Niestety nie udało się odczarować Bukowej. GKS Katowice za chwilę dobije do 365 dni, czyli okrągłego roku bez wygranej u siebie. Statystyka ze wszech miar kompromitująca i w zasadzie trudna do wytłumaczenia, tym bardziej jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że w tym czasie katowiczanie wygrali osiem razy na wyjeździe.
Oczywiście niewielki procent tej statystyki jest odpowiedzialnością obecnej drużyny, gdyż zawiera w sobie jedynie dwa domowe mecze. I choć zostały one przegrane – kibice swoim zachowaniem po końcowych gwizdkach dali wyraz temu, że nie mają większych pretensji do obecnej ekipy. I rzeczywiście, patrząc na zespół Rafała Góraka, nie można mieć pretensji o zaangażowanie większości zawodników, a o przegranych zadecydowały głównie kwestie czysto piłkarskie i momentami niestety tzw. frycowe.
W przedsezonowym felietonie pisałem, że nowi zawodnicy mają czystą kartę, mają nasze pełne wsparcie. Oczywiście nie oznacza to, że piłkarze ci są i będą wolni od krytyki, natomiast chciałbym się skupiać tylko na ocenie gry – złej lub dobrej – a nie musieć rozpatrywać kwestii zaangażowania oraz dziwnych zachowań na boisku poza nim, do czego niestety byliśmy przyzwyczajeni w poprzednich sezonach. Przyzwyczajeni przez ludzi, którzy bulwersowali się w odpowiedzi na zarzuty, a potem i tak wychodziło, że ostatnie, co można im było „zarzucić” to profesjonalizm i uczciwość. Dobrze, że zdecydowanej większości już w tym klubie nie ma, a życie i rzeczywistość zweryfikowała ich tak, jak na to zasłużyli.
Po meczu ze Zniczem rozmawiałem chwilę z trenerem Rafałem Górakiem i powiedziałem, że najważniejszym celem na ten moment jest to, żeby kibice po prostu tę drużynę polubili. Patrząc na ostatnie kilka lat trudno było lubić piłkarzy GieKSy i zespoły tworzone przez nich. Trudno było lubić ekipy, które przegrywały wszystkie mecze derbowe, przegrywały wygrane awanse, nie angażowali się w grę, przyłapywani byli na kwestiach alkoholowych, przybijali sobie piątki po przegranym meczu z Ruchem, a na koniec spuścili GKS w piłkarską otchłań.
Teraz GieKSa składa się w większości z młodych zawodników i choć ta gra w dwóch meczach u siebie była dość toporna, to widać, że zawodnicy chcą i próbują. Dodatkowo rozegrali dobry mecz w Wejherowie. Podoba się to, że taki Kacper Michalski po fatalnym spotkaniu ze Zniczem się ogarnął i w pierwszej połowie z Bytovią był może i najlepszy na boisku. Nieefektywny wcześniej Szymon Kiebzak zaczął pokazywać swoją szybkość, przeprowadził kilka ciekawych akcji i zaliczył asystę. Należy wierzyć, że i Grzegorz Rogala zacznie przynosić więcej efektów, bo jakiś potencjał w nim widać. Michał Gałecki zaczyna ogarniać środek pola i również możemy mieć z niego pociechę.
Tak, młodzi zawodnicy mają czystą kartę i niech zbierają doświadczenie, a wraz z nim powinny przyjść lepsze wyniki. Niestety drugim biegunem są piłkarze, którzy nowi w GieKSie nie są i tej czystej karty nie mają i żadnej taryfy ulgowej również. Zagłaskiwani na śmierć przez kibiców zepsuli w poprzednich sezonach lub ostatnim sezonie tyle, że trudno to wykasować, oddzielić grubą kreską i udawać, że nie byli aktorami tych nędznych widowisk, które w ostateczności spowodowały spadek drugiej ligi.
