Sezon ogórkowy w pełni, można by rzec – wszyscy odpoczywamy. Jest to ważny czas, niezbędny każdemu kibicowi do naładowania akumulatorów. Dla nas – kibiców GieKSy – w szczególności. Doświadczeni bowiem wszystkimi ostatnimi latami – mając tę zimową przerwę – możemy nieco ochłonąć i na nowo nabierać nadziei.
Trudno sobie wyobrazić życie kibica GKS Katowice w formacie takim, jaki mamy w Anglii, czyli gra się cały czas bez przerwy. Ale pomijając ten skrajny przypadek – to nawet i przerwa w polskiej ekstraklasie, skracająca się z roku na rok, mogłaby być czasem niewystarczającym. Wiemy, jak z bicza leci przerwa letnia – choć w tym roku była ona wyjątkowo długa, bo dociągnęła do dwóch miesięcy (zazwyczaj jest to niewiele ponad półtora). A jednak – trzy miesiące pauzy zimowej pozwala z nowymi siłami wejść w trudne wyzwania. Nie mówię już o piłkarzach, tylko właśnie nas – kibicach.
Oczywiście chciałoby się mieć krótkie przerwy, a czasem i wcale, gdybyśmy mieli życie usłane różami i passą sukcesów. Ostatnie lata jednak pokazały, że było dokładnie odwrotnie. Kompromitacje drużyn Brzękola i Paszula, w końcu klęska ekipy Dudka. Powiem szczerze – nie wyobrażam sobie braku odpoczynku psychicznego od takich doznań. Za dużo tego było i za często.
Pewnym paradoksem jest to, że „udane” końcówki jesieni w poprzednich latach często sprawiały, że ta zima była czasem optymizmu. Nie zmienia to jednak faktu, że efekt był opłakany, więc tak naprawdę noszona przez trzy miesiące nadzieja była złudna.
„W futbolu widziałem wiele” – więc po bardzo udanej rundzie ekipy Rafała Góraka nie popadam w hurraoptymizm, ale i tak sukcesem jest, że wierzę w lepsze jutro. Nie jest to jednak wiara ślepa. Pomijając już nasz klub, to przecież ile razy zawiodła nas reprezentacja Polski, gdy wydawało się, że „to musi być ten czas”.
Zapewne wiele osób może się podśmiewać z tego, co za chwile przeczyta, ale zrzucę to na karb bycia mądrym po fakcie. Otóż uważałem wybór Franciszka Smudy na selekcjonera jako najlepszy z możliwych i cieszyłem się z tego, że poprowadzi Polskę na Euro 2012. Nie byłem w tym odosobniony. Choć popularny Franz stał się po turnieju ofiarą szyderstw, to przed rozgrywkami był osobą największego publicznego zaufania. Niestety nie wykorzystał tego i w grupie śmiechu, w meczu decydującym o awansie z Czechami, zagrał ultradefensywnie i wyleciał z hukiem z turnieju. To był jeden z tych momentów, kiedy moja wiara została podkopana i temat zaufania w sporcie do kogokolwiek został mocno nadszarpnięty.
Już jako stary koń, wierzyłem w ekipę Nawałki na Mundialu w Rosji. Przemawiało tam wszystko – sukces na Euro, ale też brak jakichkolwiek afer i solidne planowe przygotowywanie się do Mistrzostw Świata. Niestety najlepszy polski szkoleniowiec ostatniej dekady stał się zakładnikiem swojego własnego podejścia i prawdopodobnie doprowadził do absurdu (co na poziomie widocznym było słychać w wypowiedziach w trakcie i po turnieju). Kadra straciła wszystko, zawiodła na całej linii, a na koniec jeszcze „udokumentowała to”, grając w haniebny sposób ostatnie minuty meczu z Japonią.
Tak więc kwestia zaufania już nigdy nie będzie taka, jak kiedyś. Za dużo, po prostu za dużo doświadczyłem ja jako kibic klubu i reprezentacji. Dlatego, choć cieszę się bardzo z tej rundy, to jakieś myślenie o pewnym lub bliskim awansie jest mi bardzo dalekie. W zasadzie to modlę się, tylko żeby to któreś z pierwszych dwóch miejsc zająć, bo jeśli będziemy grać baraże, to żyła wodna pod stadionem na Bukowej znów może dać o sobie znać.
