No i zakończyliśmy sezon. Sezon trudny, najtrudniejszy dla nas – kibiców. Najtrudniejszy z dotychczasowych dziesięciu w pierwszej lidze. Rozbudzone nadzieje, bardzo realne – wydawało się – szanse na sportowy sukces. Brak jakiegoś musu wielkiej gry, tak jak w niektórych poprzednich sezonach. Po prostu były nadzieje, były okoliczności i trzeba było po prostu w miarę przyzwoicie grać w piłkę. To by wystarczyło.
Pisząc ten artykuł, w kilka godzin po meczu, już nie czuję złości. Takiej jak po Kluczborku, gdy zaprzepaszczona została szansa, takiej jak po Grudziądzu, gdzie swoim radosnym zachowaniem piłkarze zakpili sobie z kibiców.
Teraz pozostał już tylko smutek i żal. To nie tylko można było, nie tylko było na wyciągnięcie ręki. To po prostu w okolicznościach całej rundy wiosennej trzeba było zrobić. Jedynie ostatni frajerzy takiej sytuacji by nie wykorzystali. Piłkarze GKS takimi się okazali.
Dzisiejszy mecz z Bytovią dobitnie pokazał, jaki był obraz tej rundy. Nawet ja się daję łapać na to, że twierdzę, że to nie był taki zły mecz. Wiem, jaki to jest błąd. Znów kilka ofensywnych akcji spowodowało taki mylny obraz, że to był dobry mecz. Nie – nie był dobry. Jak by był, to GKS wygrałby spokojnie z broniącą się przed spadkiem ekipą.
A tak? Skończyliśmy z iście kompromitującym dorobkiem na swoim boisku na wiosnę. Uwaga, uwaga – zdobyliśmy:
5 punktów!!!
Jedno zwycięstwo, dwa remisy, cztery porażki.
GKS Katowice wygrał jedno na siedem spotkań na własnym boisku. Postawa dyskwalifikująca tych pajaców oraz ich trenera, po którym słuch zaginął, gdy uciekł z konferencji.
W meczu z Bytovią mieliśmy kilka pozorowanych, szybkich ataków. Jednak nonszalancja i brak przykładania się do swoich obowiązków był zatrważający, zwłaszcza w pierwszej połowie. Do 20. minuty mieliśmy 3-4 tak proste i niechlujne straty, że mogło to się skończyć co najmniej jedną bramką straconą więcej. Im się po prostu nie chciało być dokładniejszym. Wiadomo, ciepło, wakacje, o nic nie gramy, to nie trzeba się starać. A czekaj, wróć: jak było o co grać, to też im się nie chciało.
Trener Bytovii Adrian Stawski musiał rozmawiać z Brzęczkiem. Jego stwierdzenie, że GKS Katowice jest najlepszą drużyną w tej lidze było naprawdę z dość kiczowatego science-fiction. Widać, że trener skromny i kurtuazyjny, ale proponowalibyśmy szkoleniowcom polskim (i piłkarzom również), żeby nie ośmieszali się taką nadmierną kurtuazją. Bo jeszcze ktoś taką wypowiedź potraktuje poważnie.
Apropos trenerów. Nie wiadomo, kto będzie szkoleniowcem w GKS w przyszłym sezonie. Jednak patrząc z perspektywy czasu, trudno spodziewać się, że beznamiętny trener Brzęczek mógł coś wyczarować w powiązaniu z bezjajecznymi piłkarzami. Przyznajemy, że trenera trochę oszczędzaliśmy, w takim sensie, że dawaliśmy mu wykonywać spokojnie swoją pracę. Bez większych jazd. Z drugiej strony nie zgadzamy się z opiniami, że nie krytykowaliśmy go w ogóle. Jeśli tak było, to zapraszamy do poczytania niektórych felietonów pomeczowych, po poszczególnych meczach.
Oczywiście w szatni nie jesteśmy, nie wiemy jaki był Jerzy za zamniętymi drzwiami. Być może stosował suszarki do zawodników, być może kopał, rzucał i gryzł. Nie da się jednak nie odnosić wrażenia, że charyzmy to on nie ma za grosz. Patrząc ostatnio na filmik pożegnalny Macieja Bartoszka z Korony Kielce, naprawdę można było odnieść wrażenie, że mentalnie Korona i GKS to było niebo, a ziemia. Oczywiście filmikami można mówić, co się chce, ale przecież myśmy tego na wiosnę nie mieli…
Nie było widać nawet po twarzach zawodników tej agresji, tej radości po wygranych meczach (no może poza Grudziądzem). Nie było sportowego wkurwu. Jak piłkarze przychodzili po przegranych meczach na konferencję prasową to ze spuszczonymi głowami, a nie sportową złością. Tak jakby właśnie przegrali cały sezon, a nie tylko jeden mecz. Niestety – my po prostu nie mamy w drużynie wojowników. Nie mamy boiskowych łobuzów i ludzi ambitnych. Mamy piłkarzy-panienki, a trafili oni na trenera-panienkę i wszyscy głaskali się po pupciach.
Dzwoniliśmy na alarm, sygnalizowaliśmy w pomeczowych felietonach już od początku rundy. Zwłaszcza po strasznej porażce z Zagłębiem Sosnowiec. Niestety te nasze głosy nie były słyszane. Nie reagowano wtedy, kiedy trzeba było. Zaufaliśmy trenerowi i ufaliśmy do końca. I to też był nasz błąd.
