Jakiś czas temu ogłosiliśmy nabór do naszej redakcji (kliknij tutaj, aby do nas dołączyć), ale oprócz tego sami wyruszyliśmy na poszukiwanie wartościowych osób, które mogłyby wzbogacić stronę. Jedną z nich jest nasz dzisiejszy felietonista, który od czas do czasu będzie dla nas pisał. Jest to osoba, która zna zarówno zapach piłkarskiej szatni, jak i rozumie trybuny. Jesteśmy przekonani, że przypadnie Wam do gustu.
W dzisiejszym felietonie będę chciał przedstawić, specyfikę 1. ligi, cele i formy okresu przygotowawczego oraz budowanie relacji w drużynie, które są niesamowicie istotne w perspektywie osiągnięcia zamierzonego celu. W momencie ostatniego gwizdka w meczu z Łęczną rozpoczął się tak naprawdę okres przygotowawczy GieKSy do kolejnego sezon. Zawodnicy co prawda udali się na urlop, ale urlop to też część okresu przygotowawczego, jest to czas na zregenerowanie się, wyleczenie kontuzji, a także okres, w którym zawodnicy podtrzymują swoje parametry wydolnościowe i siłowe po to, aby po powrocie z urlopów byli w pełni zaadoptowani do wysiłku, jaki ich czeka w okresie przygotowawczym. Trzeba sobie szczerze powiedzieć, że za wiele w tym okresie nie da się poprawić, tym bardziej że w tym sezonie, okres od ostatniego meczu poprzedniego sezonu a pierwszego zbliżającego się sezonu jest bardzo krótki z racji Mistrzostw Świata U-20 organizowanych w Polsce. Zawodnicy będą bazować na tym, co udało się wypracować w przerwie zimowej poprzedniego sezonu. O ile w ekstraklasie zmierza to w dobrym kierunku, tak w 1. lidze zdecydowanie musi się to zmienić. Dla przykładu porównajmy sobie przerwy letnie w zachodnich ligach europejskich a naszej 1. lidze. W lidze angielskiej ostatnia kolejka była rozegrana 13 maja, a start nowego sezonu zaplanowano na 10 sierpnia. W Niemczech sezon kończył się 13 maja, a rozpoczyna 24 sierpnia. GieKSa kończyła sezon 3 czerwca, a rozpoczyna 21 lipca. Jest to bardzo krótki okres i tak jak wspominałem wyżej, tutaj nic specjalnego nie da się osiągnąć. Miejmy nadzieje, że trener Jacek Paszulewicz zalał odpowiedniego diesla zawodnikom w zimę i nie będziemy mieli problemu z „przyciśnięciem” rywala w końcowej fazie meczu a każdy z nas który bacznie śledzi rozgrywki pierwszej ligi potrafi ocenić, jak wiele można ugrać, będąc dobrze przygotowany fizycznie.
W GieKSie w okresie letnim doszło do prawdziwej rewolucji kadrowej i należy pamiętać, że okres przygotowawczy to również czas wzajemnego poznania. Relacje te w aspektach psychologicznych wcale do łatwych nie należą, szczególnie wtedy, kiedy mamy do czynienia z osobami charakterologicznie trudnymi. W okresie przygotowawczym często dochodzi do pierwszego kontaktu zawodników i trenerów, którzy kontynuują swoją karierę w danym klubie z tymi, którzy swoje występy dopiero w nim zaczynają. Nie bez kozery o tym wspominam, bo często czytając wypowiedzi zawodników GieKSy i nie tylko, słyszymy o tym, jak ważna jest atmosfera w drużynie, jak ważna jest jedność i budowanie tożsamości zespołu. Mając nawet dom ze złota, który jest zbudowany na kiepskich fundamentach prędzej czy później runie. Dlatego w tym jakże krótkim okresie przygotowawczym zawodnicy muszą zdać sobie sprawę, że płyną do celu tą samą łodzią i wiosłują w tym samym kierunku. Jeśli ktoś zaczyna wiosłować w innym to wypad za burtę. O atmosferze i jedności w zespole często decydują zgrupowania, gdzie zawodnicy cały czas przebywają ze sobą i nie jest to łatwe siedzieć tydzień skoszarowany w tym samym miejscu i dziennie oglądać te same twarze, ale takie wyjazdy kształtują charakter drużyny, pozwalają one pogłębić relacje w drużynie i rozwiązywać konflikty, bo nie ma co się oszukiwać, gdzie przybywa 24 facetów, tam konflikty się pojawiają, ale paradoksem jest to, że niekiedy konflikty budują zespół.