To nie jest kwestia asekuracji, tylko osobistego doświadczenia. I ostrożności, po to, by znów nie dostać po twarzy. Drużyna ma duży potencjał, potrafi grać dobrze, ale dużo jeszcze pracy – bo momentów przestoju było sporo w rundzie jesiennej, na czele z pierwszymi połowami. Ta drużyna musi wiedzieć, że jest mocna, ale też nie może myśleć, że jest na tyle lepsza od przeciwników, że wyniki przyjdą same. To musi być udokumentowane pracą – szacunkiem do siebie i rywala.
I po raz kolejny napiszę – nie chodzi o asekurację, bo to jest ostatnia rzecz, jaką chciałbym ujrzeć i jeżeli tak by było, to lepiej po prostu zejść z boiska i nie robić pośmiewiska. Nie ma czegoś takiego, jak wynik ponad stan w 20 meczach, tym bardziej jeśli trzeba korespondencyjnie walczyć z seryjnie wygrywającymi rywalami. Jeśli GKS zdobył 40 punktów w 20 meczach, to znaczy, że może zdobyć co najmniej 28 punktów w pozostałych 14 kolejkach. Skoro zrobili to raz, pokazali, że potrafią. Inna sprawa, że nawet taka zdobycz może awansu nie dać.
W poprzednich sezonach nie mieliśmy ani asekuracji, ani ambicji, tylko prawdopodobnie jakiś szeroko zakrojony plan, który nie pozwalał nam się cieszyć na koniec sezonu. Teraz wypada mieć nadzieję, że mamy w szatni grupę ludzi ambitnych, którzy nawet jak przegrają, to będziemy gołym okiem widzieć, że wszystko zadziało się czysto sportowo. Zarówno zawodnicy, jak i sztab szkoleniowy dają podstawy, aby w to wierzyć.
Tak więc wierzmy, że tym razem będzie inaczej niż na koniec ostatnich sezonów. I że nie sprawdzi się powiedzenie, które mógłbym sparafrazować „gdybym dał sobie uciąć rękę za ekipę Brzękola, to bym kurwa nie miał ręki”. Tak mocnych deklaracji wobec ekipy trenera Góraka robić nie będę. Za wcześnie. Ale to, co mieli zrobić w rundzie jesiennej, zrobili z nawiązką. I o to chodzi.
Portal GieKSa.pl tworzony jest od kibiców, dla kibiców, dlatego zwracamy się do Ciebie z prośbą o wsparcie poprzez:
a/ przelew na konto bankowe:
SK 1964
87 1090 1186 0000 0001 2146 9533
b/ wpłatę na PayPal:
E-mail: [email protected]
c/ rejestrację w Superbet z naszych banerów.
Dziękujemy!
W niedzielne popołudnie piłkarze GKS-u Katowice pojechali na wyjazdowe spotkanie do Szczecina w ramach 27. kolejki PKO BP Ekstraklasy. W wyjściowej jedenastce doszło do czterech zmian i od pierwszej minuty zagrali Szymczak, Kuusk, Drachal i Gruszkowski.