Przez to wszystko nie tylko nie awansowaliśmy do ekstraklasy, ale w sposób doprawdy haniebny spadliśmy aż na siódme miejsce. W głowie się nie mieści być w TOP3 przez cały sezon, na jesieni kilka razy lider, na wiosnę pięć szans na lidera i skończyć na tej pozycji.
Nie jest tak, że na Bukowej nie oglądaliśmy dziś w ogóle walki. To co pokazały dzieci w finale Zagraj na Bukowej to był wzór zaangażowania na chwałę swoją i GieKSiarskich barw. Banda z szatni powinna patrzeć i uczyć się, co to jest ambicja. Dzieciaki dostały doping, ale nie taki piknikowy – tylko normalny ligowy doping. Na pewno było to dla nich piękne przeżycie, ale na to oni sobie zasłużyli. Brawo!
A piłkarze? Nawet nie podeszli po meczu do Blaszoka. Pewnie by się nasłuchali, ok. Jednak wydaje się, że oni są bardziej obrażeni za zasłużoną krytykę i brak dopingu, niż wdzięczni za całą rundę nieadekwatnego wsparcia dla swojej żenującej postawy.
Ekstraklasa to dla nas takie marzenie nieosiągalne. Jak Liga Mistrzów przez wiele lat dla polskich drużyn. Przez chwilę wydawało się, że jednak, że to marzenie jest już na wyciągnięcie ręki. Niestety dostaliśmy po mordzie i okazało się, że to jednak chyba było takie nierealne, urojone. Nie z tymi piłkarzami. Nie z tym trenerem.
Teraz nadchodzi czas na pożegnania. Powiedzielibyśmy, że trzeba zrobić kompleksową analizę – dlaczego nie udało się awansować. Ale po co? Jak na dłoni widać, że wszystko rozstrzygnęło się pozasporotowo. Tak jak pisałem – nie wiem czy to była korupcja, bukmacherzy, strach przed tym, że w ekstraklasie i tak nie będą mieli miejsca w składzie czy po prostu zwykła sportowa pizdowatość, która nie pozwoliła na wyzwolenie jakichś pokładów ambicji. A skoro pozasportowo, to bez twardych dowodów nie ma co analizować. Bo i tak piłkarze będą brnąć, że chcieli, ale nie mogli, nie wiedzą czemu, ale na pewno im się zachce i już będą mogli w przyszłym sezonie. I że w ogóle im się zawsze chce, a jeśli ktoś uważa inaczej, to nie zna się na piłce. I inne tego typu bzdury.
Nie ufam tej szatni. Nie chcę mieć w drużynie piłkarzy, którzy grają tylko, jak im się zachce. Dla których dobro klubu nie jest najważniejsze.
Chcę facetów – nie panienki. Sportowców – nie hobbystów. Piłkarzy – nie kopaczy.
I drużynę, która będzie szanować kibiców, doping i wsparcie. A nie takich, którzy to mają w dupie.
Przed rundą pisaliśmy, że porażki mogą się zdarzyć, że będziemy wspierać zespół w trudnych momentach, nie będziemy po nich jechać. Niestety nie dało się. Ich postawa już prawie od początku przekraczała granice dobrego smaku. Dość długo jeszcze po nich nie jechaliśmy, choć pisaliśmy dosadnie. Chcieliśmy wspierać drużynę i trenera.
Koniec z tym.
Liczę na to, że z większością sabotażystów się pożegnamy. Niezależnie jednak od tego, nie będziemy się pieprzyć w artykułach. Mimo że trudno wierzyć, iż akurat ta ekipa będzie potrafiła zrobić coś w kierunku awansu – od pierwszej kolejki nie będziemy się cackać. Trudno będzie nam się przemóc, by chwalić po wygranych meczach. Postaramy się być sprawiedliwi, ale bez taryfy ulgowej.
Nie chcemy was już jednak oglądać. Wasz czas w GKS się skończył.
Portal GieKSa.pl tworzony jest od kibiców, dla kibiców, dlatego zwracamy się do Ciebie z prośbą o wsparcie poprzez:
a/ przelew na konto bankowe:
SK 1964
87 1090 1186 0000 0001 2146 9533
b/ wpłatę na PayPal:
E-mail: [email protected]
c/ rejestrację w Superbet z naszych banerów.
Dziękujemy!
Po meczu GKS Katowice – Raków Częstochowa odbyła się konferencja prasowa, podczas której wypowiedzieli się trenerzy Rafał Górak i Marek Papszun. Poniżej główne wypowiedzi szkoleniowców, a na dole zapis audio całej konferencji.
Marek Papszun (trener Rakowa Częstochowa):
Zależało nam, żeby dobrze zacząć i wejść w sezon i to zrobiliśmy. Z wymagającym przeciwnikiem. W zeszłym sezonie dwa trudne spotkania, na starej Bukowej – nie byliśmy lepsi, ale wygraliśmy, a potem przegraliśmy u siebie, choć nasza gra była już lepsza. Więc te mecze z GKS były trudne. Dzisiaj też było trudno, ale pokazaliśmy już na starcie dojrzałość i dyscyplinę taktyczną. Momentami nawet taki performance. Jestem zadowolony i z optymizmem patrzymy w przyszłość. Teraz regeneracja, jutro jeszcze mamy sparing dosłownie dla kilku zawodników, których mamy w kadrze i tych z akademii. I szykujemy się do meczu pucharowego z Żiliną.
