Piłka nożna
Rumak i Paszulewicz o meczu
Po meczu GKS Katowice – Odra Opole odbyła się tradycyjna konferencja prasowa, podczas której wypowiedzieli się trenerzy obu zespołów – Jacek Paszulewicz i Mariusz Rumak.
Mariusz Rumak (Odra Opole):
W naszym wykonaniu były to dwie zupełnie różne połowy – nawet nie chodzi o wynik, ale o sposób grania. W pierwszej nie graliśmy tego, co sobie zakładaliśmy, nie graliśmy tego, co potrafimy grać, co graliśmy w poprzednich spotkaniach i co widać w treningu. Było dużo błędów indywidualnych, bojaźni, brakowało też ostatniego podania. Straciliśmy dwie bramki po błędach indywidualnych, jedną z nich do szatni i był to trudny moment dla zespołu. Cieszę się niezmiernie, że zespół zareagował w ten sposób i do końca grał o każdy centymetr boiska. Zaczęliśmy pokazywać jakość, utrzymywaliśmy się przy piłce, czyli to, co zakładaliśmy sobie od początku meczu. Stwarzaliśmy sytuacje i dostaliśmy nagrodę w postaci jednego punktu i dwóch bramek, z czego się niezmiernie cieszę, bo buduje się kolektyw, mentalność. W Katowicach zawsze się trudno gra, co słyszałem z opowieści, bo to był dla mnie pierwszy raz na tym stadionie. Wiem, że stać nas natomiast na więcej i jeśli odblokujemy hamulce w głowie i moi piłkarze uwierzą, że od pierwszej minuty mogą tak grać, to możemy być jeszcze groźniejsi.
Jacek Paszulewicz (GKS Katowice):
Przepraszam państwa za zwłokę i za to, że nietypowo – oddzielnie – robimy dzisiaj tę konferencję. Powaga sytuacji i atmosfera w szatni, która była po tym remisie, wymagała tego, żeby dłużej zostać z zespołem. Zakładaliśmy dzisiaj wiele rzeczy, ale najważniejsze było to, żeby zdobyć 3 punkty. Nieważny był styl, stąd jakość spotkania – szczególnie z naszej strony – była słabsza niż w poprzednich spotkaniach, a na ironię losu zdobyliśmy dwie bramki i mecz się ułożył idealnie, aby się przełamać i wrócić do normalności. Być może te dwie bramki nas uśpiły, bo w drugiej połowie oddaliśmy kontrolę nad spotkaniem i dwa błędy zostały wykorzystane znowu przez przeciwnika. My klarownych sytuacji sobie nie stworzyliśmy, myślę o drugiej połowie, kilka strzałów. Nie chcę zwalać na sędziego, czy mógł gwizdać karnego, czy nie. W poprzednich spotkaniach mogliśmy bez pomocy sędziego wygrywać te spotkania i dzisiaj rozmawiać w całkiem innej atmosferze. Sytuacja jest bardzo ciężka, jeśli chodzi o zdobycz punktową. Nie można odmówić umiejętności i braku realizacji założeń i chciałbym tu mimo wszystko bronić zespół. Zakładaliśmy sobie skuteczną grę, a nie grę, która miała się podobać i ponosić naszych fanów. Nie udało się. Zdobyliśmy jeden punkt, który z jednej strony szanujemy, ale z drugiej wiemy, że nic nam on nie daje.
Jeśli chodzi o przyszłość moją i zespołu, to do dnia jutrzejszego zostaną podjęte decyzję, będziemy szukali najlepszego rozwiązania dla zespołu. Dobro GKS Katowice jest najważniejsze. Mam nadzieję, że napis wyryty przez kibiców, że „zwycięży ten kto wytrwa” będzie dalej przyświecać kibicom i całemu klubowi i ten sukces w końcu przyjdzie.