Pierwszą połowę zaczęli zawodnicy GieKSy, ale nie stworzyli realnego zagrożenia. W trzeciej minucie Filip Szymczak wyszedł sam na sam z bramkarzem i mimo tego, że i tak był na spalonym, to nie zdołał pokonać Cojocaru. Chwilę później Alan Czerwiński ruszył prawą stroną boiska aż do linii końcowej i wrzucił piłkę w pole karne. Obrońca gospodarzy strącił futbolówkę wprost pod nogi Oskara Repki, który pokusił się o strzał zza pola karnego, ale został on zablokowany. Pierwszy kwadrans spotkania nie porwał piłkarsko, ale GieKSa częściej zapędzała się pod bramkę Pogoni i dłużej utrzymywała się przy piłce. W 15. minucie Kudła źle wybił piłkę i zrobiło się groźnie pod bramką GieKSy, na szczęście nasz bramkarz zdołał się zrehabilitować i wybronił strzał Kolourisa. Chwilę później znów Pogoń była bliska zdobycia bramki, ale zawodnik gospodarzy uderzył niecelnie. W 19. minucie zrobiło się sporo zamieszania w polu karnym Cojocaru, gdy Mateusz Kowalczyk delikatnie trącił piłkę głowa, zmieniając jej tor lotu, ale nic z tego nie wyszło. W kolejnych minutach gra przeniosła się głównie w środkową strefę boiska i żadna drużyna nie była w stanie skonstruować składnej akcji. W 33. minucie Koutris przeniósł piłkę nad bramką Kudły, uderzając lewą nogą. Chwilę później Drachal był bliski zdobycia bramki, ale w ostatnim momencie piłka mu odskoczyła. W 42. minucie Loncar uderzył głową z bliskiej odległości, ale Kudła zdołał ją wybić końcówkami palców. Po wznowieniu z rzutu rożnego Dawid Drachal chciał oddalić zagrożenie i w momenciem gdy wybijał piłkę, to podbiegł Kurzawa, który dostał prosto w skroń i potrzebował pomocy medycznej. W doliczonym czasie pierwszej połowy Gruszkowski rzucił się, aby zablokować strzał Koutrisa i piłka niefortunnie odbiła mu się od ręki. Po długiej przerwie i analizie VAR sędzia wskazał na jedenastkę, którą pewnie wykorzystał Koulouris. Po tej bramce arbiter zakończył pierwszą połowę.
Na drugą połowę GieKSa wyszła w takim samym składzie, natomiast w drużynie Pogoni doszło do jednej zmiany. Po czterech minutach drugiej połowy Koulouris znów wpisał się na listę strzelców – tym razem pokonał Kudłę z bardzo bliskiej odległości, a piłkę wrzucił Kamil Grosicki, który przepchał i objechał bezradnego Alana Czerwińskiego. W kolejnych minutach GieKSa, chcąc odrabiać straty, odsłoniła się jeszcze bardziej, co próbował wykorzystać Wahlqvist, ale uderzył bardzo niecelnie. Po upływie godziny gry trener Rafał Górak pokusił się o potrójną zmianę. Na boisko weszli Błąd, Bergier i Galan. Chwilę późnej Arkadiusz Jędrych wpuścił swojego bramkarza na minę. Źle obliczył odległość do Kudły i zagrał zbyt lekko i niedokładnie do tyłu. Kudła musiał opuścić bramkę, aby ratować sytuację i po serii niefortunnych podań piłka trafiła pod nogi Grosickiego, jednak jego strzał został zablokowany przez naszego bramkarza. W 68. minucie Sebastian Bergier wyszedł sam na sam z bramkarzem, ale nie trafił w światło bramki, była to idealna okazja na złapanie kontaktu. Chwilę później Loncar został sfaulowany przez Kuuska, ale sędzia puścił akcję i do piłki dobiegł Sebastian Bergier, który zaliczył… soczysty upadek. W kolejnych minutach gra zrobiła się bardzo rwana i było dużo niedokładności w obu zespołach. W 82. minucie Kacper Łukasiak pokonał Dawida Kudłę strzałem na dalszy słupek. Warto zaznaczyć, że ten zawodnik wszedł na boisko… minutę wcześniej. Pięć minut później Koulouris trzeci raz wpisał się na listę strzelców, pokonując Kudłę strzałem na długi róg. Chwilę później sędzia zakończył spotkanie.
6.04.2025, Szczecin
Pogoń Szczecin – GKS Katowice 4:0 (1:0)
Bramki: Koulouris (45-k, 49, 87), Łukasiak (82).
Pogoń Szczecin: Cojocaru – Wahlqvist, Loncar, Borges, Koutris (86. Lis), Gamboa, Ulvestad, Kurzawa (80. Smoliński), Przyborek (46. Wędrychowski), Grosicki (81. Łukasiak), Kolouris (88. Paryzek).