Rafał Górak (trener GKS Katowice):
Trudno zacząć od porażki, to nigdy nie jest fajna sprawa. Natomiast trzeba sobie bezapelacyjnie i szczerze powiedzieć, że trafiliśmy na mocny zespół, na pragmatyczną piłkę i ta gra Rakowa, która mi zawsze tak imponuje – dziś ją było czuć z boiska. Przyjmujemy z szacunkiem tę grę, teraz musimy wyciągnąć wnioski, a także doprowadzać do tego, żeby zespół był lepszy z każdym dniem. Musimy kalkulować, że jak trafimy na takiego przeciwnika, to może on postawić takie warunki, że będzie trudno stwarzać sytuację jakąś lawinową ilością lub tak przejąć inicjatywę, żeby to potem udokumentować golami. Był to trudny i wymagający mecz, natomiast sama pierwsza połowa była stabilna i graliśmy dobrze, mając na uwagę przeciwnika i trochę jestem niezadowolony z wejścia w drugą połowę, kiedy pierwsze dziesięć minut było najsłabsze w naszym wykonaniu w meczu i przeciwnik to wykorzystał, zdobywając bramkę. Nie chcemy robić z tego problemu, natomiast w każdym meczu chcemy zdobywać punkty. Teraz musimy się przygotować do następnego spotkania, które rozegramy tutaj w następny poniedziałek.
Nie zawsze światło pada na naszych, tym razem to Raków cieszył się z wygranej. Zapraszamy do drugiej fotorelacji z sobotniego wieczoru.
W poprzednim sezonie przed domowymi meczami przedstawialiśmy sylwetki piłkarzy rywali, których za chwilę mieliśmy oglądać na Bukowej, a potem Nowej Bukowej. To miało zachęcić kibiców do poznania pewnej historii zawodników, często naprawę ciekawej, bo ocierającej się o światowych piłkarzy czy kluby. Czas przyjrzeć się jednak naszym zawodnikom, bo choć jesteśmy z nimi opatrzeni i do nich przyzwyczajeni, a nowych kojarzymy, to często nie wiemy, jak ciekawe historie mieli w swojej karierze. Wiedzieliście, że Marten Kuusk grał w meczu, w którym Leo Messi strzelił pięć bramek? Że Kacper Łukasiak z Deportivo powtórzył Milan? Że Bartek Jaroszek zmieniał Krzysztofa Piątka, a Jakub Łukowski grał w meczu z kółeczkiem? A Bartek Nowak wygrał – nie powiem w jakich barwach – na Bukowej i widział „boską” rękę obecnego posła? I mierzył się z Maciejem Rosołkiem na jedenastki na Narodowym? Który z piłkarzy zasmakował Serie A, a który Bundesligi? Zapraszamy do lektury.
Dawid Kudła (98E, 0 goli) to zawodnik, który raczej długo potrafi zagrzać w jednym miejscu. Przez kilka lat był w Pogoni Szczecin, w której zadebiutował w ekstraklasie już 11 lat temu. Na regularne występy musiał jednak poczekać do sezonu 2015/16 i wtedy był już podstawowym golkiperem Portowców. W sezonach 2017/18 i kolejny grał w Zagłębiu Sosnowiec, z którym wywalczył awans do ekstraklasy. Potykał się w pierwszej lidze z GieKSą, z czego jeden mecz wygrał i jeden przegrał. Zagłębie z hukiem spadło z ekstraklasy, a zawodnik na kolejne dwa sezony trafił do Górnika Zabrze, gdzie jednak w pierwszym zespole zagrał jedynie w trzech meczach Pucharu Polski. Zawodnik z sezonu na sezon staje się coraz lepszy i jest opoką naszego zespołu.
Rafał Strączek (51E, 0 goli) to pochodzący z Jarosławia zawodnik, który kroki na wyższym szczeblu zaczął stawiać w Stali Mielec, jednak przebić mu się było bardzo ciężko. Przez Wólczankę Wólkę Pełkińską trafił do trzecioligowego wówczas Motoru Lublin, w którym zagrał kilka meczów. Gdy na dobre wskoczył do składu Stali, to już z przytupem, rozgrywając pół setki meczów w ekstraklasie, w końcówce sezonu zakończonego awansem – również zagrał kilka spotkań. Czkawką na pewno odbija mu się występ z Wisłą Kraków przegrany u siebie 0:6, ale oprócz tego, że zna smak zwycięstwa w Krakowie, to jeszcze potrafił triumfować czy to w Poznaniu czy w Warszawie z Legią. Na zawsze zapamięta mecz z Termaliką, w którym obronił dwa rzuty karne. Najbardziej spektakularnym jego czasem jest oczywiście pobyt w Bordeaux, gdzie rozegrał 24 mecze w Ligue 2 i Pucharze Francji. W rozgrywkach pucharowych grał m.in. przeciw Rennes mając przeciw siebie takie gwiazdy światowej piłki jak Steve Mandanda (zachodząca), słynny reprezentant Kamerunu czy Jeremy Doku (aktywna) – żywe srebro Manchesteru City. Był bohaterem meczu z EA Guingamp, w których także obronił jedenastkę.
Alan Czerwińki (199E, 4 gole), jak wiemy, wrócił do GKS Katowice po lubińsko-poznańskich wojażach. Siedem lat i 167 meczów w ekstraklasie w tych zespołach, a przede wszystkim Mistrzostwo Polski z Lechem Poznań, to wielki sukces tego zawodnika. W 2022 roku strzelił dla Kolejorza gola w ostatniej kolejce – na mistrzowską fetę. W Lidze Europy i Lidze Konferencji grał przecie Benfice, Rangersom, Standardowi Liege, Villareal, Bodo Glimt i Fiorentinie. Goli strzelał mało, ale trafił w pucharach przeciw Dinamo Batumi. Uwaga! Jeśli zawodnik zagra z Rakowem, to zaliczy mecz numer 200 w ekstraklasie! Ma na koncie jeden występ w reprezentacji – w 2020 roku przeciw Finlandii.
