Już dziś do Katowic przyjeżdża bardziej gruba ryba niż Radomiak, czy zespół, z którym mierzyliśmy się ostatnio w Mielcu. Absolutnie nieironicznie i z całym szacunkiem dla dwóch poprzednich rywali, można powiedzieć, że zaczyna się ekstraklasa pełną gębą. Niedawny mistrz Polski, dwukrotny wicemistrz, dwukrotny zdobywca Pucharu Polski. Ekipa eksportowa, która tak dzielnie walczyła o Ligę Mistrzów, a później rozgrywała mecze w Lidze Europy. W końcu – doczekaliśmy się takich rywali na Bukowej!
Nadal utrzymuję, że po prostu musimy się z tego cieszyć i łykać tę ekstraklasę każdym oddechem (taka grafomańska metafora, piszę przed północą). Oczywiście nie mam na myśli niezwracania uwagi na wynik. Okej, w pierwszym meczu nie przykładałem do niego wagi w ogóle. Teraz to już jednak trzecia kolejka – raz wygraliśmy, raz przegraliśmy – jesteśmy w grze i musimy walczyć o punkty.
Mecze z Radomiakiem i Stalą były tak różne, że trudno wyciągać wspólne wnioski z obu. Z Radomiakiem słaba defensywa, ze Stalą naprawdę dobra. Za to z Radomiakiem w ofensywie działo się więcej. Było trochę roszad kadrowych, jedni wypadli lepiej, inni gorzej. I bądź tu człowieku mądry.
Nadal w naszych kibicowskich oczach to jest obserwacja i sondowanie, do czego zdolny jest ten zespół. Myślę, że i trener Górak na razie tak się przygląda, czego objawem były wspomniane zmiany w składzie po pierwszej kolejce.
Raków zagrał dobry mecz w Lublinie, ale z Cracovią się potknął. Widać więc, że ta drużyna jest do ogrania. Ale nie ma co ukrywać – to Medaliki są faworytami tego meczu i jakiekolwiek urwanie punktów z naszej strony będzie niespodzianką. Ale nie jest to nierealne, bo tego typu wyniki w ekstraklasie zdarzają się akurat dość często.
Szkoda tej historii z Bartoszem Nowakiem. Takie sytuacje nie powinny mieć miejsca – to totalny archaizm, że piłkarz nie może grać przeciw swojemu byłemu klubowi. Ale nie wgłębiając się… mam cichą nadzieję, że inny były zawodnik Rakowa – Jakub Arak dostanie szansę i odpłaci częstochowianom pięknym za nadobne. Na przykład w doliczonym czasie gry.
Zmusił Messiego do pudła, a teraz zagra ligę niżej niż Podlesianka
Wiadomo, że sam Raków w ostatnich trzech sezonach w pucharach zaliczył wiele udanych występów, a faza grupowa Ligi Europy to było naprawdę coś. Pojedynki z takimi ekipami jak Atalanta czy Sporting Lizbona to wielkie rzeczy. Eliminacja takiego klubu jak Karabach też była osiągnięciem dla polskiego zespołu. Byli o krok od Ligi Mistrzów. Nie będziemy rozkładać tych występów na czynniki pierwsze, przyjrzyjmy się natomiast kilku ciekawym zawodnikom, którzy mają na koncie naprawdę spore sukcesy.
Choć pierwszym bramkarzem po odejściu Vladana Kovacevića jest młody Kacper Trelowski, to prawdziwą legendą ekstraklasy jest zmierzający już ku końcowi kariery Dusan Kuciak. Trzy mistrzostwa i trzy Puchary Polski z Legią plus puchar z Lechią Gdańsk. Bilans 328 meczów w ekstraklasie robi olbrzymie wrażenie. W przeszłości mistrzostwo także z MSK Żilina. W reprezentacji Słowacji zagrał co prawda tylko 14 meczów, ale był w kadrach na MŚ 2010 oraz Euro 2016 i 2020.
Adnan Kovacević zanim trafił do Polski – Korony Kielce – był mistrzem Bośni w barwach FK Srajevo, a między Koroną, a Rakowem – jako zawodnik Ferencvarosu, dwukrotnym mistrzem i zdobywcą Pucharu Węgier. Sporo zagrał w pucharach, w większości były to mecze rund kwalifikacyjnych, ale zdarzyło mu się zagrać w fazie grupowej Ligi Mistrzów, m.in. cały mecz z Barceloną na Camp Nou, a w Lidze Europy przeciw Betisowi i Bayerowi Leverkusen. W reprezentacji Bośni rozegrał 13 meczów.