Rozmawiamy na temat optymalnych rozwiązań dla drużyny. Jeśli w gronie kierownictwa klubu dojdziemy do takich wniosków, że moje odejście jest jedyną drogą, żeby zespół zaczął funkcjonować tak, jak wszyscy tego oczekują, to w dniu jutrzejszym przestanę pełnić funkcję pierwszego trenera. Jeśli znajdziemy inne rozwiązanie, które będzie z korzyścią dla zespołu, następne spotkanie poprowadzę jako pierwszy trener. Proszę się wstrzymać na 24 godziny, bo jesteśmy dopiero po meczu i emocje nie są dobrym doradcą, a dobro GKS jest na pierwszym miejscu.
Jeśli chodzi o teorie spiskowe, to nikt nikogo za rękę nie złapał i ja wierzę w ludzi i zespół. Oczywiście mamy 22 zawodników i tylko 11 lub 14 jest zadowolonych, tych którzy grają. Pamiętajmy, że projekt zmian, który został wprowadzony – m.in. przez moją osobę – dotyka wszystkich. Przyjście nowego trenera wiąże się przeważnie z tym, że jest zmiana systemu, w którym kilku zawodników może już nie mieć miejsca, więc ofiar na pewno będzie więcej. Myślę, że ten zespół jest na tyle doświadczony, że nie dopuszczam myśli, że piłkarze grali wbrew mnie, kibicom czy klubowi. Większość z nich znałem wcześniej z pracy czy z boiska. Myślę że te czasy minęły i dopóki nie złapiecie państwo nikogo za rękę w tych teoriach spiskowych, to będę się upierał, że wszystko zostało zrobione tak, jak należy, natomiast na wynik składa się wiele rzeczy. Nie możemy w tej chwili mówić już o braku szczęścia, bo dzisiaj, gdybyśmy mieli więcej sytuacji, to moglibyśmy mówić, że niewykorzystane sytuacje się zemściły. Dzisiaj zagraliśmy rozważnie, ale powtórzę po raz kolejny – i nie jest to krytyka – tak klasowy zespół jak GKS Katowice, bo nadal uważam, że to jest jeden z najlepszych zespołów w pierwszej lidze, nie może dać sobie wydrzeć zwycięstwa prowadząc 2:0 i nad tym ubolewam, bo gdyby było odwrotnie, przekaz i odbiór tego remisu byłby inny niż to, jak roztrwoniliśmy dwubramkowe prowadzenie.
W 20. kolejce THL nasza drużyna wyruszyła do Tychów żeby zmierzyć się z miejscowym GKS-em.
Pierwszą tercję rozpoczęliśmy od szarpanej gry w tercji neutralnej. Dopiero w 4. minucie strzał na bramkę Fucika zdołał oddać Wronka, ale jego uderzenie nie sprawiło problemów bramkarzowi gospodarzy. W 7. minucie miejscowi wyszli na prowadzenie. W drugiej połowie pierwszej odsłony nasza drużyna stanęła przed szansą wyrównania wyniku za sprawą liczebnej przewagi. Pomimo oddania kilku groźnych strzałów, to żaden z naszych zawodników nie zdołał pokonać Fucika. W 19. minucie fantastyczną interwencją popisał się Eliasson ratując nas przed utratą drugiej bramki. Chwilę przed syreną kończącą pierwszą tercję Eliasson ponownie zachował czujność i pewnie obronił kolejne strzały gospodarzy.
Drugą tercję rozpoczęliśmy od zdecydowanego ataku na bramkę Fucika, blisko zdobycia bramki był Wronka i Varttinen. W 24. minucie gospodarze zdobyli drugą bramkę, wykorzystując liczebną przewagę. Kilkanaście sekund później gospodarze ponownie podwyższyli. W 25. minucie nastąpiła zmiana bramkarza w naszej drużynie. W 28. minucie czwartą bramkę dla drużyny gospodarzy zdobył Drabik, wykorzystując bierną postawę naszych obrońców. W 33. minucie w sytuacji sam na sam z Fucikiem znalazł się Dupuy, ale jego strzał był za lekki, by pokonać bramkarza gospodarzy. Na sam koniec drugiej odsłony gospodarze po raz piąty wbili krążek do naszej bramki.