Borja Galan (33E, 2 gole) zanim trafił do GieKSy potrafił w barwach Odry Opole strzelić nawet katowiczanom bramkę na Bukowej. W Polsce jest jednak od zaledwie trzech lat, a wcześniej występował na hiszpańskich boiskach. Nie udało mu się zagrać w La Liga, mimo że występował w takich klubach jak Deportivo, Logrones, Getafe czy Racing Santander oraz Atletico (ale nie w pierwszym zespole). Wg Transfermakrt zagrał cztery mecze i strzelił jednego gola w reprezentacji Hiszpanii U-20, ale szczegółów brak.
Konrad Gruszkowski (49E, 2 gole) to wychowanek Turbacza Mszana Dolna, klubu mającego swój malowniczo położony nad rzeką stadion im. Jana Ciszewskiego. Występował w trzecioligowym Motorze Lublin – co ciekawe – z Rafałem Strączkiem. Swoją drogą, ciekawą ekipę mieli wówczas lublinianie – Grodzicki, Darmochwał, Bonin, Brzyski czy dobrze nam znany Sławek Duda… Już wtedy mieli mocarstwowe zapędy. Potem Konrad grał w Wiśle Kraków – 32 mecze i 2 gole w ekstraklasie – z czego jeden na Legii, jednak spadł z Białą Gwiazdą do pierwszej ligi i potem grał przeciw GKS. Przed przyjściem do Katowic grał w Dunajskiej Stredzie, gdzie strzelił bramkę przeciw Zielezarne Podbrezova, czyli drużynie, którą znamy z występów w katowickim Spodku.
Bartosz Jaroszek (3E, 0 goli), dobry duch szatni, wywodzi się ze Stadionu Śląskiego. Potem trafił do Zagłębia Lubin, gdzie zagrał… minutę w Młodej Ekstraklasie przeciwko Wiśle Kraków, zmieniając nie kogo innego, jak Krzysztofa Piątka. Potem przez dwa lata grał w lubińskich rezerwach i trafił do Rozwoju Katowice. Zaliczył „idealny” mecz przy Bukowej z GieKSą, kiedy to najpierw samobójczym trafieniem dał prowadzenie naszej drużynie, a pod koniec meczu sprokurował rzut karny – co w jednym z materiałów klubu podsumował tym, że był w tym meczu… „przemotywowany” 😉 Pamięta to spotkanie Alan Czerwiński, który miał wówczas swoją pierwszą „kadencję” w GKS. Przeciw GKS Katowice Bartek zagrał jeszcze w barwach GKS Jastrzębie.
Arkadiusz Jędrych (51E, 4 gole) od małego był związany ze Zniczem Pruszków, gdzie jako junior mógł podpatrywać wchodzącego wówczas do piłki Roberta Lewandowskiego. W sezonie 2010/11 zadebiutował w pierwszej drużynie w drugiej lidze, a w swoim drugim meczu zaliczył dublet, co pokazywało, że snajperskie umiejętności miał już na wstępie. Zanim trafił do GKS miał okazję rywalizować z naszym zespołem jako piłkarz Pogoni Siedlce i Zagłębia Sosnowiec. Z tym drugim klubem awansował do ekstraklasy i rozegrał w niej siedemnaście meczów. Z GieKSą zaliczył jeszcze spadek do drugiej ligi, ale potem brał udział i był kluczową postacią w całym procesie odbudowy, zwieńczonym grą w ekstraklasie.
Lukas Klemenz (88E, 3 gole) do dorosłej piłki startował w Odrze Opole, a wkrótce trafił do Valenciennes, jednak nie grał w pierwszym zespole. Po powrocie zmieniał trochę kluby jak rękawiczki, występował w Koronie, Bełchatowie, Olimpii Grudziądz, GKS i Jagiellonii. W GKS Bełchatów i Olimpii grał przeciw GieKSie, wystąpił też z naszą drużyną, jako piłkarz Jagi w Pucharze Polski, w pamiętnym meczu rozstrzygniętym w 120. minucie. Pierwszy pobyt w Katowicach trwał rok, zawodnik strzelił dwie bramki. Na dłużej zagrzał miejsce w Wiśle Kraków, gdzie rozegrał 47 meczów w ekstraklasie, po czym trafił do węgierskiego Honvedu. Po 2,5 roku wrócił do Polski, by zasilić Górnika Łęczna na jeden sezon. W latach 2014 i 2015 występował w reprezentacji Polski U-20 w rozgrywkach Elite Leauge.
Märten Kuusk (27E, 1 gol), reprezentant Estonii, występował w swojej rodzimej lidze w barwach Nomme Kalju i Flory Tallin. Zawodnik jest czterokrotnym Mistrzem Estonii i dwukrotnym zdobywcą krajowego pucharu. Jako zawodnik Flory grał sporo w kwalifikacjach europejskich pucharów, w tym kwalifikacjach do Ligi Mistrzów. Zagrał w 2021 roku m.in. przeciw Legii Warszawa, ale oba mecze Estończycy przegrali, podobnie jak dwa lata później przeciw Rakowowi Częstochowa. W Kwalifikacjach do Ligi Europy występował m.in. przeciw Eintrachtowi Frankfurt czy Dinamu Zagrzeb. No i raz grał w grupie Ligi Konferencji, gdy jego Flora rywalizowała z Gent, Partizanem i Anorthosis. Ma na koncie też kilkanaście meczów w węgierskim Ujpescie. Zawodnik jest 37-krotnym reprezentantem Estonii. Zapamięta na zawsze na pewno mecz z Argentyną, w którym Leo Messi strzelił pięć bramek, a obecni Mistrzowie Świata wygrali 5:0. Nasz zawodnik wszedł na boisko przy stanie 3:0, mógł więc z bliska przyglądać się, jak boski Leo jeszcze dwukrotnie pokonuje estońskiego golkipera.