GKS Katowice: Kudła – Gruszkowski (62. Galan), Czerwiński, Jędrych, Kuusk (80. Komor), Wasielewski – Drachal (62. Błąd), Kowalczyk, Repka, Nowak (88. Marzec) – Szymczak (62. Bergier).
Żółte kartki: Kowalczyk.
Sędzia: Paweł Raczkowski (Warszawa).
Widzów: 19 938.
Co GKS Katowice wraca na swój stadion po nieudanym wyjeździe to wygrywa. Podobnie było tym razem. Po wysokiej porażce w Szczecinie (choć zbyt wysokiej patrząc na samą grę), katowiczanie mieli zmierzyć się z walczącą o życie Puszczą Niepołomice.
W końcówce sezonu takie mecze zawsze są trudniejsze niż – po pierwsze wcześniej, a po drugie – niż wskazywałaby na to tabela. Zazwyczaj drużyny z dołu się po prostu budzą – wcześniej czy później. Nie zawsze i nie wszystkie – te które pobudki nie zrobią lub nie zrobią jej odpowiednio wcześnie – spadają z ligi. Mamy w tym sezonie aż nadto przykładów. Obudziła się Korona – na samym początku rundy wiosennej – i dziś jest praktycznie pewna utrzymania. Niedawno na wysokie obroty wskoczył Radomiak – i choć przegrał ostatnio dwa mecze – również ma niezłą pozycję w tabeli, a przecież startowali od 0:5 do przerwy w Białymstoku. Skazywane na pożarcie Zagłębie Lubin wygrało dwa mecze i znacząco poprawiło swoją sytuację. A Śląsk Wrocław? Ci to dopiero zaczęli grać. Zagrzebani na ostatnim miejscu, pod wodzą Alana Simundzy zaczęli punktować aż miło i po wielu, wielu kolejkach w końcu osiemnaste miejsce opuścili i są na styku jeśli chodzi o bezpieczną strefę!
Zamieszana w walkę o utrzymanie Puszcza również czeka na to przebudzenie. Był jeden moment, w którym wydawało się, że podopieczni Tomasza Tułacza wskoczyli na właściwe tory. Mowa o wygranej w Gdańsku 2:0. Ta wygrana z zespołem z dołu tabeli, ale też dobrze wówczas grającą Lechią, była pewna i wydawało się, że Puszcza może stać się takim Radomiakiem czy Koroną. Nic z tych rzeczy. Co prawda potem zdarzyło się jeszcze zwycięstwo z Piastem, ale poza tym było słabiutko. Sytuację mógł też trochę uratować Puchar Polski, gdzie niepołomiczanie wygrali na Konwiktorskiej, ale potem Pogoń zmiotła ich w półfinale. Tym motywacyjnym drygiem mógł być też uratowany w doliczonym czasie gry z Rakowem remis. Nie wyszło. Puszcza przegrała w Katowicach i choć jest minimalnie nad kreską, czeka ich niebywała i ciężka batalia o pozostanie w lidze. Za tydzień grają z niezłym Radomiakiem, potem mają Pogoń i Lecha, będą też bezpośrednie potyczki ze Stalą i Śląskiem. Oj, nie będzie u Żubrów nudno.
To jednak problemy naszych ligowych rywali. GieKSa z tą walczącą o życie drużyną sobie poradziła i to przegrywając do przerwy. Nawet trener Tułacz – zasadniczo nieszczędzący swoim podopiecznym słów krytyki – dziwił się, że nie było aż takiej determinacji. Za to w Lidze Plus eksperci mówili, że z Puszczą narzucającą swój styl gry, przejąć tę rolę jest trudno – a GieKSie się to udało. Nie da się ukryć, katowiczanie zdominowali rywali i w tym kontekście był to jeden z najlepszych meczów w tym sezonie – no, powiedzmy druga połowa, bo do pierwszej można się przyczepić.