Piszę o tym dlatego, że Adrian Błąd oraz Arkadiusz Woźniak byli najgorszymi zawodnikami na boisku w meczu z Bytovią. Nie może być tak, że kapitan w ciągu pierwszych dziesięciu minut notuje trzy fatalne straty w środku boiska, po których idą kontry, a po jednej z nich jest rzut wolny i pada bramka. I nie były to straty po jakichś niekonwencjonalnych zagraniach, które przy odrobinie szczęścia mogły nam przynieść niezłe okazje. To były straty wynikające z niechlujstwa, kompletnie nieprzygotowanego podania i braku należytej koncentracji od pierwszego gwizdka. Szczerze mówiąc jeśli Adrian zapowiadał, że musi się zrehabilitować, zmazać plamę itd., to nie może zaliczać takich żenujących meczów, a przecież bardzo słabe mu się w GieKSie wielokrotnie zdarzały, co udawało mu się maskować ilością strzelanych bramek. Ale można to porównać do ucznia, który ma kilka czwórek i piątek, ale końcowa ocena na świadectwie to niedostateczny. I wtedy już te czwórki i piątki nie mają żadnego znaczenia.
Arkadiusz Woźniak natomiast prezentuje się w GieKSie od roku tak słabo, że można tylko się dziwić, na jakim farmazonie musiał jechać przez tyle lat na wyższym poziomie rozgrywkowym. Ten zawodnik na ten moment nie daje kompletnie nic, jest niewidoczny, niewidzialny, wygląda po prostu beznadziejnie.
Ludzie, to jest „trzecia liga”, ci piłkarze ze swoim doświadczeniem i podobno umiejętnościami powinni ją zjeść na śniadanie i popić herbatą. Tymczasem GieKSa gra coraz niżej, a ci zawodnicy nadal są gorsi od przeciwników. Można się tylko zastanowić, w której lidze byliby lepsi od rywali – w okręgówce? W A-klasie?…
Niestety GieKSa jest klubem, który negatywnie weryfikuje umiejętności zawodników podobno dobrych. Tak było w poprzednich sezonach z wieloma piłkarzami z ekstraklasową przeszłością. Zawsze należy sobie zadawać pytanie, dlaczego jakiś piłkarz (wcale nie emeryt) trafia z ekstraklasy do GieKSy. Bo na pierwszy rzut oka cieszymy się, jakie to wielkie wzmocnienie. A potem okazuje się, że piłkarz nie bez powodu zanotował taki zjazd, a dodatkowo – co gorsza – nie prezentuje nawet takiego poziomu jak przeciwnicy. GieKSa weryfikuje zawodników negatywnie i często po pobycie w naszym klubie notują dalszy zjazd – coraz niżej.
W tym przypadku warto zastanowić się na Łukaszem Wrońskim, który trafił do nas ze Stali Mielec, czyli czołowego zespołu pierwszej ligi. Okazuje się, że Łukasz w pierwszych spotkaniach zawalił tyle sytuacji, kiksuje, nie trafia w piłkę, że znów pojawia się pytanie „a czemu zawodnik ze Stali Mielec trafia do drugiej ligi?”. Ale to takie pierwsze rozważanie, dajmy Łukaszowi pograć i niech pokaże, że to pierwsze wrażenie jest mylne.
Przed nami mecz z Błękitnymi. Wyjazd, czyli szansa na wygraną jest wielokrotnie wyższa. Problem w tym, że jeśli GKS w Stargardzie nie wygra, to już na wstępie może się zadomowić w dolnych rejonach tabeli. Tym bardziej, że w środę czeka nas mecz u siebie z obecnym liderem z Elbląga. Niestety to któryś już rok z rzędu, w którym katowiczanie na początku rozgrywek notują tak duże straty, że odrabianie ich potem jest bardzo trudne, a matematycznie – punktów tych brakowało do osiągnięcia celu. Piszę matematycznie, bo jeśli chodzi o przegrane awanse, to niestety jestem pewien, że niezależnie od dorobku punktowego na początku sezonu, tamte drużyny podziałałyby tak, żeby i tak nie awansować.
Teraz nie mam takiego przekonania i to powoduję, że na GieKSę chodzę w przyjemnością i czekam na następne spotkania. Nie mogę na razie powiedzieć, czy lubię tę drużynę, bo to się dopiero klaruje. Ale wierzę, że polubię. Mimo porażek, cieszy mnie, że kilku wspomnianych zawodników poprawiło się od pierwszej kolejki, na czele z Kacprem Michalskim.
Czekamy na Stargard!