Trzecią odsłonę rozpoczęliśmy od kilku strzałów na bramkę Fucika. Jednak to gospodarze ponownie znaleźli drogę do naszej bramki, zdobywając szóstą bramkę w tym meczu. Minutę później po raz siódmy do bramki trafił Viinikainen. Na sam koniec meczu bramkę honorową dla naszej drużyny zdobył Jonasz Hofman.
GKS Tychy – GKS Katowice 7:1 (1:0, 4:0, 2:1)
1:0 Filip Komorski (Valtteri Kakkonen, Rafał Drabik) 06:16
2:0 Alan Łyszczarczyk (Rasmus Hejlanko, Valtteri Kakkonen) 23:23, 5/4
3:0 Mark Viitianen (Dominik Paś) 24:18
4:0 Rafał Drabik (Szymon Kucharski, Mateusz Bryk) 27:48
5:0 Mateusz Gościński (Hannu Kuru, Olli Kaskinen) 38:56
6:0 Hannu Kuru (Juuso Walli, Bartłomiej Pociecha) 45:23
7:0 Olli-Petteri Viinikainen (Alan Łyszczarczyk, Rasmus Hejlanko) 47:54
7:1 Jonasz Hofman
GKS Tychy: Fucik, Lewartowski – Viinikainen, Bryk, Łyszczarczyk, Komorski, Knuutinen – Kaskinen, Kakkonen, Jeziorski, Kuru, Heljanko- Walli, Pociecha, Karkkanen, Paś, Viitanen – Bizacki, Ubowski, Drabik, Kucharski, Gościński.
GKS Katowice: Eliasson, Kieler – Maciaś, Hoffman, Wronka, Pasiut, Fraszko – Varttinen, Verveda, Anderson, Monto, Dupuy – Runesson, Lundegard, Michalski, McNulty, Hofman Jo. – Chodor, Dawid, Hofman Ja.
Zapraszamy do drugiej fotorelacji z wczorajszego wieczoru. GieKSa przegrała z Piastem Gliwice 1:3.
No i po raz kolejny potwierdziło się, jak dziwna bywa piłka. Przynajmniej jeśli przekładamy matematykę na boisko. I punkty oraz miejsca w tabeli. Matematycznie Piast nie miał prawa z nami wygrać, statystycznie niby też, choć patrząc na rachunek prawdopodobieństwa, kiedyś musieli to drugie zwycięstwo osiągnąć. Stało się i nikt w Katowicach nie jest z tego powodu zadowolony. Faktem jest, że Piast na to zwycięstwo zasłużył, choćby dlatego, że był bardziej zdeterminowany. Jednak czy był lepszy na tyle, aby dokonać takiej deklasacji?
Śmiem twierdzić, że jakby taki mecz powtórzyć, to wcale nie byłoby oczywiste, że goście znów by wygrali. Zwycięstwo odnieśli zasłużone, jednak splot różnego rodzaju okoliczności – tak nieszczęśliwych dla GKS, a fortunnych dla gliwiczan spowodował, że wykorzystując sposobność z zimną krwią, zainkasowali trzy punkty. Ale tę sposobność najpierw musieli mieć.
Zaczęło się od kontuzji Mateusza Kowalczyka. Zawodnik jeszcze próbował po obiciu okolic nerki pozostać na boisku, ale sam po chwili poprosił o zmianę. Kontuzja niepiłkarska, więc w tej chwili najważniejsze jest po prostu jego zdrowie i miejmy nadzieję, że ostatecznie nie będzie to nic poważnego. Potem w kilka minut katowiczanie stracili dwie bramki. Najpierw fatalnie zachowali się w obronie, bo Drapiński był kompletnie niepilnowany i wystarczyło mu tylko dołożyć stopę do piłki, aby pokonać Rafała Strączka. No a potem Lukas Klemenz też jakoś intuicyjnie chciał wybić piłkę, ale pokonał własnego bramkarza. Mieliśmy nadzieję na ten rzut karny, ale po analizie VAR sędzia Raczkowski podyktowaną jedenastkę anulował – słusznie, bo faulu nie było. I tak mieliśmy jeszcze szczęście, bo tych plag mogło być więcej – w początkowej fazie meczu na boisku opatrywany był Bartosz Nowak, interwencja medyczna była też przez chwilę potrzebna Wasylowi. Mimo wszystko za dużo tych nieszczęść, jak na jeden mecz.