Aleksander Paluszek (67E, 5 goli) to nowy nabytek GKS Katowice. Wychowanek Śląska Wrocław grał ostatnio w WKS, ale zaliczył spadek z ekstraklasy, sezon wcześniej zdobywając wicemistrzostwo Polski. Zawodnik grał w końcówce spektakularnego meczu z Sankt Gallen. Zdobył jedną bramkę w lidze i dwie w Pucharze Polski. Grał tylko w jesiennym meczu przy Bukowej przeciw GKS. Przygodę w ekstraklasie zaczynał jednak w Górniku Zabrze w 2020 roku. W sezonie 22/23 strzelił trzy bramki – m.in. przy Łazienkowskiej oraz w Szczecinie, gdzie przy okazji mógł oglądać najbardziej spektakularnego gola swojego kolegi z drużyny – Lukasa Podolskiego – zza połowy boiska. Przez pół sezonu występował w słowackim FK Pohronie, w słowackiej ekstraklasie.
Grzegorz Rogala (11E, 0 goli) zaczynał w Błękitnych Stargard (wówczas Szczeciński). Potem przez Szamotuły trafił do Lecha Poznań, gdzie grał w rezerwach. Przez dwie połówki sezonu występował też w Rakowie Częstochowa u Marka Papszuna, a były to czasy drugoligowe, jednak nie zyskał większego uznania w oczach charyzmatycznego szkoleniowca. Przez dwa lata występował jeszcze w Stargardzie, po czym trafił do GieKSy, na sam początek pewnej historii z Rafałem Górakiem na pokładzie.
Marcin Wasielewski (66E, 3 gole), poznaniak, uczył się gry w piłkę w Kolejorzu, zahaczył nawet o jeden mecz Młodej Ekstraklasy. Ostatecznie w Lechu zagrał 19 meczów w ekstraklasie i strzelił gola przeciw Jagiellonii. W najwyższej klasie rozgrywkowej zaliczył także 15 spotkań w barwach Niecieczy, a ze Słoniami wystąpił meczu Pucharu Polski na Bukowej w 2021 roku. Ponadto grał w Unii Swarzędz i miał epizod w Zniczu Pruszków.
Adrian Błąd (111E, 9 goli), nasz wieloletni zawodnik. Wychowanek Zagłębia Lubin, w którym już w 2009 roku zadebiutował w ekstraklasie, choć grał głównie w Młodej Ekstraklasie. Jako zawodnik Zawiszy Bydgoszcz grał i wygrywał z GKS Katowice. Podobnie jak w Lubinie, kiedy to przyjechał na Bukową i zwyciężył 5:0, strzelając gola (bramki wówczas zdobywali także choćby Arkadiusz Woźniak i Krzysztof Piątek). Jako piłkarz Arki Gdynia zdobył Puchar Polski, choć jego udział na tym trofeum skończył się na wcześniejszych fazach, aż do meczu ćwierćfinałowego. Do GieKSy trafił w 2017 roku i jest do dziś.
Mateusz Kowalczyk (31E, 3 gole) swoją przygodę z piłką zaczynał w juniorach Dolcanu Ząbki (później Ząbkovia). W 2021 przeszedł do ŁKS Łódź i tam grywał w trzeciej lidze, ale pod koniec sezonu trafił do pierwszego zespołu – gdzie miał swój udział w zwycięstwie z Sandecją, strzelając gola w doliczonym czasie gry. Sezon później dał się we znaki naszemu zespołowi, trafiając dla ŁKS przy Bukowej w meczu wygranym przez łodzian 5:1. Zawodnik został wypatrzony przez Brondby i tam trafił, rozegrał jednak zaledwie trzy spotkania, w tym jedno ligowe (zaledwie minuta) w duńskiej ekstraklasie. Został najpierw wypożyczony, a ostatnio definitywnie transferowany do GKS. Grał i gra w młodzieżowych kadrach Polski, na ostatnim Euro wystąpił przez siedem minut z Portugalią i całą połowę z Francją.
Kacper Łukasiak (30E, 2 gole), pozyskany z Pogoni Szczecin zawodnik, grał w rezerwach tego klubu oraz został Mistrzem Polski ora królem strzelców w Centralnej Lidze Juniorów. Rozegrał szalony dwumecz Ligi Mistrzów przeciwko Deportivo La Coruna. W pierwszym meczu Pogoń wygrała 3:0, by w rewanżu polec 0:4… Czyli niemal identyczny casus, jak niegdyś Deportivo w dwumeczu z Milanem. Gola na 4:0, DLC strzeliło w doliczonym czasie gry… W barwach SKry Częstochowa i Górnika Łęczna grał przeciw GKS Katowice. W ostatnim sezonie katowicki Ribery w Pogoni wystąpił w 30 meczach i strzelił 2 gole – z Koroną i Widzewem.