Jako anegdotę opowiem historię bodajże, o której opowiadał trener Rumak. W Lechu Poznań miał problem z relacjami na linii zawodnik- zawodnik zastanawiał się co zrobić, aby ta drużyna się scaliła, aby nie traktowali siebie tylko jak kumpli z roboty, ale jak kolegów, z którymi równie dobrze po treningu można się spotkać i spędzić ze sobą nie tylko czas podczas treningu. Miał 4 zawodników, którzy psuli atmosferę, którzy między sobą nie potrafili się dogadać a byli to bardzo dobrzy zawodnicy kluczowi w układance trenera. Trener Rumak poprosił ich żony, aby po meczach gdzie zawodnicy właśnie z żonami czy dziewczynami jedzą kolacje, usiadły koło siebie. Po 2-3 tygodniach z racji tego, że dziewczyny bardzo się ze sobą za kumplowały zawodnicy, którzy nie byli do siebie nastawienie pozytywnie, stali się najlepszymi kumplami w drużynie. To pokazuje, jak ważna jest rola trenera w budowaniu relacji i zarządzaniu grupą. Mistrzem zarządzania zespołem jak dla mnie jest Jurgen Kloop, dzięki temu osiąga fantastyczne wyniki, a oglądając Borussie za jego kadencji i obecny Liverpool, który prowadzi widać na boisku jak jedność i przyjaźń poza boiskiem przekłada się na wynik sportowy. Miło patrzeć jak ci chłopcy zasuwają jeden za drugiego. Trener Brzęczek chcąc budować i spajać zespół wprowadził na obozie losowanie pokoi. Zazwyczaj zawodnicy dobierali się sami, czyli wiadomo, jak to wyglądało: nowi zawodnicy byli ze sobą, a starzy ze sobą. W momencie losowania decydował już ślepy los i zdarzały się sytuacje, gdzie nowy zawodnik był ze starym zawodnikiem, młodszy wiekiem ze starszym wiekiem itd.
W tym roku GieKSa nie wyjechała na żadne zgrupowanie, została w Katowicach, ale piłkarze zamieszkali w hotelu co jest bardzo istotne w budowaniu atmosfery w drużynie. W sumie nie ma się co dziwić — GieKSa ma rewelacyjne boiska treningowe, także nie widzę też najmniejszego sensu ruszania się poza teren Śląska. Słuszną decyzją było to, że zawodnicy po dwóch jednostkach treningowych nie wracali do domu, tylko razem przejeżdżali do hotelu i spędzali ze sobą czas. Ktoś może powiedzieć, że tydzień to nie dużo, aby się poznać, ok może i ma racje, ale niech każdy z nas cofnie się do czasu dzieciństwa, gdy jeździliśmy na kolonie wakacje obozy sportowe, niekiedy wystarczyło 2-3 dni i już zawiązywały się niesamowite przyjaźnie.
Za tydzień rusza liga, jak co rok my kibice przystępujemy do niej z ogromnymi nadziejami. Obserwując działania zarządu, jak i aktywność na rynku transferowym jestem pełen optymizmu i z ogromną ciekawością ruszę na pierwszy mecz GieKSy. Ja będę. A Ty?
Luka Modrić
Portal GieKSa.pl tworzony jest od kibiców, dla kibiców, dlatego zwracamy się do Ciebie z prośbą o wsparcie poprzez:
a/ przelew na konto bankowe:
SK 1964
87 1090 1186 0000 0001 2146 9533
b/ wpłatę na PayPal:
E-mail: [email protected]
c/ rejestrację w Superbet z naszych banerów.
Dziękujemy!
W niedzielne popołudnie piłkarze GKS-u Katowice pojechali na wyjazdowe spotkanie do Szczecina w ramach 27. kolejki PKO BP Ekstraklasy. W wyjściowej jedenastce doszło do czterech zmian i od pierwszej minuty zagrali Szymczak, Kuusk, Drachal i Gruszkowski.
