kojarzą się kibicom z tym wiosennym wstydem. I nie tylko chodzi o wymienioną trójkę ale i w moim przekonaniu także o Kalinkowskiego czy Nowaka. Uważam, że gdyby tylko ta piątka odeszła i nikt nie przeszedłby to bylibyśmy silniejsi. Chociażby z tego powodu, że trener nie mógłby na nich postawić i musiałby kombinować. A, że jak pokombinuje to czasem wychodzi to nieźle pokazują ostatnie mecze Kulińskiego czy Słomki.
Iruishman
10 grudnia 2017 at 09:10
A poza tym poprawiłoby to stosunki pomiędzy drużyną, a kibicami co jest nieodzowne, żeby coś osiągnąć, a co (tu się będę upierał) ciągle osiągnąć możemy! I żadne spotkania z kibicami niczego tu nie zmienią.
artur
10 grudnia 2017 at 19:22
a Ty Irishman dalej swoje, zrozum że oni nie awansują nawet jakby chcieli bo im nie wolno, juz to dał do zrozumienia w tym roku Krupa, a w poprzednich sezonach artykułowali to innymi sposobami.
artur
10 grudnia 2017 at 19:25
I dlatego dobra rada dla Shella, nie ma co się wysilać bo tylko zawód będzie tu trza uderzać w Ktupe a nie w piłkarzy oni są tylko wykonawcami założonego planu.
Mecza
11 grudnia 2017 at 08:39
@artur twoją teorię o zakazie awansu możesz bajtlowi opowiadać, głupota do potęgi. Tak zakaz byłby przecież doskonałym alibi dla „piłkarzy” dlaczego dobrze nie grają. Kto ostatnio odszedł? Np. Duda, Wołkowicz – odeszli i są nadal zastraszeni, grozi im Krupa i dlatego nie mówią o zakazie awansu w Katowicach. Oni chcieli bo są bardzo dobrymi piłkarzami ale nie mogli awansować? Ci co są w kadrze również są bardzo dobrymi piłkarzami ale im Krupa zabronił? Może mają 10 letnie kontrakty na granie w chu..?
artur
11 grudnia 2017 at 15:23
zbanalizowałeś to bardzo. A Ty wierz sobie dalej w awanse i budowanie drużyny a na koniec sezonu zobaczymy kto miał rację.
Mecza
12 grudnia 2017 at 08:05
Ja nigdzie nie napisałem że awansują, wiem tylko że to nie kwestia jakiegokolwiek zakazu. Piłkarze mają gdzieś Krupę i on sobie może mówić, zakazywać maja to w du… Jak będą mieli umiejętności to awansują nie patrząc na nikogo. Jak będą dobrzy to zrobią awans i pójdą za darmo gdzieś gdzie lepiej płącą, Krupie nic do tego.