Jakuba Łukowskiego (112E, 17 goli) pamiętamy przede wszystkim z doliczonego czasu gry na Bukowej w poprzednim sezonie. W strugach deszczu (to był ten weekend powodziowy) ukłuł nas strzelając na 2:2 dla Widzewa. Było to jedno z zaledwie trzech trafień zawodnika dla łodzian w sezonie. Piłkarz debiutował w ekstraklasie już w 2014 roku w barwach Zawiszy. W jej barwach grał przeciw GKS, podobnie jak w koszulce Olimpii Grudziądz w pamiętnym meczu z kółeczkiem oraz Koronie Kielce. Ekstraklasę zaliczył także jako zawodnik Wisły Płock oraz wspomnianej Korony, w której zaliczył sezon życia (22/23) strzelając 12 bramek w ekstraklasie, a trafiał m.in. do siatki Legii, Lecha czy Rakowa.
Mateusz Marzec (45E, 3 gole) tułał się po niższych ligach – np. Odrze Opole, Olimpii Grudziądz czy GKS Bełchatów. W Odry grał przeciw GKS – m.in. we wspomnianym meczu wygranym na Bukowej przez opolan 2:0, w którym bramkę strzelił Galan.
Sebastian Milewski (92E, 5 goli) wywodzi się z Mławy, ale przez 6 lat był w Legionovii, zanim wyruszył w szerszy świat. Grał w Zagłębiu Sosnowiec, z którym awansował do ekstraklasy, m.in. wygrywając z GKS 3:0 i strzelając bramkę, a pamiętają ten mecz Dawid Kudła i Arkadiusz Jędrych, wówczas piłkarze Zagłębia oraz Adrian Błąd, który zaczynał grę w GKS Katowice. Potem piłkarz przez sezon grał w ekstraklasie właśnie w barwach Zagłębia i przez dwa lata w Piaście. W końcu na trzy lata trafił do Arki Gdynia i brał udział w pamiętnych meczach katowiczan z gdynianami. Najpierw w Katowicach to właśnie ten zawodnik był faulowany w polu karnym, ale Hubert Adamczyk nie wykorzystał karnego – wygrana w tamtym spotkaniu spowodowałaby przewagę już nie odrobienia dla GKS. No i spotkanie w Gdyni, które GieKSa wygrała i awansowała do ekstraklasy. Po sezonie trafił do Katowic.
Bartosz Nowak (172E, 34 gole) długo naczekał się na debiut w ekstraklasie. My pamiętamy go jeszcze z Polonii Bytom, kiedy to – za pierwszej kadencji Rafała Góraka – strzelił dla bytomian bramkę w 89. minucie na 1:1, podczas gdy GKS miał w 87. minucie karnego na 2:0 (Przemysław Pitry nie wykorzystał jedenastki). Potem grał w Miedzi Legnica i Stali Mielec, w których grał przeciw GKS, podobnie jak w barwach Ruchu Chorzów, kiedy to na Bukowej wygrał 2:1. W Ruchu też zadebiutował w ekstraklasie, ale spadł z niej – grał m.in. w słynnym meczu z Arką z boską ręką Siemaszki (ale Rafała, tego posła, a nie Artura łączonego od zawsze na zawsze z GieKSą). Po ponownym pobycie w Stali, rozkwitł w Górniku Zabrze, gdzie strzelał bramki Legii, Lechowi czy Rakowowi, do którego wkrótce trafił. Występował jeszcze w nie do końca udanej kampanii eliminacyjnej do Ligi Konferencji (mecze ze Spartakiem Trnava i Slavią Praga), ale został Mistrzem Polski i najskuteczniejszym ligowym strzelcem – 10 bramek. I tutaj trafiał przeciw Legii – dwa razy u siebie, raz na wyjeździe. W eliminacjach do Ligi Mistrzów mierzył się z Kuuskiem z Flory Tallin, a potem grał w kolejnych rundach, z Karabachem i Arisem Limassol. W końcu wystąpił z grupie Ligi Europy, gdzie Raków rywalizował z Atalantą, Sportingiem Lizbona i Sturmem Graz.
O Marcelu Wędrychowskim (71E, 4 gole) możemy powiedzieć tyle, że… jest ze Szczecina, grał w Akademii i juniorach Pogoni, a już od 2019 roku próbował się jako młodzian przebić do podstawowego składu. Katowicki De Bruyne na chwilę trafił do Górnika Łęczna, w którym na dobre zagrał w ekstraklasie, strzelając m.in. gola na 3:2 w doliczonym czasie z Wisłą Płock. Zanim w tamtym sezonie trafił do Łęcznej, zagrał jeszcze jeden mecz eliminacyjny Pogoni – w Osijeku (przegrana 0:1). Potem na dobre zaczął grać w Pogoni, czasem jako podstawowy zawodnik, częściej jako zmiennik. Potrafił zapewnić Portowcom wygraną w doliczonym czasie w Lubinie. Dwa lata temu grał w eliminacjach LKE przeciw Linfield i Gent. W poprzednim sezonie strzelił jedną bramkę, w szalonym wygranym 5:4 meczu z Puszczą w Niepołomicach.
Aleksander Buksa (61E, 5 goli) na razie pozostaje w cieniu swojego nieco bardziejpopularnego brata Adama, reprezentanta Polski. Swoją piłkarską młodość spędził w Krakowie, głównie w Wiśle, w której zadebiutował w ekstraklasie i zagrał w niej 38 potkań, strzelając 4 gole. Zawodnik trafił do Genoi, gdzie wystąpił w czterech spotkaniach Serie A, jednak były to występy raczej symboliczne. Potem był w belgijskich Leuven i Standard Liege, ale debiutu w pierwszych zespołach nie dostąpił. A austriackim Tirolu natomiast rozegrał 29 meczów i strzelił gola w Bundeslidze, a w Pucharze Austrii rozegrał dwa spotkania, w jednym z nich strzelając dublet zapewniając wygraną po dogrywce z Schallerbach. W końcu wrócił do Górnika i w zeszłym sezonie raz trafił do siatki.