Pierwszą połowę zaczęli zawodnicy GieKSy, ale nie stworzyli realnego zagrożenia. W trzeciej minucie Filip Szymczak wyszedł sam na sam z bramkarzem i mimo tego, że i tak był na spalonym, to nie zdołał pokonać Cojocaru. Chwilę później Alan Czerwiński ruszył prawą stroną boiska aż do linii końcowej i wrzucił piłkę w pole karne. Obrońca gospodarzy strącił futbolówkę wprost pod nogi Oskara Repki, który pokusił się o strzał zza pola karnego, ale został on zablokowany. Pierwszy kwadrans spotkania nie porwał piłkarsko, ale GieKSa częściej zapędzała się pod bramkę Pogoni i dłużej utrzymywała się przy piłce. W 15. minucie Kudła źle wybił piłkę i zrobiło się groźnie pod bramką GieKSy, na szczęście nasz bramkarz zdołał się zrehabilitować i wybronił strzał Kolourisa. Chwilę później znów Pogoń była bliska zdobycia bramki, ale zawodnik gospodarzy uderzył niecelnie. W 19. minucie zrobiło się sporo zamieszania w polu karnym Cojocaru, gdy Mateusz Kowalczyk delikatnie trącił piłkę głowa, zmieniając jej tor lotu, ale nic z tego nie wyszło. W kolejnych minutach gra przeniosła się głównie w środkową strefę boiska i żadna drużyna nie była w stanie skonstruować składnej akcji. W 33. minucie Koutris przeniósł piłkę nad bramką Kudły, uderzając lewą nogą. Chwilę później Drachal był bliski zdobycia bramki, ale w ostatnim momencie piłka mu odskoczyła. W 42. minucie Loncar uderzył głową z bliskiej odległości, ale Kudła zdołał ją wybić końcówkami palców. Po wznowieniu z rzutu rożnego Dawid Drachal chciał oddalić zagrożenie i w momenciem gdy wybijał piłkę, to podbiegł Kurzawa, który dostał prosto w skroń i potrzebował pomocy medycznej. W doliczonym czasie pierwszej połowy Gruszkowski rzucił się, aby zablokować strzał Koutrisa i piłka niefortunnie odbiła mu się od ręki. Po długiej przerwie i analizie VAR sędzia wskazał na jedenastkę, którą pewnie wykorzystał Koulouris. Po tej bramce arbiter zakończył pierwszą połowę.
Na drugą połowę GieKSa wyszła w takim samym składzie, natomiast w drużynie Pogoni doszło do jednej zmiany. Po czterech minutach drugiej połowy Koulouris znów wpisał się na listę strzelców – tym razem pokonał Kudłę z bardzo bliskiej odległości, a piłkę wrzucił Kamil Grosicki, który przepchał i objechał bezradnego Alana Czerwińskiego. W kolejnych minutach GieKSa, chcąc odrabiać straty, odsłoniła się jeszcze bardziej, co próbował wykorzystać Wahlqvist, ale uderzył bardzo niecelnie. Po upływie godziny gry trener Rafał Górak pokusił się o potrójną zmianę. Na boisko weszli Błąd, Bergier i Galan. Chwilę późnej Arkadiusz Jędrych wpuścił swojego bramkarza na minę. Źle obliczył odległość do Kudły i zagrał zbyt lekko i niedokładnie do tyłu. Kudła musiał opuścić bramkę, aby ratować sytuację i po serii niefortunnych podań piłka trafiła pod nogi Grosickiego, jednak jego strzał został zablokowany przez naszego bramkarza. W 68. minucie Sebastian Bergier wyszedł sam na sam z bramkarzem, ale nie trafił w światło bramki, była to idealna okazja na złapanie kontaktu. Chwilę później Loncar został sfaulowany przez Kuuska, ale sędzia puścił akcję i do piłki dobiegł Sebastian Bergier, który zaliczył… soczysty upadek. W kolejnych minutach gra zrobiła się bardzo rwana i było dużo niedokładności w obu zespołach. W 82. minucie Kacper Łukasiak pokonał Dawida Kudłę strzałem na dalszy słupek. Warto zaznaczyć, że ten zawodnik wszedł na boisko… minutę wcześniej. Pięć minut później Koulouris trzeci raz wpisał się na listę strzelców, pokonując Kudłę strzałem na długi róg. Chwilę później sędzia zakończył spotkanie.