To był pierwszy mecz w obecnych rozgrywkach, w którym GieKSa przegrywała i przechyliła szalę zwycięstwa na swoją korzyść. W 28. kolejce. Dla porównania powiedzmy, że w ostatnich pięciu meczach poprzedniego sezonu, taka sytuacja miała miejsce… trzy razy (z Polonią, Tychami i Wisłą). Dlatego nawet jeśli taka sytuacja zdarza się raz na jakiś czas, to jednak tyle meczów bez odwrócenia ich losów to sporo. W drugą stronę mieliśmy to trzy razy – z Legią, Koroną i Motorem. A jedynymi drużynami, które pozostają bez przechylenia szali na swoją korzyść są Piast, Puszcza, Śląsk, Lechia.
Żeby dołożyć łyżeczkę dziegciu co do wczorajszego spotkania, to trzeba przyznać, że do pewnego momentu aspirowało ono do jednego z najbardziej frustrujących w tym sezonie. Mam tu na myśli taką niemoc, pewnego rodzaju bezsilność, która – wydawało się – może mieć miejsce. Bo jak przegrywaliśmy wysoko, to GieKSa była ewidentnie słabsza. Jak przegrywaliśmy mecze, których nie powinniśmy przegrać, bo graliśmy dobrze, była irytacja i złość. Ale wczoraj to było jeszcze coś innego. GieKSa niby atakowała, niby stwarzała sytuacje, ale ostatecznie wszystko szło w ręce Komara, ewentualnie było niecelne, tak jak strzał Dawida Drachala z początku meczu. Dodatkowo było widać dużą determinację i dynamikę. To nie był chodzony mecz. Z jednej strony można było myśleć, że taka gra daje szansę na pozytywny rezultat, z drugiej te wykończenia były dość mizerne. No i przede wszystkim Puszcza prowadziła po naszym dość dużym błędzie. Więc trzeba było zdobyć nie jedną, a dwie bramki. Niewiadomą było, jak się to wszystko potoczy.
Ta łyżka dziegciu się zdematerializowała, bo ostatecznie GKS w drugiej połowie grał podobnie jak w pierwszej, a dodatkowo wzmocnił ten sposób gry i w końcu zaczęło wychodzić. Czyli wchodzić. Trzy bramki zdobyte po przerwie mają swoją wymowę. Najpierw Alan Czerwiński dosłownie wypatrzył Sebastiana Bergiera, który po prostu nie mógł tego zmarnować. Potem swoje firmowe zagranie zaliczył Bartosz Nowak i Bergi a la „Franek – łowca bramek” (skoro jesteśmy już przy wiślackich porównaniach trenera) podcinką trafił do siatki. Mało się mówi o trzecim golu, a to co zrobił Marcin Wasielewski przecież było bardzo klasowe. Minął rywala delikatnym podbiciem piłki, a potem to podbicie powtórzył nad bramkarzem, wystawiając piłkę do pustej bramki. To było doprawdy doskonałe i jeśli mówimy o Tsubasie Dawida Drachala w jego kapitalnej akcji w pierwszej połowie, to nie można tego japońskiego bohatera kreskówek nie przyrównać do Wasyla, przy czym Wasyl zrobił to błyskawicznie, a nie jak Tsubasa biegł z piłką przez boisko przez pół odcinka okrążając niemal całą kulę ziemską 😉
Swój sposób gry – to było coś, co trener powtarzał w rundzie jesiennej. Można powiedzieć, że jesienią to wychodziło w bardziej spektakularny sposób, choć nadal musimy pamiętać, że dawało to mniej punktów niż obecnie. Ale pod względem wizualnym, spotkanie z Puszczą rzeczywiście pokazało bardzo dużą dominację nad rywalem.