Portal GieKSa.pl tworzony jest od kibiców, dla kibiców, dlatego zwracamy się do Ciebie z prośbą o wsparcie poprzez:
a/ przelew na konto bankowe:
SK 1964
87 1090 1186 0000 0001 2146 9533
b/ wpłatę na PayPal:
E-mail: [email protected]
c/ rejestrację w Superbet z naszych banerów.
Dziękujemy!
Po ostatnim meczu z Arką Gdynia, humory w Katowicach były bardzo dobre. GieKSa odbiła się od dna i w fantastycznym stylu pokonała gdynian. Piłkarze Rafała Góraka chcieli podtrzymać tę passę. Ten sam plan miał jednak Górnik Zabrze, który również efektownie odprawił z kwitkiem Pogoń Szczecin. Przy Roosevelta zapowiadało się naprawdę świetne widowisko, przy rekordowej – 28-tysięcznej – frekwencji.
W GieKSie nastąpiła jedna zmiana w porównaniu z meczem z Arką. Kontuzjowanego Alana Czerwińskiego zastąpił Lukas Klemenz, czyli bohater meczu z gdynianami. W składzie zabrzan ponownie zabrakło Lukasa Podolskiego (ale był już na ławce), mogliśmy natomiast obawiać się dynamicznych Ousmane Sowa i Tofeeka Ismaheela.
Początek meczu był wyrównany, ale drużyny nie stwarzały sobie sytuacji bramkowych, choć gdyby w 5. minucie Adam Zrelak dobrze przyjął piłkę wyszedłby sam na sam od połowy boiska z Łubikiem. W 11. minucie lekko uciekał Klemenzowi Tofeek Ismaheel, który wbiegł w pole karne i nawijał naszego obrońcę, ale Lukas ostatecznie zablokował ten strzał. W 19. minucie Kubicki bardzo dobrze obsłużył prostopadłym podaniem Ambrosa, który kąśliwie uderzał, ale Dawid Kudła bardzo dobrze obronił ten strzał. Pięć minut później w pole karne próbował wdzierał się Borja Galan, ale jego strzał został zamortyzowany. W pierwszych trzydziestu minutach nieco lepiej prezentował się Górnik i mógł to przypieczętować bramką, gdy fatalną stratę przed polem karnym zaliczył Kacper Łukasiak, ale po wygarnięciu piłki przez Kubickiego nie doszedł do niej Liseth. Niestety cofnięta gra GKS nie opłaciła się. Galan dał bardzo dużo miejsca w polu karnym rywalowi, a Ousmane Sow skrzętnie to wykorzystał, wycofując piłkę na 16. metr do Patrika Hellebranda, który pewnym strzałem pokonał Kudłę. W końcówce GKS miał kilka stałych fragmentów gry, ale w przeciwieństwie do meczu z Arką, tutaj nie było z tego żadnego zagrożenia.
Początek drugiej połowy mógł być fatalny. Klemenz wyprowadzał tak, że podał do przeciwnika, piłka zaraz poszła do niepilnowanego Janży, ten wycofał do Sowa, analogicznie jak ten zawodnik w pierwszej połowie, jednak Sow strzelił technicznie obok słupka. Po chwili, w zamieszaniu w polu karnym po wrzucie z autu Kowalczyka, ekwilibrystycznie do piłki próbował dopaść Kuusk, ale nic z tego nie wyszło. Po chwili i tak było 2:0. W 53. minucie piłkarze GKS zagrali niebywale statycznie w polu karnym. Dośrodkowywał Ambros, a kompletnie niepilnowany, choć wśród tłumu naszych (!) zawodników Liseth z bliska skierował piłkę do siatki. W 61. minucie znów rozmontowali naszą dziurawą obronę rywale, Janża znów mając lotnisko na skrzydle, popędził i wycofał po ziemi, a Sow tym razem strzelił niecelnie. Po chwili mieliśmy zmiany, weszli na boisko Aleksander Buksa i debiutujący w GKS Jesse Bosch. Trzy minuty później było po meczu, gdy doszło do absolutnie kuriozalnej sytuacji. Marten Kuusk zagrywał do Kudły. Problem w tym, że naszego bramkarza nie było w bramce i piłka wpadła do siatki ku rozpaczy estońskiego defensora. Kilka minut później swoją szansę miał Ismaheel, ale po dośrodkowaniu z prawej stroną i strzale zawodnika bardzo dobrze interweniował Kudła. W 81. minucie z dystansu uderzał wprowadzony na boisko Lukas Podolski, ale znów obronił bramkarz. W 88. minucie na strzał zdecydował się Kuusk, a piłka musnęła górną stronę poprzeczki. Po chwili była powtórka, uderzał z daleka Gruszkowski i również piłka otarła obramowanie, tym razem spojenie.