Maciej Rosołek (133E, 17 goli) to dwukrotny Mistrz Polski oraz zdobywca Pucharu Polski z Legią Warszawa. Już jako junior trafił na Łazienkowską, by w sezonie 2019/20 zadebiutować w pierwszym zespole. W tymże debiucie strzelił swoją pierwszą bramkę – zwycięską w meczu z Lechem Poznań – dwie minuty po wejściu na boisko! Sezon później w meczu Pucharu Polski w Bełchatowie zaliczył hat-tricka. Grał też w eliminacjach Ligi Mistrzów przeciw Linfield i Omonii Nikozja. Wkrótce przeszedł do Arki Gdynia, gdzie strzelał sporo bramek, np. hat-trick z Sandecją Nowy Sącz. Wracał do tej Legii i znów szedł do Arki – jak w kolejnym sezonie, gdzie znów zaliczył mecz w pucharach – tym razem przeciw Slavii i trafił do Gdyni. W barwach żółto-niebieskich grał przeciw GieKSie. Łącznie dla Legii zdobył 13 ligowych bramek. W finale Pucharu Polski z Rakowem trafił w konkursie rzutów karnych (dla Rakowa jedenastkę wykorzystał Bartosz Nowak). W superpucharze ponownie była między tymi zespołami seria jedenastek i tu zawodnik już nie pokonał Kovacevica, ale Legia i tak wygrała. To czego kibice Legii na pewno nie zapomną, to bramka piłkarza w szalonym meczu z Austrią Wiedeń, w wygranym 5:3 meczu. Rosołek strzelił w 87. minucie na 4:2 (to był gol na awans), ale Austria w doliczonym czasie zdobyła gola na dogrywkę, po czym… Legia jeszcze raz trafiła i jednak przeszła do kolejnej rundy. W poprzednim sezonie Rosołek bronił barw Piasta Gliwice i mogliśmy go oglądać przeciw naszemu zespołowi.
W końcu Adam Zrelak (95E, 24 gole), który w kadrze rozegrał dziewięć spotkań i trzy razy pokonywał bramkarzy rywali – Ukrainy, Gruzji i Białorusi. Na Słowacji napastnik grał w Rużomberoku i Slovanie Bratysława, gdzie w 102 meczach w lidze zdobył 25 bramek. Grał w Slovanie w kwalifikacjach do Ligi Europy, m.in. przeciw Krasnodarowi, ale bez powodzenia. Przez chwilę był w Jabloncu, a potem trafił do Norynbergi, gdzie rozegrał 50 meczów i strzelił 5 bramek, a trafił przeciw Eintrachtowi czy Schalke 04. Wkrótce trafił do Warty Poznań, w której grał przez 3,5 sezonu, strzelając 21 bramek w ekstraklasie.
O pozostałych zawodnikach trudno wiele napisać, bo kariery ich nie były zbyt bogate lub dopiero się zaczynają, dodatkowo nie zaznaczyli swojej obecności w GieKSie. Patryk Szczuka (0E, 0 goli) wiele lat spędził w Rozwoju, dwa lata w Goczałkowicach, a od 2022 roku jest w Katowicach i zagrał zaledwie w sześciu meczach, ale przede wszystkim w spotkaniu z Ruchem Chorzów, wygranym 2:1. Alan Bród (2E, 0 goli) próbuje się bezskutecznie przebić do składu. Z Dąbrowy Górniczej trafił do juniorów GKS i jest w naszym klubie od 2019 roku. W pierwszej lidze pograł niewiele, siedem razy był w podstawowym składzie, reszta do wchodzenie z ławki. W ekstraklasie zaliczył dwa występy.
Pan_Obserwator
4 czerwca 2017 at 21:19
Chłopcy bez ambicji i marzeń, żeby nie powiedzieć: bez jaj! (śmiech) Piłkarsko od lat przeciętnie, co sezon ten sam cel: bezpieczny środek tabeli. Żenada! Macie za dużo w dupach i chyba w głowach wam się popierdoliło od bycia piłkarzem. Nie gracie w Lidze Mistrzów i nigdy w niej nie zagracie, więc przestańcie gwiazdorzyć! Dziwie się ludzią, ktorzy chcą oglądać ten cyrk. Nie szkoda Wam czasu i pieniędzy? Nie lepiej zabrać bajtli do parku, zoo, czy gdziekolwiek tam, gdzie są pozytywne emocje? Apropo pieniędzy i emocji. Ultrasi! Zacznijcie zbierać hajs na sejf, a nie na oprawy. 😉 Może wtedy unikniecie kolejnej porażki.
GKS Katowice, powodzenia w przyszłym sezonie! 🙂
Sławoj
4 czerwca 2017 at 21:45
Ja już zrezygnowałem, szkoda czasu i pieniędzy. Na piknik to mogę iść na Lotnisko-Muchowiec. Żebyście w przyszłym
sezonie nie drżeliście do końca o utrzymanie.