Jednym z dwóch najbardziej eksponowanych zawodników jest Bogdan Racovitan. Zawodnik ma na koncie zaledwie cztery występy w reprezentacji Rumunii, ale dwa z nich – jeden symbolicznie z Ukrainą oraz już solidne 52 minuty z Holandią – zaliczył na niedawno zakończonym Euro 2024.
Milan Rundić, Serb – ma na koncie wiele sukcesów na Słowacji. Dwukrotnie był mistrzem z Trencinem i raz ze Slovanem Bratysława (wkład minimalny, bo jeden mecz), a puchar kraju zdobył po dwa razy z oboma tymi klubami. Zanim trafił do Rakowa, w Polsce grał w Podbeskidziu.
Peter Barath to dwukrotny mistrz Węgier z Ferencvarosem (osiem i siedem meczów w mistrzowskich sezonach).
Gustav Berggren to wieloletni zawodnik Hacken, z którym dwa razy wygrał Puchar Szwecji i raz krajową ligę. Ma na koncie występ w kadrze narodowej Trzech Koron.
Jean Carlos przez wiele lat grałw Hiszpanii, m.in. w juniorach Realu Madryt. Zaliczył jeden mecz w La Liga w barwach Granady. Był reprezentantem Brazylii i wicemistrzem świata U-20, – w kadrze rozegrał sześć meczów i strzelił jednego gola, właśnie na Mundialu przeciw Korei Północnej.
Władysław Koczerhin w barwach Zorii Ługańsk pograł w Lidze Europy przeciw taki ekipom jak Athletic Bilbao, Leicester City czy w Lidze Konferencji przeciw Romie. W reprezentacji Ukrainy zaliczył jeden symboliczny występ.
Lazaros Labrou to zdobywca Pucharu Grecji z PAOK, a Srdjan Plavsić (2A) mistrz Serbii z Crveną Zvezdą i zdobywca Pucharu Czech ze Spartą Praga.
Vasilios Sourlis to dwu lub trzykrotny mistrz Grecji z Olympiakosem (źródła różnie podają), choć jego wkład był kompletnie symboliczny.
Prawdziwą gwiazdą jest Fran Tudor, który miał udział we wszystkich wielkich sukcesach Rakowa w ostatnich latach. Tudor to ostoja i opoka zespołu. Były zawodnik Hajduka Split zaliczył trzy mecze i strzelił jednego gola w reprezentacji Chorwacji.
Największą gwiazdą – i to w różnych znaczeniach tego słowa – jest Ekwadorczyk John Yeboah. Zawodnik niedawno zaczął grać w reprezentacji swojego kraju i w Copa America zagrał w trzech spotkaniach, notując w ćwierćfinale z Argentyną asystę i zmuszając Mistrzów Świata do konkursu jedenastek, a Lionela Messiego… do pudła w tej serii. Problem jest taki, że z informacji medialnych wynika, że Yeboah zaczął wydziwiać. Opóźniał się jego powrót do treningów, pousuwał ze swoich mediów społecznościowych wzmianki o Rakowie. W Katowicach nie zagra – wystąpi najprawdopodobniej w niedzielę w… czwartej lidze w meczu rezerw Rakowa z drugą drużyną Podbeskidzia. Gdy dodamy do tego, że swoje rozgrywki w trzeciej lidze rozpoczyna Podlesianka Katowice (serdeczne gratulacje!), mamy obraz tego, jak wielką amplitudę w tak krótkim czasie zaliczyć Ekwadorczyk.
Portal GieKSa.pl tworzony jest od kibiców, dla kibiców, dlatego zwracamy się do Ciebie z prośbą o wsparcie poprzez:
a/ przelew na konto bankowe:
SK 1964
87 1090 1186 0000 0001 2146 9533
b/ wpłatę na PayPal:
E-mail: [email protected]
c/ rejestrację w Superbet z naszych banerów.
Dziękujemy!
Zapraszamy do drugiej galerii z Zabrza. Zdjęcia przygotowała dla Was Madziara.
Przed nami kolejne spotkanie w ramach rozgrywek o Puchar Polski. Oprócz sportowych emocji wraca też „Akcja Pucharek”, którą spontanicznie zapoczątkowałem kilka lat temu, i którą z dużym uśmiechem od lat podłapuje nasz piłkarz – Adrian Błąd. Jeśli nie wiecie, o co chodzi, to spieszę z wyjaśnieniem.