Wygląda na to, że GKS przegrał to spotkanie już przed meczem, ewentualnie w trakcie pierwszej połowy. Nie da się z Górnikiem Zabrze, grając tak asekuracyjnie, liczyć na cud i to, że rywale nie strzelą bramki. Dodatkowo po utracie bramki posypało się całkowicie wszystko i nie dość, że nadal nie mieliśmy nic z przodu, to jeszcze popełnialiśmy katastrofalne błędy z tyłu, a gospodarze skrzętnie to wykorzystali. Był to najsłabszy mecz GKS w tym sezonie. Nie chodzi o wynik. Sposób gry był nieprzystający ekstraklasowej drużynie.
23.08.2025, Zabrze
Górnik Zabrze – GKS Katowice 3:0 (1:0)
Bramki: Hellebrand (40), Liseth (53), Kuusk (64-s).
Górnik: Łubik – Kmet (70. Szcześniak), Janicki, Josema (76. Pingot), Janża, Kubicki, Hellebrand, Ambros (70. Podolski), Sow (69. Dzięgielewski), Liseth, Ismaheel (76. Lukoszek).
GKS: Kudła – Wasielewski, Klemenz, Jędrych, Kuusk, Galan (70. Gruszkowski) – Błąd (70. Łukowski), Kowalczyk, Łukasiak (61. Bosch), Nowak (78. Wędrychowski) – Zrelak (61. Buksa).
Żółte kartki: Nowak.
Sędzia: Szymon Marciniak (Płock).
Widzów: 28236 (w tym 4300 kibiców GieKSy).
Sędzią sobotniego meczu Górnik Zabrze – GKS Katowice będzie Szymon Marciniak z Płocka. Śląski Klasyk odbędzie się w sobotę o godzinie 20.15.
Arbitra przedstawiać nie trzeba, ale jednak to zrobimy. Nasz sędzia międzynarodowy ma CV tak bogate, że ciężko objąć wszystko. Według portalu 90minut.pl pierwsze udokumentowane spotkanie to mecz Pucharu Polski w 2006 roku pomiędzy Spartą Augustów i Mrągowią Mrągowo. Szybko piął się po szczeblach kariery i już w kolejnym sezonie prowadził trzy mecze ówczesnej drugiej ligi, czyli zaplecza ekstraklasy.
Uwaga! Wówczas – 5 kwietnia 2008 poprowadził jedyny w swojej karierze mecz GKS Katowice, było to spotkanie w Turku, w którym GKS Katowice zremisował z miejscowym Turem 1:1. Poniżej możecie zobaczyć bramki z tego meczu, nakręcone przez autora niniejszego artykułu. Gola dla GKS zdobył wówczas Krzysztof Kaliciak, a wyrównał dobrze nam znany, grający później w GieKSie – Filip Burkhardt.
W sezonie 2012/13 przyszedł debiut w europejskich pucharach, gdy w Lidze Europy sędziował mecz Lazio z Mariborem. Dwa lata później zadebiutował w Lidze Mistrzów spotkaniem Juventus – Malmo.
Wyliczanie wszystkich prowadzonych przez Marciniaka meczów byłoby dużym wyzwaniem. Spójrzmy po prostu na zbiorczą liczbę spotkań, które prowadził konkretnym europejskim drużynom na przestrzeni tych lat – głównie w Lidze Mistrzów, a także w minimalnym stopniu w Lidze Europy:
Inter Mediolan – 10
Real Madryt – 9
Atletico Madryt – 8
Liverpool, PSG – 7
Juventus, Barcelona, Milan – 6
Bayern, Manchester City, Tottenham, Lyon, Benfica – 4
Sevilla, Feyenoord, Napoli – 3
W mniejszej liczbie prowadził też mecze takich drużyn jak m.in. Lazio, Fiorentina, Manchester United, Roma, BVB, Ajax, Bayer Leverkusen, Lipsk, Atalanta, OM, FC Porto, Chelsea, Sporting, Galatasaray czy Arsenal. Dodajmy, że w zestawieniu nie są uwzględnione spotkaniach w ramach choćby Klubowych Mistrzostw Świata, gdzie dodatkowo dwukrotnie sędziował Realowi Madryt.