CIErPLIWY
4 czerwca 2017 at 22:32
Jojko bym zostawił.
kejta
5 czerwca 2017 at 04:43
Pizdowatosc haha shellu swietne slowo az mi sie humor poprawil ???????????? a co robi Jurek w szatni za zamknietymi drzwiami?? Moze ich kurwa ruchal dlatego tacy mietcy byli haha sorry za brzydkie slowa ale dosc juz tego sezonu!! Wszyscy out out out !! Dobranoc
Tomek
5 czerwca 2017 at 09:27
Bardzo mnie ciekawi kogo zatrudni w charakterze trenera Prezes Ciamajda.Jeszcze ciekawiej będzie przy transferach i pożegnaniach. Wtedy zobaczymy czy naczelna ciamajda wyciąga jakiekolwiek wnioski.
hajna
5 czerwca 2017 at 11:55
Jojko powinien wylecieć od razu z Brzeczkiem a nawet wcześniej wstawienie Nowaka który ogarnia tylko górne piłki i to jeszcze piastkujac wyklucza go całkowicie z roli trenera bramkarzy. Należy podziękować Fosie Gonzowi i Ceremagiczowi.Szukac bramkarza pomocnika i dwóch napastników ewentualnie wyciągnąć z rezerw a najważniejsze to trener z doświadczeniem któremu nie podskoczy szatnia.
Mecza
5 czerwca 2017 at 13:09
Mandrysz pogoni nierobów i mam nadzieję że będzie trenerem tylko nie oczekujcie od razu cudów. Będzie potrzebował czasu aby wymienić tą kadrę na taką której się chce. Niestety to może być znowu plan dwuletni.
Piotr
5 czerwca 2017 at 13:17
Hajna Janusz jest legenda i łapy precz od janusza
Tomek
5 czerwca 2017 at 13:36
Mandrysz jest ok jak dla mnie choc wolałbym Fornalika. Z Mandryszem problem jest tylko taki że moga grać przeciw niemu jak ich przyciśnie. Jak wtedy zachowa sie naczelna ciamajda Prezes nie wie nikt.
Michał
5 czerwca 2017 at 14:27
Podoliński ponoć prowadzi rozmowy z cyganem oby nieeeeeeeeeeeeee on!!!!!!!!!!!!!
hajna
5 czerwca 2017 at 14:50
Piotr poczytaj o KSZO Ostrowiec a moim skromnym zdaniem nie powinien być trenerem bramkarzy decydujacym o wystawieniu do gry Zasługi dla klubu nie świadczą o tym kto jest dobrym trenerem co w GKSie już parę razy sprawdzano z kiepskim rezultatem.Dzisiejsi trenerzy mają swoich ludzi od tej roboty i to wcale nie gorszych i współodpowiedzialnych za wynik a nie nietykalnego za zasługi bo brak awansu to też częściowo jego odpowiedzialność
Mecza
5 czerwca 2017 at 19:40
@Tomek,”Z Mandryszem problem jest tylko taki że moga grać przeciw niemu jak ich przyciśnie” I o to chodzi!!! Gorzej być nie może i wiem że trzeba kadrę wyczyścić albo komuś się zachce. Zakładam że następny sezon to będzie czystka a w kolejnym już będzie 70pkt! Utrzymamy się w następnym sezonie a Ci co będą kombinować wylecą. Mamy taką samą sytuację jak w Sosnowcu na jesień ale tam odstrzelili Mandrysza zostawiając hamulcowych i im punktów brakło. Mandrysz po 6 miesiącach w Termalice odstrzelił pół kadry i po kolejnych 6 następnych i awans. Nas chyba lepiej zna bo ogląda na bieżąco, czy ta wiedza wystarczy aby sie włączyć do czołówki już w następnym sezonie nie wiem ale jedno jest pewno – Podoliński to kolejny eksperyment bez sukcesów jeśli jest brany pod uwagę. NIE!!!!!!!
MARCIN
5 czerwca 2017 at 20:15
Bartoszek jest bez roboty, brać go !
tomek
5 czerwca 2017 at 20:59
Mecza jak widziałeś w syffnowcu go wysadzili. Obawiam sie ze nasza ciamajda tez nie wytrzymalaby presji i mandrysz by polecial
Irishman
6 czerwca 2017 at 11:11
„…i trzeba było po prostu w miarę przyzwoicie grać w piłkę. To by wystarczyło.”
I to jest najlepsze podsumowanie. Niestety trener chciał grać pięknie i wydawało mu się, ze tak gramy… szkoda, że tylko fragmentami. Niestety przekonał do tego samych piłkarzy, którzy w to uwierzyli i teraz pieprzą o tym w wywiadach.
Shellu walisz w piłkarzy – i słusznie. Ale czy w innych klubach, w tych które osiągnęły awans do ekstraklasy albo choć wyprzedziły nas w tabeli, czy wygrywali z nami w lidze ważne mecze są inni piłkarze? Nie są tacy sami! A pod względem sportowym moim zdaniem znacznie gorsi! Tylko, że oni grali w piłkę, a nam pomylił się fusbal z jazdą figurową na łyżwach albo z gimnastyka artystyczną, gdzie wygrywa się robiąc ładne wrażenie na sędziach!
I tyle w temacie.
Irishman
6 czerwca 2017 at 11:26
Po przeczytaniu komentarzy:
Dajcie spokój Januszowi. Moim zdaniem praca z nim kolejnym bramkarzom wyszła tylko na dobre. Oczywiscie z małymi wyjątkami.
Na trenera tylko Mandrysz, z tych bez zatrudnienia. I dać mu pełną swobodę działania. W Zabrzu Brosz odsunął gwiazdeczki…i awansował! W Zagłębiu też w końcu po czasie przyznali rację Mandryszowi… i dobrze na tym wyszli, choć nie do końca.
A jak piłkarze będą grać przeciw trenerowi, to nie wiem jak zachowa się prezes ale myślę, że wiem jak zachowają się kibice, po tej rundzie upokorzeń, które musieli przeżyć.