6.04.2025, Szczecin
Pogoń Szczecin – GKS Katowice 4:0 (1:0)
Bramki: Koulouris (45-k, 49, 87), Łukasiak (82).
Pogoń Szczecin: Cojocaru – Wahlqvist, Loncar, Borges, Koutris (86. Lis), Gamboa, Ulvestad, Kurzawa (80. Smoliński), Przyborek (46. Wędrychowski), Grosicki (81. Łukasiak), Kolouris (88. Paryzek).
GKS Katowice: Kudła – Gruszkowski (62. Galan), Czerwiński, Jędrych, Kuusk (80. Komor), Wasielewski – Drachal (62. Błąd), Kowalczyk, Repka, Nowak (88. Marzec) – Szymczak (62. Bergier).
Żółte kartki: Kowalczyk.
Sędzia: Paweł Raczkowski (Warszawa).
Widzów: 19 938.
Co GKS Katowice wraca na swój stadion po nieudanym wyjeździe to wygrywa. Podobnie było tym razem. Po wysokiej porażce w Szczecinie (choć zbyt wysokiej patrząc na samą grę), katowiczanie mieli zmierzyć się z walczącą o życie Puszczą Niepołomice.
W końcówce sezonu takie mecze zawsze są trudniejsze niż – po pierwsze wcześniej, a po drugie – niż wskazywałaby na to tabela. Zazwyczaj drużyny z dołu się po prostu budzą – wcześniej czy później. Nie zawsze i nie wszystkie – te które pobudki nie zrobią lub nie zrobią jej odpowiednio wcześnie – spadają z ligi. Mamy w tym sezonie aż nadto przykładów. Obudziła się Korona – na samym początku rundy wiosennej – i dziś jest praktycznie pewna utrzymania. Niedawno na wysokie obroty wskoczył Radomiak – i choć przegrał ostatnio dwa mecze – również ma niezłą pozycję w tabeli, a przecież startowali od 0:5 do przerwy w Białymstoku. Skazywane na pożarcie Zagłębie Lubin wygrało dwa mecze i znacząco poprawiło swoją sytuację. A Śląsk Wrocław? Ci to dopiero zaczęli grać. Zagrzebani na ostatnim miejscu, pod wodzą Alana Simundzy zaczęli punktować aż miło i po wielu, wielu kolejkach w końcu osiemnaste miejsce opuścili i są na styku jeśli chodzi o bezpieczną strefę!
Zamieszana w walkę o utrzymanie Puszcza również czeka na to przebudzenie. Był jeden moment, w którym wydawało się, że podopieczni Tomasza Tułacza wskoczyli na właściwe tory. Mowa o wygranej w Gdańsku 2:0. Ta wygrana z zespołem z dołu tabeli, ale też dobrze wówczas grającą Lechią, była pewna i wydawało się, że Puszcza może stać się takim Radomiakiem czy Koroną. Nic z tych rzeczy. Co prawda potem zdarzyło się jeszcze zwycięstwo z Piastem, ale poza tym było słabiutko. Sytuację mógł też trochę uratować Puchar Polski, gdzie niepołomiczanie wygrali na Konwiktorskiej, ale potem Pogoń zmiotła ich w półfinale. Tym motywacyjnym drygiem mógł być też uratowany w doliczonym czasie gry z Rakowem remis. Nie wyszło. Puszcza przegrała w Katowicach i choć jest minimalnie nad kreską, czeka ich niebywała i ciężka batalia o pozostanie w lidze. Za tydzień grają z niezłym Radomiakiem, potem mają Pogoń i Lecha, będą też bezpośrednie potyczki ze Stalą i Śląskiem. Oj, nie będzie u Żubrów nudno.
To jednak problemy naszych ligowych rywali. GieKSa z tą walczącą o życie drużyną sobie poradziła i to przegrywając do przerwy. Nawet trener Tułacz – zasadniczo nieszczędzący swoim podopiecznym słów krytyki – dziwił się, że nie było aż takiej determinacji. Za to w Lidze Plus eksperci mówili, że z Puszczą narzucającą swój styl gry, przejąć tę rolę jest trudno – a GieKSie się to udało. Nie da się ukryć, katowiczanie zdominowali rywali i w tym kontekście był to jeden z najlepszych meczów w tym sezonie – no, powiedzmy druga połowa, bo do pierwszej można się przyczepić.