W 2013 sędziował swój pierwszy finał Pucharu Polski – pierwszy z dwóch meczów Śląska Wrocław z Legią Warszawa. Później jeszcze trzykrotnie prowadził mecz finałowy na Stadionie Narodowym.
W swojej europejskiej przygodzie był arbitrem kilku spotkań, które obrosły legendą. Na przykład w 2017 był rozjemcą pierwszego meczu 1/8 finału Ligi Mistrzów, w którym PSG pokonało Barcelonę 4:0. Ten mecz był preludium do historii z rewanżu, gdzie Blaugrana po niesamowitej remontadzie zwyciężyła 6:1. Rok później w tej samej fazie na Marciniaka posypała się lawina krytyki po meczu Tottenham – Juventus (1:2), w którym nasz arbiter popełnił duże błędy. W 2023 roku sędziował w półfinale pogrom Realu Madryt przez Manchester City, kiedy podopieczni Pepa Guardioli wygrali 4:0. A w zeszłym sezonie niesamowite spotkania w 1/8 i 1/2 finału pomiędzy Atletico i Realem oraz Interem i Barceloną – w obu przypadkach były to rewanże. W derbach Madrytu arbiter miał absolutnie nietypową sytuację, gdy w konkursie jedenastek Julian Alvarez dwa razy dotknął piłkę – co dopiero – i to w wielkich kontrowersjach – wykazał VAR. Znowuż w pojedynku na Giuseppe Meazza widzieliśmy prawdziwy spektakl piłki. Gdy w 87. minucie Raphinia trafiał na 3:2 dla Barcelony, wydawało się, że jest pozamiatane. Wyrównał w doliczonym czasie Acerbi, a w dogrywce Nero-Azurri za sparwą Frattesiego przechyli szalę na swoją korzyść.
Szymon Marciniak od dekady prowadzi też mecze reprezentacji. Prowadził spotkania na Mistrzostwach Europy i Świata. W 2016 roku był rozjemcą meczów Hiszpania – Czechy, Islandia – Austria i Niemcy – Słowacja. Podczas Mundialu w Rosji sędziował spotkania Argentyna – Islandia i Niemcy – Szwecja z fenomenalnym trafieniem Kroosa w doliczonym czasie z rzutu wolnego. Na Mistrzostwach Świata w Katarze prowadził spotkania Francja – Dania i Argentyna – Australia, a na Euro 2024 Belgia – Rumunia i Szwajcaria – Włochy.
Na deser zostawiliśmy oczywiście największe sukcesy polskiego sędziego. Czyli sędziowane finały. Najpierw finał Klubowych Mistrzostw Świata 2024, w którym Manchester City pokonał Fliminense 4:0. City zapewniło sobie udział w turnieju poprzez wygranie Ligi Mistrzów w 2023 roku, który również prowadził polski sędzia – Anglicy pokonali Inter Mediolan 1:0 po golu Rodriego. No i nade wszystko mecz meczów, najważniejsze wydarzenie w czteroleciu światowej piłki, czyli finał Mistrzostw Świata 2022 w Katarze: Argentyna – Francja. Finał niebanalny, bo z dwoma golami Leo Messiego i hat-trickiem Kyliana Mbappe. Marciniak był świadkiem ukoronowania Leo Messiego jako najlepszego piłkarza w historii futbolu, zwieńczającego swoją piękną karierę tytułem Mistrza Świata.
Ma w swoim dorobku także prowadzone finały Cypru, Grecji i Albanii oraz Superpuchar Europy.
Przechodząc do spraw przyziemnych – w obecnym sezonie Marciniak prowadził cztery spotkania ekstraklasy, w których pokazał 16 żółtych kartek (średnio 4 na mecz) i ani jednej czerwonej. Podyktował jeden rzut karny – dla Pogoni w meczu z Arką.
Oficjalnie prowadził tylko jedno wspomniane spotkanie GKS Katowice, natomiast na uwagę zasługuje fakt, że Marciniak był gościem specjalnym i sędzią podczas turniejów Spodek Super Cup 2024 i 2025. W obecnym roku zrobił też rzecz niesamowitą – prowadząc mecz w Arabii Saudyjskiej wieczorem dzień przed turniejem, sobie tylko znanymi sposobami przemieścił się do Katowic, by w Spodku już być około godziny 15.00 zwartym i gotowym do pracy.