Problem jest taki, że po pierwszej połowie, gdy GKS przegrywał 0:2 i nie miał nic do stracenia, myśleliśmy, że nasz zespół rzuci się na przeciwnika i wybije im z głowy myśl o punktach. Miało być tak, że goście będą żałowali, że te dwa gole strzelili. Nic takiego nie miało miejsca. Druga połowa była równie zła jak pierwsza albo nawet gorsza. GieKSa biła głową w mur, kompletnie nie potrafiąc zagrozić bramce Placha. Piast wyprowadzał kontry, z czego jedną wykorzystał i gliwicki Di Maria zamknął spotkanie. A mogło być jeszcze wyżej, bo nasz zespół tak się odkrył, że rekordowa porażka na Nowej Bukowej stawała się coraz bardziej realna. Bramka Lukasa Klemenza na koniec tylko dała drobną korektę na wyniku. Osobliwe jest to, że Lukas strzelił w tym meczu do właściwej i niewłaściwej siatki, jeszcze bardziej osobliwe, że powtórzył tego typu wyczyn Arkadiusza Jędrycha sprzed… dwóch meczów.
Trzeba przyznać, że Piast zagrał kapitalnie w defensywie. Zneutralizował nasz zespół kompletnie, dodatkowo nie bronił się jakoś bardzo głęboko, GKS skutecznie był wypychany, a wszelkie próby licznych prostopadłych podań ze strony piłkarzy Góraka kończyły się „sukcesem” Piasta. No i właśnie to mam na myśli, pisząc, że mecz mógł się potoczyć inaczej. Bo trzeba przyznać, że pomysł na mecz z podaniami za plecy – czy to długimi w powietrzu, czy bardziej po ziemi, wyglądał na całkiem niezły i nawet próby nie były najgorsze. Czujność obrońców Piasta była jednak na wysokim poziomie. Gdy już taka piłka przeszła, to albo Adam Zrelak został wzięty w kleszcze (sytuacja z odwołanym karnym), albo Ilja Szkurin był na spalonym po podaniu Wędrychowskiego (ale i tak Białorusin trafił w Placha).
Problem widzę inny. GieKSa chyba za bardzo postawił na tę kwestię czysto piłkarską. Chcieliśmy ten mecz wygrać umiejętnościami i kunsztem, a zabrakło walki wręcz. Piast tę „grę w piłkę” od początku meczu próbował nam wybić z głowy i zrobił to skutecznie. Nie mieliśmy więc – tak jak na wiosnę – łupanki, którą trudno było nazwać meczem piłkarskim. Mieliśmy GieKSę, która w piłkę chciała grać i Piasta, który był jednak dużo bardziej zdeterminowany do walki. Nie odbieram oczywiście Piastowi tego, że w kluczowych momentach też pokazał umiejętności, bo to jest oczywiste. Poziom agresji jednak zdecydowanie był po stronie zawodników Myśliwca i teraz to oni okazali się „zakapiorami”. Trochę to wyglądało tak, jak na szkolnym korytarzu, kiedy z klasowym łobuzem kujon chce rozmawiać na argumenty. I ma je sensowne, logiczne, tylko co z tego, skoro łobuz wyprowadził szybki cios i kujonowi tylko spadły okulary z nosa…
Ogólnie nie chcę jakoś specjalnie krytykować tego sposobu naszej gry, natomiast wygląda na to, że sztab trenerski się przeliczył, a przez to, że do przerwy było już 0:2, trudno było to skorygować. Osobiście chciałbym, żeby GKS dążył do gry w piłkę i generalnie nie będę o to miał pretensji. Czasem jednak być może trzeba postawić na proste i bardziej… prymitywne środki. To tak jak z tym rozgrywaniem od tyłu, kiedy różne drużyny nieraz tak bardzo chcą ten schemat utrzymywać, że czasem, zamiast po prostu wywalić piłkę w oczywistej sytuacji, klepią ją sobie trzy metry od bramki i za chwilę dostają gonga.