To był pierwszy mecz w obecnych rozgrywkach, w którym GieKSa przegrywała i przechyliła szalę zwycięstwa na swoją korzyść. W 28. kolejce. Dla porównania powiedzmy, że w ostatnich pięciu meczach poprzedniego sezonu, taka sytuacja miała miejsce… trzy razy (z Polonią, Tychami i Wisłą). Dlatego nawet jeśli taka sytuacja zdarza się raz na jakiś czas, to jednak tyle meczów bez odwrócenia ich losów to sporo. W drugą stronę mieliśmy to trzy razy – z Legią, Koroną i Motorem. A jedynymi drużynami, które pozostają bez przechylenia szali na swoją korzyść są Piast, Puszcza, Śląsk, Lechia.
Żeby dołożyć łyżeczkę dziegciu co do wczorajszego spotkania, to trzeba przyznać, że do pewnego momentu aspirowało ono do jednego z najbardziej frustrujących w tym sezonie. Mam tu na myśli taką niemoc, pewnego rodzaju bezsilność, która – wydawało się – może mieć miejsce. Bo jak przegrywaliśmy wysoko, to GieKSa była ewidentnie słabsza. Jak przegrywaliśmy mecze, których nie powinniśmy przegrać, bo graliśmy dobrze, była irytacja i złość. Ale wczoraj to było jeszcze coś innego. GieKSa niby atakowała, niby stwarzała sytuacje, ale ostatecznie wszystko szło w ręce Komara, ewentualnie było niecelne, tak jak strzał Dawida Drachala z początku meczu. Dodatkowo było widać dużą determinację i dynamikę. To nie był chodzony mecz. Z jednej strony można było myśleć, że taka gra daje szansę na pozytywny rezultat, z drugiej te wykończenia były dość mizerne. No i przede wszystkim Puszcza prowadziła po naszym dość dużym błędzie. Więc trzeba było zdobyć nie jedną, a dwie bramki. Niewiadomą było, jak się to wszystko potoczy.
Ta łyżka dziegciu się zdematerializowała, bo ostatecznie GKS w drugiej połowie grał podobnie jak w pierwszej, a dodatkowo wzmocnił ten sposób gry i w końcu zaczęło wychodzić. Czyli wchodzić. Trzy bramki zdobyte po przerwie mają swoją wymowę. Najpierw Alan Czerwiński dosłownie wypatrzył Sebastiana Bergiera, który po prostu nie mógł tego zmarnować. Potem swoje firmowe zagranie zaliczył Bartosz Nowak i Bergi a la „Franek – łowca bramek” (skoro jesteśmy już przy wiślackich porównaniach trenera) podcinką trafił do siatki. Mało się mówi o trzecim golu, a to co zrobił Marcin Wasielewski przecież było bardzo klasowe. Minął rywala delikatnym podbiciem piłki, a potem to podbicie powtórzył nad bramkarzem, wystawiając piłkę do pustej bramki. To było doprawdy doskonałe i jeśli mówimy o Tsubasie Dawida Drachala w jego kapitalnej akcji w pierwszej połowie, to nie można tego japońskiego bohatera kreskówek nie przyrównać do Wasyla, przy czym Wasyl zrobił to błyskawicznie, a nie jak Tsubasa biegł z piłką przez boisko przez pół odcinka okrążając niemal całą kulę ziemską 😉
Swój sposób gry – to było coś, co trener powtarzał w rundzie jesiennej. Można powiedzieć, że jesienią to wychodziło w bardziej spektakularny sposób, choć nadal musimy pamiętać, że dawało to mniej punktów niż obecnie. Ale pod względem wizualnym, spotkanie z Puszczą rzeczywiście pokazało bardzo dużą dominację nad rywalem.
GieKSa jest w środku tabeli dlatego, że… nie zawsze nam wychodzi. Bartosz Nowak ma potencjał na to, by dawać jeszcze więcej. I ostatecznie coś mu w tych meczach zawsze wyjdzie – jakieś idealne podanie i asysta – bo to po prostu bardzo jakościowy zawodnik. Ale tu może być jeszcze lepiej. Sebastian Bergier nastrzelał już trochę tych bramek, ale ich też może być jeszcze więcej. Coraz lepiej prezentuje się Dawid Drachal i jakby tylko udało się wyciągnąć go z Rakowa, byłoby doskonale, bo ten zawodnik to bardzo duży talent. Naprawdę w tej drużynie drzemie spory potencjał. Na ten moment jest bardzo dobrze. A może być jeszcze lepiej. Tylko prośba do trenera – nie schodźcie z obranej drogi. Wychodźcie z założenia, że rozwój jak najbardziej, ale lepsze czasem jest wrogiem dobrego. Można i trzeba ulepszać i poprawiać, ale nie na siłę. Naprawdę jest dobrze.