Będzie to pierwszy Klasyk Szymona Marciniaka, bo mimo wielu wybitnych spotkań, nie udało mu się jeszcze poprowadzić hiszpańskiego El Clasico pomiędzy Realem Madryt i Barceloną.
Po meczu GKS Katowice – Radomiak Radom wypowiedzieli się trenerzy obu drużyn – Rafał Górak i Joao Henriques. Poniżej spisane główne wypowiedzi szkoleniowców, a na dole zapis audio całej konferencji prasowej.
Joao Henriques (trener Radomiaka Radom):
Nie mam zbyt wiele do powiedzenia. GKS strzelił trzy bramki, my dwie. Tyle mam do powiedzenia. Nasi zawodnicy do bohaterowie w tym meczu. Będziemy walczyć dalej.
Rafał Górak (trener GKS Katowice):
Ważny moment dla nas, bo pierwsza przerwa na kadrę to taka pierwsza tercja tej rundy i mieliśmy świadomość, że musimy zdobywać punkty, aby nie zakopać się. Wiadomo, jeśli chodzi punkty nie zdarzyło się nic zjawiskowego. Mamy siódmy punkt i to jest dla nas cenna zdobycz, a dzisiejszy mecz był bardzo ważnym egzaminem piłkarskiego charakteru, piłkarskiej złości i udowodnienia samemu sobie, że tydzień później możemy być bardzo dobrze dysponowani i możemy zapomnieć, że coś nam nie wyszło. Bo sport ma to do siebie, że co tydzień nie będziesz idealny, świetny i taki, jak będziesz sobie życzył. Ważne jest, jak sportowiec z tego wychodzi.
Tu nie chodzi o to, że nam się udało cokolwiek, bo udać to się może jeden raz, ale jak wychodzimy i zdajemy sobie sprawę z tego, że jesteśmy w opałach – a byliśmy w nich także w tym meczu. Graliśmy bardzo energetyczną pierwszą połowę, mogliśmy strzelić więcej bramek, a schodziliśmy tylko z remisem. Ze świadomością, że straciliśmy dwie bramki, a sami mogliśmy strzelić dużo więcej. No ale jednak obawa jest, że dwie straciliśmy.
Siła ofensywna Radomiaka jest ogromna, ci chłopcy są indywidualnie bardzo dobrze wyszkoleni, są szybcy, dynamiczni, niekonwencjonalni. Bardzo trudno się przeciw nim gra. Zresztą kontratak na 1:0 pokazywał dużą klasę. Niesamowicie jestem dumny ze swoich piłkarzy, że w taki sposób narzucili swoje tempo gry, byli w pierwszej połowie drużyną, która dominowała, stworzyła wiele sytuacji bramkowych, oddała wiele strzałów, miała dużo dośrodkowań. To była gra na tak. Z tego się cieszę, bo od tego tutaj jesteśmy. W drugiej połowie przeciwnik po zmianach, wrócił Capita, Maurides, także ta ławka również była silna. Gra się wyrównała i była troszeczkę szarpana. Natomiast niesamowicie niosła nas publika, dzisiaj ten nasz „żółty kocioł” był niesamowity i serce się raduje, w jaki sposób to odtworzyliśmy, bo wiemy jaką drogę przeszliśmy i ile było emocji. Druga połowa była świetnym koncertem i kibice bardzo pomagali, a bramka Marcina była pięknym ukoronowaniem. Skończyło się naszym zwycięstwem i możemy być bardzo szczęśliwi. Co tu dużo mówić, jeżeli w taki sposób GKS będzie grał, to kibiców będzie jeszcze więcej i ten nasz stadion, który tak nam pomaga, będzie szczęśliwy.
Bardzo cenne punkty, ważny moment, trochę poczucia, że dobra teraz chwila na odpoczynek ale za chwilę zabieramy się do ciężkiej roboty, bo jedziemy do Gdańska i wiadomo, jak ważne to będzie dla nas spotkanie.
Mecza
16 sierpnia 2019 at 02:11
Dobry artykuł, w 100% się zgadzam.