We wrześniu 2019 roku los skojarzył nas w Pucharze Polski z Wartą Poznań. Graliśmy wówczas wieczorem, a ja czas pomiędzy końcem pracy a meczem, z braku lepszych rozrywek tamtego dnia postanowiłem spędzić w biurze. Z nudów wydrukowałem mały Puchar Polski i przykleiłem go do… słomki. Wziąłem go na Bukową i wtedy zauważyłem, jak wiele osób reaguje śmiechem na ten mały pucharek. GieKSa wygrała tamto spotkanie w karnych, a ja po meczu podczas zbijania piątek z piłkarzami wręczyłem Puchar Adrianowi Błądowi. Nasz ówczesny kapitan szybko podłapał wesołą konwencję i zrobił „rundę honorową” pod Blaszokiem i Trybuną Główną wznosząc wysoko mały pucharek. Było trochę śmiechu, a na Twitterze umówiłem się z Adrianem, że na kolejną rundę pucharek będzie większy, i tak aż do Narodowego.
W kolejnej rundzie Pucharu Polski mierzyliśmy się ze Stalą Stalowa Wola, a mecz rozgrywany był przy pustych trybunach w… Boguchwale. Na tamto spotkanie pojechałem jako fotoreporter GieKSa.pl. Wtedy również GKS rozstrzygał mecz w karnych, niestety wówczas musieliśmy uznać wyższość rywala, a jednym z zawodników, którzy nie strzelili karnego, był… Adrian Błąd. Po spotkaniu pogadaliśmy chwilę z Adrianem, widział przygotowany wcześniej kolejny pucharek i w ramach pocieszenia podarował mi koszulkę z tamtego spotkania. Były to specjalne koszulki na Puchar Polski, promujące akcję „Odblaskowi”. W mojej dość sporej kolekcji gadżetów GieKSy jest to obecnie jedna z najważniejszych pamiątek.
W kolejnych latach powtarzaliśmy akcję, wprowadzając zasadę: po każdej rundzie pucharek będzie większy aż do Narodowego, a jeśli przegramy – koszulka Adriana trafi na cel charytatywny. Jak pewnie wiecie, w ostatnich latach nie zdobyliśmy Pucharu Polski, dlatego po każdej porażce Adrian honorowo oddawał koszulkę, a ja później wystawiałem je na charytatywne licytacje, dzięki którym udawało nam się wesprzeć zbiórki na Maję i Alexa.
Mimo iż pomaganie to wspaniała i wartościowa sprawa, to trzymam kciuki, aby w tym roku koszulka została u Adriana i abyśmy mogli świętować na Narodowym.
Po remisie w spotkaniu GKS Katowice – Widzew Łódź wypowiedzieli się trenerzy obu drużyn.
Daniel Myśliwiec: Dobry wieczór. Nie lubię mówić o innej drużynie, niż swojej, ale będąc w tym miejscu i widząc pracę Rafała Góraka, powinienem od tego zacząć. Chciałbym rozwinąć kiedyś mój zespół do takiej kultury gry, pokazali skuteczne kontrataki, stałe fragmenty to kosmos. Ten trener jest w stanie stworzyć bandę zakapiorów, to trzeba oddać. Do pewnego momentu radziliśmy sobie bardzo dobrze, ale kluczowa była ta cecha drużyny. Jednym pstryknięciem palców są w stanie się zmienić w bandytów, niesieni dopingiem kibiców mogą odwrócić losy spotkania. Duży szacun dla gospodarzy i trenera. Bardzo dobry początek, słaba skuteczność, zapracowaliśmy na sytuację na 2:0, mogliśmy sobie wypracować zaliczkę. Pozwoliliśmy GieKSie być GieKSą. Przy coraz trudniejszych warunkach próbowaliśmy grać to, co w pierwszej połowie, co nie było optymalne. Wszystkie piłki grane do środka GieKSa wygrywała, wystarczyło zagrać za linię obrony, nie wyglądało to może zbyt pięknie, ale w tych warunkach to jest do zaakceptowania. Dużo zrobiliśmy, by zdobyć dwie bramki, nim przeciwnik strzeli jedną. Z przebiegu i warunków meczu remis jest wynikiem do zaakceptowania, moi piłkarze, w tym zmiennicy, sprawili, że nie mamy złych nastrojów, ale daleko do dobrych.
Aspekty piłkarskie, dlaczego ten mecz wymknął się spod kontroli?