A już nie bawiąc się w porównania, metafory i piękne słowa. Piast po prostu od początku meczu zaczął dosłownie spuszczać wpierdol naszym piłkarzom, a ci nie potrafili odpowiedzieć tym samym. I też dlatego przegraliśmy. Z Koroną GieKSa potrafiła pójść na noże. W meczu derbowym – zupełnie nie.
Wracając do tematu bramek samobójczych – to niesłychane, że GKS ma ich w tym sezonie już pięć. I solidarni są ze sobą środkowi obrońcy, bo już każdy z nich ma po jednym takim trafieniu. Piątego samobója zaliczył Kowal w Łodzi. Wiadomo, że jest to często pech, ale skoro sytuacja się powtarza – to jest jakiś defekt, nad którym pewnie trzeba popracować. Jest to jakaś niefrasobliwość naszych zawodników, może czasami wręcz lekka niechlujność.
Nie ma co płakać. Już nie będę się rozpisywał na temat opinii niektórych kibiców, bo poświęciłem na to poprzednie felietony i… straciłem sporo nerwów. Teraz nawet nie czytałem (jeszcze) wielu komentarzy, ale jeśli natknąłem się po tej porażce znów na zdanie jednego ancymona, że mamy fatalnego trenera, fatalnych piłkarzy i zespół na co najwyżej pierwszą ligę, to wiem po prostu, że mam do czynienia z osobą niezbyt lotną. Tyle.
Sam nie wierzyłem, że możemy ten mecz przegrać. Nie sądziłem natomiast, że zwycięstwo będzie formalnością. A już na pewno nie spodziewałem się, że Piast nas tak rozjedzie. Ten mecz ostatecznie był fatalny. Nie wychodziło nam nic. Piastowi wyszło wszystko. Powtórzę – wykorzystali wszystkie swoje sposobności otwierające im drogę do zwycięstwa. To oni byli wyrachowani. Ale matrycą była agresja.
Październikowo-listopadowy piękny sen z serią czterech zwycięstw się skończył, przyszła szara jesienna rzeczywistość. Jednak dziś jest kolejny dzień, a wkrótce następne. GieKSa to nie jest drużyna perfekcyjna i jeszcze nie jest na tyle dobra, żeby takie mecze jak z Piastem zdecydowanie wygrywać. Absolutnie jednak nie jesteśmy tak słabi, żeby znów mówić, że zlecimy z hukiem z ekstraklasy. Mogliśmy stworzyć sobie ultra-komfortową sytuację przed końcem rundy jesiennej. Nie udało się. Nadal musimy punktować, żeby zadomowić się mocniej w środku tabeli.
Przed nami przerwa reprezentacyjna, a po niej piekielnie ciężkie spotkania. Tak jak pisałem, o punkty będzie niebywale trudno, ale musimy grać swoje. Może z większą różnorodnością środków, w zależności od rywala. Skoro jednak Piast wygrał z GKS, to dlaczego GieKSa ma nie móc wygrać z Jagiellonią? W tej lidze wszystko jest możliwe. I katowiczan stać na punktowanie nawet z Jagą, Pogonią i Rakowem.
Także GieKSiarze nie ma co się załamywać i wchodzić w jakieś smuty. Zostawmy to ludziom, dla których frustracja jest życiowym paliwem. Niech dla nas paliwem będzie nieustający optymizm – oparty na faktach i doświadczeniu. Doświadczeniu takim, że GieKSa jeszcze dopiero co potrafiła bardzo dobrze grać w piłkę, być lepsza od przeciwników i wygrywać mecz za meczem.
Irishman
20 września 2018 at 06:29
Nareszcie trener (przeciwników), który nie włazi nam kurtuazyjnie ale bez sensu w tyłek. A stwierdzenie o trudnym terenie na Bukowej, które ZNA Z OPOWIEŚCI po prosty W DYCHE!!!