Osiągnęliśmy magiczną granicę 38 punktów. Można już mieć absolutnie spokojną głowę. GieKSa w przyszłym sezonie będzie grać w ekstraklasie i dalej sławić Katowice w ligowej piłce. Nie mogliśmy sobie wymarzyć na początku sezonu – a już zwłaszcza po pierwszej kolejce z Radomiakiem – w jakim miejscu będziemy na sześć kolejek przed końcem. Pięknie.
A Dawid Abramowicz, ani żaden inny Craciun czy Atanasov nie okazali się Kojiro 😉
W dzisiejszym spotkaniu nasza drużyna pokonała 3:1 Puszczę Niepołomice. Zapraszamy na drugą galerię z tego meczu, którą przygotował dla Was Kazik.
mody
19 lipca 2018 at 04:14
Fajny artykul przytrzymal mnie przy zyciu na nocce. Pytanie poza temetem bedzie w tym roku jakas nasza Liga do Fantasy 1 Ligi?
Irishman
19 lipca 2018 at 06:46
Świetny felieton, fajnie się czyta.
Ja nie znam zapachu szatni ale zapach trybun znam od wielu, wielu lat. I całkowicie zgadzam się z autorem, co do tych okresów przygotowawczych. Odkąd pamiętam, zawsze piłkarze wypracowywali sobie formę zimą, i to formą na cały rok. Kto to zawalił, miał potem bardzo duży problem, aby to nadrobić.
Jasne, byli trenerzy, którzy próbowali zbudować formę latem organizując ciężkie treningi. Często jednak przynosiło to odwrotny efekt i kończyło się to tym, że ich piłkarze byli zajechani, drużyny przegrywały, a oni wylatywali z pracy po kilku tygodniach.
No i niestety to nie są dla nas dobre wieści. Bo co prawda wydaje się, że trener Paszulewicz bardzo dobrze przepracował z drużyną przerwę zimowa. No tylko, ze z tej drużyny pozostało mu 8-miu piłkarzy, a do pierwszego składu 4-5. Jak pozostali przepracowali przerwę zimową, tego się dopiero dowiemy. Jednak tak na pocieszenie, z tego co można się było dowiedzieć o tym jak budowaliśmy drużynę, każdy piłkarz, który był przez nas pozyskiwany przechodził skrupulatne badania wydolnościowe. Pewnie więc wybraliśmy tych wytrenowanych.
Jednak nie uciekniemy do końca od tego, że drużynę na jesień buduje się zimą. Dlatego, tym bardziej mając na uwadze skalę zmian, ja również oczywiście już nie mogę doczekać się ligi! Ale nie oczekuję od naszej drużyny, że od pierwszego meczu będzie seryjnie zdobywać punkty. Liczę za to na walkę i zaangażowanie jakich dotąd na Bukowej nie uświadczyliśmy za dużo w wykonaniu naszych zawodników.
Mecza
19 lipca 2018 at 11:41
Nadzieje są, ale jestem realistą. Chciałbym aby strata po zimie nie była większa nić 5 punktów. To jest zupełnie nowa drużyna, część transferów okaże się wzmocnieniem, część nieporozumieniem. Najsłabsze ogniwa wymienić zimą, przepracować dobrze okres i atak wiosną na drugą pozycję. Co do oczekiwań to chciałbym aby GKS punktował stabilnie, nie chce żadnych porażek u siebie z beniaminkami czy średniakami bo one są bardzo irytujące i nie zrozumiałe. Co nam z tego że wygramy z liderem na wyjeździe jak nie będziemy potrafili wygrać u siebie z ostatnią drużyną. Nie chcę takiej huśtawki nastrojów, bo wtedy znowu będą głosy że nie chcą, że zakłady – oczywiście głupota. Chce aby Bukowa była twierdzą.