GieKSa jest bardzo mocna w kontrpressingu. Decydując się na bezpieczne pierwsze podanie, ono jest nierozważne przy tym zespole. To dla nich jest tlen, bez zastanowienia biegną, za pierwszym piłkarzem idą wszyscy. Pod tą intensywnością zachęcaliśmy ich do przebywania na naszej połowie. Piłka była zagrana źle z autu, a jednak wyszło idealnie. To są mechanizmy, chęć zdobycia tak bramki. Stały fragment, dostarczymy piłkę w pole karne, najbliżej był Kozłowski, gdyby nie kartka, po prostu skasowałby rywala. Tu nie mam pretensji, ale jako zespół powinniśmy szybciej atakować. Kluczowe z GieKSą grać do przodu, nawet ryzykownie, pressing GieKSy to jeszcze większe ryzyko. To było kluczowe w utracie płynności i w efekcie nabieraniu pewności przez gospodarzy.
Debiut Hamulicia, jak pan to oceni?
Nie zwykłem oceniać takich występów na gorąco, to na pewno nie był debiut optymalny z mojej perspektywy. Widząc, jak pracuje Hamu, podjąłem ryzyko wprowadzenia drugiego napastnika. Strategią było dośrodkowanie na dalszy słupek do dwóch wież. Wydawało mi się, że będziemy w stanie kontynuować to, co w pierwszej połowie. Nie chciałbym oceniać Hamu przez pryzmat 30-minutowego występu w tak trudnych warunkach. Podjąłem ryzyko, nie chcę go oceniać przez pryzmat moich decyzji.
Rafał Górak: Energetyczny mecz, dostrzegam klasę piłkarzy Widzewa, ale podkreślam dobre zawody mojego zespołu, takie charakterne. Trudny moment, straciliśmy bramkę na 0:1, a mogło być wyżej. Mecz odwróciliśmy fenomenalnie, mogliśmy podwyższyć prowadzenie w drugiej połowie, ale to takie gdybanie. Jestem zbudowany postawą zespołu, dzisiaj widziałem walczący kolektyw. Szkoda bramki w doliczonym czasie, wynika to z klasy przeciwnika. Prowadzenie tego meczu i sposób, w jaki graliśmy, jest budujący. Cieszę się, że tak wyglądamy w Ekstraklasie, jeśli możemy mówić o niedosycie punktowym, to trzeba twardo stąpać po ziemi i przyjąć ten punkt. Warunki w drugiej połowie były ekstremalne, dziękuję kibicom za świetny doping.
Długo czekał pan ze zmianami, czym to było spowodowane?
Zmęczenie będzie zawsze widoczne, będzie szło falami. Są momenty, gdy zawodnicy odczuwają trudy bardziej, decyzje o zmianach to takie wczucie się w mecz. Zastanawiam się, czy podjąłem dobrą decyzję, że te zmiany zrobili, ci zawodnicy, którzy zeszli, realizowali to, co chciałem. To niekiedy jest różnie odbierane, tu straciliśmy bramkę, ale nie możemy dorabiać teorii do wyniku.
Trener Myśliwiec powiedział o panu wiele ciepłych słów. Pana zespół to rzeczywiście banda zakapiorów?
*Śmiech*. Nie słyszałem tej wypowiedzi trenera, ale to bardzo cenne. To świadczy o tym, że trener szanuje naszą pracę, bardzo chciałem, by nasza drużyna była drużyną charakterną. Moim zdaniem robimy ten postęp, każdy mecz jest ogromnym doświadczeniem, dobrze, że jest to tak odbierane. Zamysł taktyczny jest istotny, zawodnicy dobrze te rzeczy realizują. Jeśli wyglądają na wojowników, to okej.
Drugi mecz z golem w końcówce, to już jakiś problem?
To nie jest jeszcze problem. Ja takiego elementu nie widzę, mecz miał takie fragmenty, że mogliśmy przegrywać 0:2, a mogliśmy prowadzić 3:1. To były dobre zawody, ale ostatni strzał należał do Widzewa.
Kiedy do gry wróci Adam Zrelak oraz jak pan oceni Bergiera?
W poniedziałek wróci do treningów, tak mówi sztab medyczny. Będziemy wyciągać kolejne wnioski. Dużo dobrych momentów Bergiera, który oberwał tą chorobą, to zawsze wyjaławia organizm, bałem się o jego formę fizyczną. Walczył dobrze, utrzymywał się przy piłce, nie mam zastrzeżeń.
Zawodnicy oczekiwali wyższego podejścia od pomocników, Repka i Kowalczyk popełnili błąd przy tej bramce?
Na pewno będziemy ją jeszcze mocno analizować, wydawało się, że powinniśmy to kontrolować. Nastąpiło nieporozumienie, jeszcze nie wyciągam wniosków. Nasi obrońcy mają konstruować grę, a nie wybijać do przodu, to by było zbyt łatwe dla rywala. Gdyby piłka się nie otarła o obrońcę, to tej sytuacji by nie było.
Najnowsze komentarze