GieKSa jest w środku tabeli dlatego, że… nie zawsze nam wychodzi. Bartosz Nowak ma potencjał na to, by dawać jeszcze więcej. I ostatecznie coś mu w tych meczach zawsze wyjdzie – jakieś idealne podanie i asysta – bo to po prostu bardzo jakościowy zawodnik. Ale tu może być jeszcze lepiej. Sebastian Bergier nastrzelał już trochę tych bramek, ale ich też może być jeszcze więcej. Coraz lepiej prezentuje się Dawid Drachal i jakby tylko udało się wyciągnąć go z Rakowa, byłoby doskonale, bo ten zawodnik to bardzo duży talent. Naprawdę w tej drużynie drzemie spory potencjał. Na ten moment jest bardzo dobrze. A może być jeszcze lepiej. Tylko prośba do trenera – nie schodźcie z obranej drogi. Wychodźcie z założenia, że rozwój jak najbardziej, ale lepsze czasem jest wrogiem dobrego. Można i trzeba ulepszać i poprawiać, ale nie na siłę. Naprawdę jest dobrze.
Osiągnęliśmy magiczną granicę 38 punktów. Można już mieć absolutnie spokojną głowę. GieKSa w przyszłym sezonie będzie grać w ekstraklasie i dalej sławić Katowice w ligowej piłce. Nie mogliśmy sobie wymarzyć na początku sezonu – a już zwłaszcza po pierwszej kolejce z Radomiakiem – w jakim miejscu będziemy na sześć kolejek przed końcem. Pięknie.
A Dawid Abramowicz, ani żaden inny Craciun czy Atanasov nie okazali się Kojiro 😉
W dzisiejszym spotkaniu nasza drużyna pokonała 3:1 Puszczę Niepołomice. Zapraszamy na drugą galerię z tego meczu, którą przygotował dla Was Kazik.
Irishman
3 stycznia 2020 at 10:11
Nie ma sensu się tu przegadywać na ile duże mamy szanse na awans. Prawda jest taka, że jesteśmy w pół drogi… no może nawet o kilka kroków dalej, a na miejscu dającym przepustkę do I ligi nie jesteśmy. Przed nami cała wiosna i zapewne także nawet Stal Rzeszów, nad którą mamy dziś 10 punktów przewagi nie składa broni licząc na w najgorszym przypadku na udane baraże. A piłka nożna jest nieprzewidywalny, za co ją zresztą kochamy. Szkoda tylko, że ostatnio ta „nieprzewidywalność” obracała się regularnie ciągle przeciw nam. No ale może karta się w końcu obróci na naszą korzyść, bo są ku temu realne przesłanki.
Po pierwsze fakt, jesteśmy na „zaledwie” 😉 3-im miejscu ale też wywalczyliśmy je grając w komplecie na boiskach najgroźniejszych rywali.
Po drugie „żyły wodne” pod naszym stadionem jakby zmieniły nurt i powoli wraca „twierdza Bukowa”, co w kontekście tego, że będziemy gościć u siebie najgroźniejszych rywali jest bardzo ważne.
I wreszcie po trzecie i NAJWAŻNIEJSZE chyba wszyscy jesteśmy pod wrażeniem pracy duetu G-G, któremu z grupy ludzi, jaka pojawiała (ostała) się na Bukowej po kolejnych rewolucjach, w ekstremalnie krótkim czasie udało się zbudować silną, zgraną, dobrze rozumiejącą się drużynę. I dlatego to jest takie ważne, bo oczywiście z formą piłkarzy jest bardzo różnie ale mając takich ludzi możemy być w miarę spokojnie, że co by się nie stało to oni nad tym zapanują.
Dlatego też ja też nie jestem oczywiście do końca pewien jak to się skończy ale mimo wszystko czekam na wiosnę nie z obawami, jak to było rok temu ale z umiarkowanym optymizmem i dużą niecierpliwością. 🙂
Mecza
4 stycznia 2020 at 17:48
Pisałem już kilka lat temu na forum, że bardziej od sukcesu za wszelką cenę interesuje mnie co sezonowy progres punktowy który w końcu zagwarantuje nam to na co czekamy. Wszystko oparte na mocnych fundamentach a nie na chybcika. Jak wspomniał Shellu, skoro 40pkt w 20 meczach to ja będę bardzo zadowolony z 30 pkt. w 14 meczach. Obojętnie co to da, będzie dla mnie OK ale wiadomo że na jesień i kolejną wiosnę kolejny progres. Czy mecze u siebie z czołówką powinny dać nam więcej punktów niż na wyjazdach? Wybaczcie…oby było tak samo.